రవీంద్ర రావెళ్ళతల మీద ఒక పెద్ద బండని పెట్టి
శరీరాన్ని ఎవరో కాల్చేస్తున్నట్టుంది
అమ్మా!
నువ్విప్పుడు పక్కనుంటే
తడి గుడ్డతో నా బాధని తుడిచేసేదానివి కదా
నాకిష్టమైన పులిహోర వండి
నన్ను మళ్ళీ నీ అల్లరి కృష్ణయ్యని చేసుకునే దానివి కదా
మనసుకి ముళ్ళు గుచ్చుకుంటే
నొప్పి తెలియకుండా ముళ్ళు తీయడం నీ ఒక్కదానికే సొంతమమ్మా
ఈ హాస్టల్ నాకెంతో ప్రేమనిచ్చింది
కాని నీ అంత ప్రేమ కాదది
నా గొంతుని బట్టి గుండెలో ఉన్న దుఃఖాన్ని తెలుసుకునే దానివి
గాయాలపై వెన్న రాసినంత తేలికగా
కష్టాల్ని పూడ్చేసే మార్గాల్ని చూపేదానివి
అందరూ నువ్వు చదువుకోలేదు అంటారుగాని
మనిషి దుఃఖాన్ని కరిగించి
నవ్వుల్ని చిగురించేలా చేసే విద్య నేర్చావని తెలవదు
ఎనిమిదో తరగతిలో
హాస్టల్లో ఉన్నప్పుడు
పచ్చని తోటలా ఉండే నా మనసు
ఎండిపోయినట్టుగా ఉండేది
జ్వరమెప్పుడొస్తదా అని
ఆశగా చూసేవాడ్ని
రోజుకి నాలుగుసార్లు నీకు
కాల్ చేస్తూ
కళ్ళు తుడుచుకునే నేను
ఇప్పుడు నువ్వు కాల్ చేస్తే కట్ చేస్తూ
నీకు ముద్దదిగకుండా చేస్తున్నాను
నేను మారి ఉండొచ్చేమో
కాని
నీ ప్రేమలో ఎటువంటి మార్పూ లేదు
నాకు నీ ప్రేమ కావాలమ్మా
కావాలి….
మొక్కకు నీరెంతవసరమో
నాకు నీ ప్రేమంతవసరమమ్మా
లేదంటే వాడిపోతాను
అవును
ఒళ్ళు నిప్పులు కక్కుతున్నా
ఇలా నీ ప్రేమ గురించి రాస్తుంటే
తడి గుడ్డతో నా బాధని నువ్వు
తుడిచేస్తున్నట్టుంది.
*
పెద్దన్న
రచన శృంగవరపు
విజయ నాదెళ్ళ
ఎలనాగ
అఫ్సర్
సొలోమోన్ విజయ్
చందు తులసి
It is so true, I remember laying on my mother’s lap with typhoid, and other types fevers.
Felt sorry for giving trouble to my mom and at the same time couldn’t fight with the fever without my mom’s hand on my forehead.
చాలా బావుంది కవిత..
తమ్ముడు… శుభాకాంక్షలు. అఫ్సర్ సార్ రాసిన వాక్యాలు ఎంతో విలువైనవి. నీకు గొప్ప ధైర్యాన్ని ఇచ్చిన మాటలు. మంచి కవితతో ఏరువాకలో రవీంద్ర తో ప్రారంభించిన సారంగ కు వేల నెనర్లు.
జ్వర కవిత,బాగుంది. అచ్చంగా అమ్మ ను, గుర్తు చేసి. కరోనా జ్వరము లో, నేను ఇలానే గుర్తు చేసుకు న్నా లేని అమ్మ ను, తలచు కొని! ధన్యవాదాలండీ!
Thanks Afsar for remembering me. This is a fine poem. Fever is an evocative ailment, looks like
-Vasu-