“సచ్చినాన్రా నాయినో… ఈ లం… ముం… నన్ను సంపేసిందిరో…”  రెండు కాళ్ళ సందుల్లో ఆయువుపట్టుకాడ అరిచెయ్యిలు అడ్డాంబెట్టుకోని యాన్నుంచో ఎగిరొచ్చి మా మజ్జిలో దబ్ మంటా పడి గిలగిలా కొట్టుకున్నాడు యంగటయ్య...

ఈదర గాలి జోరుగా వీస్తోంది. వనజక్క ఇంటి ముందరి తడిక మీద ఆరేసిన పమిట గాలికి ఎగురుకుంటూ వెళ్లి  చేద బావిలో పడింది. వంకాయ రంగు పమిట అందరూ చూస్తుండగానే నీళ్ళల్లో నాని నెమ్మది నెమ్మదిగా బావిలో మునిగిపోయింది. “అయ్యో...

ఇప్పుడే వస్తానని వెళ్లిన ఇంద్ర ఇప్పుడప్పుడే వచ్చేలా లేడు. నా శ్రీమతి, ఆమె చెల్లి బస్‌స్టేషన్‌లోనే కూచొని ముచ్చట్లు చెప్పుకొంటున్నారు. బస్సుల ప్రవేశద్వారానికి అవతల, మురికికాలువ పక్కనే చెప్పులు కుడుతున్న నడివయసు మహిళను...

మా పాట్లో ఎవురన్నా సచ్చిపోతే మా అన్నాయోళ్ళు అందరూ కలిసి మట్టి చేసే బాజ్జత తీసుకుంటారు… అందుకేనన్నమాట ఇయ్యాల అడావిడి.

ట్రింగ్ ట్రింగ్ అని ఫోన్ మోగడంతో నిద్రలేచింది ఉమ. స్వతంత్ర దినోత్సవం అంటారు కానీ కాసేపు పడుకోనివ్వరు కదా అని తిట్టుకుంటూ “హలో” అనగానే కంచులా మోగింది వల్లి కంఠం అవతలివైపు నుండి. “నీకో సర్ప్రైజ్ వదినా!! ...

తొలకరి చినుకులు పడగానే పులకరించిపోయే పుడమిలా ఆమె చిరుగాలుల గుసగుసల గిలిగింతలతో పరవశిస్తున్నట్లుగా ఆమె. నిన్నటివరకూ మోడువారిన చెట్టు కొత్త చిగురు తొడిగినట్లుగా ఆమె చిరుగాలుల సవ్వడికి సంతోషంగా పొంగిపోయే కొమ్మలు రెమ్మల్లా...

‘ఐటీ-హబ్’ అన్నాను. ఆటో వాడు అరగంటలో తీస్కెళ్ళాడు. నడి సముద్రంలో తప్పిపోయిన ఓ నావా, తెల్లారేసరికి నగరం నడి బొడ్డులో తేలినట్టుందిగా ఉన్నా ఆ అద్దాల మేడ ముందు దిగాను. ఎన్నో ఎమ్మెన్సీ కంపెనీల్లో విఫలమైనప్పుడు ‘ఓ ట్రై’...

వెలుపల నువ్వు, లోపల నేను! ఎగసిపడుతున్న జ్వాల, ఒక్కొక్కరీతిగా నీ- లోపల, నా- వెలుపల! ** ** ఊటబావులు కూడా ఇంకిపోయిన క్షణాలు! ఎక్కడి నుంచి పుడుతున్నదో తెలియని మంట! నిస్పృహలోంచా, నిస్సహాయతలోంచా, కడుపులోంచా, యిగిరిపోయిన...

“కలిశావా ?” “కలిశాను ” ” ఎందుకు కలిశావు ?” “ఎందుకు కలియకూడదు?” “అతను   నీకు చేసిన అన్యాయం మరచి పోయావా ?” ”  దాన్ని నేనెప్పుడో మరచిపోయాను . అయినా ఎప్పుడో ...

“బిందూ, గేటు దగ్గరెవరో నిలబడ్డారు. ఒక రెండు రూపాయలు ఇచ్చి పంపించు” అని అమ్మ చెప్పిన మాటలు వినగానే తలకున్న హెడ్‌‌సెట్ తీసి ల్యాప్‌టాప్ పక్కన పెట్టి గుమ్మం దాకా వెళ్ళి బయటి గేటు వైపు చూసింది బిందు. అయితే గేటు దగ్గరున్న...

ఈ సమస్య ఎలా తీరుతుంది! అని బాగా ఆలోచిస్తే శాంత కి గుర్తొచ్చిన పేరు సుశీలమ్మ. ఆ పేరు తలచుకోగానే ఎక్కడో చిన్న జంకు. తన కన్నా చాలా పెద్దావిడే. ఏళ్లుగా చూస్తునే ఉన్నా ఆమెతో పెద్దగా మాట్లాడింది లేదు. నల్లగా జీవంలేని ముఖం...

మట్టిని నమ్ముకుంటాడా? మట్టిని అమ్ముకుంటాడా?

(ఈ కథ 1956 ప్రాంతాల్లో భిలాయి ఉక్కు కర్మాగారం నిర్మాణదశలో నిజంగా జరిగిన కొన్ని సంఘటనలకు  కొంత కల్పన జోడించి  కీ.శే. శ్రీ రావి శ్రీ కృష్ణమూర్తిగారు  వ్రాసిన అముద్రిత కథ.)  విజయనగరంలో దిగువ మధ్యతరగతి కుటుంబంలో పుట్టి...

పులే. కాకపోతే చలి పులి. నేను మా ఆవిడ్ని దుప్పటల్లె కప్పుకోవడం చూసి సిగ్గే పడిందో చేవే జచ్చిందో గాని వెనక్కితగ్గి బుద్దిగా మర్యాదగా చేతులు కట్టుకొని నిలబడిపోయింది. నాకయితే అమ్మ గుండెల్లో నిద్రపోతున్నట్టే వుంది. నా పసితనం...

అయిదు దాటింది. ఒకసారి ఒళ్ళు విరుచుకుని, చట్టాల్ని వదిలించుకుని ఆఫీస్ లోంచి బయట పడ్డాడు ప్రసాద రావు. స్కూటర్ తీసుకుని రోడ్డు మీదకి రాబోతు, ఆగి నుంచున్నాడు అతను. కొంచెం ఎడంగా వున్న కిళ్ళీ కొట్టు దగ్గర సిగరెట్టు...

”బాషా భాయ్ దుకాన్‌కెళ్లి  కోడి మాంసం ప‌ట్రా…” చీర కొంగులో ముడేసుకున్న మూడు ప‌ది రూపాయ‌ల కాగితాల్ని నా చేతిలో పెడుతూ అంది అమ్మీ. కోడిమాంసం అన‌గానే… నాకు ప్రాణం లేచొచ్చింది. ఇంట్లో కోడి కూర వండితే...

ఆ పాప పెరట్లో ఆడుకుంటోంది. “చూడు, నీ కోసం ఏం చేశానో,” అంటూ గుప్పిట విప్పి చూపించింది. వేళ్లకి తొడుక్కునే ఫింగర్ పపెట్. ఫెల్ట్ గుడ్డ ముక్కలతో ముచ్చటగా కుట్టబడ్డ నల్ల మచ్చల తెల్లావు బొమ్మ. “వీడి పేరు మిస్టర్...

ఆఫీసులో డెస్క్ దగ్గర కూర్చుని ఉంది నిత్య. కుర్చీలో ఒక కాలు మడిచి, రెండో కాలు కింద కార్పెట్ మీద ఆన్చి మేనేజర్ పంపిన ఇమెయిల్ ని చూస్తూ ఆరీ ఆరని జుట్టుని ఎడమ చేతి వేళ్ళతో విడదీస్తోంది. ‘ఇంటి నుండి బయలుదేరేప్పుడు చెప్పింది...