కత రాస్తే నా కడుపులో ఆరాటం చల్లారుతుంది!

నా జీవితంలో నేను అనుకున్నది ఏదీ జరగలా. నేను ఊహించనివే జరిగాయి.అలాగే నా జీవితంలో కిరణకుమారి మేడంగారు రాబట్టి ఈ కథలోకి నేను అడుగుపెట్టడానికి దావను ఆమె మలిచారు.నాకు బుద్ధి వచ్చినప్పటి నుండి,నాటకాలు సినిమాలు,కథలు అంటే ఆ కథలో నేను లీనమైపోయేదాన్ని .నేను రాసిన మొట్టమొదటి కథ సావు బియ్యం.ఆ కథను చూసి అందరూ మెచ్చుకోవడంతో నాకు ఉన్న బాధలు మర్చిపోవడానికి ఇది ఒక దారి అనిపించి పెన్ను,పేపరు కొంగుకు ముడి వేసుకోవడం జరిగింది.

నేను చదివింది ఐదో తరగతి. ఒక పేపర్ నా చేతికిచ్చి చదవమంటే కూడి,కూడి అక్షరాలు మింగతా చదవతా ఉండేది. మారుమూల పల్లిలో నా ఈడు పిల్లోళ్లల్లో ఐదు చదివింది నేనే.ఇంకా చదువు లేని వాళ్ళు చాలామంది ఉన్నారు.గిజిగాడే కతం పొలిమి అంతా తిరిగి గడ్డిదెచ్చి గూడు అల్లినట్టు ఈ సంసారాన్ని ఈదడం సగపెట్టడమే సరిపోతుంది.ఆటికి కిరణ్ మేడం వాళ్ళ ఇంటికి పోయినప్పుడు..పెద్ద పెద్ద రైటర్స్ బుక్కులు ఒక 60,70 నాకు ఇచ్చింది.వాటిని భద్రంగా దాచుకున్నా.ఏదైనా ఒక బుక్కు బాగా నచ్చి చదవదామనుకుంటే కనీసం రెండు నెలలు పడుతుంది.మేడం గారు ఆడికి కొన్ని మంచి కథలు వస్తే ఫోన్లో చదివి వినిపిస్తారు.పుట్టు మూగకు,35 సంవత్సరాలకు మాట్లాడడానికి గొంతు వస్తే,తను చిన్నప్పటినుండి చెప్పాలని చెప్పలేకపోయినవి ఎన్ని ఉంటాయో.అందుకే ఇప్పుడు నేను రాయవలసినవి రాసేసి, టైం దొరికినప్పుడు చదవదామని అన్ని రకాల బుక్కులు భద్రంగా దాచుకున్నాను.

యాస,భాష అభ్యంతరాలు వచ్చాయి.నీ భాష అర్థం కాలేదు అన్నారు,బూతులు పెట్టకూడదు అన్నారు,మీరు రాసే కథల వల్ల ఏమి మార్పు కోరుకుంటున్నారు అన్నారు.ముందుగా నా చదువు ఓనమాల కాడ ఆగిపోయింది.నా భాష,నేను మాట్లాడే భాష నాకు తెలుసు.వేరే భాష నాకు రాదు.బూతులు అవి మా బతుకులో భాగమే.నాకు తెలిసిన రీతిలో చెప్తేనే కదా మీకు అర్థం అవుతుంది.అట్లే నాకు కూడా అర్థం అవుతుంది.

మీరు చెప్పిన శైలులు,వస్తువు,ఇంకా అవేవి ఉన్నాయో అవి ఏవి నాకు తెలియదు. నా కడుపులో, నా తలకాయలో, ఒక బాధ గురించో,ఒక సంతోషం గురించో ఇది చెప్పాలా అన్న ఆరాటం కలిగిందే కథ అనుకున్న.నేను కథ రాసే చోట ఉండను. నా శరీరం మాత్రమే ఆడుంటుంది.నేను కథ కాడే ఉంటా.

నాకు ఈత రాదు. మనిషి పడితే లెయ్యలేని అంత లోతులో సంసారం అనే ఒక కొమ్మ ఉంది. ఆ కొమ్మను నేను రెండు చేతులతో రెండు కాళ్లతో పెనేసుకున్న. గాలి వచ్చినా, వాన వచ్చినా కొమ్మ ఊగిపోతుంది. గాలివాన రాకుండా ప్రశాంతంగా ఉన్నప్పుడే నిలకడగా ఉంటుంది.ఆ సమయంలో మాత్రమే రాయగలుగుతున్నా.నేను చూసే ప్రతి దాని గురించి రాయాలంటే నాకంటే బాగా రాయగలిగే కోటి మంది రైటర్స్ రాయగలిగే అంత ఉంది.ఒక ఆకుపైన ఒక మనిషికి జీవితకాలం సరిపోతుంది.నేను ఊరికే పై పైన రాస్తున్నానంతే.గుర్తింపులు,ప్రశంసలు పక్కనపెడితే నా కడుపులో ఆరాటం చల్లారుతుంది.అదొక్కటే నాకు తెలుసు.

నా చేతులు కాలినయి.ఆ బాధను నేను రాస్తే అది నాకంటే ఎదుటివారికే ఎక్కువ ఉపయోగపడుతుంది. చేతులు కాలని వారికి,కాల్చుకోకుండా ఉండడానికి ఈ కథలు.నేను దళిత కుటుంబంలో పుట్టినాను కాబట్టి దళిత స్త్రీల వెతలు అంటున్నారు. నేను వేరే కులంలో కుటుంబంలో పుట్టినా ఆవేదనలని అలాగే రాసి ఉంటాను.ఆకలి,సంతోషం,బాధ, ప్రేమ,ఇది ఒక వర్గానికి చెందినది కాదు.మార్పు అనే మాట మీరు పాలకులను అడిగితే బాగుంటుంది.వారి వలనే మనిషి జీవితాలలో మార్పులు వస్తాయి.నేను చేస్తుంది కేవలం ఫోటోలు తీసి ఇవ్వడమే.

భవిష్యత్తు ప్రణాళిక..ఇది మాత్రం చాలా గట్టిగా ఉంది. తెలుగు,ఇంగ్లీష్,హిందీ ఈ మూడు భాషలు చదవడం, రాయడం,తప్పులు లేకుండా పూర్తిస్థాయిలో నేర్చుకోవాలి. కథలు ప్రణాళిక ప్రకారం రాయను. వస్తే రాస్తా.

*