అద్దరికి

అతడు – నువ్వు – నేను

ఒకటి – రెండు – మూడు

ఒకరి తర్వాత ఒకరు

ఒకరి మీద ఒకరు

పరుగో పరుగు

డెడ్-ఎండ్ చీకటి గుయ్యారానికి

ఎంతెంత దూరం

కూటికి కాటికి ఇంకెంత దూరం

ఇక్కడేమీ లేదు

ఏ రక్షకుడూ కనపడుట లేదు

ఏ మేఘమూ వర్షించుట లేదు

ఇది మనుషుల ఎడారి

ఎడం ఎడం మనుషుల ఎడారి

ఒంట్లో నిప్పుల వేడి

భరించలేని ఆత్మీయ ఆహాస్పిటాలిటీ

అదుగో ఆక్సీక్రిమేటర్ క్రిమి రెమ్ డిసీవర్

ఈ వలలో ఈవల ఎగ ఊపిరి తుది ఆవిరి

హంస ఎగిరిపోతూ పోతూ –

అదే హంసగీతం మించిన ఫిడేలు వాదనం

మోహన జన సమ్మోహన రాగం

ఒహ్హో నీరో ఆహా నీరో

నువ్వే నా సారో హీరో

ఇది పగటి చీకటి రాత్రి

గుండె పగుళ్ళ రోదనా ధరిత్రి

ఇటనిక ఉండదగదనిపిస్తూ

ఈ బ్రతుకు కటికి చేదనిపిస్తూ

ఏదో అగాథం అంచుకు నెట్టేస్తూ –

ఈ బెడ్ కి, ఆ డాక్టర్ కి, అల్లదుగో ఆ నర్సుకి

కిత్ అండ్ కిన్ కి

బై బై చెప్పుకొని

దోసెడు దుమ్ము నెత్తిమీద చల్లుకొని

నన్ను నేనే మూటగట్టుకుంటూ

నా పార్థివ దేహం నేనే మోసుకుంటూ –

అహో! దుర్భర విషాద మోదం

ఒకటి – రెండు – మూడు

వెయ్యి – లక్ష – కోటి

ఎంతెంత దూరం

కోసెడు కోసెడు దూరం

నన్నడగని నా పయనం

తొందర చిందరవందరగా

ఇద్దరి నుంచి అద్దరికి

ఎంతెంత దూరం

ఇంకెంత దూరం

అదుగో అదుగో వైతరణి తీరం

(కోవిడ్-19, అంతకు మించి ప్రభుత్వ నిర్లక్ష్యం-2021 తో వెళ్ళిపోయిన మిత్రుడు గొడవర్తి వెంకట సుబ్రహ్మణ్యం తలపులో) 

——-

చిత్రం: రాజశేఖర్ చంద్రం