ధీరవనితకి అభినందనలు!

అమ్మమ్మ మా చిన్నప్పుడు విజయవాడ సిద్ధార్థ కాలేజీ దగ్గర బాలల సంఘం ఏర్పాటు చేశారు. పరకాల పట్టాభి రామయ్యగారి మేడపైన బాలల సంఘం కార్యక్రమాలు జరిగేవి. వాళ్లింటికి ఎదురుగానే మూడు పోర్షన్ల తాటాకుల ఇల్లు ఉండేది. అందులో ఒక పోర్షన్లో మేము అద్దెకుండేవాళ్లం. మా ఇంటికి కొంచెం అవతలకి ’మో‘ అంకుల్ వాళ్లది (మమత వాళ్లిల్లు). నేను ఎస్ఆర్ఆర్లో చదివా.. అప్పుడు అక్కడే ఉన్నాం. తమ్ముడు సిద్ధార్థలోనే డిగ్రీ వరకూ చదివాడు. అమ్మ అంగన్వాడీ టీచర్. ఆ ఇల్లు ఓనర్స్ అమ్మేయడంతో ఆ తర్వాత సున్నబట్టీల సెంటర్ కి ఇల్లు మారాం.
బాలల సంఘంలో అమ్మమ్మ మాకు భలే భలే ఆటలు, కథలు చెప్పేవాళ్లు. మాతో సైన్సు పాఠాలు తయారుచేసి పట్టాభి గారి అమ్మాయి ఉషా టీచర్ తో రేడియో ప్రోగ్రాములు చేయించారు. అమ్మమ్మకు మొక్కలంటే భలే ఇష్టం. నిమ్మకాయ మొక్క ఒకటి అమ్మమ్మ ఇంట్లో ప్రత్యేకంగా ఉండేది. చెట్టు చిన్నగానే ఉండేది. ఆకులు చాలా తక్కువ. కాయ కాస్త పొడవుగా, పెద్దగా ఉండేది. లోపల ఆరంజ్ రంగులో ఉండేది. ఇది చాలా మంచిదని ఇంటికి వెళ్లినప్పుడు నాలుగు కాయలు అమ్మమ్మ ఇచ్చేవారు. పేర్లు తెలియని వెరైటీ వెరైటీ స్నాక్స్ అమ్మమ్మకే సాధ్యం. వెళ్లినప్పుడు పాపా ఇటురా అంటూ పెట్టేవారు. నిర్జన వారధి చదివే వరకూ అమ్మమ్మ గుండె లోతులు తెలుసుకోలేకపోయాను. కాకపోతే అమ్మమ్మ కష్టాల్లో ఉందని నా పసి మనసుకు అర్థమయ్యేది.. కానీ ఏమీ చేయలేనుగా.. అయినా అప్పుడప్పుడు అమ్మమ్మను నీకు బాధేస్తుందా? అని అడిగేదాన్ని.. ఏమీ లేదురా.. ఎందుకలా అడుగుతున్నావు అంటూ.. అప్పటికప్పుడు ఓ మంచి కథ చెప్పి మయిమరిపించేవారు.
డాక్టర్ కరుణా ఆంటీ, మా మేనత్త (సివి గారి భార్య భారతి), డాక్టర్ భాస్కరరావుగారి భార్య అరుణా ఆంటీ మంచి దోస్తులు. వీరంతా అప్పుడప్పుడు కలుస్తుండేవాళ్లు.. మేము చిన్నవాళ్లమైనా వారి మాటలు చెవిన పడుతూనే ఉండేవి. వాటిని బట్టి కరుణా ఆంటీ గురించి అమ్మమ్మ దిగులు కాస్త తెలుసు. కరుణా ఆంటీ చనిపోయినప్పడు తెలుసు.
మా తాతయ్య (అమ్మ నాన్న.. గుండాబత్తుల ఆంజనేయులు సిపిఎం తరఫున మాజీ ఎమ్మెల్యే) ఒకసారి వస్తే అమ్మమ్మ దగ్గరకు తీసికెళ్లమంటే తీసికెళ్లా.. వాళ్లిద్దరూ చాలా విషయాలు మాట్లాడుకున్నారు. నేను అప్పటికీ ఆడుతూ పాడుతూ ఉండే వయసే.. మా తాతగారిని అమ్మమ్మ చాలా అభినందించారు. చిన్నపాటి స్థలం కూడా లేకుండా కటిక దారిద్ర్యం అనుభవిస్తున్నారని జాలిపడ్డారు.
అమ్మమ్మ ఎన్నెన్ని కష్టాల కాల్వల్ని దాటుకుంటూ దాటుకుంటూ సాహిత్యాన్ని పెనవేసుకుంటూ, సమాజహితాన్ని పలవరిస్తూ ఉండడమే మనందరికీ స్పూర్తిదాయకం.. అమ్మమ్మ సీతారామయ్య తాతయ్య గురించి ఒక్కసారి కాకపోతే ఒక్కసారైనా పరుషంగా మాట్లాడలేదు. పుస్తకంలో పేజీ చినిగిపోయిందని బాధపడటం కన్నా మిగిలిన పేజీల గురించే ఆమె ఎక్కువ ఆలోచించారు.
మనవరాళ్ల గురించి ఎంతో తపన పడ్డారు. ఎన్ని ఆటుపోట్లు వచ్చినా నిండు నూరేళ్లు ఇలా అదే స్ఫూర్తితో ఉన్నారంటే అది అమ్మమ్మ ఆచరణే. అదే మనమంతా అనుసరించాలి.
బాధలు, కష్టాలు, కన్నీళ్లు వస్తాయి.. వాటినే తలుచుకుంటూ మిగిలిన జీవితాన్ని నాశనం చేసుకోవద్దు.. ఆ మిగిలిన జీవితాన్ని సార్థకత చేసుకోవడమే అమ్మమ్మ జీవిత పాఠం… లవ్ యూ అమ్మమ్మ.. నీ చేతి స్పర్శతో, నీ కథలతో, నీవు ప్రేమ రంగరించి పెట్టినవి తిని, నీ ప్రేమను పొందినందువల్ల ఈ రోజు నేనిలా ఉన్నానేమో…
అమ్మమ్మ లవ్ యూ సోమచ్
శాంతిశ్రీ