చిన్నమ్మ పనికి  రాక అవాల్టికి నాలుగు రోజులు. ఫోను చేస్తే ఎత్తలేదు. ఇల్లెక్కడో సరిగ్గా తెలీదు. పని చేసుకోలేక విసుగ్గా వుంది లావణ్యకి. చివరికి వచ్చింది. జ్వరంవచ్చి, లంఖణాలు చేసిన దానిలా, మొఖం అంతా పీక్కుపోయి. ఏదో గట్టిగా ...

  “ఏమి కుచేలక్కా, నీ కొడుకు బాగున్నాడా?” అని అడిగింది సావిత్రక్క. “బాలేక ఏమి సావిత్రీ … టెంకాయ చెట్టు మాదిరి పొడుగ్గా పెరిగినాడు. ‘నీళ్ళు’ పోయలేక చస్తా ఉండా!” అని ముక్కు చీదింది కుచేలక్క. “అంత నిష్టూరం ఎందుకక్కా...

  ఫంక్షన్ హాలులో విజ్జుగాడిని వెతుకుతున్నాను. ఇప్పుడే వస్తానని చెప్పి వెళ్ళినవాడు ఎంతకీ రాలేదు. వాడి కోసం  అటూ ఇటూ పరికించి చూస్తూ తిరుగుతున్నాను. ఇంతలో నవ్వొకటి లీలగా గాలిలో తేలుతూ నన్ను మృదువుగా తాకింది. అదే నవ్వు...

కారైకల్ బీచిలో, సాయం సంధ్యా సమయంలో స్నేహితురాలుతో కలిసి తీరికగా నడుస్తున్నహేమ చటుక్కున ఆగి, యిలా అంది. ” చూడు సౌజన్యా, అలలు ఉవ్వెత్తున ఎగసి పడి తీరాన్ని చేరి మెల్లగా వెనక్కి జారుకుంటాయి. మన సమస్యలు కూడా అంతే...

ఎండాకాలం సెలవులకు పిల్లలు ఇంటికి వచ్చారు . అయితే టీవీలో పోగో, బాలభారత్, పిల్లల కార్టూన్లూ   లేకుంటే  సెల్లులో  ముచ్చట్లు పొద్దు పొద్దు అంతా చూస్తున్నారు.  నాకు ముగ్గురు మనవరాళ్ళు ఒక మనుమడు.  ఇంటర్మీడియట్ సెకండ్ ఇయర్...

“ప్రతిరోజూ నువ్వు నిద్రలేచింది మొదలు, రోజు గడిచేలోగా నీకళ్ళముందు ఎన్నో సంఘటనలు చోటు చేసుకుంటాయి. వాటిలో నువ్వు స్పందించి, గుర్తించుకునేలా చేసేవి కొన్నైనా ఉంటాయి. అవి కలిగించే అనుభూతుల కారణంగా, నీ మనసు ఆనందంతో పులకించనూ...

“సెల్వా, ఇక్కడ ఎంత హాయిగా వుందో చూశావ్ , పచ్చగా, రంగురంగుల పూల మొక్కలూ, వాటితో పోటీ పడే సీతాకోక చిలుకలు, పైన దూది మబ్బులు నిండిన నీలి ఆకాశం, నిర్మలమైన గాలీ” ” ఔను మీనూ, ఇక్కడ మనకి అడ్డు చెప్పే...

     అక్కడ చూపులు పారే అంత మేరా పచ్చని పొలాలు. వాటి మీద వాలుతూ కొన్ని, ఎగిరి పోతూ కొన్ని, చక్కర్లు కొడుతూ కొన్ని పక్షులు వింత శబ్దాలు చేస్తున్నాయి. తడిని తాగిన పైర్లు ఎంత అందంగా తయారైనావో చూడ్డానికే అన్నట్లు ఆకుల ద్వారా...

‘కారణాలు బోలెడు చెప్పచ్చు. కొంతకాలము తరువాత ఆమెకు ఆ బంధం ‘తనది’ గా అనిపించిక పోయి ఉండొచ్చు లేదా మళ్లీ తను అలాగే ఉండాలేమో అనే ఆలోచన వచ్చినప్పుడు కూడా కావచ్చు. బయటి నుంచి చూసేవాళ్లకు వాళ్ళదేమిటి చక్కటి సంసారం అనిపించినా...

“అతను కాగితాలపై బొమ్మలు వేసి ఇచ్చేవాడు. ఆకాశంలో చుక్కల గురించి కథలు చెప్పేవాడు. రాత్రుళ్ళు నన్ను జోకొడుతూ పాటలు పాడి నిద్రపుచ్చేవాడు.  యిద్దరం కలిసి పెదవాగు వెంట రంగురాళ్ళని ఏరే వాళ్ళం. అతడెప్పుడూ  ఊరు దాటివెళ్లడం నేను...

ప్రభుత్వాలు మారినప్పుడల్లా ఆర్టీసీ బస్సు రంగు మారుతుంది. అలా పెయింట్ మీద మరో పెయింట్ మరకలతో ఓ పల్లె వెలుగు బస్సు కొమ్మలకు విరగకాసిన పనస పండ్లలా నిండుగా వచ్చి ఆగింది. అప్పటికీ ఉక్కపోతకు చెమటలు కక్కుతున్న నలుగురు...

హవ్వ! బొంకేసింది. తనకి పిల్లలే లేరని అడ్డంగా బొంకేసింది. జనాభా లెక్కల్లోంచి ఇద్దర్ని తీసేసింది. చెట్టంత కొడుకుల్ని  కాలనీ లోనే  పెట్టుకుని, తాను ‘గొడ్రాలి’ నని తన నోటితోనే చెప్పేసింది. చెబుతూ నవ్వేసింది కూడా. నవ్వొచ్చి...

అవతలివైపు నిశ్శబ్దాన్ని అర్ధం చేసుకుంటూ “వాసూ ఎలాగూ ఊళ్ళో లేరు కదా! పోనీ సాయంత్రం పిల్లల్ని పికప్ చేసుకుని ఇక్కడికి రాకూడదూ, కాస్త మార్పుగా ఉంటుంది?” అన్నాను. “ఇప్పుడు కాదులే” అంటూ ఫోను పెట్టేసింది వనిత. దుఃఖంతో...

“స్వేచ్చకీ,  స్వాతంత్రానికీ తేడా ఏంటి?” “…” “స్వేచ్చకీ, స్వాతంత్రానికీ గల తేడా ఏంటో? నీకు తెలుసా, తెలీదా?” అతనెప్పుడో ఆలోచనల్లోకి జారిపోయున్నాడు. మెదడును పూర్తిగా స్వాధీనంలోకి...