1 చిరునామా వనమంతా రాలు పూల దుఃఖం . పిట్ట శోక షెహనాయి స్వర సంకేతం వాయులీనంపై తరగలుగా .. పక్షి గొంతును కోల్పోయాక గోరంత చిగురు సాంత్వన. జీవితమంతా రాలు పూల స్వప్నాలు మనిషి బాధాతప్త నిర్వేద గానాలు రంగస్థలంపై దృశ్యాదృశ్యాలుగా...

నీకున్న బాధ నాకుండక పోవొచ్చు నాకున్న బాధ నీకుండక పోవొచ్చు అసలొకటికానీ నీబాధ నా బాధ ఒక్కటిగానే తిరుగుతుండొచ్చు.   సగం నీదుఃఖం నా దుఃఖం పొత్తు కలవొచ్చు నువ్వు నేను నాలోని నీనేను ఏ బాధల తాళ్లకో కట్టబడుండొచ్చు...

 నాదంతా నిష్ప్రయోజన నిరీక్షణమే  ఎన్నెన్ని సుదీర్ఘ పగళ్ళు వెతికానో  ఎన్ని నిర్నిద్ర రాత్రులు వేచానో  గగనతలంలో నక్షత్రాలకే ఎరుక కళ్ళను దివిటీలు చేసి నీకై మనసంతా యుగాలు వేచాను నువ్వు అత్తిపత్తి ఆకువై ముడుచుకుంటావు నా కళ్ళ...

అమ్మమ్మ లేదు ఆమె వున్నన్నాళ్ళు సెలవుల రాక ఆమె చెంత వాలే పక్షులమై ఆమె చేతి ముద్ద కై ఆ ముద్ద లోని ఆప్యాయత ఏళ్ళు గడిచినా ఇప్పటికీ కానరాలే ఆ ముద్ద లోని చింతకాయ పచ్చడి కే లోగుట్టు ఎరుక ఆమె లేని ఇల్లు పడావు కూలిన గోడలు అలికిన...

ఆ వీధిలో కి వెళ్లినప్పుడు ఆ ఇంటి ముందుకు రాగానే పలకరింపుగా నవ్వుతాను.. ప్రతిగా ఏ నవ్వూ వినపడదని తెలిసినా ఆకలి తీర్చడంలోని ఆనందం అక్కడి పరిసరాలకు బాగా తెలుసు ఆ పరిసరాల గుండా ఎన్ని వందల మైళ్ళు నడిచినా ఆకలి వేయదు మరి మాటలు...

అప్పుడప్పుడు మైండ్ స్పేస్ దారుల్లో నడవాలేమో.! అప్పుడే… ఆ దారి వెంట ఎన్ని శకలాల అద్దాలు ముక్కలు ముక్కలుగా అతక పెట్టి ఉన్నాయో.. ఇంద్రచాపంలా కనిపిస్తాయి. నీలం, ఆకుపచ్చ అంటూ నింగిని తాకుతూ… నిలుచున్న...

1. ఓడ అక్కడే ఉండిపోతుంది కదలికలు నాతో పాటు వచ్చేస్తాయి నది పారుతూనే ఉంటుంది తరంగాలు నా వెనువంట వచ్చేస్తాయి ఇప్పుడు నాలోపల ఎన్ని ప్రవాహాలో చెప్పలేను మన తొలి కరచాలనం నుంచి ఇప్పటి దాకా ప్రయాణిస్తున్న నావల తో అంతర్వాహిని...

శాన్నాలుగా ఎదురు తెన్నులు సూత్తన్ను పుచ్చపువ్వుల్లాటి నా రొండు కళ్ళూ సూర్జిడిని ఎలిగించి పొగులంతా ఎదకతనవి పొద్దుబోయీపాటికి దీవెట్టుకొని దివస్తంభాల మీద దివ్వలవతనవి – ఏ పొద్దు కిందనుండి దూరి తుర్రుమని ఎటెగిరిపోతందో...

కవిత్వానికి వేణువునే అయినా ఆ శబ్దానికి ఆలోచనల బీజం ప్రాకుతూ నడుస్తూ పరుగెత్తుతూ నిద్రలో సైతం వెంటాడుతుంది పెరిగాక ఎలా బయటపడుతుందో దానికీ తెలియదు   దానిని కవితలా చేయబోతుంటే గొప్ప కవులు నన్ను చిన్నవాడిని చేస్తుంటారు...

నువ్వు అట్లా పగిలిపోయినప్పుడు  ఆ విరిగిన ముక్కల్ని అతుక్కుని మళ్లీ  పక్షివై ఎగిరేందుకు నీకో ఆకాశం ఉందా? వెళ్లేందుకు నీకో చోటుందా? నువ్వు గుదిగుచ్చి ఒక హారంలా నిత్యం  నీ మెడన ధరించిన జ్ఞాపకాల మువ్వలను ఇహ తెంపేసుకుని...

నిర్జనారణ్యంలో టార్పాలిన్ పైన నిద్రిస్తున్న నిన్ను సీతాకోక చిలక ముద్దుపెట్టుకుంది. అన్ని సౌకర్యాలూ  వదులుకున్న నగ్న పాదాలు అడవిలో గ మ్యాన్ని వెతుకుతున్నాయి. రేపటి పోరాటం కోసం ఈ రోజు నీ నిద్రను పొదుపు చేసుకుంటున్నావు...

పుట్టింది జూలై 1986. సిరిపురం తెలంగాణ లో. చదువు, పెరిగింది అంతా విజయవాడ. వృత్తి రీత్యా గతంలో ఇంగ్లీష్ అధ్యాపకురాలిగా, సోషల్ వర్కర్ గా, ఇంగ్లీష్ మీడియా లో ఫీచర్ రైటర్ గా పనిచేశాను. ప్రస్తుతం ఇంగ్లిష్ తెలుగు పుస్తకాలు...

తను చెప్పేది వింటూ ఎప్పుడూ నిశబ్దమై పోతావు రాయడం ఒక అదృష్టం అనుకొని కొత్త పదాలను వెతుక్కుంటూ నీటిలో వలయం లా వాటిని కలిపేసుకుంటుంటావు అప్పుడే ఒక మెరుపు వెర్రిగా ఒక నవ్వు అంతలో అరచేతుల్లో ముఖాన్ని దాచుకుంటావు ఎందుకంటావు...

ప్రేమ అద్దం లాంటిది సందేహం అక్కర్లేదు పగిలితే బహు పదును! ప్రతిబింబం కూడా ప్రతీకారం కోరుతుంది. కర్పూర సుగంధం మొగలి ముల్లై సర్రున గీసుకున్నాక, ఆశలు ఆవిరైన మసకలో వెచ్చని కన్నీరై కురుస్తుంది. గుండెకు పొదువుకున్న రూపం...