Dear Refugee, My Life Must Go On…

It’s not too unthinkable,

sipping licorice tea in my cardigan,

And day dreaming of a life of civil liberties.

Out of the window,

I see stars coming out from under your sky,

But on ground, I don’t see the tears on your muddy faces.

I’ve only seen your life

through images in those makeshift towns,

Tell me, why is that the rain makes you cry harder?

With an inexhaustible supply of water,

I wash my roses in the sink watching for thorns,

While you will hedge those fences that’ll rip into your flesh.

My kids have all grown,

abandoning these slides in the backyard,

But do you see dusty carcasses of merry-go-rounds left behind midplay?

Politics aside,

I’m grateful I’m here,

Yet terribly guilty that you are still there.

Where you must be hunting

for bread for your family while fleeing homes for tents,

I am frivolous enough to dip the artisan chip into a bowl of guacamole.

Tonight, I’ll take pills to catch a wink,

while you find yourself undead,

After a night of rockets marching on your ear drums.

Tomorrow,

I might go fishing in the waters

That will swallow you in the midnight storm as you cross the seas.

While you’ve been busy

walking to the end of the earth for a roof,

My time has been excessively occupied too.

“Where you headed?”

you might ask,

But until I fall off this life’s treadmill, I can’t stop to answer.

Sometimes, when I’ve felt desolately lonely,

I’ve paused to look for God,

to see if I can be loud enough across oceans for you to hear my love.

Just like you,

I worry about the plight of my children,

However, mostly behind their roaring new wheels.

When society tries to inspire me

to fight for your rights,

I silence its voice by claiming, “Charity begins at home”.

You might be dying to live in peace,

but I can offer my love,

Only just as much as I have for the stranger on the street.

So, let me dampen your spirit

that we will be friends,

When you call on me, I might act like I’ve never fought for your cause.

Because,

I am one and all thousands of you,

Are no one to me.

***

ప్రియ శరణార్థీ! నా జీవితం ఇలా నడవనీ…

అనువాదం: అనూరాధ నాదెళ్ల

నన్నల్లుకున్న వెచ్చని కార్డిగన్,

మెత్తని నా అరచేతుల మధ్య పొగలు కక్కే ‘లికరస్’ టీ………

పౌర హక్కుల్ని పగటికలలుగా కనేందుకు

ఈ నేపథ్యం సహజంగా లేదూ?

నువ్వూ, నేనూ పంచుకున్న ఆకాశం కప్పు క్రింద,

నా గది కిటికీ లో నీ వైపు నుంచి తళుక్కుమంటూ నడిచొస్తున్న నక్షత్రాలు!

కానీ, దైన్యంతో అలసిన నీ ముఖంలోని కన్నీరు మాత్రం

ఈ నేల మీద అగోచరంగానే ఉంది.

తల మీద కప్పుకోసం నువ్వు పేర్చుకుంటున్న క్షణకాలపు ఏర్పాట్లలోనే

నీ జీవితపు చిత్రాలు సాక్షాత్కరిస్తున్నాయి.

అవునూ, అందరికీ ఇంద్రధనస్సుల్ని పట్టుకొచ్చే వాన చినుకులు

నీకు మాత్రం దుఃఖాన్నెందుకిస్తున్నాయి?

ఇక్కడ, నా ఇంటి సింక్ లో స్వచ్ఛమైన నీటి ప్రవాహం మధ్య

గులాబీలను శుభ్ర పరుస్తున్నాను, ముళ్లని జాగ్రత్తగా తప్పించి మరీ….

అక్కడ, నువ్వు దాటుతున్న భౌగోళిక సరిహద్దు ఇనుపకంచై

నిలువునా చీర్చి, నీ శరీరం మీద ఎర్రెర్రని గులాబీల్ని ముద్రిస్తోంది!

ఇక్కడ, నా పెరట్లో జారుడుబల్లలు నిశ్శబ్ద గీతాల్ని ఆలాపిస్తున్నాయి,

పసితనం వదిలి నా పిల్లలు పెద్దరికాన్ని తొడుక్కుంటున్నారు!

అక్కడ, మెర్రీ గోరౌండ్ చుట్టూ కేరింతలైన బాల్యం

అదాటున వచ్చిన యుధ్ధం తాకిడికి చెల్లాచెదరై దుమ్ముగొట్టుకుని గుట్టలై పడుంది.

రాజకీయాలొద్దులే, వాటిని ప్రక్కన పెడదాం.

నేనిక్కడ ఇలా ఉన్నందుకు సదా కృతజ్ఞురాల్ని!

కానీ, నువ్వింకా అక్కడే ఉన్నావన్న వాస్తవం

నన్ను అపరాధిని చేస్తోంది!

ఆకాశం క్రింద ఓ ఆచ్ఛాదన కోసం,

నీ కుటుంబానికి ఓ పూట కడుపు నింపటం కోసం అన్వేషిస్తుంటావ్!

నేను మాత్రం, విలాసంగా

‘గాక్ మోలే’ లో అందమైన రూపులు తొడుక్కున్న చిప్స్ ని నంజుకుంటున్నాను!

ఏదీ, ఈ రాత్రి కాస్త కనురెప్పలు మూత పడేందుకు

రెండు మాత్రల సాయం తీసుకుంటాను.

చెవులు దద్దరిల్లిన యుధ్ధ విమానాల మ్రోతతో రాత్రిని నిద్ర పుచ్చిన నువ్వు,

తెలవారి ఇంకా బ్రతికే ఉన్నందుకు విస్తుబోతావ్!

రేపు నేను తీరిగ్గా సముద్రంలో

చేపలు పట్టేందుకు వెళ్తానేమో.

ఏ అర్థ రాత్రో సరిహద్దు దాటే నిన్ను

ఆ ఉప్పు నీటి ప్రవాహాలు అమాంతం మింగేస్తాయేమో!

తల దాచుకునే నీడ కోసం

ప్రపంచం ఆ చివరికంటా వెదుకులాడే నువ్వు

ఎంత తీరిక లేకుండా ఉన్నావో!

చిత్రంగా, నేనూ అంతే తీరిక లేకుండా ఉన్నాను తెలుసా?

‘నువ్వెక్కడికి?’

అన్న నీ ప్రశ్నకి

జవాబిచ్చే సమయం నాకు లేదు, నిజం!

ఈ జీవిత చక్రం ఆగాలి కదా ముందు!

అప్పుడప్పుడు నన్ను ఒంటరితనం కమ్ముకున్నప్పుడు,

దేవుణ్ణి వెదికేందుకు ఓ క్షణం విరామం తీసుకుంటాను.

సముద్రానికావల ఉన్న నిన్ను ప్రేమిస్తున్నానని

మరికాస్త బిగ్గరగా చెప్పాలనుకుంటాను!

నీలాగే దిగులు పడుతుంటాను,

పిల్లల కోసం….

అయితే, స్వేచ్ఛా విహంగాలై,

హద్దులెరుగక పరుగెడుతున్న వారికోసం సుమా!

సమాజం పిలుస్తోంది,

నీ హక్కులకోసం తనతో కలిసి పోరాడేందుకు రమ్మని!

‘ఉష్… ముందు నా ఇల్లు చక్కబెట్టాలి కదా’ అంటూ జోకొడుతున్నాను.

ఎవరు కాదనలేనిది కదూ ఈ అస్త్రం?

తెలుసు, ప్రశాంతంగా బ్రతికేందుకు

నువ్వు పడే యాతన,

నీ పట్ల నాకు ప్రేమ లేకపోలేదు.

అవును, అపరిచితుల్ని ఎవరినైనా నేను అచ్చం ఒక్కలాగే ప్రేమిస్తాను!

మనం స్నేహితులమన్న నీ అభిప్రాయాన్ని నీరుకార్చనీ,

నా గుమ్మంలో కొచ్చిన నీ ముందు

నేను ఏనాడూ నీ హక్కుల కోసం

పోరాడనేలేదన్నట్టు నటిస్తాను.

ఎందుకో తెలుసా?

నేను నేనే!

నాకు అంతా నేనే!

నీలాటి వేలాది మంది నాకేమీ కారు కనుక!

***