కుడికాల వంశీధర్ కవితలు మూడు

1

చతురతతో సముద్రాన్ని కోసి
చతురస్రాకారపు గాజు పాత్రలో నింపాడు.
బహుశా
కెరటాలను మరచిపోయి నట్టున్నాడు.
అందుకే ఆటుపోట్లు లేకుండా
నిశ్చలంగా ఉంది.
అది ప్రశాంతత కాకపోవచ్చు.

లోపల బడబాగ్నితో
ఇన్నాళ్లూ పైకి గంభీరంగా ఉన్నా
తడి చేతులు ముడుచుకొని
ఇప్పుడు గుంభనంగా కనిపిస్తుంది.

తడారిన ఎడారి గుండెలోంచి
కొంత ఇసుక తెచ్చాడు
తీరాన్ని కత్తిరించి నప్పటి
గవ్వలు అతికించాడు.
అందులో
రెండు చేపలు చేర్చాడు.
ఇప్పుడు వాటి కొత్త ఇల్లు అది!
కాదు
సరికొత్త నివాసం.

వాటికి రెక్కలున్నాయి
ఎగిరిపోతాయేమో!
బయట పడలేదు కాని భయపడ్డాడు.
తన భయాన్ని
బంగారు రంగు పిల్లి బొమ్మలో
భద్రం చేసి అక్కడే కాపలా పెట్టాడు.

పై నుండి ఒక మూత,
సూరీణ్ని దారంతో కట్టినట్టు
బల్బుని వైరుతో దానికి అమర్చాడు.
నియాన్ ధగధగల్లో
నిట్టూర్పుల కాంతి ప్రసరిస్తుంది.

అక్వేరియంలో
అంతా కృత్రిమంగా ఉంది.
అవి
ఒంటరిగా ఉన్నా జంటచేపలు.
ఇక
వాటి ప్రయాణమూ, గమ్యమూ ఒక్కటే.

నాచుతో దోబూచు లాడుకున్న
ఆ నాటి రోజులు గుర్తుకొచ్చాయి.
సజల దృశ్యంగా వాటి కనుపాపలు,
అతని కిప్పుడు
నిజమైన సముద్రం కనిపిస్తుందనుకుంటా!
*

ఆశ

పగలంతా వెలుగుని
దిగుబడిగా ఇచ్చిన సూరీడు
పడమటి సంద్రం లాగుతుంటే
దిగబడి పోతున్నాడు!
శ్రమతో చెమట పట్టిన
దేహాన్ని కడగాలని
రేపు మరోసారి
తేజరిల్లిన వెలుగుని పంచాలని.

రేయంతా హాయిని
ఇబ్బడిగా ఇచ్చిన చంద్రుడు
అమావాస్య అద్దం లాగుతుంటే
ప్రతిమై పోతున్నాడు!
ప్రేమతో దిష్టి తగిలిన
అందాన్ని కాపాడాలని
రేపు మరోసారి
తెప్పరిల్లే హాయిని పంచాలని.

*