వెంకట్ మంత్రిప్రగడ కవితలు మూడు

1

పువ్వు లాంటి ప్రాణం

పువ్వై విరిసిన ప్రాణం –
ఒక రోజు… గాలిలో జారిపోతుంది.

వెళ్ళిపోతూ –
ఒక రాగం మిగిలిస్తే…
జీవితం వృథా కాదు.

వయసు తీరం దగ్గర –
బయట పడతాయి పాత గమకాలు.
చివరి క్షణం కూడా
ఒక స్వరం అవుతుంది,
మనసు మత్తులో తేలిపోతుంది.

స్నేహం –
ఆకాశపు నక్షత్రం.
దూరం అవుతుంది…
కానీ వెలుగును మిగిలిస్తుంది.
ఆ వెలుగే –
మన ఎదురుచూపు.

శ్వాసలో ఒక గానం…
ధ్యానంలో ఒక నిశ్శబ్దం…
ఆత్మకు దారి –
అదే నిజమైన పరమార్థం.

అనుభవాల వర్షం –
ఇల్లంతా వెలుగుతో నింపుతుంది.
కథలై పూస్తుంది…
సుగంధమై పంచుతుంది.

శరీరం – శూన్యం కాదు,
ఇది ఆలయం.
మాంసం క్షీణిస్తుంది…
సత్త్వమే నిలుస్తుంది.

జీవితమే ఒక గమ్యం తెలిసిన గమనం.
ఆనందమే – నిజమైన రాగం.

మనమే పువ్వై విరిసిన ప్రాణం…
ప్రాణమే… పరిమళించే గీతం.

2

చిత్రాల పునర్జీవనం

చేతులలో ముడుచుకున్న కాగితం,
రంగులు మోసిన కలల సిరీస్,
వాటి మధ్యన నన్ను చూస్తున్నా,
ఒక చిరునవ్వు, ఒక నిశ్శబ్దం,
మరణమో, పునర్జన్మమో –
ఎక్కడ మొదలు, ఎక్కడ చివరు?

చాయల్లో కలిసిన నా ఊహలు,
ఒక చారిత్రక జ్ఞాపకంలో మళ్ళీ పుట్టాయి,
ప్రతి బిందువు, ప్రతి గోళం, ప్రతి ముక్క,
ఇది కేవలం చిత్రం కాదు,
మనసు వెరసి పెట్టిన ఆవేశం,
సమయం మోసి వచ్చిన ఆత్మగీతం.

గాలి తాకితే పక్కన పడిన వర్షస్వరపు తరంగం
చిన్న చిన్న పొరలలో కొత్త కధలు పుట్టాయి,
అతి నిశ్శబ్దమైన క్షణంలో కూడా,
చిత్రం జీవిస్తుంది, మాటలలోకి అడుగుపెడుతుంది,
మనం చూసే కన్నుల్లోకి, మనసులోకి,
నిరంతరం మారుతూ, మనల్ని మార్చుతుంది.

మళ్ళీ మళ్ళీ పుట్టే ప్రతి ప్రతిమ,
అది నిశ్శబ్దంగా పిలుస్తుంది,
“నీవు చరిత్రలోని ఒక వ్రతం కాదు,
నీ ఆత్మలోని జీవం నన్ను జీవింపజేస్తుంది.”
ఇది ఒక గీత, ఇది ఒక ఊహ, ఇది ఒక చిరునవ్వు,
చిరకాల కోసం మనసుని పరవశింపజేసే చిత్రాల పునర్జీవనం.

3

అంతఃప్రవాహం

చీకటిలోనుంచి వెలుగుని అనుసరిస్తూ,
ప్రతి శ్వాసలో సంగీతం పూయుతూ,
మనసు నిశ్శబ్దంలోనే మాట్లాడుతుంది,
కానీ మనం వినకపోవచ్చు.

అది ఒక పయనం, గమ్యం కాదు,
ప్రతి క్షణం మోక్షానికి తలుపులు తడుస్తాయి.
చిన్న చిన్న అణువుల వంటి ఆలోచనలు,
సముద్రం లా కలిసిపోతూ మన లోనికి ప్రవహిస్తాయి.

ప్రతీ కలలో, ప్రతీ కలతలో,
నిన్ను చూసే అస్తిత్వం దాగి ఉంటుంది,
పలకరించని మాటల్లో,
నిశ్శబ్దపు గమనంలో,
మన ఆత్మకు గమ్యం చూపిస్తుంది.

ప్రపంచం శబ్దాలతో మనను కవళిస్తుంది,
కానీ మనం చైతన్యాన్ని వదలకపోవాలి.
ప్రతి హృదయం ఒక పుస్తకం,
ప్రతి మనసు ఒక దీపం,
వీటిని చదవగలిగితే,
మేము మిగిలే మార్గాన్ని గుర్తిస్తాము.

అంతరంగంలో జలధారల వలె ప్రవహించు,
విపరీత ఆందోళన, భయం, కోపం
మలిన నీటిలా కరిగిపోనివ్వకు.
తన జాగ్రత్తలో, ప్రేమలో, ధైర్యంలో,
ప్రతీ దృశ్యం, ప్రతీ క్షణం ఒక మంత్రం అవుతుంది.

తమసో మాం జ్యోతిర్గ మయ…
చీకటిలోనుంచి వెలుగునకు నడిపించుమని.
ప్రతి పునరావృతి, ప్రతి శ్వాస, ప్రతి క్షణం
మనస్సు, హృదయం, ఆత్మను కలిసిపోవడానికి మార్గం చూపిస్తుంది.

ప్రకారం, మన పయనం అంతర్భావంలో,
నిశ్శబ్దంలో, వెలుగులో, నీడలో,
చివరకు మేము అర్థం చేసుకుంటాము—
వెలుగు ఎక్కడికీ పోదు,
మనలోనే ఉంది, సనాతనంగా, సజీవంగా.

*