నిశ్శబ్దంలో శబ్దం

ముసలితనం

ఏరోజుకారోజు

దాని నీరసంలో

చిన్నబుచ్చుతూనే ఉంది

నిజాల్ని అద్దం

కటువుగా అయినా

పాడి విపిస్తూనే ఉంది

“నిన్న” నన్ను ఎప్పుడో వదిలేసింది

“నేడు” కూడా నెమ్మది నెమ్మదిగా వదిలేస్తూనే ఉంది  

“రేపు” ఒక్కటే నాకోసం ఎదురు చూస్తోంది

రాత్రి ఏదేదో చెబుతూనే ఉంటొంది

నాకు అర్ధం కాకుండా ఉంది

పగలు క్రిందినుండి పైకి

రాత్రి పైనుండి క్రిందికి

కొండను చదువుకుంటూనే ఉన్నాను

అదేమిటో

నా మతిమరుపు

దాని అన్ని రెక్కల్నీ విప్పుకొని

వెతుకూతూనే పోతోంది

దేనికోసం వెతుకుతోందో కూడా మరచిపోయి

మెడదాకా నీళ్లలో మునిగి

నీటికోసం ఆరాట పడుతున్నట్టు

అన్నన్ని నదుల్ని లోపలుంచుకొని

ఏ నది

ఎక్కడి నది

ఎక్కడుందని సముద్రం అడిగినట్టు

అన్నన్ని ముత్యాల్ని

లోపలెక్కడో దాచుకొని

ఏమీ ఎరగని సముద్రంలా

వయస్సు

అన్నీ మరచిపోయి

సమయంతోపాటు నడవటానికి

నిశ్సబ్దాన్ని గెలిచే

కవిత్వాన్నో సంగీతాన్నో

వెతుక్కుంటూనే ఉన్నాను.

అయినా నాతో నడుస్తున్న

నిశ్శబ్దానికి నేను ఏమి ఇవ్వగలను

శబ్దాలు చేయలేని పలికే పదాలు తప్ప

*