మనసుకి తోచింది రాస్తే భలే “స్వేచ్ఛ”!

మొదటి కవిత స్కూల్ లో ఉన్నప్పుడు 7వ తరగతిలో ఉన్నప్పుడు రాసుకున్నాను కానీ చిన్నప్పటి కవితలన్నీ రాసుకున్న డైరీ పోగొట్టుకున్నాను. కాబట్టి మొదటి కవిత గుర్తు లేదు. కానీ 8వ తరగతికి వచ్చిన తర్వాత మా క్లాస్లో ఉండే అమ్మాయి చదువు మానేసింది. వాళ్ళ అమ్మ స్కూల్ పక్కనే మార్కెట్ లో కూరగాయలు అమ్ముతుండే..వెళ్లి అడిగితే..తనకి పెళ్లి చేసినట్టు చెప్పింది. వాళ్ళ అక్కకి పిల్లలు పుట్టట్లేదని అక్క భర్తతో తనకు పెళ్లయింది. బాల్యవివాహమే.. బాధనిపించి అంతా కథ రాసి..అప్పట్లో “చూపు” పత్రికకు పంపితే ఇదేదో పెద్దవాళ్ళు రాసినట్టుంది అని పబ్లిష్ చేయలేదు..ఆ తరవాత 2008 ,మార్చ్ లో..మిణుగురు అనే కవిత రాసాను..

~~~
అమావాస్య చీకట్లో
మిణుకు మిణుకుమంటూ
ఆడుతూ పాడుతూ
నన్ను మించింది
ఈ ప్రపంచంలోనే లేదన్నంత పొగరుతో
మనం
గంపకింద కమ్మిన కోడిపిల్లలను
ఆడుకోడానికి రమ్మని
బయటికి పిలుస్తున్న
ప్రతి చుక్క ఉడుకుతనం, దుడుకుతనం
నీ రెప్పపాటుకి తెలుసుకదా…
~~~
ఈ కవిత రాసుకున్నప్పుడు మా పెద్ద మేనమామ వాళ్ళ ఊరు..తెలంగాణలో జగిత్యాల జిల్లా, మెట్ పల్లి దగ్గర రామలచ్చక్క పల్లె లో ఉన్నప్పుడు ..రాత్రిపూట ఇంటిబయట నులకమంచం మీద పడుకొని ఆకాశాన్ని చూస్తూన్న సందర్భం..అర్థరాత్రి కావస్తుంటే కూడా నా మంచం పక్కన కమ్మిన కోడిపిల్లలు లేచి గంపని కదుపుతున్నాయి.. అప్పుడనిపించింది రాసుకున్నా..

2.

నేను రాసిన కవితల్లో నాకు బాగా నచ్చిన కవిత “నేను”. ఇది నా కవితా సంకలనం “మట్టిపూల గాలి” లో మొదటి కవిత.
~~~
నమ్మకమే మోసం చేసి లోయలోకి తోసేసినప్పుడు
మళ్ళీ పైకి ఎక్కి నిలబడింది నేనే
పసిచివురును పొత్తిళ్లలో పొదుముకున్నంతలోనే వేరుతెగినప్పుడు
నేలలోకి కుంగి మళ్ళీ మొలకెత్తింది నేనే
ఇప్పుడు లోయా లేదు,తుఫానూ లేదు
అంతా మైదానమే..
భూమిపైన కనుచూపుమేరా..
మైదానపుకుదుళ్ల చివరా..
అంతా నేనే

ప్రతిరోజూ.. కొత్తగా రెక్కలొచ్చిన పక్షిలా ఎగిరీ ఎగిరీ
అలసిపోయినట్లై
ఒక్కసారి
ఏదైనా చెట్టుకింద సేదతీరాలనిపించింది.
నా పిచ్చిగానీ..
మళ్ళీ గుర్తొచ్చి నవ్వొచ్చింది.
ఆ చెట్టూ నేనే అని…

~~~
ఇది 2016 జూన్ లో సాహితీమిత్రులు – కవిత పత్రిక 37వ సంచిక లో పబ్లిష్ అయింది.ఎన్నిసార్లు చదువుకున్నా..చదివిన ప్రతిసారీ..నా మీద నాకు, జీవితం మీద నాకు ఒక భరోసా, నమ్మకం, ఆత్మతృప్తి ఇస్తుంది.ప్రతి  మనిషి individuality ని, ఆత్మగౌరవాన్ని మొదటి ప్రయారిటీ లో పెట్టుకోవాలని నమ్మే వ్యక్తిని నేను. మనకంటూ ఒక అస్తిత్వం ఉన్నప్పుడే..దాని వెంట మనిషి జీవితం కొనసాగుతుంది. అసలు ఆస్తిత్వమే లేనప్పుడు , వ్యక్తిత్వానికి గుర్తింపు లేనప్పుడు..అలాంటి చోట నిమిషం కూడా ఉండకూడదు. ఆ చోటు ఏదైనా కావొచ్చు..ఎవరి దగ్గరైనా కావొచ్చు..నీకు నువ్వుగా ఉండటమే జీవితం..అలా నాకు నేను మిగులుతూ స్వేచ్ఛగా జీవిస్తున్నందుకు నేను రాసుకున్న ఈ మాటలు ఎప్పటికప్పుడు కొత్త ఉత్తేజాన్నిస్తాయి..అందుకే ఎన్ని కవితలు రాసినా ఇది నా ఆల్ టైం favourite poem.

3.

కవిత్వమే ఎందుకు రాయాలి అంటే చెప్పలేను. చిన్నప్పటి నుంచీ చదివింది కథలనే.. కుప్పలు కుప్పలుగా పుస్తకాలన్నీ చదివేసేదాన్ని..పిల్లల పత్రికలు, సోవియట్ పబ్లికేషన్స్ పుస్తకాలు, నవలలు..విపరీతంగా చదివాను..మాస్ కమ్యూనికేషన్ లో పీజీ చేసి ఉద్యోగంలో చేరిన తర్వాత కెరీర్, కొత్త జీవితం.. ఇవన్నీ కొనసాగుతున్న క్రమంలో మనసుకి తోచింది వ్యక్తికరించడానికి కవిత్వం స్ట్రాంగ్ మీడియం లా అనిపించింది..రాసుకున్న నాలుగు పదాలో, వాక్యాలో.. మనసులోని భావనని మొత్తంగా నింపుకుంటే అంతకంటే ఇంకేం కావాలి.

*

స్వేచ్ఛ కొత్త కవితలు రెండు:

అడవి