ఇంకొంచం తవ్వండి

కవి మాట:

 “ఇంకొంచెం తవ్వండి” … ఎందుకు?

అయోధ్య రామమందిర నిర్మాణ స్థలం దగ్గరలో పురాతన రాతి స్తంబాలు బయటపడ్డాయి. వీటిని చూపిస్తూ ఈ నేల తమదేనంటూ మత ఛాందసవాదులు వివిధ మాధ్యమాల ద్వారా మాట్లాడే మాటలు, రాతలు బాధించాయి. ఇవి ఇతర మతాల్లోని ఛాందసవాదానికీ ఊపిరి పోస్తుందని నా నమ్మకం. వెరసి ద్వేషం రాజ్యమేలుతూ మనుషుల్ని, ప్రాంతాల్ని మతాలుగా విభజించుకుంటూ పోతాము. ఇప్పటి రాజకీయ ప్రభావాలకు తగ్గట్టుగా చరిత్రలో మనకి కావాల్సిన చోట ఆగి- ఇది నా సరిహద్దు, ఇది నా సంస్కృతి అని చెప్పుకోవడంలోని మూర్ఖత్వాన్ని చెప్పాలనే “ఇంకొంచం తవ్వండి” వచ్చింది. అక్కడే ఎందుకు ఆగాలి? ఇంకొంచెం వెనక్కి వెళ్ళొచ్చుగా వివక్షని విసిరేసిన బౌద్ధం వుంటుంది. పోనీ ఇంకొంచెం వెనక్కు వెళ్ళొచ్చుగా తెలియని మతాల తొలినాగరికత వుంటుంది.. ఇలా మూలాల్లోకి వెళ్తే అసలు దైవం ఏమిటనే రహస్యం తెలుస్తుంది అని చెప్పటమే లక్ష్యం.

బయటపడ్డ రాతి స్తంభాలు

మనసుల్లో మరింత మతాన్ని

మనుషుల్లో మరింత విషాన్ని నింపేలోగా..

నేలకు మతాన్ని పూసి

ఒకే రంగు కలలు కనే మెదళ్ళు

హరివిల్లు కలల్ని హత్య చేసేలోగా..

ఇంకొంచెం తవ్వండి

గాయపడ్డ ఆకృతులను

తడిమి తడిమి చూడండి

వర్ణాలను విసిరేసే పగిలిన స్థూపమో

సామ్యవాద పల్లకిలా ఇటుకల శిథిలమో

మరో పురాతన వెలుతురుగా

ధిక్కార స్వరమై ఎదురొస్తుంది

అప్పటికీ ఆపొద్దు

ఇంకొంచెం తవ్వండి

కంటి తలుపులు

బార్లా తెరిచి చూడండి

తెగిన అస్థిపంజరాల దిబ్బల దేశమూ

తెలియని రాతి ముఖాల దైవమూ

అన్వయించలేని రంగుల రాజ్యమూ

గుబులు పుట్టిస్తూ అడ్డమొస్తుంది

అప్పటికీ ఆపొద్దు

ఇంకొంచెం తవ్వండి

మూస తలపులు

విదిలిస్తూ చూడండి

మట్టి వాసన విసురుతున్న

మట్టి పట్టిన ఎముకల గూళ్ళు

ఇంకా పురుడు పోసుకోని

మతాల కథలు వినిపిస్తాయి

రాళ్లు చెక్కిన పదును రాళ్ళ ముక్కలు

ఆకలి చేసిన మొదటి దైవం తానేనని

ప్రశ్నలు పుట్టని

మెదడు పుట్టని పలుగై పొడుస్తూ చెప్తుంది

అనిశ్చయం మిగిలే వుంది

చీమలై జవాబులు తవ్వుతారో

మృతమై మతంగా మిగులుతారో

*

కొత్త జవాబుల కోసం… వెతుకులాట: నారాయణ స్వామి వెంకట యోగి

కవిత్వం సమకాలీనం, విశ్వజనీనం కావడమూ ఒకే సారి జరిగితే ఆ కవిత వేసే ప్రభావం బలంగా ఉంటుంది. విశ్వజనీనమయ్యే క్రమం లో అనేక ప్రశ్నలు లేవనెత్తితే, కవిత పాఠకుణ్ణి కట్టిపడేస్తుంది.

ఆ ప్రశ్నలు చారిత్రికమై, అచారిత్రిక ప్రస్తుతాన్ని (ahistorical present) ప్రశ్నిస్తే వాటికీ, వాటిని సంధించిన కవిత్వానికీ  తాత్వికత సంతరించుకుంటుంటుంది.

నిజమే కదా మనం యెప్పుడూ తవ్వుకుంటూనే ఉంటాం  కదా, కలలోనూ మెలకువలోనూ జ్ఞాపకాలని తవ్వుకుంటాం, స్మృతుల్ని తవ్వుకుంటాం, పురాతన మృణ్మయ పాత్రల శకలాల్ని తవ్వుకుంటాం, గాయాల్ని తవ్వుకుంటాం, చరిత్ర చేసిన గాయాలు, రాజ్యాలు చేసిన గాయాలు. మతాలు చేసిన గాయాలు, మనుషులు చేసిన గాయాలు – తవ్వుకుంటూనే ఉంటాం – తవ్విన కొద్దీ బయటపడేవి కన్నీళ్లు మాత్రమే కావు, మానని గాయాల మరకలు మాత్రమే కావు, విరిగిపోయిన ఆయుధాల నెత్తురంటిన పదును కోల్పోని ముక్కలే కావు, శాసనాల పురాస్మృతులు మాత్రమే కావు, విరిగిపోయిన స్తంభాలే కావు, మతం తాలూకు విషపు నీడలే కావు, రాతిముఖాల దైవాల విరిగిన అభయహస్తాల శిథిలాలే కావు, భావజాలాల పల్లకీల ఇటుకలే కావు, వాటిని నిలపడానికి నెత్తురు పారించిన రాజ్యాలే కావు ఇంకా ఎన్నో ఎన్నో ప్రశ్నలూ, సమాధానాలు లేని, చరిత్రలో సమాధానాలు దొరకని ప్రశ్నలు.

ప్రస్తుతం నడుస్తున్న పరమ హింసాత్మక చరిత్రలో రోడ్డుకిరువైపులా మొలిచిన అసంఖ్యాక బ్రహ్మజెముల్లా లాగానో, తొవ్వనిండా పరుచుకున్న పగిలిన గాజుపెంకుల్లానో, గాజుపెంకుల మీద మండుటెండలో నడిచిన నగ్నపాదాల చిందిన నెత్తుటి చారికల్లానో ప్రశ్నలే ప్రశ్నలు –

అన్నీ ప్రశ్నలే జవాబులు దొరుకుతాయా, జవాబులుంటాయా –
జవాబుల కోసం మనం మన మన మూసల్నుండి బయట పడాలా –
తవ్విన కొద్దీ బయట పడి గలగల లాడే అస్తిపంజరాలు, పకాలున నవ్వే పుర్రెలు – పుర్రెల కళ్ళలో కనిపించని జవాబులు వెతుకుతూ తవ్వుతూ పోతున్న చీమలు –

అంతా అనిశ్చయం పరుచుకున్న వేళ, చీమల్లా తవ్వుకుంటూ జవాబులు వెతుక్కుంటూ పోవడమే చారిత్రికం అని చెప్తున్న ఈ కవిత ఒక కొత్త తాత్విక స్థాయిని అందుకుంటున్నది –

రూపం లో కూడా,   వర్తులాకారం లో తన చుట్టూ తానే తిరుగుతూ, చరిత్రనూ, విశ్వాన్నీ పరిభ్రమిస్తూ,  మళ్ళీ మళ్ళీ తవ్వడం, జవాబులు వెతకడం చుట్టే తిరుగుతున్న ఈ కవిత  నిస్సందేహంగా సమకాలీన కవిత –

ప్రస్తుత అచారిత్రిక సందర్భాన్ని అపహాస్యం చేస్తూ,  చరిత్రను తవ్వుతూ కొత్త జవాబుల కోసం వెతుకుతున్న  కొత్త వెలుతురు పలుగు ఈ కవిత.

~

logo design: Seshu Korlapati