మనం ముఖ పుస్తకాలం కాకూడదు.  పుస్తక ముఖులం కావాలి. 

ఈ మధ్య వాట్సాప్లోనూ ఫేస్బుక్లోనూ కొన్ని పోస్టులు తిరుగుతున్నాయి. అబ్బాయి ఏం చేస్తాడు అంటే ఏం చేయడు- నెలకు మూడువేలు నిరుద్యోగ భృతి వస్తుంది. కాలుమీద కాలువేసుకుని సమోసాలు తింటూ టీలు సిగరెట్లూ తాగుతూ గడిపేస్తా ఉంటాడు...

కేవల మోహంలో చంచలత ఉంటుందేమో దానికి స్నేహం కలిస్తేనే ప్రేమగా మారుతుందేమో అనిపింపజేసే మాట అది.

మా వూరికి అప్పుడప్పుడూ కొత్త కుటుంబాలు రావడమూ, వున్న కుటుంబాలు పోవడమూ కూడా జరిగేది. వూరికి కొత్త కోడలు వస్తేనే అదో సంబరం, అలాంటిది కొత్త కుటుంబమే వస్తే అదో కులుకు. వాళ్లెవరో, ఎంతమందో మనకేమవుతారో తెలుసుకోవాలని మరీ ఉబలాటం...

వరవరరావుగారు మళ్ళీ అరెస్ట్ అయ్యారు.  మరో ఎన్ కౌంటర్ యథాలాపంగా జరిగినట్లు, ఆ వార్తని దిన పత్రికలో ఆరో పేజీలో ఓ మూల వేసినంత మామూలుగా వరవరరావు మరోసారి అరెస్ట్ అయ్యారు.

“ఇంటివైపు” చూడగానే ఇలాంటి కవిదే ఓ పలవరింత గుర్తొచ్చింది. “‘చిన్నప్పుడు పసుపురేకుల తెల్లగన్నేరు పూలను ఏరుకుని తెగ పరవశించినప్పటి జ్ఞాపకాన్ని గూర్చి పాడనా లేక, అగోచర భవిష్య యుగాల్ని గూర్చి పాడనా...

కొన్నిసార్లు మనసు నింపే ఖాళీని ఎలా పూరించాలో తెలీదు. అన్నీ ఉన్నా ఆకలి తీరని ఫీలింగ్.

అప్పట్లో అక్టోబరు, నవంబరు నెలల్లో చేతినిండా పనుండేది. చేలల్లో చెనక్కాయ కోతకొచ్చేది. ఏ చేలో చూసినా వాదెలు వాదెలుగా వేసిన చెనక్కాయో, ఇంకా భూమిలోంచీ పెరకని చెనక్కాయో లేక వాములుగా వేసిన చెనక్కాయో కనిపించేది. చేలూ, బాటలూ...