రాయని రాతలు

“ఇంటర్‌లో నువ్వు, నేను వేర్వేరు కాలేజీల్లో చేరుంటే.. ఇవాళ ఈ టైంలో ఇక్కడ ఇలా కలిసేవాళ్లమా?”

సాయంత్రం చీకటి మెల్లమెల్లగా ఊపిరి పోసుకుంటోంది. సముద్రం ఒడ్డు తీరిగ్గా అలల్ని నెమరేస్తోంది. అప్పటిదాకా అక్కడ కూర్చున్న జనం మెల్లగా ఇంటిబాట పడుతూ కొత్తగా వచ్చేవాళ్లకి ఎదురెళ్తున్నారు.

“కాలేజీ కాకపోతే ఇంకో చోట.. అయినా కలవాలని రాసుంటే తప్పక కలుస్తాం”

ఆమె చెప్పిన సమాధానానికి అతను నవ్వాడు. ‘ఎవరా రాతలు రాసేది? ఏం భాషలో రాస్తారు?’ అని అడగాలనిపించింది. తన నమ్మకాల్ని అప్పుడప్పుడూ అలా ప్రశ్నించటం అతనికి సరదా.

“కాలేజీలో నన్ను కాకుండా మరెవర్నో ఇష్టపడి ఉంటే..?”

ఇంటర్ క్లాస్‌మేట్స్ గుర్తొచ్చారు. అమ్మాయిల పేర్లు తప్ప ముఖాలు గుర్తు రావట్లేదు.

“రాసి ఉందన్నావ్ కదా! అంతా ఆ స్ర్కిప్ట్‌కి తగ్గట్టుగానే జరుగుతుంది. ఇష్టపడటం, ప్రపోజ్ చేయడం, లవ్ లెటర్స్, గ్రీటింగ్ కార్డ్స్.. అన్నీ పక్కాగా రాతలే!”

ఆమె ముఖం ముడుచుకుంది. అతను గట్టిగా నవ్వేశాడు. సముద్రం వాళ్ల మాటలు వింటూ కూర్చుంది. కెరటాలు చీకటితో కలిసి కొత్త పాటలేవో పాడుతున్నాయి.

” గుర్తుందా? క్లాసులో నువ్వు నాతో ఫస్ట్ టైం మాట్లాడిందెప్పుడో? మ్యాథ్స్ రికార్డ్ కోసం నా దగ్గరకొచ్చావ్. అప్పటికే మా ఫ్రెండ్ గీతకి నువ్వంటే క్రష్. దాని దగ్గరకు వెళ్లొచ్చుగా! నా దగ్గరికే ఎందుకొచ్చావ్? రాత బాబూ రాత. ఇట్స్ ఆల్రెడీ రిటెన్”

అతనికీ నిజమే అనిపించింది. పదిహేను మంది అమ్మాయిలు, ఇరవై మంది అబ్బాయిలు​ ఉన్న క్లాసులో వెతుక్కుంటూ తన దగ్గరికే ఎందుకు వెళ్లాడు? ఏమో? పదిహేనేళ్ల కిందటి సంగతది.

వాళ్ల మాటలింకా సాగుతూనే ఉన్నాయి. అతనేదో అంటున్నాడు. ఆమె దానికి తగ్గట్టు ఇంకేదో..! మధ్యమధ్యలో కొన్ని నవ్వులు వెన్నెల ముక్కల్లాగా రాలుతున్నాయి.

“టైం అయింది. వెళ్దాం.”

ప్రతిసారీ ఆ మాట అనే డ్యూటీ ఆమెదే!

పైకి లేచారు. రోడ్డు దాకా వచ్చాక, ఆమె ఆటోను పిలిచింది. అతను బైక్ ఎక్కాడు. ఎవరిళ్ల ఇళ్ల దారి వారిది. ఎవరి ప్రయాణాలు వారివి. కలిసి ప్రయాణం చేస్తూ ఒకే ఇంటికి చేరుకునే రాతని బహుశా రాయాల్సిన వాడు రాయలేదేమో!

రేపు మళ్లీ అదే చోట కలుస్తారు. ఏళ్లుగా కలుస్తూనే ఉన్నారు. సముద్రంలో కెరటాలు ఆగేదాకా కలుస్తూనే ఉంటారు.

*