నెక్స్ట్ కేస్

“సారూ! నన్ను బ్రతికించు… సారూ!” అంటూ కన్నీళ్లు పెట్టుకొంటోంది చెన్నవ్వ. ఎక్కిళ్లతో ఎగిసెగిసి గస పోసుకుంటూ మాట్లాడుతోంది. రాత్రి ఒంటి గంట కావస్తూంది. బయట హోరున వర్షం. అప్పుడే కరెంటు పోయింది. మిణుకు మిణుకుమనే కొవ్వొత్తి కాంతిలో ఆ చిన్న గదిలో, సగం తుప్పు పట్టిన మంచం మీద
చెన్నవ్వ, పక్కన నేను.

“ఇట్టాంటి పని మళ్లా ఎన్నడూ చేయను సారూ! యెంత కస్టమొచ్చినా కడుపులో పెట్టుకొనేదాన్ని, కానీ ఉన్న ఒక్క మగోడు పోయినాక, ఆ దుక్కం తట్టుకోలేక ఈ పని చేసినా సారూ!” ఏడుస్తూనే చెప్పింది. “ఊరుకోమ్మా! నీకేం కాదులే…నేనున్నానులే.. అంతా బయటకు వచ్చేసింది. కాసేపు ఈ మందు ఇస్తే ప్రాణం అదే కుదుటపడుతుంది” ఏదో ఓదార్పుగా నాలుగు మాటలు చెప్తున్నా కానీ నా కళ్లన్నీ సూదిమొనంత అయిపోయిన ఆమె కనుపాపల మీదే ఉన్నాయి.

ఈ సారి కొంచెం మోతాదు పెంచి, సిరెంజిలో కాస్త ఎక్కువ మొత్తంలో ‘అట్రోపిన్’ తీసుకొని ఆమె నరంలోకి మెల్లగా పోనిచ్చాను. అంతకు ముందే ఇచ్చిన ‘ప్రాలిడాక్సైం’ విరుగుడు మహత్యమో, లేక వరుసగా ఇస్తూన్న అట్రోపిన్ చలవో, అప్పుడే తెరుచుకొన్న బిలంలా తన కనుపాపలు కాస్త పెద్దవవడం మొదలైంది. తన
కనుపాపనైతే చూడగలిగాను కానీ ఆ కన్నుల్లోంచి ‘ఆమె’ను చూడలేకపోయాను. ఎంత బాధ ఉంటే ఓ మనిషి ఆత్మహత్య అనే ఆఖరి మెట్టుకు చేరుకొంటాడు? ఆ బాధ తీర్చే శక్తి నాకుందా? ఇప్పుడు ఈ ప్రాణాన్ని బయటపడవేయగలను, కానీ ఆ బాధను తీసివేయడం నా చేతుల్లో లేదు కదా అని ఒక్క క్షణం అనిపించింది.

***

ఉరవకొండ ప్రభుత్వాసుపత్రి అవడానికి ఆసుపత్రే అయినా ఓ పెద్ద సైజు ప్రాథమిక ఆరోగ్య కేంద్రం. వైద్యవిధానపరిషత్ కిందకు వచ్చే సామాజిక ఆరోగ్య కేంద్రం. 24 గంటల వైద్యసేవ కోసం ప్రభుత్వం కాంట్రాక్టు వైద్యునలయితే నియమించింది కానీ, అక్కడ ఆ సేవలందించడానికి కావాల్సిన పరికరాలు, సాధనా సంపత్తికి ఎప్పుడూ కొరతే.

నేను పని చేసేది గుంతకల్లు ప్రభుత్వసుపత్రే అయిన డిప్యుటేషన్ పై ఓ వారం రోజుల నుంచి ఉరవకొండలో ఉన్నాను.
సాయంత్రం పని అయిపోగానే అనంతపురం బయలుదేరేవాన్నే, కానీ ఆ రోజు డ్యూటీలో ఉన్న డాక్టరు ఆరోగ్యం బాగాలేకపోవడం వల్ల వరుసగా రెండో రోజూ నేనే నైట్ డ్యూటీ చేయాల్సి వచ్చింది. శనివారం కావడం వల్ల, సాయంత్రం పెద్దగా ఓ.పి. లేదు. ఈ రోజు కాస్త ప్రశాంతంగా గడచిపోతుంది అనుకొనేటప్పటికి సన్నగా జల్లు పడడం ప్రారంభించింది.

పక్కనే ఉన్న టీకొట్టు నుంచి అటెండరు మల్లన్న మంచి మసాల టీ పట్టుకొచ్చాడు. ఉన్న ఒక్క నర్సు సునంద, మల్లన్న, నేను ఏదో పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుకొంటూ ఉండగా  హడావుడిగా ఓ ఆటో వచ్చి ఆగింది. ఆటోలో నుంచి నురగలు కక్కుకూంటూన్న  బక్కపలుచటి మనిషిని ఓ ఇద్దరు చేతుల్లో మోస్తూ తెచ్చి రూంలో
పడుకోబెట్టారు.

“సార్! దాని మొగుడు, పోయిన వారమే పురుగుల మందు తాగి పాణాలు తీసుకొన్నాడు. అబ్బుటి నుంచి ఏడ్చి, ఏడ్చి గుడిసెలోనే ఉన్నాది, ఈ పొద్దు పలకరిద్దామని వాళ్లింటికి పోతే కిందపడి కాళ్ళూ, చేతులూ కొట్టుకుంటాంది. ఆ పక్కన తాగి పడేసిన ఎండ్రిన్ డబ్బా ఉంది. అబ్బుడే ఊర్లోకి వచ్చిన షేర్ ఆటోలో ఈయమ్మని ఏసుకొచ్చినాం” అని ఒక్క గుక్కలో జరిగిందంతా చెప్పేసారు చిన్నహోతూరు
నుంచి ఆటో వేసుకొని ఆమెని తీసుకొచ్చిన ఊరివాళ్లు.

వాళ్లతో ఓ పక్క మాట్లాడుతూనే సిస్టర్ తెచ్చిన ఓ చిన్న ప్లాస్టిక్ గొట్టాన్ని తీసుకొని మెల్లగా ముక్కు ద్వారా పొట్టలొకి పంపి, స్టెతస్కోపుతో దాని చివర కడుపులోనే ఉందని నిర్దారించుకొని, ఓ పెద్ద సిరెంజితో రెండు బాటిళ్ల ‘నార్మల్ సెలైన్’ పంపి మళ్ళీ అదే సిరెంజితోనే తిరిగి ఆ సైలైనంతా బయటకు లాగి ‘గాస్ట్రిక్ లావాజ్’ చేయడం మొదలుపెట్టాను.

ఇది నేనిలా ఓ వైపు చేస్తూంటే, ముంజేతి నరానికి వదులు కాకుండా ఓ ఐ.వి.కాథటర్ని పెట్టి మెల్లగా తన రక్తనాళాల్లోకి సైలెను బాటిల్లోని మందును పంపసాగింది సిస్టర్ సునంద. మల్లన్న దగ్గర్లో ఉన్న కుర్చీని జరిపి
‘కూర్చోండి సార్’ అన్నాడు.

అప్పటి నుంచి ప్రతి పదిహేను నిముషాలకు ఒకసారి నేను, మరొకసారి సిస్టరు ఆమె కనుపాప తీరుని, మణికట్టు దగ్గర నాడీవేగాన్ని గమనిస్తూ తగిన మోతాదులో ‘అట్రోపిన్’ ఇస్తూ వచ్చాం. ఎప్పుడో అర్ధరాత్రికి ఆమెకు కాస్త తెలివి వచ్చింది.

***

“నీ పేరేంటి? మీదే ఊరు? ఏం జరిగింది?” అంటూ ఒక్క ప్రశ్న తర్వాత ఇంకొక్కటి వేస్తూ పోయాను. సగం తెరిచిన కనులతో మెల్లగా ఏదో గొణుగుతూ ఉంది.
అలా కొద్దిసేపయ్యాక నోట్లో ఊరుతూన్న లాలాజలం అంతా ‘అట్రోపిన్’ ఎఫెక్టుతో ఆగడం మొదలుపెట్టాక ఆమె మాటతీరు కాస్త మెరుగైంది.

“నా పేరు చెన్నమ్మ సారూ. ఊర్లో అంతా చెన్నవ్వ అని పిలుస్తారు. ఏదో ఇంత యవసాయం చేసుకొని బతుకుతాన్నాం. ఈ సారి అప్పుసప్పూ చేసి ఏసిన చెనిక్కాయంతా వానకు కొట్టుకుపోయింది. ఇన్నాళ్యూ వొర్సం లేక పంట ఎండిపోయె. ఊరంతా ఎడారి ఐపొయె.ఇప్పుడేమో ఈ పాడు వానలకు చేతికొచ్చిన పంట పోయింది. అది చూసి తట్టుకోలేక నా పెనిమిటి పోయినారమే ఎండ్రిన్ తాగి పాణాలిడిచినాడు. నన్నిట్లా వొదిలేసి ఆయప్ప దారి ఆయప్ప సూసుకొన్నాడు. అనంతపురం కూడా కొండబోయినాం కానీ ఏమీ పయోజనంలేకపాయ ఉన్న అప్పు సాలక నెత్తి మీద ఇంకో అయిదువేలు పడినాయి. నేనెక్కణ్నుంచి
తెత్తును సారూ! ఉండేకి ఓ గుడిసె, తినేకి ఇంత సంగటి కూడా కస్టమైపాయె ఈ అప్పులోళ్లతో. ఆ వడ్డీ అంతా యాడ నుంచి తెచ్చి కట్టేది సారూ. అందుకే ఈ పని చేస్తి..” అగకుండా చెప్తునే పోతోంది చెన్నవ్వ.

“అట్లంటే ఎట్ల చెన్నవ్వ, మీ ఊరోళ్ళకు నీ గురించి తెలియదా? సర్పంచితో నేను మాట్లాడుతాలే, అప్పులోళ్లు సతాయిస్తే పోలీసోళ్లకు చెప్పాలి. నీవున్న పరిస్థితిలో ఎవరైనా నీకు సాయమే చేస్తారు. ఆ క్రాపు లోనో ఇంకోటో ఏదో ఒక దారి ఉండకపోదు” అని తనకి ఆత్మస్థైర్యం కలిగించే ప్రయత్నం చేశాను.

“లేదు సారూ, నేను చానా ధైర్న్యంగా బతికిందాన్నే. ఈ ఒక్కసారికీ నన్ను గడ్డకేయండి సారూ! ఇన్నాళ్యూ యాదో ఒకటి… తినో తాగో బతికినాం. కానీ ఆ పెనిమిటే పోయినంక ఆ బాధ తట్టుకోలేక ఈ పాడుపని చేసినాను కానీ బతికే ధైర్న్యంలాక కాదు” ఇంకిపోయిన కన్నీళ్లతో చెప్తోంది చెన్నవ్వ.

అలా ఆ రాత్రంతా మాటల్లో పడి తన గురించి, తన సంసారం గురించి,వాళ్ల దగ్గరి బంధువుల గురించి మాట్లాడుతూంటే తెల్లవారిపోయింది. తన పెనిమిటంటే ఎంత ప్రేమో ఆ మాటల్లో ప్రతి వాక్యమూ పట్టించింది.  ఒక మనిషిపై మరో మనిషి చూపే ప్రేమ, ఆప్యాయతలన్నా నాకు తగని ఆపేక్ష. అందుకేనేమో నాకు తెలియకుండానే ఆ కొద్ది గంటల్లోనే ఎదో తెలియని సాన్నిహిత్యం ఏర్పడిపోయింది చెన్నవ్వతో.

ఉదయం ఎనిమిది గంటలయ్యేసరికి నా రిలీవర్ వచ్చాడు. చెన్నవ్వ పరిస్థితి బాగా మెరుగుపడింది. అప్పటికే గుంతకల్లు ఏరియా ఆసుపత్రికి ఫోన్ చేసి ఈ విషయం కబురు చేయగానే, వాళ్ళు పంపిన అంబులెన్స్ కూడా సిధ్దంగా ఉంది. చెన్నవ్వతో “గుంతకల్లులో ఇంకా మంచి వైద్యం దొరుకుతుంది, ఇంకా రెండు, మూడు రోజులు
జాగ్రత్తగా ఉండాలి. అక్కడ బాగా చూసుకొంటారు. సోమవారం నా డ్యూటీ గుంతకల్లులోనే, అక్కడ కలుస్తాను” అని ధైర్యం చెప్పి నేను అనంతపురం బస్సెక్కాను.

***
ఊరు చేరినా, పడుతూన్న వర్షం ఆగలేదు. సన్నగా అలా కురుస్తూనే ఉంది మూడు రోజులుగా. ఇల్లు చేరగానే స్నానం చేసి అమ్మ పెట్టింది తిని వెంటనే పరుపు పై పడిపోయాను. ఒళ్లు తెలియని నిద్ర పట్టినా, కలలో ఎక్కడో లీలగా చెన్నవ్వ మాటలే వినపడుతున్నాయి.

“ఈ దేశంలో వ్యవసాయం దండుగ, ఐ.టి.యే సర్వరోగనివారణి” అని రాజకీయనాయకులు లెక్చర్లిచ్చే కాలం అది. అప్పటికి నేను పని చేసిన రెండు, మూడేళ్లలో దాదాపు యాభై, అరవై ఇలాంటి కేసులే చూసిన అనుభవం. చాలా కేసుల్లో, కొంత మందిని కాపాడగలిగినా, మరి కొంత మంది మరణం అంచుకు వెళ్లి తిరిగొచ్చినా… ఉన్న అప్పులకు మళ్ళీ ఇంకొన్ని తోడయ్యి వీళ్ల పరిస్థితి ఏంటి? అనే ఆలోచనలు సుళ్లు తిరిగేవి.

మళ్లీ సోమవారం పొద్దున కానీ కళ్లు తెరవలేదు. ఆ రోజు గుంతకల్లులో డ్యూటీ. ఉరవకొండకు డిప్యూటేషన్ పై వచ్చిన వారం రోజులు అయిపోయాయి. ఏడింటికల్లా అనంతపురం-గుంతకల్లు ప్యాసింజరు పట్టుకోవాలని రైన్ కోటు వేసుకొని, తలపై ఓ క్యాప్ పెట్టుకొని నా బైకుని రయ్యిమని స్టేషన్ వైపు పరుగులెత్తించాను.

***

గుంతకల్లు చేరగానే, అలా ఆస్పత్రిలో అడుగు పెట్టానో లేదో, గేటు దగ్గర ఏడుస్తూ ఓ పదిహేనేళ్ల కుర్రాడు, వర్షంలో తడుస్తూ నిలబడ్డాడు. భుజం మీది తువ్వాలునైనా నెత్తిమీద పెట్టుకోకుండా తలో దిక్కూ చూస్తున్నాడు. లోపలికి రమ్మని చెప్పి “ఏమయ్యా! ఏమయ్యింది ?” అంటే “మా అత్త సచ్చిపోయింది సార్. ఆయమ్మ శవాన్ని ఇచ్చేదానికి పోలీసోల్లు లెక్క అడుగుతాండారు. ఓ పక్క అది పోయి మేమేడుస్తాంటే ఈల్లు లెక్కీలేదని సతాయిస్తాన్నారు. చేతిలో ఒక్క పైసా లేదు. ఏం జేయాల్నో దిక్కు తెల్డం లేదు సార్” అని దిగులుగా అన్నాడు. మనస్సు చివుక్కుమంది. జేబులో చేయి పెట్టి దొరికిన ఓ వంద అతని చేతికిచ్చాను.

ఈ పోలీసు మామూళ్లు మామూలే అయినా పోస్ట్ మార్టం దగ్గర కూడా ఈ కక్కుర్తి ఏంటో అర్థం కాక చివ్వుమని కోపం వచ్చింది. వీళ్ల సంగతేందో తేల్చాలని పోలిసు కానిస్టేబులు ఉండే మార్చురీ వైపు వెళ్ళాను. అక్కడ గుమ్మం దగ్గర ఎవ్వరూ లేరు. ఆ వర్షంలో కూడా పక్కనే ఓ తడిక కింద కానిస్టేబుల్ రమణ, మార్చురీ ‘తోటీ’ నంజయ్య దమ్ము కొడుతూ కనిపించారు. “ఏం రమణా ఈ పిల్లోన్ని పైసలు అడిగావంట?” అని కాస్త కోపంగా అన్నాను. “ఏదో పేపర్లకి, మిగతా సరంజామాకి వాళ్లనే ఖర్చు పెట్టుకోమని చెప్పాను సార్, మాకిమ్మని కాదు” అంటూ ఏదో నసిగాడు రమణ . అంతలో నంజయ్య తాగుతూన్న సిగరెట్ ముక్క పక్కన పారేసి “కరెక్టు టైంకి వచ్చారు సార్. పదండి నెక్స్టు కేసు మీదే” అంటూ నెత్తిన తుండుగుడ్డ వేసుకొని ఆ తడిక  నుంచి బయటకు వచ్చాడు. “సరే పద” అని తలుపు తీసుకొని లోపలికి వెళ్ళాను. ఆ చీకట్లో, మార్చురీ బల్ల మీద ఏ కదలిక లేకుండా, చల్లగా చెన్నవ్వ శరీరం. బయట…వర్షం ఆగిపోయింది.

*