సంజయ్ ఖాన్
దుబాయ్, ఫైనాన్షియల్ డిస్ట్రిక్ట్ ఆఫీస్
పొద్దున్న తొమ్మిది.
ఉదయాన్నే దుబాయ్ ట్రాఫిక్‌లో ముక్కిములిగి ఆఫీస్‌కు చేరుకుని, డెస్క్ దగ్గర బాగ్ పెట్టి, రోజు రోజుకీ ముసలి తాబేలు నడక కన్నా ఘోరంగా మారుతున్న దుబాయ్ ట్రాఫిక్‌ను తిట్టుకుంటూ “కాఫీ తెచ్చుకుందాం” అని కెఫీటేరియాలోకి వచ్చా.
“నమస్తే సారు, అంతా బాగేనా?” అన్న తెలుగు పలకరింపుతో వెనక్కి తిరిగి చూసాను.
మల్లన్న… నీలిరంగు యూనిఫాం, చేతిలో టాయిలెట్స్ కడిగే బకెట్, బ్రష్‌తో నవ్వుతూ పలకరించాడు.
“హా మల్లన్న. అంతా బాగే. ఎలా ఉన్నావ్? ఏం కథ?” అని అతని సిరిసిల్ల యాసలోనే అడిగా.
“అంతా మంచిదే సారు, అలహందులిల్లా . దేవుడి దయా,” అన్నాడు.
“ఇంకేం సారు, మీ సిరిసిల్ల వార్తలేమన్నా?”
“ఏముంది సారు… ఎండలు మండిపోతున్నాయంట. బాబుకి వేసవి సెలవులు ఇచ్చారు. ఇంటికి పోతా. ఓ అయిదు వేలు పంపు అంటున్నాడు. జరా ఖాళీ అయ్యాక మీ తానికి వస్తా సారు. నా దుబాయ్ అకౌంట్‌కి లాగిన్ అయి ఫోన్‌పేలో కొట్టండి.”
“సరే లే, కానీ మొన్ననే 5 వేలు పంపినవ్వ్ గా… మళ్లీ ఇవ్వాళ ఎందుకింకా?”
ఇంతలో…
“హాల మల్లన్న! వేన్ అంతా? తాల్ హీనా?” అని అతని సూపర్వైజర్ అరబీలో గట్టిగా పిలిచేసరికి,
“సార్ మళ్లొస్తా,” అని మల్లన్న వెళ్ళిపోయాడు.
⸻
దుబాయ్‌లో 35 ఏళ్లుగా లేబర్ పని చేస్తున్న మల్లన్న, అరబిక్‌ అనర్గళంగా మాట్లాడతాడు.
మల్లన్నకి దాదాపు 50 ఏళ్లు ఉంటాయి. 30 ఏళ్లుగా నేను పనిచేస్తున్న కంపెనీలోనే sanitary departmentలో toilet cleanerగా పనిచేస్తున్నాడు. ఉదయం 7 నుండి సాయంత్రం 7 వరకు డ్యూటీ. నెలకి 2000 దిరహాం జీతం – అంటే దాదాపు 40,000 మన కరెన్సీలో. సిటీ బయట labor campలో ఐదుగురితో ఒక చిన్న గదిలో ఉంటాడు. పొద్దున్న 4కి లేచి రెడీ అవి, 5కి కంపెనీ బస్సు ఎక్కి, రెండు గంటల తర్వాత ఆఫీస్‌కి చేరతాడు. సాయంత్రం 7కి బస్సు ఎక్కితే రాత్రి 9కి క్యాంప్ చేరతాడు. స్నానాలు, వంటలు, భోజనాలు, ఇంట్లో వాళ్లతో వీడియో కాల్స్… పడుకునే సరికి 12–1 అవుతుంది.
సెలవుదినాల్లో కూడా మల్లన్న వేరే పనులకు పోతాడు.
⸻
మల్లన్న భార్య, కొడుకు సిరిసిల్లలో ఉంటారు. మల్లన్న రెండేళ్లకోసారి మూడు నెలల సెలవుకి వెళ్ళి వస్తాడు. వాళ్లకి ఏ మాత్రం తక్కువ చేయకుండా చూసుకుంటున్నాడు. సిరిసిల్ల సెంటర్‌లో డూప్లెక్స్ ఇల్లు, పెద్ద కారు, కొడుకు కోసం KTM బైక్, iPhone. కొడుకు చెన్నైలో SRM collegeలో engineering చదువుతున్నాడు.
కొన్నిసార్లు బ్రేక్ టైమ్‌లో కలిసినప్పుడు తన కుటుంబ విషయాలు చెప్తూ ఉంటాడు.
“ఇంజనీర్ అవ్వగానే కొడుకు ఉద్యోగం ఎక్కాలి. అప్పులు తీర్చుకొని దేశం వెళ్ళిపోవాలి,” అని మల్లన్న అంటుంటాడు.
నాకేమో – అతని భార్య, కొడుకుని లైఫ్‌స్టైల్ చూసినప్పుడు చాలా లగ్జరీగా బతుకుతున్నట్లు అనిపిస్తుంది. ఇతను మాత్రం ఇక్కడ తిని తినక గొడ్డు చాకిరీ చేస్తూ రూపాయి రూపాయి సంపాదించి పంపుతుంటాడు. వాళ్ళు అలా లగ్జరీ లైఫ్ గడపడం నాకు ఎందుకో బాధగా అనిపిస్తుంది. కానీ అది నా విషయం కాదని ఎప్పుడూ మల్లన్నతో ఈ విషయాన్ని మాట్లాడలేదు.
⸻
మల్లన్న ప్రతి నెల ఒకటో తారీఖున జీతం వచ్చేసరికి నా దగ్గరకు వచ్చి కొన్ని డబ్బులు ఉంచుకుని మిగతా భార్యకి పంపిస్తాడు. పదహేను రోజులకోసారి మళ్లీ ఏదో ఇంట్లో అవసరం అని తోటి వాళ్ల దగ్గర అప్పు తీసుకుని మళ్లీ పంపుతాడు.
“ఇలా అప్పులు తీసుకుంటూ మళ్లీ నువ్వే తీర్చుకోవాలి కదా?” అని అడిగితే…
“ఏమో సారు, ఇంత కష్టం వాళ్ల కోసమే కదా సారు… వాళ్లు హ్యాపీగా ఉంటే నేను ఇక్కడ హ్యాపీ సారు,” అంటుంటాడు.
⸻
మధ్యాన్నం మూడు గంటలు.
ఒక మీటింగ్ ముగించుకుని మెల్లగా ఆఫీస్ చైర్‌లో వెనక్కి పడిపోయి, దూరంగా కనిపిస్తున్న Burj Khalifa వైపు చూస్తూ కాస్త రిలాక్స్ అవుతున్నా. అప్పుడే మెల్లగా చేతిలో వేడి వేడి కడక్ చాయ్‌తో వచ్చాడు మల్లన్న. మల్లన్న అప్పుడప్పుడు మన తెలంగాణ స్టైల్‌లో చాయ్ చేసుకుని నాకోసం తెస్తుంటాడు.
“హా మల్లన్న, చెప్పు. ఇప్పుడే ఫ్రీ అయ్యా.”
“ఏం లేదు సారు… మావోనికి పైసల్ పంపాలా?” అన్నాడు.
“సరే,” అని మల్లన్న ఫోన్ తీసుకుని అమౌంట్ ట్రాన్స్‌ఫర్ చేశాను. స్క్రీన్‌షాట్ అతని కొడుకు వాట్సాప్‌కి పంపా. వెంటనే మెసేజ్ చూసాడు కానీ ఎలాంటి రిప్లై ఇవ్వలేదు.
“అయిపోయింది, పంపించా,” అన్నాను.
“షుక్రాన్ సారూ . మరి ఉంటా,” అని వెళ్ళబోతూ…
“సారు, ఇంకో మాట… మావోడు ప్రాజెక్ట్‌కి ల్యాప్టాప్ కావాలంట. మీకు బాగా తెలుసు కదా, చూసి చెప్పండి,” అన్నాడు.
“ఓహ్! అలా? ఏ కంపెనీ కావాలంట?”
“ఏదో కంపెనీ సారు… లక్షా ఎనభై వేలు కావాలి అంటాడు.”
“ అవునా ఎందుకు అంత ఖరీదు? కాలేజీ ప్రాజెక్ట్‌కి 30–40 వేల్లో మంచి ల్యాప్టాప్ వస్తుంది కదా!”
“ఏమో సారు… నువ్వోసారి మాట్లాడితే బాగుంటుంది,” అని తన కొడుకు ఫోన్ కలిపాడు.
⸻
రెండు నిమిషాలు ఫోన్ లో మాట్లాడా.
“హై కన్‌ఫిగరేషన్ ల్యాప్టాప్ కావాలి అంటున్నాడు. మేమే ఆఫీస్‌లో అటువంటి ల్యాప్టాప్ వాడము. ప్రాజెక్ట్‌ వర్క్ కి 30 వేల్లో మంచి ల్యాప్టాప్ చాలు మంచిది చూసి లింక్ పంపిస్తా, ఆర్డర్ పెట్టుకో మని చెప్పు.”
“సరే సార్, అలాగే చెప్తా,” అని మల్లన్న వెళ్లిపోయాడు.
⸻
వారం తర్వాత మళ్లీ మల్లన్నతో మాట్లాడే అవకాశం వచ్చింది.
“ఎం మల్లన్న, మీ వాడు తిస్కున్నాడా ల్యాప్టాప్?”
“హా సారు… నేను చెప్పినా వినకుండా లక్షా ఎనభై వేల ల్యాప్టాప్ కిస్తిలల్లో ఆర్డర్ పెట్టుకున్నారంట. అమ్మ, కొడుకు ఇద్దరూ కలిసి. అడిగితే ‘వాడి దోస్తులందరూ అలాంటిదే కొన్నారు’ అంటలే,” అని అన్నది వాళ్ళ అమ్మ.
⸻
రెండు రోజులు తర్వాత వాట్సాప్‌లో మల్లన్న కొడుకు స్టేటస్ కనిపించింది.
కొత్తగా కొన్న గేమింగ్ ల్యాప్టాప్‌లో గేమ్ ఆడుతూ వీడియో స్టేటస్. కాప్షన్:
“Let’s go baby. New gaming machine. Yo!”
⸻
35 ఏళ్లుగా దుబాయ్‌లో ఉన్న మల్లన్న… తిరిగి దేశం ఎందుకు వెళ్లలేకపోతున్నాడో ఇప్పుడు మెల్లగా అర్థమవుతుంది.
అలా బాత్రూం వైపు చూసాను. మాస్క్ కట్టుకుని, గంటలో పదవసారి టాయిలెట్స్ కడగడానికి లోపలికి పోతున్న మల్లన్న కనబడ్డాడు.
*
పెద్దన్న
Rakhi Dalal
సుబ్బు జొన్నలగడ్డ
కె. శ్రీనివాస్
అరసవిల్లి కృష్ణ
శ్రీరామ్ పుప్పాల
అరిపిరాల సత్యప్రసాద్
It’s a heart touching story. I got tears in my eyes by reading this story. Way to go Mr.Sanjay Khan.
Thank you So much Akka. 🙂
ఇలాంటి మల్లన్న లు Dubai లో ne కాదు ఇండియా లో కూడా ఉన్నారు. నేటి తరం లో సరిగ్గా జరుగుతున్న నిజమైన కథ ఇది. మాసిపోయిన బట్టలు, తెగిపోయిన చెప్పులు, చాలీ చాలని డబ్బులతో తో తమ రక్తాన్ని చెమట రూపంలో చిందించుతు. తన కష్టం తన కుటుంబం పడకుండా బ్రతుకుతున్నా మల్లన్న ల కు నా సలాం.
Super story, your title selection is really interesting “Dubai Mallanna”
Though it may be your first published story it never looked like that , looking forward for more and more real stories like this
Thank you Varun.
మల్లన్న స్థితి ని/పరిస్థితి ని చాలా బాగా గమనించి, empathy తో అర్ధం చేసుకున్నందుకు మరియు దాన్ని మీ మాటల్లో మాకు అందించినందుకు 🙏
Thank you Sekhar 🙂
Excellent story, true realty of how current generation is considering everything as a right.
Thank you Gopi.
నేటి తరం పోకడకు దర్పణం
లాప్ టాప్ నా బంధువుల్లో కూడా ఒకరు అలాగే apple బ్రాండ్ కావాలని డిమాండ్!
దుబాయ్ మల్లన్న కష్టం గురించి… కన్నీటి చుక్కలే…
ఇక రాడు ఇండియా కి.. అదే కథ ముగింపు జీవితం ముగింపు
థాంక్ యూ sir, గిరి ప్రసాద్ చెలమల్లు గారు .
Mallanna’s story is truly heartbreaking, and I believe there are many others like him who have endured similar struggles. I sincerely hope his family recognizes the years of hard work and sacrifice he has put in, and gives him the peace, happiness, and dignity he deserves in his retirement.
Thank you, Sanju, for shedding light on Mallanna’s journey and bringing his story to us. Keep going..
Thank you so much Bhaaya. 🙂
Excellent sanju bhai,,,, its heart touching i am connected to the story and got emotional… కథ అప్పుడే అయిపోయిందా ఇంకా ఉంటే బాగుండు అని పించింది…..continue it man 👍👍👍👍
వెల్ డన్ మాన్ 😍
చాలా చిన్న చిన్న సంఘటనలే గుండెను మెలిపెడుతున్నాయన్న. మల్లన్న లాంటి మనుషుల కష్టం ఎంతగా నిర్వీర్యం అయిపోతుందో గమనించవచ్చును మీ కథలో. ఈ తరం వాళ్ళకు డబ్బుల విలువ తెలియకుండా.. కష్టం విలువ తెలియకుండా పోతున్న స్థితిని కూడా ఈ కథ ద్వారా అర్ధం చేసుకోవచ్చును. ఇది చాలా చిన్న కథ మీ మొదటి కథ కావొచ్చును కానీ ఇది ఎందరో మల్లన్నల వాస్తవీకరణదృశ్యాలు. మీరు మరిన్ని సమాజాన్ని ప్రభావితం చేసే కథలు రాయాలని. రాయాల్సిన అవసరం ఉందని గుర్తు చేస్తూ కృతజ్ఞతలు లవ్యూ అన్న💙🌼
Hi Khan Bhai…
Good to see your writings…
Expecting more ahead with true realistic and best wishes.. 💐
Manchi kadha bhai , mallanna jeevita kadha manasulo aalochanalanu rekettinchindi…pillalaku badhyatalanu manam yeppudu gurtu chestu undali adi chinnatamam nunde.
Heart touching…
One line particularly.. వెంటనే మెసేజ్ చూసాడు కానీ ఎలాంటి రిప్లై ఇవ్వలేదు.
May you grow and shine Sanju..
Loved it ! ఇక్కడ ఎన్ని కాపురాలు అలా ఉన్నాయో చూస్తూనే ఉంటాం . ఇండియా లో మనుషులకి నడమంత్రపు సిరి కింద తండ్రి , అన్నదమ్ములు ఒకరు దుబాయ్ లో తిన్నారా లేదా పట్టించుకొనే అవసరం లేకుండా హాయిగా కావలసినప్పుడు డబ్బు పంపమని అడగడం , వాళ్ళు తంటాలు పడి పంపడం. అందుకే ఒకవేళ దుబాయ్ జాబ్ మానేసి రిటైర్మెంట్ అని ఇండియా వస్తె ఇక్కడ సరిగ్గా కూడు కూడా పెట్టని కాపురాలు ఎన్నో .
Other side of the coin కింద ఎన్ని తంటాలు పడి పంపితే అక్కడ చేయకూడనవి చేసి , ఇక్కడ అమ్మానాన్న పెళ్ళాం పిల్లలు తంటాలు పడుతుంటే , నేను పని చేయలేను అని ఇక్కడ అప్పులు కూడా తెగని వాళ్ళు ఎంతో.
అసలీ మైగ్రేషన్ పెద్ద ఆర్థిక బోగస్ .
మంచి కథ , మిగిలినవి కూడా రాయండి దుబాయ్ మిడిల్ క్లాస్ లోయర్ మిడిల్ క్లాస్ మీద. ఇంకో విషయం దుబాయ్ లో పుట్టిన వాళ్లు అంతా రిచ్ కాదుగా వాళ్ళ సంస్కృతి కూడా తెలుసుకొనే అవకాశం ఇవ్వండి .
సంజయ్ అన్న.. narration లో ఎక్కడా కూడా ఇది మీ మొదటి కథ లాగా అనిపించలేదు. మీ తరువాతి రచనల పై ఆసక్తి కలిగించేలా ఉంది. Wish you all the best అన్న.