అమావాస్య సుందరి!

ఆమె చీకట్లో శరీరాన్ని వ్రేలాడదీస్తుంది

వేళ్ళతోనూ కాళ్ళతోనూ కుళ్ళబొడుస్తుంది

బస్కీలు తీస్తుంది- నన్నూ తీయిస్తుంది

ఆమెది ప్రళయ భీకర మహదానందం

అంతా క్షణికం అయినా భయంకరం-

బీభత్స రసాస్వాదనలో

ఆమె ఒక వెర్రినవ్వు నవ్వుతుంది

ఆమెది చీకట్లో చిటపటల గోత్రం

ఏడిపిస్తూ నవ్వుతుంది

హింసిస్తూ ఆనందిస్తుంది-

ఈ అమావాస్య నాకు

ఒక అతిలోక సుందరిలా కన్పిస్తోంది

అంతటా చీకటే కానీ

ఏదో తెలీని విశృంఖలత్వం

విశృంఖలత్వంలో విలయతాండవం!

కళ్ళుతెరచి చూద్దామంటే అంతటా చిమ్మచీకటి

అంధకారం అంతటా అలముకొని ఉన్నా

ఒక కనపడని వినపడని పెనుసవ్వడి ఏదో

నిరంతరంగా విన్పిస్తూనే ఉంటుంది

ఒక ఘనమైన గుండెలదిరే గజ్జల సవ్వడి

ఒక గుండెల్ని పిండేసే వికృత రాక్షస విహ్వల నృత్యం-

అయినా ఏ మూలనుంచో ఒక వికృత సౌందర్య ఝరి!

ఒక మరణమృదంగ ధ్వానంలో హాయిగా

ప్రాణాలు విడుస్తున్నాన్నేను మహదానందంగా-

చాలు ఇక ఈ జీవితానికి-

ఇంతటి విహ్వలానుభవం – చాలు, చాలు!

**

పెయింటింగ్: పఠాన్ మస్తాన్ ఖాన్