అసుంట అసుంట…నాకు నచ్చట్లేదు!

మా పనావిడకి ఫోన్ చేసి మే నెల జీతం తీసుకెళుదువుగాని రా అని పిలిచాను. దీదీ ఏం పని చెయ్యకుండా ఏప్రిల్ నెల జీతం తీసుకున్నా, మే నెలది అడగడానికి మొహమాటం వేసింది దీదీ, కానీ ఇంటద్దె కట్టాలి ఎలాగా అని ఆలోచిస్తుంటే నువ్వే ఫోన్ చేసావు అంది. వెంటనే రమ్మన్నాను. తను వస్తానంది. ఆవిడకి మా అమ్మాయికి ఒక మంచి అనుబంధం. పాపాయికి యేడాదిన్నర వచ్చిన దగ్గరనుంచీ ఆవిడే మాకు పనావిడ. ఈ నాలుగేళ్లల్లో వాళ్లిద్దరికీ మంచి స్నేహం కుదిరింది. ఇప్పుడు ఆవిడ ఇంటికి రాగానే పిల్ల ఆవిడ చేతుల్లోకి దూకుతుంది. అది కూడదు అని చెప్పాలి. అలా చెప్పడానికి నాకు మనసు రావట్లేదు. కానీ చెప్పాలి తప్పదు. కరోనావైరస్ గురించి పిల్లకి కాస్త అవగాహన ఉంది కాబట్టి నన్ను తప్పుగా అర్థం చేసుకోదనే నమ్మకం ఉందిగానీ నేనెలా చెప్పేది ఆ మాట! ఇదంతా నాకు నచ్చట్లేదు.

పక్కింటాయన తండ్రి, రెండు నెలలనుంచీ కోమాలో ఉన్న ఎనభైయేళ్ల ముసలాయన మొన్న చనిపోయారు. ఇంటి ముందు పట్టుమని పదిమంది కూడా లేరు. ఉన్నవాళ్లంతా మాస్కులతో దూరదురంగా నిల్చుని పలకరించుకుంటున్నారు. అతనికి చాలా క్లోజ్ ఫ్రెండ్ కూడా దూరంగా నిల్చున్నాడు. ఎంత దుస్థితి! స్నేహితుడి తండ్రి చనిపోతే భుజం మీద చెయ్యేసి పక్కన నిలబడవలసిన మనిషి దూరంగా ఉండిపోయాడు.  బాధేసింది. ఇదంతా నాకు నచ్చట్లేదు!

ఫ్రిడ్జ్ పాడయ్యింది. ఫ్రిడ్జ్ లేకపోతే, అందునా వేసవికాలంలో, కాలు చెయ్యి ఆడదు. బాగుచేసేవాళ్లకి ఫోన్ చేసి ‘వస్తారా?’ అని అడిగాను. వెంటనే వస్తామన్నారు. ఎందుకో వాళ్ల మాటల్లో ఉత్సాహం, ఆనందం వినిపించింది. పని లేక, డబ్బుల్లేక ఇన్నాళ్లు ఎంత కష్టపడ్డారో పాపం! మాస్కులేసుకుని ఇంటికొచ్చారు. రాగానే శానిటైజర్ బాటిల్ తెరిచి చెయ్యి పట్టమన్నాను. మా దగ్గరుంది మేడం అంటూ సంచిలోంచి తీసి ఇద్దరూ చేతులకి పాముకున్నారు. నేను ప్రశ్నార్థకంగా వాళ్లవైపు చూస్తుంటే ‘ఇది లేకపోతే ఎవరూ ఇళ్లకు రానివ్వట్లేదు మేడం. ఇది లేక రెండు మూడు పనులు కోల్పోవలసి వచ్చింది. ఇప్పటికే రెండు నెలలు కష్టంగా గడిచింది. ఇంక పని దొరకకపోతే కష్టం. ఉన్న డబ్బులతో ముందు ఇది కొనుక్కున్నాం మేడం’ అని శానిటైజర్ సీసా చూపించాడు. జాలేసింది. ఇదంతా నాకు నచ్చట్లేదు.

లాక్‌డౌన్ మెల్లిమెల్లిగా సడలిస్తున్నారు. రేప్పొద్దున్న ఆఫీసుకి వెళ్లే పరిస్థితులు రావొచ్చు. ఆఫీసులో సాటి ఉద్యోగులే కాకుండా స్నేహితులుంటారు. దాదాపు మూడు నెలల తరువాత వాళ్లని చూస్తూ చేతులు చాచి వాటేసుకోకుండా దూరం నుంచి పరాయివాళ్లలా ఎలా పలకరించాలి? ఇదంతా నాకు నచ్చట్లేదు.

పిల్లలకు స్కూళ్లు తెరిచే అవకాశాలు ఇప్పట్లో కనిపించట్లేదు. మూడు నెలలై ఇంట్లో చేతులు కాళ్లు కట్టేసినట్టుంది వాళ్లకి. మెల్లిమెల్లిగా పిల్లలు పార్కులు, ఆటస్థలాలకి వెళ్తే ఒకరినినొకరు ముట్టుకోకుండా, తోసుకోకుండా ఏం ఆడుకుంటారు వాళ్లు? తోటి పిల్లలని కలవకుండా ఎన్నాళ్లుంటారు? వాళ్లని ధైర్యం చేసి మనం పంపించగలమా? జవాబు దొరకట్లేదు. ఇదంతా నాకు నచ్చట్లేదు!

కింద ఇంటి ఓనర్స్ ఇంట్లో ఏదో అవసరం. పెద్దవాళ్లు సాయానికి ఎప్పుడైనా పిలుస్తుంటారు. నన్నేదో తాకరాదన్నట్టు అసుంట అసుంట నిల్చుంటే, కారణం తెలిసినా నాకది నచ్చలేదు. మా ఇంటికెవరైనా వచ్చినా నేను వాళ్లని అసుంట అసుంట అంటున్నానని గుర్తొచ్చినప్పుడు ఇదంతా నాకస్సలు నచ్చట్లేదు!

*