శ్రీకాంత్ కవిత ఒక్కొక్కటీ ఒక పురాతన స్మరణ ఏదో….

శ్రీకాంత్ కొత్త కవిత్వ సంపుటి నుంచి కొన్ని కవితలు:

December moon

సన్నగా గాలి తాకిడి, నా భుజంపై

నువు తలను వాల్చినట్లు –

చుట్టూ, రాత్రి కురుల సువాసన!

తలంటు పోసుకున్న ఒక పిల్లవాని

ముఖంవలె చంద్రుడు!

తుడిచే తల్లి చేతులైన, రెండు

తెల్లని మబ్బులు, అదే ఆకాశంలో!

“ఎన్నడూ అమ్మేనా?”

అని అన్నావు నువ్వు ఆనాడు,

చెట్లు వీచే గొంతుకతో, కనులతో!

****

సన్నటి గాలి: తలను జరిపి, నువు

లేచినప్పుడు, క్రమంగా

దూరమయ్యే నీ శ్వాసలా, లిపిలా!

***

అర్థరాత్రి దాటుతోంది – డాబాపైన

ఇక ఒంటరిగా మిగిలి

నిను తలచే ఈ పద్యం, నీడల్లో

నలిగిన ఓ ముఖం, భుజంపై అలా

మిగిలిన మహాశూన్యం –

ఇంకా, ఇప్పటికీ, అతనిని కుదిపి

వొణికించే, ఒక డిసెంబర్ మూన్!

విముక్తి

రాత్రి నువ్వు ఇంటికి చేరుకునే సరికి, చీకటి నదిలో

లాంతరు కాంతిలో, నెమ్మదిగా సాగే

ఒక పడవలా ఇల్లు –

తన చేతివేళ్ళ సువాసన ఇంకా తార్లాటలాడే, దగ్గరగా

వేసి ఉన్న తలుపు. ఆ మసక కాంతిలో

గదుల్లో, కదిలే పూలవంటి

శబ్దం. తెరచిన బాల్కనీ కిటికీలోంచి నిదురించే పిల్లల

శ్వాస వంటి గాలి. డైనింగ్ టేబుల్పై నీకై

ఉంచిన అన్నం పాత్రా,

బోర్లించిన ఒక ప్లేటూ, గాజు గ్లాసూ, ఆనక నువ్వు మరి

చేయి తుడుచుకునేందుకు ఒక నాప్కినూ –

ఆపై, పడుకునేందుకు

సిద్ధం చేసిన మంచంపై, మడత పెట్టిన ఒక దుప్పటీ,

మంచం పక్కగా చీకట్లో నువ్వు లేస్తే, నీకు

తేలికగా అందేలా ఒక నీళ్ల

బాటిలూ, ఇంకా, ఉదయాన్నే వెలుతురు మరి నిన్నిక

మేల్కొల్పకుండా, కిటికీలను మూసిన

చిక్కని, గోధుమ రంగు కర్టెన్లూ …

***

రాత్రి నువ్వు ఇంటికి చేరుకునే సరికి, చీకటి నదిలో

నెమ్మదిగా, లాంతరు కాంతిలో సాగే

పడవలాంటి ఇంటిలో, అన్నీ

సర్ధబడి, అన్నీ ఎక్కడివక్కడే అమర్చబడీ, ఎంతో

పొందికగా, అలసటతో నిదురించిన

తన శరీరపు చెమ్మతో, అక్కడ …

బహుశా, ఆ నిశ్శబ్ధంలో, నువ్వు ఇన్నాళ్ళూ వినలేని

స్వరాలు. తన ఆత్మంతా నిండిన

ఎదురు చూపులూ, నొప్పీనూ …

***

మరి ఇక, నువ్వు అన్నం తినే వేళకి, అవి అన్నీ అట్లా

ఎట్లా సమకూర్చబడ్డాయో, ఆ ప్రక్రియ

ఏమిటో, దానిలో నువ్వేమిటో

ఒక్కసారైనా నీకు తడితే, ఆ స్పృహ నిను వీడక మరి

నీ వెన్నంటే ఉంటే, ఇక నువ్వీ జన్మకి

విముక్తి చెందినట్టే!

వాన దీపం

రాత్రంతా కూర్చున్నావు. ఎవరో

గుర్తొచ్చారు, చీకట్లో –

ముఖంపై వెన్నెల వాళ్ళు

అని అనుకున్నావు కానీ, చివరకి

అదంతా ఒక బేరం,

కూడికలూ తీసివేతలూ అని

నీకు తెలియనే లేదు. ఎదురుగా

సవ్వడి ద్వారా,

తనని తాను పాడుకునే చెట్టు

వాటి ఆకులు, నీ హృదయంలో

రెపరెపలాడితే,

కొంచెం ఉపశమనం, శాంతీ!

***

కూర్చున్నావు రాత్రంతా అలాగే

ఒక్కడివే, చీకట్లో –

నిన్ను నువ్వు, విసిరేసుకునీ

లాక్కునీ, కౌగలించుకునీ, ఆనక

అక్కడే నిద్రపోయీ –

అంత చీకట్లోనూ, తోడుగా నీకు

వెలుగుతూనే ఉంది రాత్రంతా,

బయటా, లోపలా

తడచినా ఆరని ఓ వానదీపం!

ఆ సాయంత్రం

నీ అరచేతిని పుచ్చుకుని కూర్చున్నాను

ఆ సాయంత్రం –

చల్లగా నీ చేతివేళ్ళు, తడిచిన వేర్లలా –

ఆ లేత ఎండలో గాలిలో ఊగే తూనీగలు

పచ్చిక వాసనా,

నీళ్లు ప్రవహించే శబ్దం నీలో: నాలోనూ –

‘వెళ్ళనా?’ అన్నావు నువ్వు. తల ఊపాను

నేను, ఎటువైపో

ఇప్పుడు గుర్తులేదు. రెక్కలు తెగుతూ

ఊపిరి ఆగిన, ఆ క్షణం మాత్రమే గుర్తు –

***

నీ అరచేతిని వదిలివేసి లేచి నిలబడ్డాను

నేను ఆ దినం,

మరి పూర్తిగా ఖాళీయై, తెగిన చేతినై

రాత్రిని తెచ్చే, ఒక సాయంత్రాన్నయ్యీ!

వేళ్ళకు అంటిన నీళ్ళు

నువ్వు చూసి ఉండవు: గాలికి

తెరచి ఉంచిన ఒక పుస్తకపు పుట ఏదో మరలినట్టు, తను ముఖం

తిప్పుకున్నప్పుడు

వేగంగా పూలతోటల మీద

వ్యాపించిన నీడలని. పైన, గుమికూడిన కారు మబ్బులనీ, లేచిన

ధూళినీ –

కళ్ళల్లో దుమ్ము పడకుండా

నువ్వు చటుక్కున చేతులు అడ్డం పెట్టుకుని ఇంటి దారి పట్టావు

కానీ, అక్కడే

నుల్చుని ఉండిపోయింది తను

వణుకుతున్న చేతులతో, రాలి నేలపై దొర్లిపోయే ఎండిన ఆకులని

చూస్తూ, నెమ్మదిగా

మొదలయ్యిన జల్లులో

ఆరేసిన దుస్తులు తీయడం మరచిపోయి, అట్లా తడచిపోతూ ఏదో

గొణుక్కుంటూ –

ఆనక, ఇక నువ్వు ఇంటికి వచ్చి

ఒక కవిత్వం పుస్తకం తెరిచి, నాలుగు వాక్యాలేవో రాసుకుని, వేలితో

చాలా యధాలాపంగా

పుటను తిప్పితే, నీ వేళ్ళను

వదలకుండా అంటుకున్న అశృవులూ, నీ నాలిక పైకి పేగు తెగిన

నెత్తురు రుచీ

ఎక్కడి నుంచి వచ్చాయో ఇక

నీకు ఎప్పటికీ అర్థం కాదు –

A Migraine Poem

ఆధాటున వస్తాయి అవి, ఈ పార్శ్వపు నొప్పులు

ఎప్పటివో పాత ప్రేమలలాగా,

మరి ఇక ఒక పట్టాన వదలవు అవి నిన్ను –

నిన్నో చోట నిలకడగా నిలబడనివ్వవు, అలాగని

నింపాదిగా కూర్చోనివ్వవు,

ఉన్నచోటే నిన్ను పొట్టుగా చెక్కే ఈ ప్రేమలు,

కణతల మధ్య నిన్ను నువ్వు నొక్కిపట్టుకున్నట్లు

అతి ప్రయాసతో వాటిని

ఆపుదామని అనుకుంటావు కానీ, అంతా

వృధా ప్రయాస! ప్రతి చిన్న అలికిడీ నీలో చేరి ఇక

నీ నొప్పిని ద్విగుణీకృతం

చేసినట్లు, ఈ చలిరాత్రీ, గాలీ, ఇంకా నువ్వు!

***

అధాటున వస్తాయి అవి, ఈ పార్శ్వపు నొప్పులు

గతించని ప్రేమలలాగా, ఒక

కొత్త ఎరుకని నీకు అందిస్తూ: ఆ నొప్పి వల్లనే

నీకు ‘నువ్వు’ ఉన్నట్లు తెలిసి వచ్చిందనీ, లోకం

ఈ మనుషులూ ఉన్నారనీ

ఔషధం వాళ్లేననీ, ఎంత నొప్పితోనైనా సరే

వాళ్ళని ప్రేమిస్తో బ్రతకడంలో తప్పేం లేదనీ!

దిగులీక

ఆ అమ్మాయి వచ్చింది

నా వద్దకు. జడలో ఒక గులాబీ పూవేమీ లేకుండా

పట్టించుకోలేదు పెద్దగా నేను కూడా –

ఇక ఆ తరువాత

పగలు రాత్రిగా మారే

క్షణాన, తను నా అరచేతిని గట్టిగా పుచ్చుకుని, దగ్గరకి

లాక్కుని, నా ముఖాన్ని

తన అరచేతుల్లోకి

అదుముకున్నప్పుడు నిజంగానే నాకు, సాయంత్రం

గుమ్మం ముందు, గుండెకు

ఒక బొమ్మని అదుముకుని

పని కోసం వెళ్ళిన తన తల్లి కోసం ఎదురుచూసే

దిగులు చారికల, మట్టి మరకల ఐదారేళ్ళ

తడి కళ్ళ పాపే జ్ఞాపకం

వచ్చింది. గుండెలో ఒక బాకు దింపి మెలిపెట్టినట్టు

అయ్యింది. గొంతు బిగుసుకుపోయి

ఊపిరాడక లోపల ఎవరో

బావురుమన్నట్టు అయ్యింది. చిగురాకల్లే శ్వాస కోసం

ఎవరో విలవిలలాడుతున్నట్టూ అయ్యింది

శరనార్ధికి దొరికిన

ఒకన్నం ముద్దా వొలికిపోయినట్టూ అయ్యింది –

(అవును. ఇది నిజం)

ఒక అమ్మాయి వచ్చింది

జడలో గులాబీ పూవేమీ లేకుండా. ఒక అమ్మాయి

వెళ్ళిపోయింది, జడలో

గులాబీ పూవేమీ లేకుండా –

*