మూలం: లూయిస్ గ్లుక్
అతడు రెండువారాలుగా ఆ అమ్మాయినే గమనిస్తున్నాడు
తరచూ ప్లాజాకు వచ్చే ఆ అమ్మాయిని.
బహుశా ఇరవైలలో ఉంటుందేమో ఆమె.
మధ్యాహ్నం వేళ కాఫీతాగుతూనో,
తన చామనఛాయ మొఖంతో ఏదో పత్రికలోకి తొంగిచూస్తూనో కనిపించేది.
సిగరెట్లో లేదా ఏ పూలబొకేనో కొనే నెపంతో అతడు
అక్కడే తచ్చాడుతూ దూరంనుంచి ఆమెనే గమనించేవాడు
తాను అబలనని అనుకొనేదామె అంతవరకు
అతని ఊహాలోకపు అవసరాలకు ఆమె జతపడటంతో
ఆమె మహాశక్తివంతురాలయింది.
ఇపుడు అతడు ఆమెకు బంధీ.
అతడు బహూకరించిన పదాలను
అతను ఊహించుకొన్న స్వరంతో మెత్తగా, ముద్దుముద్దుగా పలికేది
క్రమేపీ ఆమె అతణ్ణి గుర్తుపట్టేది, ఎదురుచూసేది
ప్రతీరోజు తలస్నానం చేసి అలంకరించుకొని వచ్చేదేమో కూడా.
ప్లాజాలో ఇదివరకట్లా తలదించుకొని కాక
గుమ్మం వైపు పదే పదే చూసేది.
ఆ తరువాత వారిద్దరూ ప్రేమికులు అయ్యారు.
ఇది ఇంత తొందరగా జరుగుతుందని అతనుకూడా ఊహించి ఉండడు.
ఆమె తనని తాను అతనికి అర్పించుకొన్న మరుక్షణం
అతని శరీరంపై, అతని ఉద్వేగాలపై ఆమె చేస్తున్న అధికారం
ఒక్కసారిగా అంతమైంది.
ఆమె మాత్రం ఒక స్త్రీ మొదటిసారిగా ప్రేమలోకి నడిచిన క్షణాలలోకి
కొంచెంకొంచెంగా ముడుచుకుపోయింది.
నీడకూడా లేని వ్యక్తిగా, ఈ లోకానికి చెందనిదానిలా అక్కడే ఉండిపోయింది
అతనికి ఇంకేమాత్రం ఉపయోగపడప్పుడు
ఆమె బ్రతికుంటే ఏంటి, చస్తే ఏంటి.
***
ఈ కవితచదివాకా నా మూడుదశాబ్దాల పఠనానుభవం ఒక్కసారిగా కుప్పకూలినట్లయింది. ఇది పెసిమిజమా? సినిసిజమా? నార్సిసిజమా? ఏమో తెలియలేదు నా శక్తి సరిపోలేదు తేల్చుకోవటానికి.
ఒకటి మాత్రం స్పష్టంగా అర్ధమైంది. ఆత్మగౌరవాన్ని తాకట్టుపెట్టి సంపూర్ణంగా అర్పించుకోవటం అనేది ఆత్మవినాశనానికి దారితీస్తుంది అని, అలా అర్పించుకోవటం ద్వారా వచ్చే అధికారం శాశ్వతంగా నిలిచిఉండదని. అది భౌతికం కావొచ్చు, మానసికం కావొచ్చు. చలం చెప్పిన ఆత్మలోకంలో దివాళా లాంటిది.
అతని ఊహాలోకపు “అవసరాలకు” ఆమె జతపడటం, ముద్దుముద్దుగా, అర్పించుకొన్న మరుక్షణం అధికారం అంతమవ్వటం, ముడుచుకుపోవటం, ఉంటే ఏంటి, చస్తే ఏంటి? ఎన్నెన్ని కిటికీలను తెరిచే వాక్యాలివి. జెన్యూన్ మానవోద్వేగాలు ఎంతబలంగా చెప్పబడ్డాయీ! “మోజు తీరాకా వదిలేసాడు” అనే సామాన్యవాక్యాన్ని కళాత్మకంగా చెబుతూనే ఎంత విశాలమైన కాన్వాస్ ను పరచిందీ!
*
కవిత బాగుంది. కానీ మనకి చలం దగ్గర నించి ఈనాటి స్త్రీ వాదుల వరకూ ఈ విషయాన్ని ఇంతకన్నా బలంగా చెప్పారు. కదా
ఇంత పచ్చిగా ….
కళ తో మిళితమైన అభివ్యక్తి
అనువాదం సరళంగా
కవిత చాలా కాలం గుర్తుకు వుండేలా
షార్ప్గగా వుంది
Baba gaaru meeku best wishes
thank you kumaraswamy gaaru
It is clear you have a sincere and bold attempt to translate a poem by a laureate. As her poems are not readily available here,you should have given the original poem.
Good luck.
thank you prasad gaaru, for the appreciation.
Most of her books are available in amazon sir. The above poem title is Plaza from her book “Village Life”
మీరు చివరలో చెప్పినట్టు “అతని ఊహాలోకపు “అవసరాలకు” ఆమె జతపడటం, ముద్దుముద్దుగా, అర్పించుకొన్న మరుక్షణం అధికారం అంతమవ్వటం, ముడుచుకుపోవటం, ఉంటే ఏంటి, చస్తే ఏంటి? ఎన్నెన్ని కిటికీలను తెరిచే వాక్యాలివి. జెన్యూన్ మానవోద్వేగాలు ఎంతబలంగా చెప్పబడ్డాయీ! “మోజు తీరాకా వదిలేసాడు” అనే సామాన్యవాక్యాన్ని కళాత్మకంగా చెబుతూనే ఎంత విశాలమైన కాన్వాస్ ను పరచిందీ!”
thank you sir
“ధర్మపత్ని “అనే పదం పాశ్చాత్య ఆటవిక, బానిస ప్రపంచానికి అర్ధంకానిది.
🙂 Different perspective sir
లూయిస్ గ్లాక్ ‘ఇన్ ద ప్లాజా’ poem analysis by Chris Banks
“It is so obviously the most miraculous thing to do” responds Louise Glück to the question of writing poetry in the short documentary film series The Poet’s View put together by the Academy of American Poets ( a great gift, by the way, for that “hard-to-buy-for-poet” in your family). I picked up her new book A Village Life published by FSG the other week and a few days later another copy of it arrived in the mail. It seems my good friend and fellow poet Paul Vermeersch had bought it too and finding it a “warm, open and generous collection”, he sent me a copy of it in the mail at his own expense. Good guy, that Paul.
In an earlier essay called “Staying News: A Defense of the Lyric” in Poets Teaching Poets: Self And The World, Joan Aleshire repudiates those who tagged Glück earlier in her career as “a confessional and idiosyncratic subjective poet” by explaining Glück “is interested in ‘gospel,’ not in ‘gossip,’ the experience itself, not the literal details.”
Aleshire goes on to talk about one of Glück’s more well known poems Mock Orange, calling it “an argument between two parts of the self: the one that needs to believe—in love, in union with another; and the one that knows such belief is self-deception, but will go on being deceived.”
This started me thinking about a new poem called “In The Plaza” from Glück’s new collection A Village Life. Here is the poem in its entirety:
In The Plaza
For two weeks he’s been watching the same girl,
someone he sees in the plaza. In her twenties maybe,
drinking coffee in the afternoon, the little dark head
bent over a magazine.
He watches from across the square, pretending
to be buying something, cigarettes, maybe a bouquet of flowers.
Because she doesn’t know it exists,
her power is very great now, fused to the needs of his imagination.
He is her prisoner. She says the words he gives her
in a voice he imagines, low-pitched and soft,
a voice from the south as the dark hair must be from the south.
Soon she will recognize him, then begin to expect him.
And perhaps then every day her hair will be freshly washed,
she will gaze outward across the plaza before looking down.
And after that they will become lovers.
But he hopes this will not happen immediately
since whatever power she exerts now over his body, over his emotions,
she will have no power once she commits herself—
she will withdraw into that private world of feeling
women enter when they love. And living there, she will become
like a person who casts no shadow, who is not present in the world;
in that sense, so little use to him
it hardly matters whether she lives or dies.
That same tension found in Mock Orange between sex and its resulting unfulfillment, the longing for union and the awareness that such union is never truly possible, situates itself again in this poem, but here Glück, in the role of omniscient narrator, conceives of a young couple in a plaza within her fictional village to play out this struggle between human desire and human folly.
In the poem’s beginning, the man is gazing at the young woman who is completely unaware of his interest in her which is the main source of her sexual allure and power over him:
Because she doesn’t know it exists,
her power is very great now, fused to the needs of his imagination.
He is her prisoner. She says the words he gives her
in a voice he imagines, low-pitched and soft,
a voice from the south as the dark hair must be from the south.
Glück lets readers know through her spare, almost clinical regard that the young woman will eventually “recognize him, then begin to expect him” and later “after that, they will become lovers”. This is when the young woman will lose her uniqueness, her great power over the man, for such a union, the consummation of desire, comes with a price—a lessening of one’s self:
she will have no power once she commits herself—
she will withdraw into that private world of feeling
women enter when they love. And living there, she will become
like a person who casts no shadow, who is not present in the world;
It is her separateness from the young man that he actually covets; her unconscious mind wholly unaware of his conscious assessment of her. It is the young woman’s essential mystery that he yearns to possess, that holds him prisoner, but once this is gone, shortly after he has possessed her, she becomes “so little use to him / it hardly matters whether she lives or dies.”
In Louise Glück’s poetry, sex and love are viewed as abandonment, the surrender of the self, but tempered by the knowledge that such surrender is always momentary, never lasting. In her essay, Joan Aleshire makes an interesting statement about the earlier poem Mock Orange but she could just as easily have been talking about this new poem: “The longing for union combined with the knowledge that union can’t be truly achieved makes the poem’s argument acutely complex and dramatic.”