వెదుకాడే నిమిషాలందున నిషాలందున …

“విశ్వేశ్వరరావుగారిని అడగండి – ”

తల కూడా ఎత్తకుండా ఆయన మాట్లాడిన రెండు ముక్కలు అవి. ‘ఎక్కడుంటున్నారు సార్‌, మిమ్మల్ని కలవవచ్చా’ అని అడిగితే వచ్చిన జవాబు.

ఆయన సిల్కు లుంగీ, చొక్కా వేసుకుని ఉన్నారు. రైల్వే కళారంగ్‌లో ముందు వరుస సీట్లలో కూర్చుని, వేదిక మీదకు వెళ్లడానికి సిద్ధంగా ఉన్నారు.

ముక్తసరి సమాధానం విన్నాక, మరో ప్రశ్నకు ఆస్కారం లేదని అర్థమయింది. ఒక పుస్తకం అందిస్తే, అట్ట పేజీ పక్కకు తీసి, లోపలి పేజీలో సంతకం చేసి ఇచ్చారు.

ఆయనకేదో సన్మానం చేస్తున్నారు. సికింద్రాబాద్‌ బోయిగూడలో సందుల గుండా వెడితే రాని ఆ సభాస్థలి దగ్గర పోలీసులు బాగానే మోహరించారు. ఆరోజు పొద్దున చిక్కడపల్లిలో కిన్నెర ఆర్ట్స్‌ మీటింగ్‌లో విరసం సభ్యులు, కొందరు అభిమానులు ఆయనను అడ్డుకోవడం, చిన్న పాటి గొడవ కావడం, అడ్డుపడినవారిని దాటుకుని ఆయన సభ లోపలికి వెళ్లిపోవడం, అప్పటికింకా  తెలియదు. అందుకే, పోలీసు బందోబస్తుకు కారణం కూడా అర్థం కాలేదు. అసలు ఆ చిక్కడపల్లి సభ గురించే తెలియదనుకుంటా, తెలిస్తే అక్కడికే వెళ్లేవాళ్లం.  నిరసనలు ఎదురవుతాయనే ఉద్దేశం తో కావచ్చు, శ్రీశ్రీ తన బస ఎక్కడో, కార్యక్రమం ఏమిటో చెప్పకుండా, విశ్వేశ్వర రావు అధీనం లోకి వెళ్ళిపోయారు. విశ్వేశ్వర రావు అంటే సినిమా నిర్మాత, దర్శకుడు, శ్రీశ్రీ కి సన్నిహితుడు.

మాకు బుద్ధి తెలిశాక, శ్రీశ్రీ హైదరాబాద్‌ వచ్చిన సందర్భం అదే. 1980 కావచ్చు. ఆయనను చూట్టం ఒక జరిగితీరవలసిన పనిగా అనుకుని రైల్వే కళారంగ్‌కు వెళ్లాము. వెళ్లాము వెళ్లాము అంటున్నానంటే నేనొక్కణ్ణే లేనన్న మాట, మిత్రులు రామూ, కృష్ణా.. ఇంకా ఒకరిద్దరం కలిసే వెళ్లి ఉంటాం.

ఏమీ గొప్పగా మాట్లాడలేదాయన. శ్రీశ్రీ స్పీచి ఏమంత రంజకంగా ఉండదని విన్నాము కానీ, మరీ అంత నీరసంగా ఉంటుందని అనుకోలేదు. పొద్దుటి సంఘటన ఆయన మనసులో మెదులుతూ ఉందనుకుంటా.

శ్రీశ్రీ ఉపన్యాసం బాగా లేకపోతేనేమి, ఆయన ధోరణి ఎట్లా ఉంటేనేమి, ఆయన గురించి ఎవరేమనుకుంటేనేమి, ఎమర్జెన్సీలో ఆయన ఏమి చేస్తేనేమి, ఆ రోజు పొద్దున ఏమి జరిగితేనేమి, బారా ఖూన్‌ మాఫ్‌.

సాహిత్యోద్వేగం కుదిపేస్తున్న మనసు, ఇరవయ్యేళ్లు కూడా లేని వయసు- అప్పుడు మాకు తెలిసింది ఒకటే.  ఆ మనిషిని చూడడం ఒక ధన్యత. ఆయనతో మాట్లాడేశాను. ఖడ్గసృష్టి పుస్తకం మీద ఆయన సంతకం తీసుకున్నాను.

“కాలేజీలో అందరూ మాట మాట్లాడితే మహాప్రస్థానం పేరు తీస్తున్నారు. చాలా ఏళ్ల కిందట ఆ పుస్తకం కొన్నాను. చదివాను కూడా. ఒకసారి అటకమీది పుస్తకాలు వెదికి, మళ్లీ ఓసారి చదవాలి”- అన్నాడు మానాన్న. ఆయన ఆంధ్రసారస్వత పరిషత్‌ ఓరియంటల్‌ కాలేజీలో సంస్కృతం లెక్చరర్‌. నేను కూడా ఆ కాలేజీలోనే విద్యార్థిని. మా నాన్న చెప్పినట్టు,మా కాలేజీలో శ్రీశ్రీ పేరు చాలా తరచుగానే ప్రస్తావనకు వచ్చేది. మా ప్రిన్సిపాల్ కేకేఆర్ కు కూడా బలమైన రాగద్వేషాలు ఉండేవి కాని, మాకు జ్ఞానం బట్వాడా చేయడం మీదనే ఆయన దృష్టి ఉండేది. మోతుకూరు నరహరిగారు అట్లాకాదు. బాలవ్యాకరణం పాఠం మానేసి అయినా సరే మహాప్రస్థానం చెబుతుండేవారు. మా బుర్రల్ని వాళ్లు పుటం పెట్టిన తీరుకు, మేమంతా సహజంగానే శ్రీశ్రీ మతం పుచ్చుకున్నాం. ఇదంతా 1977-78 ప్రాంతంలో. అటకమీది నుంచి మహాప్రస్థానం దిగివచ్చాక, మా నాన్నకూడా దాన్ని చదివేశాడు. సహజంగానే శ్రీశ్రీ సంస్కృత-తెలుగు భాషా పాండిత్యానికి ఆయన ముచ్చటపడి, ఆ మేరకు ప్రశంసలిచ్చారు.

పరిషత్‌లో చేరాకే నాకు శ్రీశ్రీ పేరు తెలిసిందని చెప్పలేను. చిన్నప్పట్నుంచి రేడియోలో చిత్రతరంగణి శ్రద్ధగా వినే కుటుంబంలో పెరగడం వల్ల, సినిమాపాటల రచయితగా ఆయన పేరు బాగా తెలిసే ఉంటుంది. ఆయన ఏ తరహా పాటలు రాస్తారో కూడా ఒక అవగాహన ఉండే ఉంటుంది. ఎవరో వస్తారని ఏదో చేస్తారని- అన్న ‘భూమి కోసం’ పాటా ‘తెలుగు వీర లేవరా’ – అన్న ‘అల్లూరి సీతారామరాజు’ పాటా రేడియోలోనూ మా గుండెల్లోనూ హిట్ సాంగ్సే. పరిషత్‌ విద్యార్థిత్వం శ్రీశ్రీని ఒక పాఠ్యపుస్తకంగా, ఇష్టమైన పఠనంగా మార్చింది. గడియారం శ్రీవత్స, నేను కలిసి కవితా కవితా- అన్న పాటకు, సంస్కృతం దట్టించి మరీ పేరడీ రాశాము.

1970 దశకం చివరలో జ్యోతి మాసపత్రికలో శ్రీశ్రీ పదబంధ ప్రహేళిక మొదలయింది. దాన్ని పూరించడం మా నాన్నకు, నాకు ఒక  కామన్‌ యాక్టివిటీ. ఎన్నో నెలలు, ఆ పజిల్‌ ఒకటి రెండు గళ్ల దగ్గర మిగిలిపోయేది. చివరకు మేం రెండుసార్లు విజయవంతంగా దాన్ని పూర్తిచేశాము. పజిల్‌ పూర్తిచేయడం, దాన్ని కత్తిరించి కవర్లో పెట్టి, (మేం అప్పుడు నల్లకుంటలో ఉండేవాళ్లం) చిక్కడపల్లిలోని జ్యోతి మంత్లీ ఆఫీసుకు వెళ్లి ఇచ్చి రావడం సరదాగా ఉండేది. మరి కొంతకాలానికి ఆంధ్రజ్యోతి వీక్లీలో శ్రీశ్రీ ప్రశ్నలు జవాబులు మొదలుకావడం, ఉత్తరాల పేజీ దగ్గరనుంచి చివరిదాకా శ్రీశ్రీ పరిమళం అందులో ఉండడం- శ్రీశ్రీని మా పేరెంటల్‌ ప్యామిలీలో ముఖ్యమైన వ్యక్తిని చేశాయి.

శ్రీశ్రీని కలుసుకుని రెండు ముక్కలు మాట్లాడిన మరుసటి సంవత్సరం అనుకుంటాను, వేలానికి వచ్చిన ఆయన ఇంటిని రక్షించడానికి విరాళాల ఉద్యమం నడుస్తోంది. ఆయనకు సాయం చేయడానికి హైదరాబాద్‌లోనూ, వనపర్తిలోనూ పెద్ద సన్మానాలు జరిగాయి. శ్రీకృష్ణదేవరాయాంధ్రభాషానిలయంలో జరిగిన సన్మానానికి వెళ్లాను. మేడ మీద సమావేశస్థలిలో జరిగిందా కార్యక్రమం. హాలు హాలు అంతా కిక్కిరిసిపోయింది. మునికాళ్ల మీద నిలబడితే కానీ, వేదిక మీద  మహాకవి కనిపించడం లేదు. హైదరాబాద్‌లో ఉన్న కార్మికసంఘాలవారు, ప్రజాసంఘాల వారు ఒక్కొక్కరుగా వచ్చి ఆయనకు దండ వేసో, శాలువా కప్పో, చిన్నవో పెద్దవో  డబ్బు కవర్లు  ఇచ్చి దండం పెట్టి వస్తున్నారు.  జనంలోంచి కొందరు ఆడవాళ్లు చేతుల గాజులు, మెడలో గొలుసులు తీసి ఇస్తున్నారు, మగవాళ్లు జేబులోని పర్సులను ఇచ్చేస్తున్నారు. నీ కవిని బతికించుకోవాలిరా.. అన్న తెన్నేటిసూరి పాట గుర్తొచ్చింది. సంపన్నులు, దాతలు చేస్తున్న సాయం కాదది. కష్టజీవుల సంఘాలు తమ కవి కోసం ఇస్తున్న నిలువుదోపిడి. ఎంత దుఃఖం వచ్చిందో ఎంత సంతోషం కలిగిందో ఎంత ఉద్వేగం పొంగిందో..

కారణం ఇప్పటికీ తెలియదు. కవుల్లో శ్రీశ్రీతోను, రచయితల్లో చెలంతోనూ కనెక్ట్‌ అయినట్టు ఎవరితోనూ కాలేకపోయాను. శ్రీశ్రీ మీద ఉండే ప్రేమ కేవలం ఆయన అక్షరాల వల్లనే.  ఆయనతో వ్యక్తిగతంగా దగ్గరగా వెళ్లాలని తపన ఉండేది కాదు. చెలంతో ప్రేమమాత్రం ఆయనతో వ్యక్తిగత అనుబంధం పెంచుకోవాలనుకునేంత.  ఇక లాభంలేదు,  చెలాన్ని చూసి, ఆయన ప్రేమను పొంది తీరాలనే  నిశ్చయం వచ్చిన సంవత్సరమే ఆయన వెళ్లిపోయారు. చెలం పోయాక, నెలరోజుల పాటు మనసులో అదే మెదులుతూ ఉండేది. ప్రపంచం అర్థరహితంగా కనిపించేది. . దాన్ని పోగొట్టుకోవడానికి, ఆయన సన్నిహితులతో కలం స్నేహం మొదలుపెట్టాను. రేమళ్ల చిన్నారావు, చిక్కాల కృష్ణారావు, బివి నరసింహారావు- వీళ్లందరికీ ఉత్తరాలు రాసేవాణ్ణి. పేరు గుర్తు రావడం లేదు కానీ, రమణాశ్రమ చెలానికి సన్నిహితురాలు ఒకరు మెహదీపట్నంలో ఉంటే ఆమె ఇంటికి వెళ్లి, తన దగ్గర ఉన్న పదుల కొద్దీ ఆల్బమ్స్ లోని చెలాన్ని గంటల కొద్దీ చూసి వచ్చాను. తరువాత కూడా భీమిలి ఆశ్రమంలో సౌరీస్‌ను చూసి, చిక్కాల కృష్ణారావుతో రమణాశ్రమ గాథలు వినివినీ చెలాన్ని కలుసుకున్నట్టే  ఫీల

య్యేవాణ్ణి.   1979 లో  మిత్రుడు పి.వి. రాములు ప్రచురణకర్తగా ఉన్న ‘కళాసౌరభం’ పత్రిక, ఒక సంచికను మా మిత్రబృందం అంతా కలిసి చెలం ప్రత్యేకసంచికగా తీసుకువచ్చాము. రంగనాయకమ్మ, త్రిపురనేని మధుసూదనరావుల ఇంటర్వ్యూలు ఆ సంచిక కోసం ప్రత్యేకంగా తీసుకున్నాము. రంగనాయకమ్మను, వరవరరావును, నిఖిలేశ్వర్‌ను తలచుకున్నప్పుడు, వారి అనంతర రాజకీయ సాహిత్య వ్యక్తిత్వాలు కాక, మొదటగా వారికి చెలంతో ఉన్న అనుబంధమే స్ఫురించి, ఎక్కువ ఆత్మీయంగా అనిపిస్తారు నాకు. బాలాంత్రపు రజనిగారిని ఈమధ్య ఒకటి రెండుసార్లు కలిసినప్పుడు కూడా నాకు మొదట చెలమే గుర్తొచ్చారు.  రేడియోలో ఇంటర్వ్యూ చేసి, ‘చాటునుండే ఎంకిని సబకు రాజేశావ’, అని చెలమే మురిసిపోయేట్టు చేసినందుకు రజని మీద ప్రేమ కలుగుతుంది.

మహాప్రస్థానం శ్రీశ్రీదే కానీ, అందులో చెలం కూడా ఉంటాడు. వారిద్దరిని ఒకేసారి కలుసుకోవాలని నాకు చిత్రమయిన కోరిక.  చెలాన్ని చూడనేలేదు. శ్రీశ్రీతో గడిపిందీ లేదు.  కానీ, ఆ జుగల్‌బందీ కావాలనిపించి, ఒకసారి భీమిలిలో కృష్ణారావును అడిగి, శ్రీశ్రీ-చెలం కలిసినప్పుడు ఎట్లా ఉండేవారు, ఏమి మాట్లాడుకునేవారు, చెప్పించుకున్నాను.

చెలం సన్నిహితులతో మెలిగి, ఊరట పొందినట్టుగానే, శ్రీశ్రీ సన్నిహితులతో మాట్లాడి సంతోషపడేవాడిని. తరువాత తరువాత ‘మహోదయం’ గొప్పదనం అర్థమయింది కానీ, మొదట కెవిఆర్‌ అంటే శ్రీశ్రీ రచనల ఎడిటర్‌గానే గౌరవం. చలసాని ప్రసాద్‌ను అయితే శ్రీశ్రీ నిష్క్రమణకు ఒక పరిహారంగా చూసేవాడిని. చలసాని లైబ్రరీలో తక్కిన అన్ని పుస్తకాలూ కాయితాలూ ఒక ఎత్తు, శ్రీశ్రీనుంచి వచ్చిన పోస్టుకార్డులూ, శ్రీశ్రీ రచనల కటింగులూ ఒక ఎత్తు. శ్రీశ్రీ స్మృతికి ఇరవైసంపుటాల వేదికను నిర్మించాడు ఆయన.  అట్లాగే హరిపురుషోత్తమరావు. హరితో మాట్లాడినప్పుడల్లా, ఆయనే శ్రీశ్రీ పేరెత్తేవాడు, లేదంటే నేనే రప్పించేవాడిని.

1983లో, ఇంకా విద్యార్థిగానే ఉన్న నాకు, ఒక పొద్దుటిపూట మిత్రుడు పెద్దపెద్దగా ఆందోళనగా చెబుతుంటే,  ఉలిక్కిపడి నిద్రలేచినప్పుడు శ్రీశ్రీ పోయారని తెలిసింది. అంతకు ముందు రోజు సాయంత్రమే ఆయన పోయినట్టున్నారు. వార్తలు ఆరోజుల్లో నెమ్మదిగా ప్రయాణించేవి. శ్రీశ్రీ పోయాక కూడా నాకు నెలరోజుల దిగులు పట్టుకుంది. సాహిత్య విద్యార్థిని నేను. చదవడం అంటే ప్రాణం. అదే జీవితం అనుకునే రోజులు.  సాహిత్య ప్రపంచంలోకి విద్యార్థిగా, పఠితగా ప్రవేశిస్తున్నప్పుడు చెలం, కృష్ణశాస్త్రి, కుటుంబరావు.. అందరూ సజీవులుగా ఉండి,  ఏదో ధీమాగా అనిపించేది. వారందరితో సమకాలంలో జీవిస్తున్నాను కదా అని కూడా గర్వంగా ఉండేది.  శ్రీశ్రీ అనేవాడు అంత తొందరగా వెళ్లిపోయే అవకాశం ఉందన్న ఊహ కూడా వచ్చేది కాదు. శ్రీశ్రీ పోవడంతో, అందరూ కలిసి నన్ను అనాథను చేశారన్న బాధ పట్టుకుంది. ముందూ శూన్యం వెనకా శూన్యమనుకోలేదు కానీఆ నిష్క్రమణ  అకాలంగా అనిపించింది.

శ్రీశ్రీ ని స్మరించుకుంటూ గొప్ప గొప్ప స్మృతి గీతాలు వస్తాయని అనుకున్నాను. ఎందుకో ఒక్క చెప్పుకోదగ్గ పాటా రాలేదు, పద్యమూ రాలేదు. ‘అంచనా వేయలేమతని చలచ్చంచల దీప్తలేఖిని’ -అని కెవిఆర్‌ భక్తితో అన్నమాటలు నిజమా?  అంచనాలు లేకపోనీ, ఒక దుఃఖగీతం కూడా రాలేదు.  శ్రీశ్రీ మరణవార్త తెలిసిన తరువాత రోడ్డు మీదకు వచ్చినప్పుడు ఆర్టీసీ బస్సుల మీద విరసం వాళ్లు, విద్యార్థి సంఘాల వాళ్లు వేసిన పోస్టర్లు కనిపించాయి. ”కవీ, నీ గళగళన్మంగళ కళాకాహళ హళాహళిలో..” కరిగిపోయానని స్విన్‌బర్న్‌ కవికి శ్రీశ్రీ పలికిన నివాళే  శ్రీశ్రీకి స్మృతిగీతంగా ఆ పోస్టర్లలో పలకరించింది.

శ్రీశ్రీ సంతకం చేశాక నా దగ్గర ఉన్న పుస్తకాలన్నిటిలోనూ ‘ఖడ్గసృష్టి’ అతి విలువైనదిగా తయారయింది. శ్రీశ్రీ సారాంశాన్ని ఆచరణలోకి అనువాదం చేస్తున్న ఒక మిత్రుడు, ఒక సదసత్సంశయంలో చిక్కి, ఊరు వదిలివెళ్లిపోతున్నప్పుడు, బెజవాడ రైల్వేస్టేషన్‌లో శ్రీశ్రీ సంతకపు ఖడ్గసృష్టిని కానుకగా ఇచ్చాను. అపురూపంగా అందుకున్నాడు కానీ, అనేక మజిలీల అతని ప్రయాణంలో ఆ పుస్తకం ఎక్కడో మాయమైంది.

శ్రీశ్రీ నుంచి తేరుకున్నాననే అనుకున్నాను కానీ, ఆయన పోయిన ఆరేళ్లకు, 1989లో మళ్లీ  ఆయన నన్ను గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. ఆధునిక తెలుగు సాహిత్యంలో చర్చలు, వాదోపవాదాలు అన్న అంశం మీద ఎం.ఫిల్‌ పరిశోధన చేస్తున్న నేను, అభ్యుదయ సాహిత్యోద్యమంలో వివాదాల దగ్గరికి వచ్చేసరికి శ్రీశ్రీలో కూరుకుపోయాను. విప్లవసాహిత్యం ప్రారంభమైన సందర్భంలో దానికి సమర్థకులు, ప్రచారకులు చాలామంది ఉన్నారు.  అభ్యుదయ ఉద్యమకాలంలో దానిని శత్రువుల దాడి నుంచి రక్షించే బాధ్యతను శ్రీశ్రీ అధికంగాను, స్వచ్ఛందంగాను తీసుకున్నారు. కవిగా శ్రీశ్రీలో మునకలేసిన ఆనందం వేరు, వచనశ్రీశ్రీలో విహరించిన సంతోషం వేరు. అప్పుడు మరోసారి శ్రీశ్రీ సంపూర్ణ రచనలు (1970 నాటివే, కెవిఆర్‌ సంకలించినవే) చదివేశాను. శ్రీశ్రీ పేరెత్తకుండా సంభాషణ చేయలేకపోయాను ఆ ఆరునెలల కాలం. ఎంఫిల్‌ నా ఒక్కడి సందర్భం. తక్కినవారికి నా అభిమానం విపరీతం, అసందర్భం.

ఇప్పుడు శ్రీశ్రీ మీద నా అభిమానం బేషరతుదని చెప్పలేను. ఆయన గురించే కాదు,  ఎవరి గురించీ  నిర్విమర్శగా ఉండలేను. కానీ, శ్రీశ్రీ నా జీవితంలోనూ, నా తరం జీవితంలోనూ, అతి సామాన్యమైన నా బోటి వాళ్లందరి జీవితంలోనూ ఉండగలగడం ఆశ్చర్యంగా ఉంటుంది. అక్షరాల వీధిలో సంచరిస్తున్నప్పుడు అతను తారసపడుతూనే ఉంటాడు.

కానీ, శ్రీశ్రీని దాటి ప్రపంచం ముందుకెళ్ళిపోయింది. శ్రీశ్రీని కలుపుకుని జీవితమూ ముందుకువెళ్లిపోయింది. కొత్తకలల, కొత్తకలాల, కొత్తయుద్ధాల సమ్మర్దంలో, లోకం తలమునకలై పోయింది.  యువకాశల నవపేశల సుమగీతావరణంలో గంధకధూమాన్ని ఘాటెక్కించే కొత్త కొత్త కవులు పదులూ వందలూ నూతన ఖడ్గసృష్టి చేస్తూనే ఉన్నారు.  బహుశా, ఈతరం లోని ఆనాటి నావంటి అసంఖ్యాక సామాన్యులు, అత్యంత సాధారణులు కూడా ఆ ఖడ్గసృష్టికర్తలకు పరవశులవుతూ ఉండి ఉంటారు.

‘ నాన్నా, నేను మందవల్లిలో ఉన్నాను. శ్రీశ్రీ ఇంటి నెంబరు ఎక్కడో చెప్పగలవా?’

ఉగ్గుబాలతో రంగరించి పిల్లలకు అందించే గుణాలలో శ్రీశ్రీ కవిత్వం లేకపోతే ఎట్లా అని మా అమ్మాయి బందగీకి వాళ్ల అమ్మమ్మ గోపరాజు వర్థని చిన్నప్పుడే మహాకవిని పరిచయం చేసింది. తనకు ఆరేడేళ్ల వయస్సుకే శైశవగీతిని కంఠస్థం చేయించింది. అక్కడినుంచి సుధ అందుకుని ‘కవితా ఓ కవితా’ చదివించింది. ‘ఇంకా నేనేం విన్నానా?..” అని మా అమ్మాయి ఊపిరి కోసం క్షణమాగగానే, మా అబ్బాయి బోధి ‘నడిరే నిద్దురలో అపుడే ప్రసవించిన శిశువునెడదనిడుకుని…” అంటూ కేవల అలవాటైన మననంతో గొంతు కలిపేవాడు.ఇంగ్లీషు చదువుల్లో పడి వాళ్లు అంతకుమించి శ్రీశ్రీని కొనసాగించలేదు. శ్రీశ్రీని కాక మరే కవిత్వమూ చదవనూ లేదు. నాలాగా వారిని శ్రీశ్రీ బాధించడు లెమ్మని ఊరుకున్నాను.

బందగీ ఈ మధ్య చదువు పనిమీదే చెన్నై వెళ్లి, అక్కడి నుంచి ఫోన్‌ చేసింది, శ్రీశ్రీ ఇంటి నెంబరు కావాలని. నేనెప్పుడూ ఆయన ఇంటికి వెళ్లలేదు. అడ్రసు ఆ రోజుల్లో సుప్రసిద్ధమే కానీ ఇప్పుడు గుర్తు లేదు.

కానీ మా అమ్మాయి శ్రీశ్రీ ఇల్లు వెదికి పట్టుకుంది. శ్రీశ్రీ భార్యను పరిచయం చేసుకుంది. ఆయన ఎక్కడ కూర్చుని రాసుకునేవారో, ఆయన వస్తువులేవో అడిగి చూసింది. ఫోటోలు తీసుకుంది. ఎంత ఎగ్జైట్‌ అయిందో చెప్పలేను.

అంతే మరి, ఈ  శ్రీశ్రీ వదలడు.

*