నా పిచ్చి తల్లి జయ

” ఉండడం…లేకపోవడం…అది డబ్బు అయినా , ప్రేమ అయినా, స్పర్శ అయినా, రొమాన్స్ అయినా, సుఖమైనా, దుఃఖం అయినా – ఉండడం..ఉండకపోవడం – ఆ మధ్యలోనే మనిషి ఎదుగుతాడు ” అంటే కాసేపు ఆలోచించి కౌగలించుకుని ముద్దు పెట్టి …” మీరెప్పుడూ ఇంతే … ఏదో చెప్పి నా కచ్చ పోగొడతారు ” అని తుర్రున స్కూటరు వేసుకుని పారిపోయే ఆ వంకీల జుట్టు పాప..ఇవ్వాళ దిగంతపు మేఘాల మధ్యకు అదే స్పీడుతో దూసుకుపోయింది. విజయాలు, వ్యాపారాలు, అభివృద్ధి, దానాలు, ధర్మాలు, ఆత్మీయులను ఆదుకోవడం, సినిమాలు, కార్లు,అవార్డులు, రివార్డులు …వీటి మధ్య మృత్యువు అనే మత్తులోకి మాయమైంది అన్న వార్త ఎన్ని జ్ఞాపకాల వీణా తంత్రులనో స్పృశించింది.

అనురాగం, అనురక్తి – వీటిని ఇవ్వగలిగిన మనుష్యులను వెతుక్కుంటూ , ప్రతి స్పర్శ లో నిజాయితీ ని పరీక్షిస్తూ..అటువంటిది ఏదో దొరికినా దీనికి నేను అర్హురాలిని కానేమో అన్న abused baby  మనస్తత్వం తో ముడుచుకుపోయి తనచుట్టూ అగ్నికణాలు వెదచిమ్ముతూ , తన వేడికి తన రెక్కలే కాలిపోతున్నా పంతంగా కమిలిపోయిన ఎర్ర మంకెన పూవు. తన లోపలి రాగచ్ఛాయలు ఎవరికైనా ఎందుకు తెలియాలి ? వాళ్ళకు అవసరం ఏమిటి ? అని తల ఎగరేసే I don’t care  అనే ఈ మొండి రాక్షసి …
నిజానికి –
”నన్ను ఎవరైనా అర్థం చేసుకుంటారా ? నేను నేనుగా ఎవరికైనా కావాలా ?”  అన్న వ్యధతో కూడిన వెతుకులాటలో గడియలు వేసుకున్న ప్రతి మనసు తలుపునీ తట్టి, ప్రతి జీవితపు కిటికీనీ బలవంతం గా తెరవాలని ప్రయత్నించిన అమాయకపు పిచ్చి తల్లి. మనం ఎంతో ఇస్తే గానీ ఏ రవ్వంతో మనకు రాదు అన్న బాధను మిగుల్చుకుని తనను తాను పిండుకుని అనుభూతుల రక్తదానం చేసిన ఈ పిల్లను చైతన్యరహిత సుందరి అని వెక్కిరించినవాళ్ళు, ” అమ్మో జయే…భయంకరిహ ” అని ఏదేదో అనగలిగినవాళ్ళు ఉన్నారు.

నాకు కొంతే తెలిసిఉండచ్చు- కాని ఆమె చేసిన మేళ్ళు మర్చిపోవాలనుకుని, ” అమ్మో, ఈ అమ్మాయి నాకు సహాయం చేసిందని తెలిస్తే ఎందుకు వచ్చిన గోల ? ” అని ఆమె బలహీనపరిస్థితుల్లో ఉండగా ఊపిరి ఆడకుండా ఎదురు సున్నపునీరు కొట్టినవాళ్ళే చాలామంది.

కానీ కొంతమందైనా మనసులో – ” ఆ తల్లి నాకు జీవితాన్ని ఇచ్చింది. చచ్చిపోకుండా కాపాడింది. నా బాధల్లో, నేను ఉండే అట్టడుగు పరిస్థితుల్లో ఆ తల్లి ఆపన్నహస్తం నన్ను ఆదుకున్నది ” అని ఏడ్చేవాళ్ళు ఉన్నారు. ఆ అశ్రునివాళి ఆమెకు పవిత్ర గంగాస్నానం అవుతుంది.

” మిమ్మల్ని చాటుగా చాలాసార్లు చూసుకున్నాను..కానీ మాట్లాడాలంటే భయం ” అని , జూకాలు పెట్టుకుని పూవుల తెల్ల చీర కట్టుకుని చిన్న పాపలాగా ఉన్న యువతి ..ఒక పత్రిక ఓపెనింగ్ లో నా కాళ్ళకు దణ్ణం పెట్టింది. ఎవరు ? అని అడిగే లోపల –

”నా పేరు జయ. నేను జర్నలిస్టును ” అని చెప్పుకున్నది. ఆ చేతి మెత్తటి స్పర్శ  చాలా చెప్పింది. నా కళ్ళలోకి చూసి మాట్లాడాలి అన్న ప్రయత్నం లో చాలా వెతుకులాట కనబడింది. మీ ఇంటికి రావచ్చా అని అడిగి, వచ్చేసింది. అలా ప్రారంభమై….చాలా ఏళ్ళు వచ్చేస్తూనే ఉన్నది. అలా ఆవిడ దగ్గరకు వచ్చేస్తోంది ఏమిటి ? అని చాలా మందికి కోపం గా ఉండేది. ఆ పిల్ల ఎంత గండాగొండి శిఖండ బండో నాకు చెప్పాలని చాలా మంది చాలా ప్రయత్నాలు చేశారు. కానీ అర్థం చేసుకున్న కొద్దీ ఆ పిల్ల దారి తప్పిపోయిన అల్లరిపిల్ల అని తెలిసిపోయింది. ఆకలి వేస్తున్న పాపకు నువ్వు అనాథవు ఎందుకు అయ్యావు ? అని వాతలు పెట్టి అడిగితే తాను ఎవరో ఎందుకు చెప్తుంది ? అన్ని విధాలా ప్రపంచం చేసే మెంటల్ అబ్యూజ్ తప్ప మరేమీ తెలియని పిల్ల తన తెలివితేటలను గురించి ఎందుకు ప్రకటించుకుంటుంది ?
అలా పరిచయం అయిన అమ్మాయి నాకు చాలా ‘ మంది ‘ గురించి చెప్పింది.భ్రష్టులు అనుకునే చాలా అట్టడుగు జీవితాల కథలు చెప్పింది. ” అమ్మో ఆ ఇంటికి మేము ఎలా రాగలము ? ” అని భయపడేవారికి ” అక్కడ మన అమ్మ వుంటుంది ” అని చెప్పి నా దగ్గరకు తీసుకు వచ్చేది. ఉప్పెనలాగా , తుఫాన్ లాగా షాక్ లు ఇచ్చి భయపెట్టే ఈ పిల్లకు డాక్టరు గోపాలకృష్ణ గారిని పరిచయం చేశాను.

అక్కడ ఆ చెట్టుకింద డాక్టరు గారి సన్నిధిలో చాలా సాంత్వన పొందింది జయ. ప్రాపంచికమైన లెవెల్ లో సహాయం చేయాలి అనుకునేవారు ఎలా అడగాలో చాలా చెప్పేవారు డాక్టరు గారు. ఫేం, నేం, మనీ [f,n, m అనేది జయ ] సంపాదించాలి అంటే ఎలా ఆలోచించాలో చెప్పేవారు డాక్టరు గారు. ” మరి మీరెందుకు ఈ చెట్టు కిందే ఉండి

పోయారు ? ” అని చిలిపి గా ప్రశ్నించే జయకు [ జయకే కాదు అలా అడిగే చాలా మందికి ] – ” కంప్యూటర్ లు తయారు చేసేవాడికి ఎక్కడైనా ఎలాగైనా ఉండే సాహసం, స్వాతంత్రం  ఉంటుంది. కానీ కంప్యూటర్ లు ఎ. సి. రూములలో ఉంటేనే మంచిది. మీలాంటివాళ్ళు అక్కడ ఉంటేనే గాని మీ విలువ తెలియదు ” అని చెప్పేవారు.

అర్థరాత్రిళ్ళు స్కూటర్ వేసుకుని వడపళని, ఆర్కాట్ రోడ్ తిరుగుతూ …[అప్పుడు విజయబాపినీడు గారి ఆఫీసులో పనిచేసేది అనుకుంటా ] గుడిసెల్లో పసిపిల్లలనూ తల్లులనూ ఎక్కించుకుని హాస్పిటల్ లో మందులు ఇప్పించడం , రాత్రి డ్యూటీ చేసే కాన్ స్టేబుల్ లను స్కూటర్ ఎక్కించుకుని సమోసా, టీ ఇప్పించి వాళ్ళ జీవితపు కథలు వినడం, ఆరుబయట పడుకున్న పిల్లల్ని లేపి వాళ్ళతో ఏదో తినిపించి , చాక్లెట్ లు ఇచ్చి…బెలూన్లతోనో పతంగులతోనో …వెన్నెట్లో వాళ్ళతో ఆడడం…
” కొందరు తల్లులు దణ్ణాలు పెడతారు..కొందరు తల్లులు నన్ను చూసి పిల్లల్ని దాచుకుంటారు..నేను బూచిలా కనబడతానా ?” అని బుంగమూతి పెట్టి అడిగితే ,
” నిన్నూ నీ ‘ అతి ‘ నీ ఎంతమంది అర్థం చేసుకుంటారు ?! ” అనేదాన్ని.

చెట్టు కింద డాక్టరు గారి దగ్గరకు చాలామంది మేధావి వర్గం అర్థరాత్రి వచ్చేవారు. అక్కడ ప్రత్యక్షమై – బోలెడు ఖబుర్లు, డాక్టర్ గారు ఇచ్చే టీ ..చాలా నేర్చుకు వచ్చేది జయ.
” మనుషుల్ని పక్కనే ఉన్నా చూడకుండా మందులు ఇస్తారు ఏమిటి ? ” అని డాక్టరు గారిని దబాయించేది.

” మనకు మనుషుల్తో పనేమిటి ? వాళ్ళ ‘ ఆరా ‘ ముఖ్యం ” – అన్న డాక్టరు గారి సమాధానం జాలాది గారిని, జయ లాంటి వాళ్ళను – చాలా ఆలోచింపచేసేది.
ఆ తరవాత ఆరా, ఎడ్గార్ కెయసీ…చాలా నేర్చుకున్నది.

అప్పట్లో , ఆ చెట్టు కింద అనుభవాలతో – నాకు తెలిసి చాలా మంచి కథలు రాసింది జయ.

ఒక కథలో , గత్యంతరం లేక శరీరాన్ని అమ్ముకునే ఒక అమ్మాయి కొండ ఎక్కి దేవుడి దర్శనానికి వెళుతుంది.” స్వామివారికి ప్రత్యేక అలంకారాలు చేస్తున్నారని జనాన్ని ఆపేస్తున్నారు…ఎందుకు ? ఏదైనా పర్వదినమా ? ”అని అడుగుతుంది.
”  లేదు. కాబినెట్ మినిస్టర్ వస్తున్నారు…అలంకరిస్తే దేవుడి ట్రస్ట్ కు గ్రాంట్లు వస్తాయి మరి ” – అని మానేజ్ మెంట్ సమాధానం.
అంతకు రెండురోజుల ముందు అదే మినిస్టర్ తనను కోరుకున్నప్పుడు తను అలంకరించుకోవటం గుర్తు వస్తుంది.
స్వామిని చూస్తే జాలి వేస్తుంది ఆ వెలయాలికి.
” ఈ మానేజ్ మెంటు నిన్ను నా స్థాయికి తీసుకు వస్తున్నారా స్వామీ ” అని దుఃఖపడి దర్శనం చెయ్యకుండానే కొండ దిగుతుంది ఆ అమ్మాయి.
నేను భావనలో ఉంటాను…భయం లోనూ మూఢనమ్మకాలలోనూ అమ్మకాలలోనూ ఉండను – అన్న భగవంతుడి స్పర్శ ఆమెకు అర్థమైందో లేదో…జయ ద్వారా మనకు అర్థమౌతుంది.
కానీ – ఆ కథ ఎంత పాప్యులర్ అయిందో , అంత దుమ్మెత్తి పోశారు జనం.
” ఇంక రాయను ” అన్న బాధ కలిగించారు జయకు.
”ఇంకా పచ్చిగా రాస్తాను ” అన్న కచ్చ కూడా వచ్చింది ఆమెకు.
‘ హైమ ‘ అన్న ఒక అమ్మాయి గురించి నేను కథ రాసినప్పుడు – ” మీరు అలా రాసి ఎలా తప్పించుకున్నారు ? ఎందుకు జనం తిట్టలేదు ?! ”…నేను అన్నం కలిపి నోట్లో పెడుతుంటే , వంటింటి గట్టు మీద ఎక్కి కూర్చుని…అడిగింది జయ. చాలాసేపు తిట్టింది, వాదించింది.
” నాకు తెలిసి మనుషుల్లో గిల్ట్ తెప్పించి ఎవరినీ మార్చలేము..ఒప్పించలేము..ఇలా ఎందుకు జరిగిందా ? జరుగుతోందా ? అని ఆలోచింపచేస్తే పరిస్థితుల్ని కొంత మార్చగలమేమో …” అని కాబోలు సమాధానం చెప్పాను.
” మీకు మనుషులంటే జాలి, ప్రేమ…నాకు ముందు కచ్చ వస్తుంది…చావగొట్టి నేర్పించాలనిపిస్తుంది ”..అని కోపంగా స్కూటరెక్కి వెళ్ళిపోయింది.

డాక్టరు ఫీసు కట్టలేక బిడ్డను పోగొట్టుకుంటున్నారు అని తెలిసి..చందాలు వేసి రక్షించిన డబ్బు లేని జయ, మనసు మాత్రం ఉన్న జయ తపన, తల్లడిల్లిపోవడం -నాకు తెలుసు. ” ఈ డబ్బున్నవాళ్ళంతా ఏం చేస్తున్నారు ? అవసరం ఉన్నా ఎందుకు చూడలేరు ? ” అని కచ్చగా ఉండేది జయకు.
కానీ చాలా మంది డబ్బు కలవాళ్ళ లేమి ఆమెకు అప్పట్లో అర్థం అయ్యేది కాదు.

ఒక రోజు వచ్చి వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది…
” ఏమైంది జయా? ” అనగానే భోరుమన్నది.
వాళ్ళ ఊళ్ళో
ఒక ఇల్లాలు ఆత్మహత్య చేసుకున్నది…
చుట్టూ పిడకలు రౌండ్ గా పేర్చుకుని వాటిని ఓపిగ్గా కిరసనాయిలు పోసి తడిపి వెలిగించుకుని, మధ్యలో చేతులు కట్టుకు కూర్చుని అట్లాగే బాధ, దుఃఖం భరిస్తొ…
” అంత నరకం, అంత బాధ..ఆ జీవితం కన్న నయం అనిపించిందా ? పాలిష్డ్ విలన్ లాంటి ఆ భర్త ఏం నరకం చూపించి ఉంటాడు ఆ పిల్లకు ?! ” అని ఏడ్చింది.
నాకూ దుఃఖం వచ్చింది…
” అన్నింట్లోకీ అమానుషం చెప్పనా ? నెల తిరిగేలోపలికి వాడికి పిల్లనిస్తామని పెళ్ళి సంబంధాలు రావడం…ఎక్కడికి వెళుతున్నాము మనం ? పెంచి ఇట్లా బలి చేయడం కంటే పురిట్లో ఆడపిల్లకు నోట్లో వడ్లగింజ వెయ్యడం నయం ” అని గిలగిలలాడిపోయింది.
పెళ్ళి పేరున ఎన్ని అమానుషాలకు కొత్త ముస్తాబులో …అలా ఆ పల్లెటూళ్ళలో కథలు ఎన్ని చెప్పేదో…
ఇన్ని చూసి అర్థం చేసుకుని ఆలోచించిన జయ ఎందుకు రెబెల్ కాదు ?
కానీ…
” చూడు , నువ్వు పోట్లాడవలసింది సిస్టం తో- మనుష్యులతో కాదు…మామూలు మనిషి తనను ఇన్ సెక్యూరిటీ నుంచి కాపాడే సిస్టం తయారు చేసుకుంటాడు – అది హ్యూమన్ లా…కానీ అదే ‘ డివైన్ లా ‘ అని ప్రచారం చేస్తారు…నోరు విప్పనివారిని లొంగదీసుకుంటారు – ఆలొచించేవారిని చూసి భయపడతారు …”
ఈ విషయం లేట్ గా అయినా బాగా అర్థం చేసుకున్నది జయ.

”అమానుషం గా డబ్బు సంపాదిస్తున్నవాళ్ళను కొట్టి బాధలో ఉన్న లేని వాళ్ళకు పంచాలని నక్సలైట్ ను అయ్యాను. కానీ ఇక్కడ అధికారం, కేడర్, ఆకలి, అమానుషత్వం …ఎక్కువ పాళ్ళలోనే ఉన్నాయి. ఆదర్శాలు మాటల్లో. ఆచరణలో పెట్టుబడిదారీ వ్యవస్థ లోని తారతమ్యాలు ” అని ఉత్తరం రాసి, ఆత్మహత్య  చేసుకున్న అమ్మాయి రహస్య దహన క్రియలకు చందా అడిగి తీసుకోవటానికి వచ్చిన జయ ఒక భయంకర అనుభవం చెప్పింది.
అప్పట్లో జయ కమ్యూనిజం నమ్మేది [ తరవాత చాలా ఇజం లు చూసింది ]

భావావేశం, రక్తపు ఉడుకు లో ఈ ప్రపంచాన్ని దారికి తేవాలన్న ఆదర్శం ఉన్న యువతీ యువకుల ‘ ఆవేశం ‘ అర్థమైన ఒక నాయకుడు వీళ్ళు యాభై మందిని ట్రైనింగ్ కు పంపడానికి సిద్ధం చేయించాడు. పాతికమందిని ఒక బాచ్ గా ట్రైన్ ఎక్కించారు …వారితో ఆ నాయకుడు కూడా వెళ్ళాలి ..కాని ఆఖరి క్షణం లో ఆగిపోయాడు.
ఆ పాతిక మంది యువతీయువకులు గొప్ప సిద్ధాంతాలను నమ్మిన నిజాయితీపరులు, మంచిమనసు కలిగిన బంగారం లాంటి పిల్లలు…ఆ ట్రైన్ లో బాంబ్ బ్లాస్ట్ కు బలైపోయారు. వారితో జయ కూడా వెళ్ళవలసి ఉంది , ఇంట్లో ఎవరికో ఆరోగ్యం బాగులేక ఆగిపోయింది. ఆరోజు చనిపోయినవారిలో జయ ప్రాణస్నేహితులు ఉన్నారు …ఎన్నోరోజులు పిచ్చిది అయిపోయింది జయ.. తలుచుకుని తలుచుకుని ఏడ్చేది.

చనిపోయినవారి కుటుంబాలకు సహాయం ఏం చేస్తున్నారో కనుక్కుందామని పార్టీ ఆఫీసుకు వెళ్ళిన జయ కు అక్కడ బాయ్ ద్వారా కాబోలు ఒక భయంకర సత్యం తెలిసింది.

అదే ట్రైన్ లో వెళుతున్న కొంతమంది ‘ గిట్టని ‘ పవర్ ఫుల్ వ్యక్తులను మట్టుపెట్టే ప్రయత్నం లో బాంబ్ బ్లాస్ట్ ప్లాన్ చేయబడింది అని ఆఖరి క్షణాల్లో తెలిసి – ప్రయాణం ఆపుకున్నాడు ఆ నాయకుడు. మరి ఎందుకు అలా నిర్దాక్షిణ్యం గా, అమానుషం గా ఆ పాతికమంది ముక్కు పచ్చలారని వాళ్ళను బలి చేసినట్లు ?!
ఆ సత్యం తెలిసి ఆయన్ను పొడిచేద్దామనుకుందట జయ. ఆయన చేతులు నరికేసి…కళ్ళు పీకేసి..ఇట్లాంటి భయంకరమైన ఊహలు వచ్చాయి.
” మీరంతా ట్రైనింగ్ కు ఎప్పుడు సిద్ధమౌతున్నారమ్మా ? మీ ఫ్రెండ్స్ , పాపం పార్టీ కోసరం బలైన కామ్రేడ్స్ …” అని ఆయన దగ్గరనుంచి ఫోన్ రాగానే …కచ్చగా ఫోన్ పెట్టేసి , అమాయకం గా ఉన్న మిగతావాళ్ళను, తన మాట విని నమ్మిన వాళ్ళను – అలర్ట్ చేయగలిగింది.

ఒకసారి, ఒక పెద్ద పారిశ్రామిక వేత్తల పరంపర లో కేవలం ‘ వారసత్వం ‘ వల్ల ఆస్తులు, అధికారం పొందిన మనవడు…కాన్వెంట్లు, ఫారెన్ చదువులు మాత్రం తెలిసిన వ్యక్తి…

బెదిరిస్తేనేగానీ లొంగదీసుకోలేమన్న బూర్జువా తత్వం మాత్రమే  తెలిసిన అమాయకుడు…

జీతాలు ఎక్కువ అడిగారని కాబోలు, ఫాక్టరీ మూయించేశాడు- కార్మికుల సమ్మె.

అప్పట్లో జయ మామూలు జర్నలిస్ట్ [ తర్వాత బెస్ట్ జర్నలిస్ట్ గా అవార్డులు తెచ్చుకున్నది ]

” అమ్మా ! వార్తలు రాసేవాళ్ళు యాజమాన్యం నుంచి ‘ కవర్లు ‘ అందుకుని మా గురించి ఎవరికీ ఏమీ తెలియనివ్వడం లేదు. పిల్లా పాపల్తో పస్తులు ఉంటున్నాము…మీరైనా రాయండమ్మా ” అని అడిగారు ఫాక్టరీ వర్కర్లు.

వాళ్ళ కథ విని ఆవేశం తో ఊగిపోయింది జయ. పస్తులు, అవసరాలు..ఈ ఇబ్బందులతో ఎవరైనా దేనికైనా లొంగుతారనుకునే పెట్టుబడిదారుల వ్యవస్థ కు సామాజిక చైతన్యం మరుగున పడడం కొత్త కాదు.

ఆ మర్నాడు జయ పేపర్ లో రాసిన వార్తలు చాలా మంది గొప్పవాళ్ళని ఇబ్బంది పెట్టాయి. ఉద్యోగం ఊడిపోతుందన్న వార్నింగ్ లు కూడా వచ్చాయి.

దుఃఖం, అన్యాయం – చెబితే వినేవి, ప్రశ్నించగల ధైర్యం ఉన్నవి పత్రికలు మాత్రమే. కానీ వాటికీ వెసులుబాట్లు, కట్టుబాట్లు, అడ్వర్టజ్ మెంట్ లు అనే ప్రాణనాడులు…పత్రికల కష్టాలు పత్రికలవి.

నేను వంట చేసుకుంటుంటే  ఎక్కిళ్ళు వినబడ్డాయి. కచ్చగా, కోపంగా, దుఃఖం గా జయ.

ఆవేశం తో చాలాసేపు అరిచింది.

”అదంతా తరవాత…మన కన్నీళ్ళు వాళ్ళ కష్టాలు తీర్చవు…సమ్మె ఆపకుండా ఉండగల స్తోమత ఏది ఇస్తుందో ఆలోచించు…” అని చాలాసేపు మాట్లాడుకున్నాక…

జయ నా దగ్గర మొదటి డొనేషన్ తీసుకువెళ్ళి , ఆ లేబర్ లీడర్ తో మాట్లాడి అన్నదాన శిబిరం లాంటిది ఏర్పాటు చేసింది. ఆకలి మొదటి అవసరం…అది తీరగానే కొంత బలం. ..యజమానికి సమర్థులైన వారి తాతగారినుంచి వార్నిగులు…మొత్తానికి ఫాక్టరీ తెరిచారు. ఆ అనుభవం లో చాలా నేర్చుకున్నది.

విజయబాపినీడు గారి దర్శకత్వం లో ఒక సినిమా లో మా వారు హీరో. ఆ సినిమా కు జయ అసోసియేట్ డైరెక్టర్. అమరావతి లో షూటింగ్. ” నువ్వు ఆవిడ తో  ఉండు ” అని జయను నా దగ్గర ఉండమన్నారు డైరెక్టర్ గారు. ఆ వారం లో జయ ఇంకా చాలా అర్థమైంది.
” నేను గుళ్ళోకి రాను..మీరు వెళ్ళండి ” అని నాకు దర్శనానికి అన్ని ఏర్పాట్లూ చేసింది.
కానీ హారతి స్తూండగా ..వచ్చి నా కొంగు పట్టుకుని బుద్ధి గా హారతి తీసుకున్నది.
” నేను, మీ కోసరం – పదేళ్ళ తరవాత గుడిలో అడుగు పెట్టాను, దేవుడి కోసరం కాదు.. అది ఆయనకూ తెలుసు ” అని ప్రసాదం తీసుకుంటూ చెప్పింది.
” ఆయనకు తెలుసని నీకు తెలిస్తే చాలు ” ఆన్నాను నవ్వుతూ.

అప్పుడు నేను, జయ కలిసి వైకుంఠపురం వెళ్ళాం. శ్రీ విశ్వనాథ్ గారు సప్తపది చిత్రం లో ‘ మరుగేలరా ‘ పాటకు సెట్ వేయించింది అక్కడే. ఉత్తరవాహిని గా ప్రవహించే జీవనది ఉన్నచోటల్లా పాజిటివ్ ఎనర్జీ నిక్షిప్తమై ఉంటుంది…అక్కడ గుళ్ళు వెలుస్తాయి. కృష్ణ మీద బోటు ప్రయాణం..ప్రశాంతమైన అవతలి ఒడ్డు ..వైకుంఠపురం లో స్వయంభూ వెంకటేశ్వరుడికి అన్ని మెట్లూ ఎక్కి కృష్ణ నీటిని అభిషేకం చేయించే పూజారి గారు ..ఆయన మొహం లో వర్చస్సు..వారి చిరిగిన పంచ…జయకు చెప్పి ఆయనకు ఒక జత బట్టలు ఏర్పాటు చేయించడం…
కృష్ణ ఒడ్డున పునుగులు అమ్మే ఆమె దుఃఖం…మొత్తం వేసిన పునుగులన్నీ యూనిట్ వాళ్ళకు కొనిపించెయ్యడం…ఆవిడ సంతోషం…
ఆ అనుభవాలతో రాసిన ‘ ఉత్తరవాహిని ‘ కథకు జయ చాలా విధాల కారణం.

” ఆ హీరోయిన్…అలా ఉండిపోవడం…నేను చచ్చినా ఒప్పుకోను ” అని పోట్లాడేది జయ.
” ఏమైపోతుందో…అలా ఎదిగి..ఇలా ఒదగడం..” అని పోట్లాడి ఉత్తరవాహిని కథకు ముక్తాయింపు ఇప్పించింది. ఆ కథ మీద తన స్నేహితుల చేత వారి అభిప్రాయాలు రాయించి ఫైల్ చేసింది.

మద్రాసులో భయంకరమైన ఉప్పెన. రోడ్ల మీద పడవల్లో తిరుగుతున్నారు పిల్లలు. నేను ఒక్కదాన్నీ వరండా లో వర్షాన్ని చూస్తూ నిలబడ్డాను.
సడన్ గా వచ్చింది జయ.
” రండి, వర్షం లో తడుద్దాం ” అన్నది.
ఇద్దరం ఆ రోడ్ల మీద మా ఇంటి చుట్టూ సందుల్లో నవ్వుకుంటూ ఖబుర్లు చెప్పుకుంటూ ..ఒక్కసారిగా గుమ్మరించే వర్షపుధారలకు ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతూ…

తప్పనిసరిగా , బైటకు పన్ల మీద వచ్చేవాళ్ళకు మా ఆనందం ఏమిటో అర్థం కాకుండా చూస్తూ వెళ్ళిపోతున్నారు.

” అయ్యో…మీ తలంతా తడిసిపోయింది..గొడుగు తేవాల్సింది ..” అన్నది జయ కొంచెం బాధగా.

” గొడుగు కావాలనుకునేవాళ్ళము..లోపలే ఉండచ్చు కదా…” అన్న నా మాటల్లో శ్లేష అర్థమై పకపకా నవ్వింది. ఆ నవ్వు ఇంకా ఆ రోడ్ల మీద ప్రతిధ్వనిస్తూనే ఉందేమో…వర్షం..తుఫాను..ఆ వెండి చినుకుల మధ్య నవ్వుతూ జయ…ఆ అనుభూతి ఎప్పుడూ నాకు ..ఎలా చెప్పాలి ? పులకరింతో, పలవరింతో…

గేటు తెరుచుకుని లోపలికి వచ్చేసరికి మా అత్తగారు పులిలా వరండా లో నిలబడ్డారు.

ఇద్దరం దడుసుకున్నాము.

కానీ..తమాషాగా ..మమ్మల్ని తిట్టబోయే ఆవిడ ముఖం లో ఒక నవ్వు వెలుతురు…అది మేమిద్దరమూ మర్చిపోలేదు.

” ఇద్దరూ వర్షం లో షికారెళ్ళారా ? ” అని తప్పట్లు కొడుతూ పకపకా నవ్వేశారు.

” రండి..మీరు కూడా రండి..మళ్ళీ వెళదాము…” అని చనువు గా ఆవిడ చెయ్యిపట్టుకు లాగింది జయ.

అప్పటికే ఎవరో లోపల్నుంచి బైటకు వచ్చారు.

” ఇంకా నయం..తా చెడ్డ కోతి వనమెల్ల చెరిచిందని…” అని విసుగు నటిస్తూ..

” అయినా ఈ తుఫాను లో..బుద్ధుందా ? వెళ్ళి తలకాయలు తుడుచుకోండి ” వగైరా పొలిటికల్లీ కరెక్ట్ డైలాగులు చెప్తూ మామూలు అత్తగారైపోయారు.

” అవిడ లోపలి మనిషి నీకు తెలియదు అని మీరు ఎందుకు అంటారా అని ఇప్పుడు అర్థమైంది నాకు ” అన్నది జయ తెల్లబోతూ.

” నువ్వు మొగపిల్లాడివైతే నా కొడుకు కాపురం కొల్లేరే …తిండి తినవు..కాకిలా ఆ పొట్టి చొక్కా గొట్టం ప్యాంటు వేసుకుని మొగరాయుడిలా తిరుగుతావు…అసలు మొగుడికి అన్నం పెడతావా ? ఏమైనా తిన్నావా ” అని పునుగులో బజ్జీలో చల్ల రొట్టో [ మీ అత్తగారి చల్ల రొట్టె మీద కథ రాయాలి అనేది జయ – తన కోసం స్పెషల్ గా చేసేవారు ఆవిడ ] వేసి జయకు పెట్టేవారు.

” తిట్టకుండా పెట్టచ్చు కదా ? ” అని పోట్లాడేది.

ఇంట్లో – అప్పట్లో , పొద్దున్నే లేచి టిఫిన్ చేసి, మధ్యాహ్నానికి మూడు ఆధరువులు చేసి హాట్ పాక్ లో పెట్టి వచ్చేది..అప్పుడప్పుడూ నాకు కూడా తెచ్చేది. ఆ జయ చాలా మందికి తెలియదు.

రోడ్డు మీద కుక్కలకు బిస్కెట్లు కొనివేసేది. కుక్కల మీద ప్రేమ గురించి చాలా లెక్చర్లు తనదగ్గర వినేదాన్ని. ..అలా ఇంకా చాలా జంతువుల గురించి మాకు బోలెడంత పరిజ్ఞానం. ..పిల్లలు అడిగితే చాలు రిఫరెన్స్ లు, పుస్తకాలు వచ్చేసేవి.

ఒక రోజు మా కుక్కకు జబ్బు చేసింది…దాని పేరు ‘ నాటీ ‘ . ” నేనూ నాటీనే…నువ్వు హాయిగా అమ్మ  దగ్గర ఉంటావు…నేను స్కూటరెక్కి ఇంటికెళ్ళాలి ..” అని దానితో మాట్లాడేది. ఆ రోజు ఇంట్లో ఎవరూ సాయం లేరు. ” కుక్కేగా, ఎట్లాగూ బ్రతకదు ” అని తీర్మానించారు ఉన్నవాళ్ళు. నాకు ఏమీ తోచలేదు…మా పాప జయకు ఫోన్ చేసింది. స్కూటర్ మీద వచ్చి చూసి మాట్లాడకుండా వెనక్కి వెళ్ళిపోయి డాక్టర్ తో, సరంజామా తో ప్రత్యక్షమైంది. నాటీ  కీ కిటికీ కీ తాడు కట్టి దాన్ని బెంచి మీద పడుకోబెట్టి సలైన్ ఎక్కించారు వెటర్నరీ డాక్టరు. అలా జయ పుణ్యమా అని నాటీ ప్రాణాలుదక్కాయి.

” మీరెందుకు రూపాయి కాయిన్ పెట్టి కుంకుమ వేసి ఇస్తారు ? ” అని డాక్టర్ గారిని అడిగితే
” ఎనర్జీ ట్రాన్స్ ఫర్ కు ఇది ఆంటెన్నా లాంటిది ” అని ఆనిమల్ మాగ్నెటిజం, డివైన్ మాగ్నెటిజం..వగైరా సైకిక్ సైన్సెస్ చెప్పేవారు డాక్టర్ గారు.
సూపర్ హిట్ పత్రిక – చాలా ప్లాన్ తో , చాలా డిస్కషన్స్ తర్వాత, ‘ చిరంజీవి ‘ మాగజైన్ నడిపిన అనుభవం తో, పరిచయాలతో , చాలామంది వ్యతిరేకించినా – ప్రారంభించాలని డేరింగ్ డెవిల్ జయ ప్లాన్ చేసింది.

ఆ పత్రికని మార్కెట్ లోకి రానీయకూడదన్న అపోజిషన్ మధ్య [ ఎవరి కారణాలు వాళ్ళకు ఉంటాయి ]…
దినత్తంది, లేక మురసోళి మారన్ – గుర్తులేదు..ఆ పత్రిక ప్రచురించే ప్రెస్ వాళ్ళను బ్రతిమాలి, డబుల్ పేమెంట్ కు ఒప్పుకుని, ప్రింట్ చేయిస్తున్న జయ ఒక మిట్టమధ్యాహ్నం పరిగెత్తుకుంటూ నా దగ్గరకు వచ్చింది.
అంతకు ముందే – My days are darker than your nights అనే స్టిక్కర్ నాకు తెచ్చి ఇచ్చింది. కమలహాసన్ సినిమా అడ్వర్టైజ్ మెంట్…
అది గోడకు పెడుతున్న నాకు –
” పేపర్ ప్రింట్ అవడం లేదు… ” అన్న గొంతు వినబడి వెనక్కు తిరిగి చూస్తే – జయ.

” ఇక్కడేం చేస్తున్నావు ? పేపర్…”
” వాళ్ళ పత్రిక ప్రింట్ అవుతోంది. మన పేపర్ మీద ప్రింట్ పడడం లేదు..ఎనిమిది గంటల బట్టీ ఇదే తంతు. ..ప్రెస్ వాళ్ళకు, మాకు ఇద్దరికీ అర్థం కావడం లేదు. ప్రొద్దున్నకు పేపరు అందించకపోతే ఈ ప్రయత్నమంతా వృధా ” అన్నది కళ్ళనీళ్ళతో.
వెంటనే డాక్టర్ గారి కాయిన్ ఉన్న  పొట్లం ఇచ్చి
” మిషన్ మీద పెట్టు. నీకు external energy help కావాలి ” అన్నాను.
అది తీసుకుని బాణం లా పరుగెత్తింది.
అరగంట లో ఫోను. ” మన పేపర్ ప్రింట్ అయింది. థాంక్యూ ” అని.
అలా ‘ సూపర్ హిట్ జయ ‘ విజయాల మీద విజయాలతో చాలా చాలా ఎదిగిపోయింది. ఎన్ని విచిత్రమైన కథలు, విపరీతపు మనుషుల గురించి చెప్పేదో…
తన దగ్గర పనిచేసే వాళ్ళ పట్ల ఏదో గొప్ప బాంధవ్యం ఉండేది జయకు. అనామకులు అనిపించేవాళ్ళ వెనకాల ఎంత గొప్ప మనుష్యులు ఉంటారో తెలిసేది జయ వల్ల.
చంద్రమోహన్ గారి అరవయ్యవ పుట్టినరోజుకు మా ఫామిలీ ఫోటో వేసి కవిత రాసి నా అభిమానపుత్రికల్లో తను స్పెషల్ అని చెప్పినట్లు వేసి – చాలా ప్రశంసలు, తిట్లు కూడా తిన్నది జయ.
” మనుషుల మీద ప్రేమ తో థ్యాంక్ లెస్ జాబ్స్ చెయ్యకు. మానవత్వం మీది ప్రేమ తో చెయ్యవల్సిన పనులు చాలా ఉన్నాయి ” అని నేను కూడా అక్షింతలు వేశాను.
ఆ తరవాత జయ చాలా చాలా ఎదిగిపోయింది. పేరు, ప్రఖ్యాతి, డబ్బు..కలుసుకోవడానికి, కనబడడానికి కూడా వీలు లేనంత దూరం.
చంద్రమోహన్ గారికి ఆపరేషన్ అని తెలియగానే కాటరింగ్ టెక్నాలజీ చేస్తున్న చిన్న బాబు చేత రోజుకొక వంట చేయించి , తీసుకు వచ్చి తినిపించి వెళ్ళేది.
ఒకసారి చాలా టైట్ షెడ్యూల్ మధ్య మద్రాస్ వచ్చి, నేనుథియొసాఫికల్ సొసైటీ కి వెళ్ళాలని డ్రైవర్ కోసం చూస్తూ ఉంటే , అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ లు, మూడు కార్ లు , మొత్తం మందీ మార్బలం తో సహా వచ్చింది.

అంత టైట్ షెడ్యూల్ మార్చుకుని వాళ్ళందరికీ ఏవో పనులు చెప్పి నన్ను తనే డ్రైవ్ చేసుకుంటూ సొసైటీ కి తీసుకు వెళ్ళి నాతో కొన్ని గంటలు గడిపింది.

పనిరాక్షసి అని పేరుబడి, ” టైం, షెడ్యూల్ ” అని అందర్నీ అదరగొట్టే జయ మాడం తో అలవాటైన స్టాఫ్ ..

” అది షెడ్యూల్ – ఇది నాకిష్టమైన పని…అర్థమైందా ? ” అని గదమాయించే గద్దరి మాడం తో ఏం మాట్లాడతారు ?

ఆమెలో ఆపన్నహస్తం వాళ్ళలో చాలామందికి తెలుసు…ముఖ్యం గా ఆర్థికంగా కింద అంతస్తులో వాళ్ళకు ఏం కావాలో తెలిసిన యజమాని జయ.

గొప్ప బిజినెస్ వుమన్ అయింది జయ. తను చదివిన పుస్తకాలు, చేసిన అధ్యయనం, ప్రతి విషయానికీ లోతుగా స్పందించడం, అవసరానికి ఆదుకోగలగడం, దుఃఖం లో వెన్ను కాయడం, సంఘాన్ని విమర్శించి విసర్జించి నిలబడగలగడం, మనుష్యుల జీవితాలు నిలబెట్టగలగడం…ఈ గుణాలు సామాన్యమైనవి కావు.

” మీరు జయను ఇట్లాగే చూశారు…మీకు తెలియని మరొక కోణం…” అని నాకు తెలియదనుకున్న విషయాలు – ఆత్మీయులైనవారే , ‘ హితం ‘ అనుకుని చెప్తారు.

తప్పు కాదు…

ఎవరమైనా – ” భగవంతుడా ! నా పాపాల లెక్క అడిగే ముందు నా గాయాల లెక్క చూడు ” అన్నమాటలు మర్చిపోకూడదు. మనిషిలో తప్పులు, బలహీనతలు సహజం..వాటి లెక్క లోనే ఉంటే మన ఎదుగుదల ఆగిపోతుంది.

సినిమా ఫీల్డ్ లో అన్ని విభాగాలూ అధ్యయనం చేసింది జయ. రైటర్, ఎడిటర్, ప్రొడ్యూసర్, డైరెక్టర్, పత్రికాధిపతి, ఫిలాసఫర్ …ఇన్నింటి మధ్యలో ప్రేమరాహిత్యం. మనుషుల్లో మానవత్వం వెతుక్కుంటూ ఎడారిలో వెన్నెట్లో తప్పిపోయిన చిన్నపాప లా అనిపిస్తుంది.

తన బంధువులందరిమీదా తనకు ప్రేమ. ..కానీ అందరి దగ్గరా కనిపించేది కాదు…పైగా విసుక్కున్నట్లు నటించేది. జయ తన బంధువులకు చేసిన చాటు సహాయాలు కొన్ని నాకు తెలుసు.

వాళ్ళ నాన్నగారంటే ఆరాధన జయకు. పంతం తో తండ్రితో కొన్నాళ్ళు మాట్లాడలేదు, కానీ మానసికం గా ఆయన తోనే ఉండేది. ‘ లవ్లీ ‘ సినిమా చూస్తే జయకు ‘ తండ్రి ‘ ఏమిటో తెలుస్తుంది.

కన్నమ్మ, వాళ్ళ అమ్ముమ్మ, తాతయ్య..వీళ్ళ గురించి ఎంత ప్రేమగా చెప్పేదో !

బి.ఎ.రాజు గారు జయకు కోట కట్టి రక్షణ ఇచ్చారు. ..ఆమెకు ఎదిగే అవకాశాలు ఇచ్చారు…కావలసిన హంగులు ఏర్పరచారు.

జయను చూసి పదేళ్ళు దాటిపోయింది. ఆనాటి మా పరిచయం తెలిసిన చాలామంది – ” జయ మిమ్మల్ని మర్చిపోయింది..దూరం అయిపోయింది ” అన్నప్పుడల్లా నాకు నవ్వు వస్తుంది.

దూరం..దగ్గర..వీటికి ప్రతి స్థాయిలో అర్థం లేదు.

” గగనానికి ఇలకూ బహుదూరం ” అన్న కీర్తన గురించి నేను ఎమోషనల్ గా మాట్లాడుతుంటే…

ఆ కీర్తనను ఎంతమంది గాయకులు ఎన్ని వెర్షన్స్ లో పాడారో రికార్డ్ చేసి తెచ్చిన ఆత్మీయత…పాట ఆగిపోగానే అయిపోతుందా ?!

ఏది ఆగిపోయినట్లు ?!

ధ్వని, లయ, నిశ్శబ్ద సంభాషణ …వీటిగురించి తెలిసిన ఎవరికీ ఏదీ మిగతావారికి వినబడదని, అర్థం కాదని – ఆగిపోదు.

” కొన్నాళ్ళు హిమాలయాలకు వెళ్ళిపోతాను…ఆశ్రమాలకు పారిపోతాను..అడవిలోకి మాయమైపోతాను…అగోరా లను కలుసుకుంటాను…రమణాశ్రమం లో రాయిగా మారిపోయి నిశ్శబ్ద చైతన్యం గా మిగిలిపోతాను …” అని చెప్పే జయా !

నీతోనే ఉండేవారు నిన్ను భరించడం కష్టం – అనుకోవచ్చు. అది అబద్ధం కూడా కాదేమో …అందరమూ ఇంట్లోవారికి ‘ దగ్గరకొండలమే ‘ .

ఏ రూపం లోనో ఎక్కడో ఈ ప్రాపంచిక అలజడులు, జడ్జిమెంట్స్ – వీటికి దూరంగా నిశ్శబ్దం లోకి ఇమిడిపో.

‘ నల్లగేటు వెనకాల నా దేవత ‘ అని కవిత రాసేంత ప్రేమించావు నన్ను.

నాన్ను చూడడానికి వచ్చినప్పుడల్లా ఒక పువ్వు తీసుకువచ్చే నా పిచ్చి తల్లి జయకు ఎన్ని నిట్టూర్పుల అక్షర పుష్పాలతో పానుపు వేసి ఈ శాశ్వత నిద్రకు జోకొట్టగలను !!!

ఓం శాంతిః శాంతిః శాంతిః

*