ఒక సంచారి కవిత్వ డైరీ!

చిత్రకొండ గంగాధర్ ఈ లోకంలో లేడని తెలిసింది. ఇప్పడేంటి,  గంగాధర్ ఉన్నప్పుడే ఈ లోకంలో ఉన్నట్టుండేవాడు కాదు. తానొక అగంతక గ్రహంలో ఉన్నట్టు, లేకుంటే ఈలోకంలో తానే ఒక అగంతకుడిగా భావించుకునేవాడు.

గత ఐదారేళ్లుగా గంగాధర్ కోసం వెతుకుతూ ఉన్నాను. తెలిసిన వాళ్ళందర్నీ అడుగుతూ ఉన్నాను. ఇన్నాళ్లూ తనకు కుటుంబానికీ, తెలిసిన వాళ్లకు,తెలుగువాళ్ళకు దూరంగా ఏ బెంగుళూరులోనో, చెన్నై,కలకత్తాలోనో ఉండుంటాడని సరిపెట్టుకునేవాడిని. ఉండుంటే తప్పనిసరిగా ఫోను చేసేవాడు. జేబుల్లో ఏ కాగితాలూ లేకున్నా నా ఫోను నెంబరు అతడి  నోటికి వచ్చు. కనీసం ఫోనయినా చేస్తాడని పత్రికలో అతడి కవిత వేయించి గంగాధర్ కోసం ఎదురు చూసాను. లాభం లేకపోయింది. ఒక మధ్యాహ్నం ఆఫీసులో కాగితాల మధ్య కునికిపాట్లు పడుతూ మళ్ళీ అతడు గుర్తుకు వచ్చి, అతడి ఊరు గుర్తుకొచ్చి గూగుల్ సెర్చ్ చేస్తే ఎవరిదో ఒక నెంబరు దొరికింది. ఉత్తరాంధ్రకి అవతల ఒరిస్సా సరిహద్దుల్లో ఏదో చిన్న గ్రామం అది. పొలాల మధ్య సైకిలు మీద  వెళ్తున్న వ్యక్తి తనది ఆవూరు కాదని, అయినా తన దగ్గర ఆ ఊరి మనిషిది ఒక నెంబరు ఉందని ఇంటికెళ్ళాక ఇస్తానని చెప్పాడు. కాసేపాగి అతడి దగ్గర ఆ నెంబరు తీసుకుని ఫోను చేస్తే ఆ మధ్యాహ్నం పూట నిద్రలేచిన మనిషి గంగాధర్ పేరు చెప్పగానే అతడు చనిపోయి చాలాకాలం అయింది కదా అన్నాడు. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి, ఒళ్ళు విదుల్చుకుని ఇంకా వివరాలు చెప్పబోతే అతడే “మీరు అడిగేది గంగాధర్ కదా.  కవీ, భగ్న ప్రేమికుడు. పుట్టిన ఊరిలోనే చనిపోవాలని ఉందని ఉత్తరం రాసి, చెప్పులు ఒడ్డున విడిచి  చెరువులోకి నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు” అని చెప్పాడు ఆ ఊరి మనిషి.

ఆ ఆఖరు మాట వినగానే భూమి కంపించినట్లైంది. గంగాధర్ లేడు! ఎప్పుడో ఆరేళ్ళ క్రితమే ఆ గ్రహాంతర యాత్రికుడు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయాడు.

ఒక్కసారిగా లోపల సూన్యపు  సుడిగుండం. ఎగిసిన మంటలు. ఆరని కన్నీళ్లు. అయ్యో నాయుడూ..  నువ్వు తీసుకొచ్చి పరిచయం చేసిన గంగాధర్! మెహరూ, రాజిరెడ్డీ మీకు చెప్పి చెప్పి విసిగించి ఎప్పటికైనా మీకు  పరిచయం చేద్దామనుకున్న, మనలో కలుపుకుందామనుకున్న ఆ చిత్రకొండ గంగాధర్ ఇంక లేడయ్యా! అయ్యో భగవంతం మనం కలిసి మెలిసి తిరిగిన మన గంగాధర్ ఇంకా లేడబ్బా! గదిలో ఒంటరిగా కూర్చుని రాసుకునే గంగాధర్, సిగ్గుపడుతూ ఉండే గంగాధర్, నిప్పులు చెరిగే గంగాధర్, రెండు అరి చేతుల్లోనూ గాయాలుండే గంగాధర్, మౌనంగా నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోయే గంగాధర్ ఇంక లేడబ్బా!

గంగాధర్ గురించి నా ఆరేళ్ళ అన్వేషణ అలా ముగిసింది. అంతకంటే అతడి గురించి వెతక్కుండా ఉన్నా బాగుండేదని అనిపించింది. తనని కలిసినవాళ్లలో నేను మొదటివాడ్నయి ఉంటె బావుండేది.  అతడిని  చివరిసారి చూసిన వేదన తప్పేది.

ఒకాకానొక జీవితంలో ఉండగా ఒకానొక రోజు గంగాధర్ నా గది తలుపు తట్టాడు. నాయుడితో. అలా మా పరిచయం మొదలైంది. తరచూ నాగదికి వస్తుండేవాడు. అతడి కళ్ళు నిశ్శబ్దంగా, మత్తుగా, ఈలోకంతో పనిలేనట్లుగా,  నవ్వుతూ ఉండేవి.  అతడి చేతులు ఇంకేమీ చేయడానికి లేదు అన్నట్లుగా, ఏదో చెయ్యబోతున్న పనిని విరమించుకున్నట్లుగా ఉండేవి. చాలా బలంగా కూడా ఉండేవి. స్వతహాగా అతడు సిగ్గరి. మొహమాటస్తుడు. పగలంతా సెంట్రింగ్ పనికెళ్లి సాయంత్రం నాకోసం బస్టాపులో ఎదురుచూస్తుండేవాడు. పగలు పనిలేకపోతే సెలవురోజుల్లో స్టేట్ లైబ్రరీకి వెళ్లి కూర్చునేవాడు. సాయంత్రాలు ఇద్దరం కలిసి డబ్బులుంటే వైన్ షాపుకి లేకుంటే కల్లు కాంపౌండుకు వెళ్ళేవాళ్ళం.