ఎండాకాలం సెలవులకు పిల్లలు ఇంటికి వచ్చారు . అయితే టీవీలో పోగో, బాలభారత్, పిల్లల కార్టూన్లూ   లేకుంటే  సెల్లులో  ముచ్చట్లు పొద్దు పొద్దు అంతా చూస్తున్నారు.  నాకు ముగ్గురు మనవరాళ్ళు ఒక మనుమడు.  ఇంటర్మీడియట్ సెకండ్ ఇయర్...

“ప్రతిరోజూ నువ్వు నిద్రలేచింది మొదలు, రోజు గడిచేలోగా నీకళ్ళముందు ఎన్నో సంఘటనలు చోటు చేసుకుంటాయి. వాటిలో నువ్వు స్పందించి, గుర్తించుకునేలా చేసేవి కొన్నైనా ఉంటాయి. అవి కలిగించే అనుభూతుల కారణంగా, నీ మనసు ఆనందంతో పులకించనూ...

“సెల్వా, ఇక్కడ ఎంత హాయిగా వుందో చూశావ్ , పచ్చగా, రంగురంగుల పూల మొక్కలూ, వాటితో పోటీ పడే సీతాకోక చిలుకలు, పైన దూది మబ్బులు నిండిన నీలి ఆకాశం, నిర్మలమైన గాలీ” ” ఔను మీనూ, ఇక్కడ మనకి అడ్డు చెప్పే...

     అక్కడ చూపులు పారే అంత మేరా పచ్చని పొలాలు. వాటి మీద వాలుతూ కొన్ని, ఎగిరి పోతూ కొన్ని, చక్కర్లు కొడుతూ కొన్ని పక్షులు వింత శబ్దాలు చేస్తున్నాయి. తడిని తాగిన పైర్లు ఎంత అందంగా తయారైనావో చూడ్డానికే అన్నట్లు ఆకుల ద్వారా...

‘కారణాలు బోలెడు చెప్పచ్చు. కొంతకాలము తరువాత ఆమెకు ఆ బంధం ‘తనది’ గా అనిపించిక పోయి ఉండొచ్చు లేదా మళ్లీ తను అలాగే ఉండాలేమో అనే ఆలోచన వచ్చినప్పుడు కూడా కావచ్చు. బయటి నుంచి చూసేవాళ్లకు వాళ్ళదేమిటి చక్కటి సంసారం అనిపించినా...

“అతను కాగితాలపై బొమ్మలు వేసి ఇచ్చేవాడు. ఆకాశంలో చుక్కల గురించి కథలు చెప్పేవాడు. రాత్రుళ్ళు నన్ను జోకొడుతూ పాటలు పాడి నిద్రపుచ్చేవాడు.  యిద్దరం కలిసి పెదవాగు వెంట రంగురాళ్ళని ఏరే వాళ్ళం. అతడెప్పుడూ  ఊరు దాటివెళ్లడం నేను...

ప్రభుత్వాలు మారినప్పుడల్లా ఆర్టీసీ బస్సు రంగు మారుతుంది. అలా పెయింట్ మీద మరో పెయింట్ మరకలతో ఓ పల్లె వెలుగు బస్సు కొమ్మలకు విరగకాసిన పనస పండ్లలా నిండుగా వచ్చి ఆగింది. అప్పటికీ ఉక్కపోతకు చెమటలు కక్కుతున్న నలుగురు...

హవ్వ! బొంకేసింది. తనకి పిల్లలే లేరని అడ్డంగా బొంకేసింది. జనాభా లెక్కల్లోంచి ఇద్దర్ని తీసేసింది. చెట్టంత కొడుకుల్ని  కాలనీ లోనే  పెట్టుకుని, తాను ‘గొడ్రాలి’ నని తన నోటితోనే చెప్పేసింది. చెబుతూ నవ్వేసింది కూడా. నవ్వొచ్చి...

అవతలివైపు నిశ్శబ్దాన్ని అర్ధం చేసుకుంటూ “వాసూ ఎలాగూ ఊళ్ళో లేరు కదా! పోనీ సాయంత్రం పిల్లల్ని పికప్ చేసుకుని ఇక్కడికి రాకూడదూ, కాస్త మార్పుగా ఉంటుంది?” అన్నాను. “ఇప్పుడు కాదులే” అంటూ ఫోను పెట్టేసింది వనిత. దుఃఖంతో...

“స్వేచ్చకీ,  స్వాతంత్రానికీ తేడా ఏంటి?” “…” “స్వేచ్చకీ, స్వాతంత్రానికీ గల తేడా ఏంటో? నీకు తెలుసా, తెలీదా?” అతనెప్పుడో ఆలోచనల్లోకి జారిపోయున్నాడు. మెదడును పూర్తిగా స్వాధీనంలోకి...

ఒక మహా సముద్రంలో ఒక మహా మత్స్యం ఉంది. మనుషుల లెక్కల ప్రకారం ఆ చేప వయస్సు 300 సంవత్సరాలు. అయితే  ఆ ప్రత్యేకమైన చేపల లెక్కలు మనకి తెలియదు .కానీ ఆ మహా మీనముల దృష్టిలో అది మరీ ఎక్కువ వయస్సు కాదు .మధ్య వయస్సులో ప్రవేశించింది...

నేను ఒంటరిగా నడుస్తున్నా. నా చుట్టూ చీకటి పొరలు పొరలుగా రాలుతోంది. కళ్ల ముందు దారి సరిగా కనపడటం లేదు. ఎటు వెళ్తున్నానో, ఎందుకు వెళ్తున్నానో, ఎక్కడికి వెళ్తున్నానో అంతుపట్టడం లేదు. ఆ దారిన ఇంతకు ముందు నడిచిన జ్ఞాపకం కూడా...

ఇదంతా జరిగి ఏభై ఏళ్లు గడిచిపోయాయంటే నమ్మశక్యంగాలేదు. బైండుచేయించి పెట్టుకున్న ‘మ్యూజింగ్స్’ పుస్తకాల బీరువాలో భద్రంగా ఉంది; ఎన్ని ఊళ్లు మారినా నావెంటే వస్తోంది. దాని మూల్యం బాబూరావుకి చెల్లించనేలేదు.

1 “నేను ఈ చేతులతో వేల క్రూర   మృగాల్ని చంపాను. ముఖ్యంగా పొగరుబోతు అడవి పందుల్ని. కాని మనిషిని చంపడమంటే నావల్ల కాదు. మనిషన్నవాడెవడివల్లా కాదు.” అతడి మాటలకు ఆ కారులో ప్రయాణిస్తున్న వారెవరి ముఖంలోనూ కత్తివేటుకు...

‘‘నీ అభిప్రాయాలకి తగ్గట్టూ పాత్రలని కల్పించి వాళ్ళు నిజం మనుషులని నమ్మించలేవు. అలాంటి మనిషి గురించి నీకు ఏం తెలుసనుకోను. వాడి లోకం, దాని ఒంటరితనం, అందులోని దయ్యాలూ… అవేం నీకు తెలియవు. కాబట్టి నువ్వు రాయలేవు. రాసి న్యాయం...

“అయినా ఒక డేటింగ్ యాప్‌లో తగిలినవాడివి. నువ్వేంటో, ఎలాంటివాడివో తెలుసుకోకుండా ఎలా నిన్ను కలవడం?” కనుబొమ్మలెగరేసింది.