దేశరాజు కవితలు రెండు

అయినా, అప్పుడప్పుడు
దూరంగా ఎక్కడో మంటలు చెలరేగుతున్నాయ్
నిర్విరామంగా నువ్వు
బూడిదను శుభ్రం చేస్తూనే వున్నావ్

నీ మోచేతులతో
కన్నీళ్లు తుడుచుకుంటున్నట్టే
హృదయాన్నీనూ.

పద్యాలు రాసే పాత స్నేహితులు
పార్క్‌ లో పలకరించిన జ్ఞాపకం.

నీ కవితా పాదాలను మాత్రం
భార్య కావడానికి ముందటి
అమ్మాయికి వినింపించావ్-

బాల్కనీ కుండీలోని మందార పూలపై నుంచీ
పుప్పొడి గాలి వీస్తున్న సంధ్య వేళ
పెళ్లాం అయిపోయిన ఆ అమ్మాయి
చప్పట్లు చరిచింది

ఉత్తరపు గాలి ఉసురుపోసుకుంటున్న వేళ
తీరని సమయాల్లో ఆమె
ఓ సరస్సును దాహంగా స్వీకరించింది

గుర్తుందా?
‘మీ ఆవిడ కవిత్వం వింటుందా?’ అని
దశాబ్దాలుగా మధువు సేవించే మిత్రుల
చేదు సంభాషణ?

ఇక ఈ పాన పాత్రిక మళ్లీమళ్లీ ఖాళీగాక ఏమవుతుంది?