లక్ష్మి కందిమళ్ళఒకానొక మసక మబ్బుల ఉదయాన ఆకాశం నీలానికి బదులు బూడిద రంగులోకి మారింది, ఎప్పుడైనా వర్షాన్ని కురిపించేందుకు సిద్ధంగా ఉన్నట్టుగా కనిపిస్తోంది.
లయ తన పాత చెప్పులను మెల్లగా కడిగి, కాళ్లకు వేసుకుంది.
అవి ఆమెను ఎన్నో జీవన సవాళ్లలోకి నడిపించాయి, ఎన్నో రహదారులను చూపించాయి. కానీ నడక ఆమెకు కేవలం శారీరక కదలిక మాత్రమే కాదు; అది ఆమె మనసుకు ఓ ఆశ్రయం, ఆమె ఆలోచనలకు ఓ స్పష్టత, ఆమె బాధలకు ఓ ఉపశమనం.
ఆమె రోజువారీ నడక కోసం ప్రశాంతంగా ఉండే పార్క్‌కు వెళ్లింది. అక్కడ అడుగుల క్రింద మట్టి క్రంచ్ క్రంచ్ మని వినిపించింది. ఆ శబ్దం ఆమెను తన ఆలోచనల నుండి విడదీసి, ఆ క్షణంలో ఉండేలా చేసింది. ప్రతి అడుగు ఆమె మనసుకు కాస్త తేలికగా అనిపించేలా చేసింది. ఈ నడక కేవలం ముందుకు సాగడమే కాదు, గతం తాలూకు బాధల నుండి విముక్తి పొందే ప్రయాణంలా అనిపించింది.
ఒక చోట, తను ఏమి చేస్తున్నానో తెలియకుండానే, ఆమె కాళ్లు ఒక పాత చెక్క బెంచ్ దగ్గరకు తీసుకువెళ్లాయి.
అక్కడ ఒక వృద్ధుడు కూర్చొని ఉన్నాడు. అతని చేతిలో ఒక పొడవైన కర్ర ఉంది. అతని ముఖం కాలం గీసిన గీతలతో నిండి ఉంది—కొన్ని అనుభవాల వదంతులు, కొన్ని దుర్భర సంఘటనల గుర్తులు. కానీ అతని కళ్ళలో, ఒక శాంతి, ఇంకా లోతైన నిశ్శబ్దం కనిపించింది.
లయ అతనికి ఇబ్బంది కలగకుండా కొంచెం దూరంగా కూర్చొంది. వారిద్దరి మధ్య ప్రశాంతమైన మౌనం.
“నువ్వు ఏదో వదిలి వెళ్తున్నట్టు నడుస్తున్నావు,” అని వృద్ధుడు మృదువుగా అన్నాడు.
లయ చిన్నగా నవ్వి. “బహుశా! నేను ఏదో కొత్తదాని వైపు నడుస్తున్నానేమో అంది.”
వృద్ధుడు ఒప్పుకోలుగా తల ఊపి, “అదే నడక సౌందర్యం—మనమేమిటో, మనం ఎక్కడికి వెళ్తున్నామో మనకు తెలియకుండానే మనలను ముందుకు తీసుకెళ్తుంది అన్నాడు.”
ఆ మాటలు లయను కాస్త ఆలోచింపజేశాయి. నిజమే కదా! మనం తరచుగా మౌనంగా నడుస్తుంటాము, కాని మన అంతర్గత తుపాన్లు మాత్రం ఆ నిశ్శబ్దంలోనే హోరెత్తుతాయి.
“నాకెప్పుడో ఒక అనుభవం,” వృద్ధుడు మెల్లగా చెప్పాడు, “నాకు చిన్నప్పుడు బలం అంటే పెద్దగా మాట్లాడటం, గట్టిగా నిలబడి పోరాడటం అని అనిపించేది. కానీ కాలమే నాకు నేర్పింది… కొన్నిసార్లు నిశ్శబ్దమే నిజమైన బలం అని.”
లయ తలెత్తి అతనిని చూసింది. ఆమె జీవితంలో ఎన్నో సందర్భాలు గుర్తొచ్చాయి—తను అన్యాయాన్ని ఎదుర్కొన్నప్పుడల్లా తనను తాను న్యాయపరచుకోవాలనే ఆవేశం, తనను తాను వ్యక్తపరచుకోవాలనే తపన. కానీ కొన్ని సందర్భాల్లో, మౌనమే నిజమైన జవాబు అని అర్థమైంది.
“దయ కూడా అట్లాంటిదే,” లయ మృదువుగా చెప్పింది. “అది పెద్దగా అరిచే అవసరం లేదు. కొన్నిసార్లు ఒక సున్నితమైన మౌనమైనా చాలంటుంది.”
వృద్ధుడు చిన్నగా నవ్వుతూ తలవూపాడు. ” అవును, అదే నిజం. మనం అంధకారంలో ఉన్నప్పుడు మనకు అవసరమయ్యేది ఒక మార్గదర్శి, కాంతి కాదు… మన పక్కన ఉండే ఒకరు, ఎటువంటి మాటలు లేకుండా మనం ఒంటరిగా లేమని చెప్పే ఒక ఉనికి.”
ఆ మాటలు లయ మనసుకు తాకాయి. ఆమె తన బాధను ఒంటరిగా మోయాలని ఎప్పుడూ అనుకునేది. కానీ ఇప్పుడు అర్థమైంది—కొన్నిసార్లు మన ప్రయాణంలో ఎదురయ్యే అపరిచితులు కూడా మన హృదయానికి దగ్గరవుతారు అని.
ఆకాశం నెమ్మదిగా తన వాగ్దానం నెరవేర్చింది. మొదటి వర్షపు చినుకులు మట్టిని తాకాయి. లయ లేచి నిలబడింది—కొంచెం తేలికగా అనిపించింది.
“ధన్యవాదాలు,” ఆమె మృదువుగా చెప్పింది.
“నడుస్తూనే ఉండు,” వృద్ధుడు చిరునవ్వుతో అన్నాడు. “అంతా మంచే వుంటుంది అంటూ.”
లయ ముందుకు సాగింది. ఆమె సమస్యలు మాయమైపోలేదు. కానీ ఇప్పుడు అవన్నీ తన ఒంటరితనంలో మోయాల్సిన అవసరం లేదని తెలుసుకుంది. కొన్నిసార్లు గొప్ప అనుబంధం పెద్ద మాటల్లో కాదు, చిన్న జ్ఞాపకాలలోనే దాగి ఉంటుంది—ఒక నిశ్శబ్దం, ఒక మృదువైన నవ్వు. మనం ఒంటరిగా లేమని చెప్పే ఒక సాధారణ ఉనికి.
*
పెద్దన్న
నరేష్కుమార్ సూఫీ
వంగూరి చిట్టెన్ రాజు
శారద (బ్రిస్బేన్)
సుశీలమ్మ, సిహెచ్.
విజయ నాదెళ్ళ
Add comment