సాయిబోళ్ల పిల్ల

మా తాటాకు కప్పు కన్నాల్లోనుంచి అల్లం వాసన వస్తుందంటే , సాయిబుగోరు ఇంటికొచ్చారని నాకిట్టే అర్ధమయ్యేది. బడిలో ఆడిన కబడ్డీ ఆటకు  ఆనవాలుగా ఇసుక నెత్తినుండి చెంపలెంబడి మెల్లగా  జారుతుంటే , వీపుకేసుకున్న యూరియా బడి సంచిలోని మట్టిపలక  గగ్గోలు పెడుతున్నా లెక్కచెయ్యకుండా , గుమికి గుమికిమంటూ, రెండు క్షణాల్లో టీ సట్టి ముందు ముక్కుపెట్టి , దాని వేడి  ఆవిరికి మొఖమంతా చెమటలు పట్టేంతవరకూ తదేకంగా ఆ మరుగుతున్న టీ వైపే  చూస్తూ ఉండేవాడిని . అమ్మా , నాకీరోజు పద్ద గ్లాసులో అల్లం టీ పోయాల అని నేను కేకలు వేస్తుంటే, అది శొంఠి టీ అని సాయుబు గోరు , కాదు అల్లాన్ని ఎండబెట్టి టీలో వేస్తారని అని నేను , ఒక పదినిముషాలు పోట్లాడుకున్నతరువతా , ముక్కుపుటాలెగిరేలా , గుప్పు గుప్పుమని ఊదుకుంటూ టీ తాగేవాళ్ళం. ఎక్కడ నా టీ ముందు అయిపోతుందనే భయంతో , తాగుతున్నట్టు రెండు మూడు మిటకలేసి , సాయిబు గోరి గ్లాసులోంచి ఎంచక్కా టీని  ఆరితేరిన గజదొంగకిమల్లే ఒంపుకునేవాడిని.

నాకు ఊహతెలిసినకాన్నుంచి మా ఇంట్లో మా గూడెపోల్లు తప్ప టీ తాగేది ఒక్క సాయిబుగోరు మాత్రమే. సాయుబుగోరిది, నాన్నది  స్నేహం ఒక 20 యేళ్ళ  నాటిది.

సంపాదించిన పదిరాళ్లు  ముండలకు  తగలేస్తూ, నోరుమెదుపుతుందని రేతిరికాగానే బొక్కలవిసేలా అమ్మని రోజూ  గొడ్డును బాదినట్టు చింత పరకతో సంపుతుంటే, తాగుబోతు నాకొడుకు ఈ పిల్లను ఎక్కడ చంపేస్తాడనే భయంతో , నాన్నమ్మ  ఒక నడిజాముకాడ , సడి సప్పుడు లేకుండా కాలిబాటన అమ్మని పుట్టింట్లో దిగబెట్టింది. వంట్లోకెక్కిన సారాయి కైపు, వయస్సుకాలికి  తగిలిన ఆ మదపుటేదుర్రాయి సురుకు తగ్గగానే, నీ  మొగుడు నీ  కొంగుకాడకే వస్తాడని ధైర్యం  చెప్పి, అమ్మని ఈ ఊర్లో వదిలెల్లింది నానమ్మ.

కాలం వీచిన వేడి గాడ్పులకు జీవమంతా ఇంకిపోయి , తనువంతా నెర్రలు బారినవేళ , ఒక వెర్రి బాగులోడి నవ్వును, ఆ చీకిపోయిన దవడబొక్కలకు అతికించుకొని , తన విషపు మగతనపు గుర్తులను ఆనవాలుగా దాచుకున్న , ఆ కమిలిన దేహపు మనిషికోసం ఈ ఊరికి వలసవచ్చాడు నాన్న , శవం కింద చల్లగా  పారే నెత్తురికిమల్లె .

అదిగో, అనిస్సత్తువ క్షణాన , నాన్నకు ఈ సాయుబుగోరు పరిచయం.

తెల్లారుజామున గుంజలు నరకటం కాన్నుంచి, మాపటేళ తాటాకు అద్దేసి , ఆమర్నాడే కప్పేసి, పందిరి గుంజకాడ , కిరసనాయిల  బుడ్డి వెలుగులో, చియ్య కూర నంజుకునేదాకా వాళ్ళ సావాసం సాగింది. ఎప్పటికైనా నీ  ఇల్లు నేనే కడతానని సాయిబుగోరు, 20 ఏళ్ల యెంబడి   తాపీ మేస్త్రి ఐనా నీకే  గతిలేదని ఇంకా నాకేం  కడతావని సారాయి మత్తులో నాన్న పరాచికాలాడేదాకా వెళ్ళింది వాళ్ళ బంధం.

ఎక్కడో ఊరికి దచ్చినాన ఎంగిలి విస్తరిలా విసిరేసిన మా గుడిసెకి, ఎండాకాలంలోనైనా అడుగంటని నీటికుంటల్లే ఉత్తరానుండే మీ మట్టి కోటకి మనసెలా కుదిరిందని నేనెప్పుడైనా అడిగితే , సిమెంట్ అంటిన చేత్తో నా కర్రిబుగ్గను గిల్లుతూ, గభాలున నన్ను ఒంటి చేత్తో అమాంతం పైకి లేపి , గిర్రున తిప్పి, నేలపై ఆనించినపుడు, పట్టుదొరగక నేను తుళ్ళిపడబోతుంటే, బూడిదంటిన నా రొడ్డచేతిని గట్టిగా పట్టుకొని, ఎప్పుడోకప్పుడు ముక్కలయ్యే ఈ అస్తవ్యస్తపు జీవితానికి ఒక ఆసరానే ఈస్నేహం అని , ఏవేవో పిచ్చి మాటలు చెపుతుండేవాడు సాయిబుగోరు.

బహుశా మా ఇళ్ల మధ్య దూరంవల్లనేమో  గానీ , మేమంతా దగ్గరగా మసులుకున్నా, మా పిలుపులు మాత్రం “సాయిబుగోరు” దగ్గరే ఆగిపోయేది. ఆ దూరంవల్లనేమో ఆయనెప్పుడూ వాళ్ళ పిల్లలను మా ఇంటికి ఎప్పుడూ  తీసుకురాలే.

మబ్బు ముసురుకమ్మి చినుకులు పడితే, సరుకారు కంపపై  ఎండేసిన  నా పూలచొక్కా తడుస్తుందేమోననే భయంతో , మా తొడపాశం కమలాకర్ సార్ ని అడిగి ఇంటికెళ్తుంటే, గుడ్లలో నీళ్లు కుక్కుకుంటూ సాయిబుగోరు, మా కమలాకర్ సారూ బోర్డు మీద లెక్కచేయమన్నప్పుడు నాకు మల్లే , కళ్ళు నేలకేసి గిరాటేసి, నీటకంగా నడుచుకుంటూ వెళ్తున్నాడు మా గుడిసెలోనుండి. నాన్నేమో  నులకమంచపు తాడు ఒరుచుకుపోగా వంటిమీద ఏర్పడిన అచ్చులెంబడి ఎడమచేతి చూపుడువేలితో వలయాల్లాగా తిప్పుతూ, తాటకూ సూరుకంటిన పొయ్యిమసిలో దేన్నో వెతుకుంటున్నట్లు అనిపించింది. అమ్మోమో, రెండు గ్లాసుల్లో పోసిన టీమీద ఈగలు వాలకుండా , పైటకొంగుతో విసురుతూ, సాయిబుగోరు వెళ్లిన వైపే దిగాలుగా చూస్తూ కుర్చోనిఉంది .

వయస్సుకుమించిన విషయాల్లో తలదూర్చి ఇదివరకిట్టే రెండుమాట్లు ఒళ్ళుసాపు చేసుకున్న తరువాత అబ్బిన జ్ఞానంతో, మారుమాట్లాడకుండా కంపమీదనుండి తీసిన బట్టలన్నీ దండెం మీద వేసి, ఆ సోషలోడి  గోస వినడాకిని ఇదమిత్థంగా బడికెళ్ళా.

మూడురోజుల తరువాత మా చెవిటి ముసల్ది సాయిబోళ్ల  పిల్ల ఎవరో గూడెంకి వచ్చిందట కదరా అని అరిచి చెప్తే గాని తెలియలేనాకు, మాకెదురుగానున్న పాకలో జనం గుమ్మిగూడారని. ఆత్రం ఉండబట్టలేక, ఒక్క ఉదుటున మా కొంపకి, ఎదురు పాకకి సరిహద్దుగానున్న రెగ్గంపను దూకి, ఆ యెముకల గూళ్ళ గుంపుని పక్కకి జరిపే సత్తువలేక, చుట్టూ ఒక తూపు తిరిగి, తాటిచెట్టంతుండే మా చిట్టితాత కాళ్ళెంబడి మా హన్మంతుగాడి పాకలోకి దూరా .

ఆ సంజెళ వెలుగు, మొత్తలదగ్గరున్న గుంపుతో పోట్లాడి చిన్న చిన్నగా, తన సామ్రాజ్యాన్ని పాక అంచులదాకా విస్తరించుకుంటూ పోతుంది. ఆ  వెలుగులో నా కళ్లన్నీ పెద్దవిగా చేసి చూసినా ఆ సాయిబోళ్ల  పిల్ల రూపం సరిగా కనిపించలే. పైగా ఆ పిల్ల పైనుంచి కిందదాకా నల్లని గుడ్డొక్కటే కప్పుకొని, కళ్ళకాడున్న  రెండు బొక్కలగుండా నన్నే చూస్తున్నట్లుంది. ఈ ఎండాకాలంలో సల్లపూట నిక్కరేత్తేనే ఉక్కబోసి వగరుపడుతుంటే , ఈ పిల్లకి ఉక్కెక్కడ పోయట్లేదా అని గొణుక్కుంటూ, ఆ చీకట్లో నిక్కరేవరో గుంజి పరాచికాలు ఆడుతుంటే, వచ్చిన బూతులన్నీ చదువుతూ ఇంటిదారి పట్టాను.

ఆ రాత్రి చింతాచారుతో  అన్నం తాగాక , నాన్న వీపును బర్రా  బర్రా గీకుతూ, గోళ్ళల్లో చిక్కుకున్న నల్లని ఉప్పుని మట్టిని , పళ్లతో పట్టి తీస్తునపుడు గాని తెలియరాలే, ఆ సాయిబోళ్ల  పిల్ల ఎవరోకాదని.

అవా, ఆ పిల్ల మన సాయిబుగోరి పిల్లా  అని నోరెళ్లబెట్టగానే, పిల్లిచెవులు పెట్టి, ఇలాంటి పనికిమాలిన మాటలు వినకపోతే, ఆ లెక్కలసారి పాఠాలువిన్నా , ఆ తొడపాశం బాధ తప్పిద్ది   కదరా అన్న అమ్మ పొగడ్తలు పట్టించుకోకుండా, కుడిచేత్తో నాన్న చెమటకాయలు గీకుతూ, ఎడమచేతిగోళ్లలో చిక్కుకున్న ఉప్పమట్టిని చప్పరిస్తూ తీక్షణంగా నాన్న మాటలు విన్నా.

సాయిబుగోరుకి ఇద్దరమ్మాయిలు, ఒక అబ్బాయట . పెద్దమ్మాయికి అంతో, ఇంతో కట్నం పెట్టి, బరువు తీర్చేసుకున్నాడు ఒక మూడు సంవత్సరాలకుముందే. ఇక ఈ చిన్నమ్మాయిని  5వ తరగతికే  బడి మాన్పించి , వాళ్ళమ్మ కుట్టు మిషను పనుల్లో సహాయంగా పెట్టాడు. కుండపోతగా వర్షం కురిసి మట్టిల్లులు కూలిపోతేతప్ప, కొత్తిల్లులు కట్టకోవడం గుర్తుకురాని మా వూళ్ళో , సాయిబుగోరుకి పనిదొరకడం కష్టమైపోయుంది. ఊరిచివర చెరువు  గట్టుదగ్గర మిషను కొట్టుపెట్టుకొని, తల్లీకూతుళ్లు బండి లాగిస్తున్నారు. ఎట్టా కుదిరిందో గాని, మా హన్మంతుగాడికి, ఈ చిన్నపిల్లకి జోడీ కుదిరిందట. మా హన్మంతుగాడు ఆటో తోల్తాడు.

మా గూడెంలోనున్న కర్రిమొకాల్లో అంతో, గింతో సక్కగుండేది వాడే. వాడు నాకు బాబాయి వరసైనా, హన్మంతుగాడు, నేను దోస్తులకుమల్లే  ఉంటామని మా అన్నగాడికి కోపం. ఎప్పుడూ  నా మీద, హన్మంతి గాడి మీద పితుర్లు నాన్నకి చెప్పి కొట్టియాళ్ళని చూసేవాడు ఆ వివరంతక్కువగాడు. ఏ మాటకు ఆ మాటకేగాని, మా హన్మంతిగాడికి సోకులు గూడ ఎక్కువే. పైగా నన్ను కూడా ఆ తెల్లటి జిగట పదార్దాలు, ఆ కంపు పౌడర్లు కొట్టుకోమనేవాడు. నా అందం ఎక్కడ పాడవుతుందేమోనని భయంతో అసలు ముట్టుకొనేవాడిని కాను నేను అప్పుడు.

సాయిబుగోరు డబ్బుల్లేక ఈ చిన్న పిల్లను, రెండోపెళ్లి వాడికిచ్చి కానిచ్చేద్దామనుకున్నాడు. ఆ సంబంధం కుదిరిన రాత్రే, మా హన్మంతుగాడు, ఈ పిల్ల పారిపోయి ఎక్కడో పెళ్లి చేసుకున్నారట. ఈ మాట వినగానే నాకు హన్మంతుగాడి మీద మాబాగా కోపం వచ్చేసింది. మా అన్నగాడిమీద పోట్లాడి గుంజుకున్న ముడుసుబొక్క తెల్లటిగుజ్జును, నాకెంతో ఇష్టమైన ఎండుతునకల కూరని వాడికి మిగిల్చి ఇచ్చాకదా , నాకెందుకు వాడి పెళ్లి విషయం చెప్పలేదని తెగ ఇదైపోయా. ఆ రోజుకి అన్నం తినబట్టి సరిపోయుంది కానీ, లేకపోతె ఆ బాధతో ఒక్కమెతుకైనా సహించేదా నాకు.

మత కట్టుబాట్లు కాదని ఒక సూదరోడితో లేచిపోయుందని, సాయిబోళ్లందరూ మా సాయిబుగోరుని వెలివేశారట.

ఎదిగిన మ్రానుని కొమ్మలు నరికితే మ్రానే మాడిపోయినట్టు, సాయిబుగోరు జీవితాలను కూకటివేళ్లతో సహా పెకిళించి  వలసవెళ్లాలా చేశారు  ఊళ్ళోవాళ్ళందరూ సూటి పోటీ మాటలతో.

మనుషుల్లో దాగున్న నిశిరాతిరి సంద్రాలకు, సంఘపు కుటిలనీతి చీకటి గుయ్యారమునకు భయపడి, పశ్చిమానికి సూర్యుడు పారిపోతున్నవేళ, విషాదపునవ్వుతో సాయిబుగోరు మా ఇంటికొచ్చారు. కళ్ళెంబడి ఉబికివస్తున్న నీటిచారికలతోటి నన్ను సైగచేసి దగ్గరకు రమ్మన్నాడు. ఆ కిరసనాయిలు బుడ్డి నీలపు వెలుగులో సాయిబుగోరి ముఖం సగం కాలిన శవమల్లె తోచింది నాకు. ఒడ్డుకువచ్చిన అలకుమల్లే  ఒక నిముషం గంభీరంగామారి, మా అమ్మాయిని ఒకసారి పిలుచుకురావు అని నన్ను ప్రాధేయపడ్డాడు. ఎప్పుడూ  నాతో  పరాచికాలాడే సాయిబుగోరి గొంతు ఇది కాదని నేను అయోమయంగా అమ్మకేసి చూస్తుంటే, ఆయన కుడిచేయి నా వైపు సాచి, నీ  చిన్ని చెయ్యి నాకిప్పుడు “ఆసరా” రా అని తీక్షణంగా నా వైపే చూస్తూన్నాడు. ఆ దీపపు కాంతిలో చాచిన ఆ చెయ్యి నీడ, గుడిసెంతా  వ్యాపించి, మెల్లగా నన్ను బయటకు తోసింది.

పదినిముషాలైనా ఒక్క పలుకు రాకపోయేసరికి, సరిహద్దుగానున్న ఆ రెగ్గంప, తండ్రి కూతుళ్ళ వంక ప్రశ్నర్ధకంగా చూసింది.

నీ దారి నువ్వు చూసుకున్నావ్  కదా, ఇంకా ఆ దొంగ ఏడుపెందుకన్న సాయిబుగోరి మాటకు, ఆ పిల్ల ఏడుపు ఆపింది. ఇంకో రెండు నిముషాల నిశ్శబ్దాన్ని చీకటి తనలో కలిపేసుకున్నాక, సాయిబుగోరు ఎదో గుర్తుకువచ్చినవాడికిమల్లే, వడివడిగా నడచుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు. మూడు రోజులుగా అమ్మ నాన్నలని తలచుకొని ఏడ్చి ఏడ్చి, కళ్లన్నీ లొట్టలుపోగా, అంతరాల్లోదాగున్న వెలుగునంతా ఇప్పుడు  కళ్ళలో ఆ  పిల్ల  నింపుకొని, సాయిబుగోరివెళ్లిన వైపే చూస్తూ నిలబడింది ఒక్కసారైనా వెనుతిరిగి చూస్తాడన్న పిచ్చి ఆశతో.

ఈలోపు ఎవరో పిల్చారని గాభరా పడితే , ముళ్ళు కుచ్చుకుందనుకుంటా, కుంటూ కుంటూ వెళ్ళిపోయింది. ఆ క్షణాన ఎక్కడో ఒక మెరుపు మెఱసి పిడుగు పడింది శాశ్వతంగా తెగిపోయిన బంధానికి ప్రతీకగా.

అదే నే చివరిసారి సాయిబుగోరిని చూడటం. అది మొదలు ఇప్పటివరకు మా సాయిబుగోరి ఊసేలేదు ఊర్లో. ఆ తరువాతిరోజే సాయిబుగోరు ఊరొదిలి వెళ్లారని అమ్మ నాన్నతో చెబుతుంటే విన్నా. తానూ ఒంటరై  వచ్చినపుడు తోడుగా నిలచిన మనిషికి, ఆసరా కాలేకపోయాననే బెంగతో నాన్న మంచం పట్టాడు.

గతకాలపు విపత్తులను, గడ్డుకాలాన్ని, ఈ ప్రకృతి  తనలోనే కలిపేసుకుని, తన్ను తానూ నూతనంగా యే ఏడాది కా యేడాది రూపాంతీకరణం చెందుతుందనుకుంటా. కానీ జీవంఉన్న మనం, ఆ మానిన గాయపు గురుతుల జ్ఞాపకాల దొంతరలను కడదాకా మనవెంట మోసుకొనివెళతాం కదా!

హన్మంతిగాడు  కాస్త బాబాయి అయ్యి, నాకొక సాయిబు పిన్నం దొరికింది. బాబాయి దగ్గరున్న చనువుకొద్దీ, పిన్నం చుట్టూ తిరిగేవాడిని. తన వంటి రంగు చూసి ఎక్కడ తాను నన్ను ముట్టుకుంటే నా కర్రితనపు  చారలు తనపై పడతాయనే భయంతో, తానూ దగ్గరకు తీసుకుంటున్నా, సిగ్గుపడుతూ దూరం, దూరంగా పోయేవాడిని. నీక్కూడా మావోల్ల  పిల్లనొకదాన్ని ముడేస్తానని ఆటపట్టిస్తే, నాకొచ్చే ఆ పిల్లని మసకబారకుండా ఎట్టా ముట్టుకోవాలనే ఊహల్లో తేలిపోయేవాడిని.

గూడెంలో సొంత భూమిఅంటూ ఎవరికీ లేదు కనుక అందరు కమ్మోళ్ల పొలంలో పనులకు వెళ్ళేవాళ్ళు. పిన్నం ఎలాగూ పొలం పనులు ఇదివరకు చేయలేదు కాబట్టి, ఒక మిషను తెచ్చుకొని బట్టలు కుట్టడం మొదలెట్టింది. మిషను గూడెంలో ఉందని ఊళ్ళోవాళ్ళు వచ్చేవాళ్లు కాదు. ఐనా  మా గూడెంలో ఏముంటాయి కుట్టడానికి  నాలుగు పిలకలైన  రవికలు, చింకిపోయిన లుంగీలు తప్ప. ఆ ఏడాది నేను పదో తరగతి. పొద్దున్న స్పెషల్ క్లాసుకి వెళుతున్నప్పుడు మొదలెట్టేది పిన్నం తన పని, మళ్ళా నేను తిరిగి సాయంత్రం వచ్చేదాకా ఎదో ఒక పని చేస్తూనే ఉండేది. అమ్మలక్కలందరు ఆదివారం పెబు యేసు గుడికివెళ్తున్నా , తాను మాత్రం ఆ రోజు కూడా ఎదో ఒక చింపిరిగుడ్డ కుడుతూనే  ఉండేది.

మా హన్మంతిగాడికి  ఇంకా యవ్వనపు ఛాయలు పోలేదు. ఆటో కిరాయిడబ్బులు వాడి ఎచ్చులకు, తిరుగుళ్లకు, ముండలకే సరిపోవడం లేదు. పిన్నం కడుపులో ఒక కాయ పడ్డాక  ఇక తన వంటి తోపని అయిపోయందని, తనని పట్టించుకోవడమే మరచిపోయాడు. ఇల్లుగడవకపోతే, తనకు చేతకాని వరికోతకి , మిరపతోటకి కూడా వెళ్ళింది గర్భిణీ అయ్యుండి కూడా పిన్నం.

తొలిచూరి కాన్పు అమ్మవాళ్ల ఇంట్లో జరగాలిరా అని నాకు చెప్పి ఏడుస్తుంటే, మా అమ్మకి చెప్పిన. మా ఇంటికి తీసుకుపోతా పదా పిన్ని అని అని నే చెప్పినపుడు, రెక్కాడితే గాని డొక్కాడని మా స్థితి తెలిసి, నవ్వుతూ వద్దులేరా మీకెందుకు ఆ కష్టం అని చెప్పింది. నా ఇంటర్ లో అనుకుంట తనకి ఒక బాబు పుట్టాడు. వాడే లోకంగా అప్పటి నుండి ఇంకా ఎక్కువ కష్టపడటం మొదలెట్టింది పిన్నం.

ఇంట్లో గడవని విషయం, పండక్కోచ్చిన వదినలకు తెలియకుండా, తానూ దాచుకున్న మిషను డబ్బుల్లోంచి కొంత దీసి , వదినమ్మలకు చీరలు పెట్టింది, ఎప్పుడు ముట్టుకోని గొడ్డుమాంసాన్ని కడిగి, కూర చేసి పెట్టింది ఇంటిల్లిపాదికి.

కట్నమేమి తీసుకురాలేదని అత్తా సూటిపోటి మాటలను తన నవ్వులోనే కలిపేసుకొనేది. కాలు విరిగి అత్తా మంచాన పడితే, బువ్వ కాన్నుంచి, అత్త పీతురు  గుడ్డలు ఉతికి, చంటి బిడ్డల్లే సాకింది. మామ చీపుర్లు అల్లిపెడితే, వాటినమ్మి పదో పరకో సంసారానికి వాడేది.

డిగ్రీ చదవడానికి నేను హైద్రాబాద్ వచ్చిన ఈ మూడు సంవత్సరాలకాలంలో పిన్నంతో కలిసి మాట్లాడింది చాలా తక్కువ. వయస్సు పెరిగేకొద్దీ చనువు తక్కువయిద్దో లేక బంధాలు బలహీన పడతాయో నాకు తెలియదు కానీ, పిన్నం గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా నాకు నేను ఒక దోషిలా కనపడేవాడిని. తన ఊసులు, గోడు, భాదలు, ఇష్టాలు చెప్పుకోవడానికి తనకంటూ ఎవరు గూడెంలో లేరు కదా అని బాధపడేవాడిని.

మొన్నరేతిరి ఇంటికి ఫోన్ చేస్తే అమ్మ చెప్పింది, పిన్నం ఇప్పడు  కడుపుతో ఉందని. పోయినేడాదికూడా ఇలాగే కడుపుతో ఉన్నప్పుడు వరిపొలం గెనం  మీద కాలుజారి పడితే, గర్భం తీసేశారట. డాక్టర్లేమో రెండు నెలలు మంచం దిగకూడదు అని చెప్తే, నాతోనే పనులన్నీ చేయించుకుంటున్నావటే,  ఓ లంజముండా అని అత్త అనరాని మాటలు అంటుంటే, రెండోవారానికే వరినూర్పులకి పోయిందట  పిన్ని.

కులం కానీ కులం, మతం కానీ మతం  వాడిని ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్న పాపానికి, పిన్ని ఎన్ని కష్టాలు పడుతుందో .

ఇంటికొచ్చిన మరుక్షణమే పిన్నం ని చూడటానికి పరుగెత్తుకెళ్లా. వాన చినుకులు తెరలు, తెరలుగా పడుతుంటే, తనలో తానేదో గొణుక్కుంటూ దండమ్మీద ఆరేసిన బట్టలు తీస్తుంది పిన్నం. ఆ మిషను మీద ఎడతెరపిలేకుండా వంగోని కుట్టటంవల్లనేమో లేక మోయలేనంత బరువు మీద పడిపోవడం వల్లనేమో గాని, గూని వచ్చినట్టుంది పిన్నం కి.  చిన్నగా కుంటూ, కుంటూ ఇంటిలోకి వెళ్తున్న పిన్నం ని చూస్తుంటే, ఐదు సంవత్సరాలక్రితం ఆ నల్లగుడ్డ పరదా వెనుకాల, బిక్కు బిక్కుమంటూ, కన్నార్పకుండా నన్ను చూసిన మనిషేనా ఈ మనిషి అనిపించింది నాకు.

ఎదో గుర్తుకు వచ్చినట్టు  వెనుతిరిగి చూడగానే, నేను కనిపించిందే  తడవు, నల్లకప్పేసిన  ఆ మోహంలోని కనుగుడ్లన్నీ ఇంత  పెద్దవిగా చేసి, సాయిబుగోరిమల్లె దగ్గరికి రమ్మని సైగ చేసి, నా చింపిరి జుట్టుని ఎగాదిగా చూసి, మా “సాయిబోళ్ల పిల్ల” ఉంది, పెళ్లి చేసుకుంటావా అని ఒక్క సారిగా గుండెలనిండా నవ్వింది.

ఆనవ్వులో గడిచిన ఐదారేళ్ళ తన జ్ఞాపకాలు, ఒక్కొక్కటై నా ఒడిలోకి చేరుతున్నాయి.