You don’t give anyone……

in a remote corner where no human soul loiters

digging a deep pit in the shelter of a mound
a miserly old man hid his gold.

Each succeeding day the old man would break open the pit

would be mighty thrilled looking at the mass of gold.

Seeing all this hiding as he did from behind the shrubs

a thief robbed it in its entirety.

The next day came the old man.

Found on opening up the pit that the gold had vanished.

Beating his head and mouth he cried aloud

shrieking and screaming weeping shedding copious tears.

Hearing him wail thus

the neighbouring folks arrived there to ask:

“Why do you cry wallowing on the ground like this?”

when he responded to them in this manner:

“What shall I say?  All the money

I had hoarded for the past thirty years

I hid in this pit.  Some thief

has wiped wholesale all the yellow gold.

I used to come here everyday

would look at the gold to my heart’s content.

Alas!  What shall I do hereafter?

Said the old man with tear-filled eyes.

Listening to him they said like this:

“You don’t give anyone, nor do you eat.

How has it profited you in anyway?

Isn’t it the same whether it’s there or you’ve lost it?”

“In any case, what’s so catastrophic about it?

Why don’t you place a huge stone where you had hid the gold

keep seeing it every day to your heart’s fill,”

They advise the emaciated old man.

—మధురకవిగా పేరు గాంచిన నాళం కృష్ణా రావు గారి కవిత.!

1.ఊరి వెలుపల పాడు కోనేరు చెంత
మనుజులెవ్వరు మసలని మారుమూల
గుట్ట చాటున లోతైన గోయి త్రవ్వి
పసిడి దాచెను పిసినారి ముసలి యొకడు.
.
2. ప్రతిదినంబున వృద్ధుండు పాతుత్రవ్వి
మురిసి పడుచుండు బంగారు ముద్దజూచి
పొదలమాటున నదియెల్ల పొంచిచూచి
దొంగ యొక్కడు సర్వంబు దోచికొనియె
.
౩. మరుదినంబున ముసలివాడరుగుదెంచి
గోయిత్రవ్వంగ బంగారు మాయమయ్యె
నెత్తినోరును లబలబ మొత్తికొనుచు
గొల్లుమని యేడ్చి యతడు గగ్గోలువెట్టె
.
4. అంతనాతని యరపుల నాలకించి
పరుగు పరుగున పొరుగువారరుగుదెంచి
“ఏల యేడ్చెద వీలీల నేల బొరలి?”
అనుచు ప్రశ్నింప నీరీతి బనవె నతడు
.
5. “ఏమి చెప్పుదు? ముప్పదియేండ్ల నుండి
కూడబెట్టిన ధనమెల్ల గోతిలోన
దాచియుంచితి, నెవ్వడో తస్కరుండు
పచ్చపైకంబు మునుముట్ట మ్రుచ్చిలించె
.
6. “అనుదినంబును నిచ్చటి కరుగుదెంచి
కాంచనంబును కాంక్షమై కాంచుచుందు;
ఏమి చేయుదు నక్కటా! యింకమీద?”
అంచు ముదుసలి కన్నీరు నించి చెప్పె
.
7. అనుడు నా మాటలకు వార లనిరి యిట్లు
“పరులకీయవు, కుడువవు, పైడి నీకు
ఏమి లాభంబు చేకూర్చె నింతదనుక?
అకట! ఉండిన నూడిన నొకటి కాదె
.
8. ఇప్పుడైనను మించినదేమి కలదు?
పైడి గలచోట నొకపెద్ద బండ పాతి
కాంచు చుండుము నిత్యంబు కాంక్ష దీర”
అనుచు ముదుసలి వగ్గుతో ననిరి వారు.