నాజీరు

ఇండియా దేశంలో పొష్టు పొష్టు తెల్లదొరలు కట్టిన కాలేజీ ‘చర్చ్ మిషనరీ సొసైటీ కాలేజ్ ఆఫ్ కోటయం’. దీన్నే ఇప్పుడు సీ ఎమె సీ కోటయం అంటారు. కేరళలోని ట్రావణకోర్ సంస్థానంలో 1817లో దీన్ని కట్టారు. ఆతరవాత బంగ్లా రాష్ట్రంలోని సిరంపూరూలో కూడా విలియం కేరీ దొరగారు మరో ఇద్దరు దొరలతో కలిసి 1818లో మరో కాలేజీ కట్టారు. ఆ తరవాత రూర్కీ ఐ ఐ టీ, బొంబే యూనివర్సిటీలు కూడా వచ్చాయి. అయితే తెలుగు నేలమీదకి కాలేజీలు రాటానికి మటికి వుంకో ఎనబై ఏళ్ళే పట్టింది. జాన్ క్రిస్టియన్ ఫ్రెడ్రిక్ హయ్యర్ దొరగారు 1885 లో గుంటూరు లో మా ఏసీ కాలేజీని కట్టారు. ఆంధ్రా క్రిస్టియన్ కాలేజ్.. అదీ మా కాలేజీ పేరు. ‘యునైటెడ్ లూథరన్ చర్చ్ ఇన్ ఎమేరికా ‘ సంస్థ పంపించగా వచ్చిన దొరల్లో ఈయన చానా దయగలిగిన మనిషి అని పేరు.

ఆయనే ఆంధ్రా ఇవాజెలికల్ లూథరన్ చర్చీని కూడా గుంటూరు కేంద్రంగా మొదులుపెట్టాడు అని మా నాయన చెప్పగా మొదటి సారి ఇన్నాను. ఆయన్ని మానాయన ఫాదర్ హయ్యర్ అనేవోడు. ఆయనేగాదు… మా చర్చీ జనాలంతా అయన్ని అట్టాగే ఇప్పుటికీ పిలుత్తారు. ఆయనలాంటి ఇంకా చానా మంది దొరలు అప్పుట్లో మా కాలేజీలో పాఠాలు చెబుతా, హాస్టళ్ళలో వార్డెన్లుగా పనిజేత్తా వుండేవోళ్ళంట. ఆళ్ళందరి పేర్ల మీద మా కాలేజీకి మొత్తం అయిదు హాస్టళ్ళు ఉండేవి. స్ట్రాక్ హాలు, వుల్ఫ్ హాలు, హయ్యర్ హాలు, గన్ హాలు, బుల్లర్డ్ హాలు. ఈ టన్నిటికీ గరిమనాభి స్ట్రాక్ హాలే. ఎందుకంటే అది మా ఆడపిల్లల హాస్టలు. మా అమ్మలూ, అప్పజెల్లెళ్ళూ, ఆంట్లూ చానా మంది సదివిన హాస్టలు అది. దానికి పక్కనే వుండేది వుల్ఫ్ హాలు. వుల్ఫ్ దొరగారి పేరు మీద పెట్టిన హాస్టల్ అన్నమాట. ఏసీ కాలేజీలో ఆర్ట్స్ సబ్జెక్టులు సదివిన మహా మహా వీరోలంతా అందులోనుండే వచ్చారని మా కాలేజీలో కతలు కతలుగా చెప్పుకునేవోళ్ళు. కానీ అట్టా ఫైల్లోకి వొచ్చిన ఒక్క హీరూ గూడా మా ఆస్టలు గురిచ్చీ, కాలేజీ గురిచ్చీ ఎక్కడా ఆళ్ళ ఆత్మకతల్లో మాట వరసకు కూడా చెప్పకపోవటమే నాచేత ఈ కతల్ని రాపిస్తందంటే మీరు నమ్మరుగాక నమ్మరు. కానీ మరియమ్మ తల్లి తోడు… అదే సత్యం.

అట్టాటి వుల్ఫ్ హాలులోకి ఒకరోజు పోలీసులు ఇరుసుకుపడి దొరికినోడ్ని దొరికినట్టు పొట్టుకుని స్టేషనుకి ఈడ్సుకు పోయేరు. ఆ యాడాది జులై 17 వ తారీకున మా కాలేజీ మొత్తం కారంచేడు అనే వూరి గురిచ్చి మాట్టాడుకున్నారు. అంతకు ముందు రోజు ఆ కారంచేడులో మా మాలా మాదిగలకు చెందిన తాగేనీళ్ళ చెరువులో బరిగొడ్లను తోలిన కమ్మోళ్ల కుర్రోడ్ని సువార్తమ్మ అనే మాదిగోళ్ళ అక్కాయి గదమాయిచ్చిందని ఆ తెల్లారి సుట్టుపక్కల వూళ్ళల్లో వుండా కమ్మోళ్ళ మొగ మనుషులంతా కలిసి మా పల్లెల మీద పడి మా మొగోళ్ళని గొడ్డును నరికినట్టు నరికేరనీ, పొత్తికడుపుల్లో బరిశలు నాటి కసకసా మెలితిప్పేరనీ, చానామంది ఆడగూతుళ్ళను చెరిచేరనీ … ఇట్టా చానా దిగులు పుట్టిచ్చే మాటలు చెప్పుకున్నారు. నాలాంటి పిల్లకాయలకు అదంతా అర్ధం కాలేదు గానీ బియ్యే సదుంకునే గోవతోటి పీటరు, చింతల రమేషూ, మంచాల మోహన్ రావూ అసుంటి అన్నాయోళ్ళకి మటికి యమా మూగ కోపం వొచ్చింది. ఆ కారంచేడు సుట్టుపక్కల మాల మాదిగి గూడేలనుంచి వొచ్చిన సదవర్లు చానా దిగులు పడతా ఆళ్ళ ఇళ్ళల్లో అన్నా అక్కలు,  అమ్మా అయ్యలు ఎట్టా వుండారోనని కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకున్నారు.

నాకు ఇల్లొదిలిపెట్టి ఆస్టల్లో వుండటం అదే మొదుటితూరీ కాకపోయినా ఏసీ కాలేజీ యవ్వారం, అక్కడ ఆస్టళ్ళలో డిగ్రీ సదవర్ల నకరాలూ పొష్టుకాడినుండీ అయోమయంగానే వుండేవి. ఆరోజు జులై 18, గురువారం. ఎప్పుటికిమల్లే ఏడున్నరకల్లా డైనింగు హాలు తెరిచారు. వారం ఇంత బాగా గుర్తుందంటే మనమేదో యమా వింటలిజెంటు అనుకోమాకండి. మా ఆస్టళ్ళల్లో  రోజుకొక రకం చొప్పున టిఫిన్లూ, కూరలూ వండటం రూలు. ఆ ఫిర్కాలో, ఆ ఇరవై ముప్పై యేళ్ళలో మా ఆస్టళ్ళలో పెట్టిన తిండి గురిచ్చి ఇప్పుటిమటికీ జనాలు కతలు కతలుగా చెప్పుకుంటారు. గూడేలలో, పల్లెల్లో మగతా పనులకూ, ముఠా కూలీలకూ ఎల్లే కుటంబాల్లోనుంచి వచ్చిన మా పిలకాయలకే కాదు, కలిగిన కులాల పిల్లలకూ, ఆళ్ళ అమ్మా అయ్యలకూగూడా ఆ తిండి అప్పుట్లో నోరెళ్ళబెట్టిచ్చే సంగతే. మాకు సోమవారం ఉప్మాతో మొదలయ్యేది. ఎవుడికీ ఇష్టం వుండేదిగాదు. అయినా ఒక్కడు గూడా కిక్కురుమనేవొడుగాదు. దానికి కారణం ముందురోజు ఆదివారం తిండి. దాని గురిచ్చి ఉంకో కతలో ఇవరంగా మాట్టాడుకుందారి. మా గురువారం, వారంలో నడిమజ్జ రోజు కామట్టి ఊతప్పంతో మొదలయేది.

రొండు అరిచేతులంత వూతప్పాలు మూడేసి పొట్టుకొచ్చి అరిటాకుల్లో ఏసేవోళ్ళు. ఒక్కొక్కటీ మా డైనింగు టేబులంత మందంగా వుండేది. ఏసీ ఎయ్యంగానే మేము ఆ ఊతప్పాల మజ్జలో తొక్కుడుబిళ్ళంత కంతలు కత్తిరిచ్చి ఆ ముక్కల్ని నవలతా కూకునేవోళ్ళం. అప్పుడు మా మార్కు బాబాయో, పెరుమాళ్ళు బాబాయో వొచ్చి (మా కుక్కుల్ని అట్టాగే పిలుసుకునేవోళ్ళం) ఆ కంతలు పొర్లిపోయేతట్టు శనగపొప్పు కొబ్బిరి కలిపి రుబ్బిన చెట్నీ ఏసేవోళ్ళు. సుట్టూ పొర్లిపోతన్నా చట్నీ ఆకు దాటేలోపు మేం ఊతప్పాల్ని చుట్టూతా గబగబా తుంచి ఆ ముక్కలతో సుక్కగూడా వుర్దా కాకుండగా యమా వాటంగా ఎత్తి నోట్లో పెట్టుకునేవోళ్ళం. మజ్జమజ్జలో వుల్లిపాయా, పచ్చి మిరగబాయా ముక్కలు కసిక్కున తగలతా, కమ్మటి శనగపొప్పు చెట్నీ నాలికమీద మాదిఫలరసాయనంలాగా కమ్ముకుంటండగా ముక్కా ముక్కా తినే ఆ వూతప్పాల గురువారాన్ని అమ్మ బాయితాగిన ఏ గైరునాబట్టా మర్చిపోలేడు. అందుకే ఆరోజు నాకు బాగా గుర్తుంది.

అట్టా టిఫిను తిని బ్రాడీపేట ఖాధీభాండారులో కొన్నా ఖద్దరు రుమాలుకు తుడుసుకుంటా చేతిలోకి ‘కాలేజ్’ బ్రాండు వైరు బైండిగ్ (స్పైరల్) నోట్సును తీసుకుని రోడ్డు దాటి కాలేజీ లోకి అడుగు పెడతంతోటే లోపల స్పర్జన్, పిడుగురాళ్ళ శ్యాం అసుంటి పెద్దన్నోళ్ళు ‘అరేయ్… ఇయ్యాల స్ట్రైకు… అందరూ పోయి వుల్ఫ్ హాలు ముందు నిలబడండి… రాస్తారోకో చెయ్యాల… దొబ్బున పదడి అని గంబీరకంగా చెప్పి బయటకు పోయేరు. నేను మా సావాసగాళ్ళు వడ్డే జయచంద్రా, కోరే సురేంధ్రలను ఎతుక్కుంటా లోపలికి పోయేను. అట్టా ఆళ్ళకోసం ఒక అర్దగంట లోపలే తిరిగి, ఎవుడూ అగపడకపోయేతలికి మెల్లిగా బయటకు వొచ్చేను. నేను రోడ్డు మీదకి వొచ్చేతలికి జనాలు అరుసుకుంటా అటూ ఇటూ లగెత్తుతున్నారు. నాకు ఏవీ మతికిపోలా… దూరంగా మున్సిపాల్ గెస్టు హవుసు సెంటర్లో నడిరోడ్డు మీద ఆర్టీసీ బస్సొకటి ఆపి వుంది. నేనుగూడా రొండు అంగల్లో రోడ్డు దాటి వుల్ఫ్ హాలు ఆస్టలు లోకి లగెత్తడం మొదలు పెట్టా. ఎనక నుండి ఎవుడో మా ఆస్టలోడు..’లగెత్తండ్రా పోలీసులొత్తన్నారు…. మనోళ్ళు బొసును పలగగొటేరు… పరారవ్వండి…’ అని అరిసేడు. నాకు ఏం జరుగుతుందో అర్ధంకాలేదు. తలకాయ మొత్తం బకింగ్ హాం కాలవ సుడిగుండలో పడ్డప్పుటికిమల్లే తెల్లటి బయ్యంతో నిండిపోయింది. నేను లగెత్తటం మొదులుపెట్టా… పోలీసులచేతిలో అరెస్టు అవ్వడం అన్నా, పోలీసులు ఇంటికి రావటం అన్నా అన్నిటికన్నా నామర్దా పనులు అని మా ఇంట్లో, మా సుట్టాల ఇళ్ళల్లోగూడా అనుకునేవోళ్ళు.  గ్రౌండును దాటి ఆస్టల్ వికెట్టు గేటులోకి పోయా.. ఎనకాల ఎవురో తరుంతున్నట్టు ఇనపడింది. నేను ఆగకుండగా మెట్లు కిందనుండి డైనింగు హాలు దిక్కు లగెత్తా… యనకమాల తరువుతున్న సప్పుడు ఆగలా… నేను మా వంటగదికి అడ్డంపడి ఆస్టలు ఎనకమాల గోడ దెగ్గిరికి వొచ్చి ఆగిపోయా…. తొమ్మిదడుగుల గోడ.. ఎగిరినా అంచు దొరకదు…చుట్టూ చూత్తే గోడవారగా పోసి వుండా వరి వూక దిబ్బ కనపడింది. ఆ దిబ్బగనక ఎక్కితే గోడమిదికి పోవచ్చని అనిపిచ్చింది. దిబ్బ ఎక్కటం మొదులుపెట్టా… ఎక్కుతున్నాకొద్దీ దిబ్బ జారిపోతంది… ఎనకనుండి బూట్లసప్పుడు దగ్గర పడింది… ఇక ఆకరి శాన్సు అన్నట్టు ఎనక్కి వొచ్చి అదుగో పట్టు అని అమాంత దిబ్బ మీదకు చేరుకున్నా… ఆడనుండి ఎట్టా గోడ ఎక్కానో… ఎట్టా అంత ఎత్తునుండి దూకానో.. ధబేల్మని కింద వుండా బాత్రూం నీళ్ళ గుంటలో పడ్డా…నాకేం జరుగుతుందో తెలీదు…బయ్యం…. పోలీసులు…లాఠీలు… ఇవే కళ్ళముందు మెదులుతున్నాయి. అక్కడినుండి లెగిసి మా ఆస్టలు ఎనక వుండా పోలీసు క్వార్టర్ల మీదగా నగరం పాలేం రోడ్డెక్కేదాకా పరుగు ఆపలా… దొరక కూడదు… అరెస్టు అవుతే మళ్ళీ ఉజ్జోగం రాదు… ఏ పని చెయ్యాలన్నా పోలీసు కేసులు ఉండగూడదు, పోలీసు టేషనుకెళ్ళాడనే అగమానం మా అమ్మా అయ్యలకు ఇయ్యగూడదు… ఇట్టాంటి ఆలోచనలతో నగరంపాలెం స్టేట్ బ్యాంకీ దెగ్గిరికొచ్చిపడ్డాను.

ఎవురికి ఏవయ్యిందో తెలవదు. ఎంతమందిని పోలీసులు పొట్టుకు పోయేరో తెలీదు. ఎనక్కి పోయే దైర్న్యం లేదు. అసలు మావోళ్ళను ఎందుకు అరెస్టు చేత్తన్నారో తెలీదు. కారంచేడులో మావోళ్ళను సంపీ, చెరిచీ అవతల నూకితే ఆళ్ళ బిడ్డలుగా మేం చూపిచ్చే అంతమాత్రం నిరసన ‘నేరం ‘ ఎట్టాగయ్యిందో ఇప్పుటికీ తెలీదు. మండల్ కమీషనప్పుడు ఆసావుల పిల్లలు పలగగొట్టిన బొసులూ, రైళ్ళూ, గవుర్నమెంటు ఆపీసులూ గుర్తుకొస్తాయి. ఆళ్లను ఎవుడూ ఏవీ ఎందుకనలేదో తెలీలేదు. గవుర్నమెంటు అంటే ఆళ్ళేగామట్టి ఆళ్ళ ఆస్తుల్ని ఆళ్ళు పగలగొట్టుకుంటే తప్పుకాదేవో అని నాకు ఇప్పుటికీ అనిపిచ్చుద్ది.

అట్టా మజ్జానం రొండింటిదాకా ఆడే రోడ్డుపక్కన కూకుని చానా ఆలోచిచ్చా. కడుపులో ఆకలి మొదలయ్యింది. గుడ్డలు వుచ్చ కంపు కొడతన్నాయి. జేబులో అద్దరూపాయి కూడా లేదు. తిరిగి పోదావంటే పోలీసులు కాల్చి సంపుతారేవో అని బయ్యం. నేను చేసిన తప్పేందో తెలీదు. ఇంటికి పోదావన్నా తొమ్మిది కిలోమీటర్లు నడవాలి. తలకాయ పైకెత్తి చూశా… ఈ నేల మీద మాకు నీడనిచ్చే అరిచేతంత మొబ్బు తునక కూడా నాకు అగపడలా. నాకెందుకో నేనొక పరాయి గడ్డమీద బిచ్చమెత్తుకుంటన్నా పకీరు సాయిబులా అనిపిచ్చింది. ఆకలి, ఎండ, వుచ్చ కంపు గుడ్డలు, పరాయితనం… ఇయ్యన్నీ కలిసి నాలోని బయ్యాన్ని మెల్లిమెల్లిగా ముంచేశాయి.

యావైతే అదయ్యిందని ఆస్టలు దిక్కుగా నడక మొదులు పెట్టా. తెలుగు బ్యాప్టీస్టు చర్చీ, స్టాల్ గరల్స్ హైస్కూలూ దాటి మా ఆస్టలు పక్కనే వుండా సెంటినరీ బ్యాప్టీస్టు చర్చీ ఎనకమాల వుండా చెక్క గేటు ముందుకొచ్చి ఆగా… లోపల డైనింగు హాలు దిక్కు నుండి పళ్ళాల సప్పుడు లీలగా ఇనపడింది… దైర్న్యం చేసి లోపలికి అడుగు పెట్టా.

గురువారం లంచ్ అంటే మొత్తం కాలేజీ కాలేజీ మా హాస్టల్లోనే వుండేది. వారం మజ్జలో దొరికే కోడిమాసం కూరా, టమాటా రసం, వొరన్నం, దొండకాయ పచ్చడీ, ఒక్కొక్క అరకోడ్ని నాలుగు తుంపులు చేసి మనిషికి ఒక బాగం వొచ్చ్చేటట్టు వొండి బాదంకాయ ప్లేట్లలో సర్ధితే, మా కుక్కులొచ్చి తలా ఒకటి మా పళ్ళాల ముందు పెట్టేవోళ్ళు… మళ్ళీ ఆదివారం దాకా చియ్య కనబడదనే దిగులుకైనా ఎక్కడెక్కడుండా సదవర్లంతా బొక్కులు వొదిలిపెట్టి బోళ్ళు పట్టుకుని మా డైనింగ్ హాలు ముందు పొష్టు బ్యాచ్చీలో కూకోటానికి రంగమహల్ నేల టిక్కెట్టు కౌంటర్ లెక్కన ఒకిడ్ని ఒకుడు తోసుకుంటా, తొక్కుకుంటా వుంటారు. అసుంటిది ఆయాల మొత్తం పదిమంది కూడా లేరు. పెరుమాళ్ బాబాయ్ మాసం కూరని ఎప్పుటికిమల్లే బాదంకాయ్ పళ్ళాలలో సర్దేసి దూరంగా ఒక బెంచీమీద కూకుని ఎటో చూత్తా ఆలోచిత్తన్నాడు. లోపల నేనూ, మా క్ల్యాసు వైకుంఠపురం రమేషుగోడూ ఇంకా ఏడెనిమిది మందిమి మాత్రమే వుండాం. పెరుమాళ్ళు బాబాయ్ వొడ్డిచ్చటానికి రాలేదు. ‘పెట్టుకు తినండి… అన్నీ ఆడ్నే పెట్టా’ అన్నాడు. మావూలుగా అయితే అట్టాంటి శాన్సును ఎవుడూ వొదులుకోడు. గబగబా ముందుకెల్లి కూర గిన్నెల్లో మిగతా గిన్నెలకన్నా వుఠాగా వుండా గిన్నెనే కోరుకునే మా సదవర్లు ఆ రోజు ఒక్కడుగూడా ముందుకి కదల్లా. నాకైతే ఇంతకు ముందున్నా ఆకలి పోయి, దాని చోటులో అదేదో అవమానం, అనాధతనం ఉబికి వచ్చాయి.

అట్టా మేం వులక్కుండా పలక్కుండా డైనింగు హాల్లో కూకుని వుండగానే మా కాలేజీ ఎదురుగా వుండే జగజ్జీవనరా  పేటలో కాపరం వుండే సెట్టి కన్నమరాజు అనే మా దళిత పెద్దాయన లోపలికి వొచ్చేడు. ఆయన ఎప్పుడూ తెల్ల పైజామా, తెల్ల లాల్చీ ఏసుకు తిరగతా కనపడేవోడు. అప్పుట్లో ఆయన ‘పీడితజన ‘ అనే ఒక పత్రిక కూడా నడిపేవోడు. ఆ పత్రిక కాపీలు మాబోటి సదవర్లకు పంచుతా మా కాలేజీ చుట్టుపక్కల కనబడేవోడు. ఆయన ‘అరే తమ్ముళ్ళూ… మనోళ్ళనందర్నీ అరండల్ పేట టూ టౌన్ స్టేషన్లో పెట్టేరు. ఆకలికి అల్లాడతన్నారు. అన్నాలు తీసుకు పోవాలి లెగండ్రా..’ అన్నాడు. నాకు ఒక్కసారి వుడుకుతున్నా దున్నమాసం కూర మీద గజ్జెల పొంగుకుమల్లే  కడుపునిండా దైర్న్యం తన్నుకొచ్చింది. మాయమ్మ నన్ను ఎప్పుడూ ఒంటూపిరోడా అని తిట్టేది. బిందెడు నీళ్ళుగూడా మోయటం రాదని ఎగతాళి చేసేదీ. పిల్లలందర్లో అయిదో రోజుకే నా నెత్తిమీద మాడు పెంకు కట్టిందనీ, అందుకే నాకు తలకాయలో కోడి చేదంత ఎర్రి వుందనీ అనేది.  అసుంటిది ఆయాల యాడ్నుండి వొచ్చిందో అంత బలం…. దాదాపు ముప్పై కిలోల బియ్యం వుడికే డేగిశాను అన్నంతో పాటు నెత్తికెత్తుకున్నాను. మా రమేషుగోడు కూర పళ్ళేలన్నిటినీ వుంకో డేగిశాలోకి వొంపేసి దాన్ని నెత్తికి ఎత్తుకున్నాడు. కన్నమరాజు అన్న బక్కీట్లలో రసం, పచ్చడీ, అరిటాకులూ అందుకున్నాడు.

డైనింగు హాలు నుండి మెయిన్ రోడ్డు మీదకి డేగిశాలను మోసుకొచ్చి అటుగా పోతన్నా రుచ్చా బండిని ఆపి అందులో ఎక్కిచ్చి ‘బిరాన అరండాల్ పేట టేషనుకి తీసకపోమని చెప్పాం. మేం ఎక్కేదానికి రుచ్చాలో సోటు లేదు. అయితే మాన్లే అని ఆ రుచ్చా పక్కనే లగెత్తుతా అయిదు నిమషాల్లో టూ టౌన్ టేషనుకి ఎల్లేతలికి మావోళ్ళంతా కాంపౌండు లోపలా, పంచలో, లోపల గదుల్లో కుక్కుకుని వుండారు. కన్నమరాజు ఎస్సైతో పిల్లల్ని వొదిలిపెట్టండని బతిమిలాడాడు. ఎస్సై నాయుడు. ‘రేయ్ … నువ్వేదో ఆసముల్లాగా తెల్ల ప్యాంటూ , తెల్ల సొక్కా ఏసుకోని వొస్తే ఈడ కదిలే ఎంటికలేవీ లేవు. నాకొడకా నిన్నుగూడా లోపలేసి గు..పగల..దె..తా.. ఎక్కువ మాట్టాడమాక మాల లంజాకొడకా ‘ అని బోకరిచ్చేడు.

సెట్టి కన్నమరాజు గుడ్లనీళ్ళు పెట్టుకునే పనయ్యింది. బయట రుచ్చాలో అన్నం నిలబడే వుంది. ఇదంతా సూత్తా వున్నా మా ఆస్టలు సదవర్లలో కొద్దో గొప్పో కమీనిస్టు సంఘాల పరిచయం వుండావోడు ‘డౌన్ డౌన్ ఎస్సై నాయుడూ, నశించాలీ కుల దురహంకారం, జిందాబాద్ ఏసీ కాలేజీ విద్యార్ధి సంఘం..’ అని స్లోగన్లు ముదులుపెట్టేడు. ఎవుడూ చెప్పకుండగానే అంతా స్లోగన్లలో గొంతు కలిపేరు. రొండే రొండు నిమషాల్లో స్టేషన్ మొత్తం స్లోగన్లతో మిరగబాయలు ఏపే మంగలం మల్లే మోత మోగిపోతంది. ఈ లోపు కన్నమరాజు టేషను బయటకు వొచ్చి ‘రాండ్రా రోడ్డు మీద కూకుందాం… మొత్తం ట్రాఫిక్కును ఆపండి ‘ అని మాకు చెప్పేడు. ఎట్టా వొచ్చిందో ఆబలం నేను రోడ్డుకు అడ్డంపడి బొసుల్నీ, స్కూటర్లనీ ఆపేసి రోడ్డు మీదే బాసంపట్టా ఏసుకుని కూకుని గొంతు బొంగురు పోయేటట్టు ‘డౌన్ డౌన్ ఎస్సై నాయుడూ ‘ అని అరవటం మొదులు పెట్టాను. చిన్నప్పుడు గోలీలాతకు పోతేనే ‘మోటోళ్ళ పిల్లల్తో మట్టిలో ఆడతావంటరా అటికితలకాయోడా ‘ అని కొబ్బరి చీపురులోని ఈనలన్నీ వాతలై తేలేదాకా ఇంట్లోవోళ్ళంతా ఇరగ చెదిచ్చే కుటంబం నుంచి వొచ్చిన నేను, అట్టా ఎట్టా తెగిడిచి రోడ్డున పడ్డానా ఇప్పుటిమటికీ అర్ధం కాదు నాకు.  మా రమేషుగోడూ, కన్నమరాజా.. ఇంకా ఎవురో మాకు మద్దవతుగా రోడ్డు మీద కూకున్నారు. మొతం ట్రాఫిక్కు ఆగిపోయింది. పావుగంటలో సీ ఐ రావాల్సొచ్చింది. కన్నమరాజుని మాట్టాడుకుందాం లోపలికి రామని పిలిచేరు. కన్నమరాజు మటికి ‘ముందు మా కుర్రోళ్ళకు అన్నాలు పెట్టుకోనియ్యండి , అప్పుడు మాట్టాడుకుందాం ‘ అన్నాడు. సరే లెగండి అని ఆళ్ళు పర్మీషను ఇచ్చేరు. నేనూ మా రమేషుగోడూ అన్నం గుండిగెల్ని రుచ్చా బండిలోనుంచి టేషన్లోకి పట్టేము. ఆకులు కడగమని అన్నాడు ఎవుడో.. ‘ కడిగేదేందిరా… పచ్చటి ఆకులో వుడుకుడుకు అన్నం పడితే ఆకు మొత్తం సుబ్రం అయిపోద్ది ‘ అన్నాడు ఉంకోడు. టేషనులో, పంచలో, బయట మెల్లా మీదా  ఎక్కడ సోటుంటే అక్కడ ఆకులు పరిచేరు. గబగబా అన్నాలు వడ్డిచ్చేం. గోవతోటి పీటరన్నోళ్ళు కోడిమాసం గుండిగెని మోసుకుంటా గెంటితో అందరికీ తలా ఒక గెంటెడు కూర వొడ్డిచ్చేరు. మావోళ్ళంతా అట్టా పోలీసు టేషన్లోనే కోడీకూరతో అన్నాలు బోంచేత్తంటే అక్కడే వుండా వోంగార్డులు ‘మీపనే బాగుందిరా అబ్బాయిలూ, టేషన్లోగూడా అల్లుడు మరేదలు. సదువుకుంటే ఇంత డిమాండింగ్ అని మాకు చెప్పినోడు లేడు ‘ అని మా ఆకుల ఏపు ఆశగా చూసేరు.

అప్పుడూ చూశా… మా వడ్డే జయచంద్రను.. ఆకు ముందు కూకుని అన్నంలో చెయ్యి పెట్టబోయేవోడూ ఆగి ‘అన్నాయ్… దా.. నాపక్కన కూకో … ఈడ ప్లేసు వుంది. మాతోపాటు రొండు ముక్కలు నువ్వుగూడా తిను ‘ అని వోంగార్డుల్ని పిలిచేడు. ఇంకేవుందీ… వరసలో కూకున్నా నలుగురైదుగురు మా కుర్రోళ్ళు లేచి ప్లేసులు ఖాళీ చేసి ‘వదూ.. వద్దూ ‘ అని మొహవాట పడతన్నా వోంగార్డుల్నందర్నీ బంతిలో కూకోబెట్టేరు.

ఆస్టలు ఎకన నా గుడ్డల్ని తడిపిన మా వుచ్చల కంపు నాకు ఇప్పుడు అసియ్యం అనిపిచ్చలేదు. అన్నం డేగిశా మోసిన తలమీద పేరుకున్న మసి నాకెందుకో ఇప్పుడు అచ్చజఠామాంసి తైలమై పిలిస్తీయులను అంతం చేసిన సంసోనుకు మల్లే నన్నూనాజీరు ‘ చేసినట్టు అనిపిచ్చింది.

నాజీరు: ఒక మహాకార్యానికై ప్రత్యేకంగా మొక్కుకున్న వ్యక్తి. బైబూలులో సంసోను నాజీరు చెయ్యబడినవాడు.