అప్పట్లో అక్టోబరు, నవంబరు నెలల్లో చేతినిండా పనుండేది. చేలల్లో చెనక్కాయ కోతకొచ్చేది. ఏ చేలో చూసినా వాదెలు వాదెలుగా వేసిన చెనక్కాయో, ఇంకా భూమిలోంచీ పెరకని చెనక్కాయో లేక వాములుగా వేసిన చెనక్కాయో కనిపించేది. చేలూ, బాటలూ...

ఒక్కసారి టాల్ స్టాయ్ దగ్గరికి వెళ్ళాక మళ్ళీ వెనక్కి రావడం కష్టం. ఆ కథల్లో ఏదో మహత్తు ఉంటుంది. మనసుకి కాదు ఆత్మకి పట్టిన దుమ్మును ఊడ్చిపారేసే మహత్తు అది. ఆత్మ మీద కూడా దుమ్ము పడుతుందా అంటే నేను చెప్పలేను గానీ అంత...

"ముదితల్ జయించగరాని రంగమ్ము గలదే వెంటాడి వేధించకుండెనన్?" ఇది అత్యాధునిక మహిళల అతి మంచి మాట!  

కొందరు గొప్ప వాళ్ళ లాగా తెలుగు వాడిని అని చెప్పుకోడానికి ఎప్పుడూ సిగ్గు పడడం లాంటి పెడ బుద్దులు లేవు.

ప్రతి కుల హత్య వెనుక పరువు వుంటుంది.  ప్రతి పరువు వెనుక జెండర్ రాజకీయాలు, ఆస్తి రాజకీయాలు వుంటాయి.  

తాతకు భూమి వుంది, దున్నే సత్తువా వుంది, కావల్సిన ఎరువూ వుంది, పనిచేసే జీతగాడున్నాడు, జత ఎద్దులున్నాయి. కానీ విత్తనం మాత్రం లేదు.

ఒక జీవితకాలంలో మళ్ళీ మళ్ళీ చదువుకోవాల్సిన కథ!

నమ్మండి, నమ్మక పొండి. రోజుకి ఒక పూట కూడా భోజనం ఉండేది కాదు. ఉన్నా దాన్ని భోజనం అని అనడానికి లేదు. కేవలం రెండు గట్టి బ్రెడ్ ముక్కలు మాత్రమే.

బాధ్యతారహితంగా, చెత్తగా తీసే అజ్ఞాతవాసి, బ్రహ్మోత్సవం వంటి సినిమాలతో ఎన్ని వేల కుటుంబాలు నష్టపోయి వుంటాయి? 

మనసు వేగంగా ప్రయాణిస్తుంది. కానీ తనతో దేన్నీ మోసుకువెళ్ళలేదు. కానీ గాలి అలా కాదు. అది వాహకము. పరిమళం దగ్గరనుంచి మరెన్నిటినో మోసుకెళ్ళగలదు. ఎంత భారమైనా ఎంత దూరమైనా తీసికెళ్ళగలదు.

ఇప్పటి తరంలో రాధ హృదయంపై ఇంత పట్టును సాధించిన రచనలు లేవనే చెప్పొచ్చు. ద్వాపర యుగాన్ని ఈ యుగానికి లాక్కొని వచ్చింది. చిత్రలేఖ శైలి సరళ గంభీరంగా సాగింది.

అలా వూరంతటికీ నిప్పు పాకకుండా ఒక ఒక యింటితోనే ఆగిపోవడం ఒక అద్భుతం. కానీ ఆ అద్భుతం ఎలా జరిగిందో నాకు తర్వాత అమ్మలక్కల మాటల ద్వారా తెలిసింది.