ఆడవాళ్ళ క ‘న్నీళ్ళ బిందె’

      కాలు తడవకుండా సముద్రాన్నైనా దాటవచ్చునేమో కానీ కన్ను తడవకుండా సంసార సాగరాన్ని దాటలేమనేది సామెత. నీళ్లకు, ఆడవాళ్ళకు ఏదో జన్మ జన్మల సంబంధం ఉన్నట్టుంది. నీలి సముద్రమంతటి ఆడవాళ్ళ కళ్ల నిండా కష్టాల కన్నీళ్లే. చాలా మంది ఆడవాళ్ళకు కన్నీళ్లు ఉంటాయి. కానీ కొందరి కన్నీళ్లు నీటిలో చేప కన్నీళ్లలాగా ఎవరికీ కనిపించవు.

ఎండాకాలం వస్తే చాలు పల్లెలు, తండాలు, నగరాలు అన్నీ గుక్కెడు నీళ్ళు దొరకక నీళ్ళ భయంతో వణికిపోతాయి. పల్లె పడుచులైనా, నగరపు మహిళలైనా నీటికి, ఇంటికి మధ్య లోలకంలా తిరుగుతూనే ఉంటారు. జీవితంలో ఏదో వెలుతురును వెతుక్కుంటూ భర్తతో పాటు నగరాన్ని చేరిన ఒక బంజారా యువతి పట్నంలో ‘పానీపట్టు’ యుద్ధంలో ఓడిపోతూ, గెలుస్తూ ఎన్ని అగచాట్లకు గురైందో చాలా ఆర్ద్రంగా చెప్పిన కథ ‘నీళ్ళ బిందె’. .

కథ ఇక్కడ చదవండి.

నీళ్ళ బిందె

సైదీది సూర్యాపేట దగ్గర భీమ్లా తండా. అందరి ఆడ పిల్లల్లాగే ఊహల పల్లకీలో ఊరేగుతూ పెళ్లి చేసుకొని భర్తతో పాటు హైదరాబాద్ వచ్చింది. తండాలో అందరూ సైదీకి పట్నం సంబంధం దొరికిందని, బాగా సుఖ పడుతుందని సంబరపడ్డారు. కానీ “పట్నంల సుఖం లేదని, ఇది పట్నం కాదని.. కష్టాల పుట్ట అని తెలవడానికి సైదీకి వారం కూడా పట్టలేదు.” భర్త తాగుబోతు. సైదీ భవణాల నిర్మాణాల దగ్గర ఇటుకలు మోసి తన రెక్కల కష్టం మీదనే సంసారాన్ని ఏళ్లదీయాలె.

ఎట్లో తిప్పల పడుతూ సంసార బండి లాక్కొద్దామంటే తెల్లారి లేస్తే నీళ్ళ రంధి. హైదరాబాద్ లో “అపార్ట్ మెంట్ల మధ్య దిష్టి బొమ్మల్లాంటి రేకుల షెడ్లే సైదీ లాంటి కూలీలుండే ఇండ్లు. వీళ్ళంతా అక్కడే నీళ్ళను సంపాదించుకోవాలి. నీళ్ళ కోసం అపార్ట్ మెంట్లోనో, పెద్ద ఇండ్లున్న వాళ్లనో బతిమాలి తెచ్చుకోవాలి. పనికి తీసుకొచ్చిన కాంట్రాక్టర్ నీళ్ళ సౌకర్యం కల్పించలేదు కానీ, కల్లు కాంపౌండ్ మాత్రం పెట్టాడు. దూరంగా ఇలాంటి బిల్డింగ్ లేబర్ కోసమే ఒక వైన్ షాప్ కూడా తెరిచారు. నీళ్ళ గురించి మాత్రం ఎవరూ పట్టించుకోలేదు.”

అందుకే పొద్దున లేస్తూనే సైదీ నీళ్ళ కోసం వేట మొదలు పెడుతుంది. కనీసం బహిర్భూమికి కూడా పోవడానికి వీలు లేదు. అటు పోతే నల్లా బందై రెండు బిందెల నీళ్ళు కూడా దొరకవని ఆమె బాధ. ఏ ఇంటికి వెళ్ళి అడిగినా అందరూ చీదరించుకునే వారే కానీ ఒక్కరూ  బిందెడు నీళ్లిచ్చే వారు లేరు. అట్లా రెండు బిందెల నీళ్ళ కోసం వెతుక్కుంటూ మబ్బు పట్టిన ఆ ఉదయం, ఇంకా చీకటి తెరలు తొలగి పోని ఆ వేకువ జామున ఒక ఇంట్లో నల్లా కట్టెయ్యక పోవడంతో నీళ్ళ చప్పుడు విని మెల్లగా లోపలికి వెళ్ళి రెండు బిందెలు నింపుకుంది సైదీ. ఇంకో రెండు అడుగులు వేస్తే బయట పడేదే.

“సరిగా అప్పుడే… వెనక నుంచి ఒక్కసారిగా ఏదో చేయి తన నడుము చుట్టూ పాములా చుట్టుకుంది. ‘హే.. బాపురే..’ అరవబోతున్న నోటిని గుడ్డతో మూసేసింది మరో చేయి. ఆ పెనుగులాటలో బిందెలు కింద పడి దొర్లుకుంటూ ఎటో పోయాయి.  ఎవడో రెండు చేతులతో తనని గట్టిగా ఉడుములా పట్టుకున్నాడు. కాళ్ళు పైకి లేపడంతో పట్టు  దొరకడం లేదు. ఆ చీకట్లోనే గోడ చాటుకు తీసుకెళ్లి బలంగా కింద పడేశాడు. బలంగా నేలకు తగలడంతో తల దిమ్మెక్కి పోయింది. భయంతో నోట్లోంచి మాట రావడం లేదు. ఆ చీకట్లో వాడెవడో తెలియడం లేదు. బలంగా తన పైకి కొండ చిలువలా పాకుతున్నాడు. పాము నోట్లో కప్పలా గిలగిలా తన్నుకుంటోంది సైదీ.” తరువాత సైదీ పరిస్థితి ఏమిటో తెలియాలంటే మనం కూడా ‘నీళ్ళ బిందె’ ఎత్తుకొని హైదరాబాద్ లోని ఆ మురికి వాడకు పోవాల్సిందే.

ఎన్నో సామాజిక కోణాలను స్పృశించిన విశిష్టమైన కథ ఇది. పైకి మంచి నీటి కరువును చర్చించిన కథ లాగా కనిపించినా అంతర్గతంగా అనేక సమస్యలను ఎత్తి చూపిన కథ. దినసరి కూలీలను వైన్స్ షాప్ లు, కల్లు కాంపౌండ్ లు ఎలా పీల్చి పిప్పి చేస్తున్నాయో కళ్ళకు కడుతూనే తాగుబోతు భర్తల భారిన పడి సగటు ఇల్లాళ్లు ఎలా నలిగిపోతున్నారో చూపెడుతుందీ కథ. కళ్ళు చెదిరే అపార్ట్ మెంట్లెన్నో తమ చేతుల మీదుగా కట్టినా వాటి నీడను కూడా తాకలేని జీవితాలెన్నో రేకుల షెడ్లలోనే కరిగిపోతున్నాయి. అడవి మల్లెలాంటి లంబాడ కన్నెలెంతో మంది నగరపు అంచులకు చేరి ఎన్నో బాధల మధ్య జీవితాన్ని బిక్కుబిక్కుమనుకుంటూ గడుపుతున్నారు. కనీస అవసరాలకు నీళ్ళు కూడా దొరకక బిందె నీళ్ళ కోసం నీటి తపస్సు చేస్తున్నారు. ఉన్నోడు వాళ్ళ కుక్కలను కడగడానికి, కార్లను కడగడానికి నీళ్ళను విచ్చలవిడిగా ఖర్చు పెడుతాడు. కానీ సాటి మనిషికి తాగడానికి గుక్కెడు నీళ్లివ్వడు. దీనికి తోడు ఒంటరిగా ఆడది కనిపిస్తే చాలు పురుషాంగాన్ని భుజాన వేసుకొని తిరిగే ‘మదపు’టేనుగులు నలిపిపారేస్తాయి. చాలాసార్లు అమాయకంగా బలవుతుంటారు కూడా. ఈ బాధలన్నీ ఎవరికి చెప్పుకోవాలో దిక్కు తోచదు. వాళ్ళలో వాళ్ళే కుమిలిపోతుంటారు.

భారత దేశానికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చి వజ్రోత్సవాలు జరుపుకోవడానికి పరుగులు పెడుతున్నాం. అయినా ఇంకా చాలా గ్రామాలకు, నగరాల్లోని మురికి వాడలకు సరిపడా రక్షిత మంచి నీటిని అందించలేకపోతున్నాం. దేశ అభివృద్ధిలోని డొల్లతనాన్ని ఈ కథ పట్టి చూపుతుంది. స్త్రీల రక్షణను, పేదరికాన్ని, శ్రమ దోపిడిని, పురుషాధిపత్యాన్ని ప్రశ్నిస్తున్న కథ కూడా. ఎన్ని సంకట పరిస్థితుల్లో అయినా, నిత్య జీవితంలో ఎన్ని ముళ్ళు గుచ్చుతున్నా, ఎన్ని దైన్య పరిస్థితుల్లో అయినా స్త్రీ జీవించి తీరవలసిందే. ఈ కష్టాలు ఎన్నటికి తీరేను? ఇదొక నిరంతర యుద్ధం.

కథా కాలం కేవలం 24 గంటలే. ఉదయం మంచి నీళ్ళ వెతుకులాటతో మొదలై మళ్ళీ మరుసటి రోజు నీళ్ళ కోసం యుద్ధానికి బయలు దేరడంతో  ముగుస్తుంది. కథంతా వర్తమాన కాలంలో నడిచినా మూడు దశాబ్దాల జీవితాన్ని చూపెడుతుంది. తాగు నీటి చూట్టూ ఎంత అగాథం పర్చుకుందో అర్థమై సగటు పాఠకుడు కదిలిపోతాడు. రచయిత ఎన్నుకున్న శిల్పం వల్ల ఈ కథ ఒక సజీవ దృశ్య కావ్యంలా కనిపిస్తుంది. కథలో చాలా పాత్రలున్నా కథా నాయిక మాత్రం సైదీ. ఈమె నేటి భారత దేశ అభివృద్ధికి ప్రతీకగా కనిపిస్తుంది. నరేషన్ అంతా ప్రామాణిక తెలుగులో, డైలాగ్ లన్నీ తెలంగాణ తెలుగులో ఉండడం ఈ కథకు బాగా నప్పింది.

‘నీళ్ళ బిందె’ ను తన భుజం మీది నుంచి మన నెత్తి మీదికెత్తిన కథకుడు చందు తులసి. వృత్తి రీత్యా హైదరాబాద్ లో ఉపాధ్యాయులుగా పని చేస్తున్న చందు తులసి తెలంగాణ జీవితం, సంస్కృతి, సామాజిక సంఘర్షణలను ఇతి వృత్తాలుగా తీసుకొని ఇప్పటి దాకా సుమారు పది కథలు రాశారు. వీరి తొలి కథ ‘ఊరవతల ఊడల మర్రి’ 2015లో ప్రచురింపబడింది. కొన్ని రోజులు సారంగ వెబ్ మేగజైన్ లో ‘రేపటి కథ’ శీర్షికను నిర్వహించారు. ఇదే కథ ‘రివాజు’ తెలంగాణ కథ – 2018 సంకలనం కోసం ఎంపికై అందులో ప్రచురింపబడింది. ఈ కథ మొదట 30 డిసెంబర్ 2018న ఆదివారం ఆంధ్రజ్యోతిలో అచ్చు అయింది.

            *