నవ్వుతున్న దెయ్యం

“ఎంతసేపిలా ప్లేట్ పట్టుకొనుండాలి పమ్మీ! తిందువ్ రా”

రోజూ రాత్రి ఇదో పెద్ద పని. ఆరేళ్లొచ్చాయి. అల్లరి పెరిగింది తప్ప తగ్గలేదు. ఒక్కచోట కాలు నిలవదు. అన్నం తినిపించాలంటే నానా హైరానా. ఇళ్లంతా తిప్పి తిప్పి మేడపైకి తీసుకొచ్చింది.

“నాకొద్దు పో”

“కొంచమే! రెండు ముద్దలు”

“ఊహూ”

“వేస్టవుతుంది. రా పమ్మీ”

“వద్దు! పడేయ్”

పట్టుకొని నోట్లో పెడదామంటే ఆగితేనా! అటూఇటూ తిరుగుతూ ఆడుతోంది.

“అన్నం పారేయకూడదు. పారేస్తే దేవుడికి కోపం వస్తుంది.”

“వస్తే?”

“నీకు కడుపు నొప్పి తెప్పిస్తాడు. డాక్టర్ దగ్గర ఇంత లావు ఇంజెక్షన్ వేయిం..”

సరిపోయింది. డాక్టరంటే భయపడదు. సంతోషపడుతుంది. స్కూల్ మానేసి ఇంట్లో ఉండొచ్చని ఆశ. పోయి పోయి అదే చెప్పాను. ఇంక తిన్నట్టే!

“ఇలా రా! ఇక్కడ చూడు. ఆ చివర ఏదో కనిపిస్తుంది.”

నా గొంతులో వినిపించిన కంగారుకు బుద్ధిగా‌ దగ్గరికొచ్చింది. చంకనెక్కించుకుని బయట రోడ్డు వైపు చూపించాను.

“అటు.. ఆ చివర చెట్టు దగ్గర చూడు! నల్లగా ఏదో వస్తోంది.”

నల్లగా.. అని ఒత్తి పలికేసరికి భయంతో ముడుచుకుపోయింది. లోలోపల నవ్వుకున్నాను.

“ఏంటి మమ్మీ అది?”

“దెయ్యం”

నా భుజాన్ని గట్టిగా పట్టుకుంది.

“ఏం చేస్తుంది?”

“నీలా మమ్మీ మాట వినని పిల్లల్ని ఎత్తుకుని వెళ్లి..”

“ఊ…”

“చీకటి గదిలో​ పడేసి.. అన్నం పెట్టకుండా.. బాగా కొడుతుంది”

నోరు తెరిచింది. హమ్మయ్య! దెయ్యం మంత్రం పనిచేసింది. నోట్లో అన్నం ముద్ద పెట్టాను.

“ఎందుకలా చేస్తుంది?” ఆసక్తి, భయం కలిపి అడిగింది.

“పెద్ద వాళ్ల మాట వినకపోతే అంతే! అలాంటి పిల్లలంటే దెయ్యానికి కోపం. అందుకే గుడ్ గర్ల్‌లాగా ఉండాలి”

రెండో ముద్ద నోట్లో పెడుతూ చెప్పాను.

“రమణ అంకుల్ ఇదే మాట చెప్పాడు.”

రమణ వాళ్లు ఎదురింట్లో ఉంటారు. వాళ్ల తోటలో చాలా​ పూల మొక్కలున్నాయి. వాటి కోసం రోజూ వెళ్తుంది.

“ఏమన్నాడు?”

“పెద్దవాళ్ళు చెప్పినట్టు వినాలంట. అరవకూడదంట. ఏం చెప్తే అలా చేయాలంట. నేను అంకుల్ చెప్పినట్టే చేశా.”

“ఏం చేశావ్?”

“డ్రస్ తీయమన్నాడు.‌ తీసేశా. కిస్ చేయమన్నాడు.. ఇంకా ఏమేమో చెప్పాడు. ఎవరికీ చెప్పకుండా​ ఉంటే గుడ్ గర్ల్ అన్నాడు.”

చేతిలో ప్లేట్ జారి కిందపడింది. అన్నం చెల్లాచెదురయ్యింది.

ఎదురింటి వాకిట్లో దెయ్యం కనిపిస్తోంది. పాపను చూసి నవ్వుతోంది.

*