జుజ్జూరి వేణుగోపాల్దేవుడ్ని మోసే ఏనుగులుంటాయ్దేవుడిగా మారిన ఏనుగులుంటాయ్అలాంటి కథల్లో మనిషి పాత్రలుంటాయిఆ పాత్రల్లో మనిషెప్పుడు దేవుడిగా ఎదగలేదు!దేవుడు మట్టిబొమ్మకు రాత్రిని రాసిఅడవిని తమ ఘీంకారాలతో నిద్రలేపడానికితొండాన్నీ సాగదీసి పిడుగు శబ్దాన్ని పోసాడు.చుక్కల్ని కొమ్ములకు పూసి ఏనుగుకు ప్రాణం ఉదాడు.ఏనుగుపై ఊరేగాలనే కోరిక పుట్టి దిగనని మారాం చేస్తూచివరికతడు ఊరేగుతూనే ఉత్సవ విగ్రహంగా ఆగిపోయాడు.భారతీయుల్లో స్వాతంత్రోద్యమ కాంక్షను నింపాలనుకున్నప్పుడు అవి నిమజ్జన మట్టి విగ్రహాలుదేవుడితో పాటే అవి భూమినీ,మనుషుల్నీ కాపాడుతూ మోయాలనుకున్నప్పుడు అష్టదిగ్గజాలుమనిషికి దేవుడి స్ధానమిచ్చిన ఏనుగులు మనుషుల్లో రాక్షసుల్ని నిద్రలేపాయిదేవతలకు ఐరావతంలానే పిల్లలకు జంగిల్ బుక్ లో ‘హతీ’గజరాజులే అడవిని సృష్టించాయితమ దంతాలతో నేలను తవ్వి నీటిని పారించాయినోటితో గాలి ఊది ఆకుల్ని రాలేలా చేసాయిపర్వతాలు,చెట్లపై పక్షులతో అడవంతటనీ తయారు చేసాయి.ఇది అడవికి తెలిసిన నియమం… అడవిప్పుడు మనుషులదిమనిషి అడవిని లాక్కున్నప్పుడు ఏమీ మాట్టాడనట్టే,తమ దంతాలూడగొట్టినప్పుడు నిశ్శబ్దంగా ఉన్నట్టే,తోళ్ళను ఒలచినప్పుడు మౌనంగా ఉన్నట్టే,కడుపులో బిడ్డల్ని చంపుతున్నప్పుడు ఏమీ మాట్లాడలేదు.మనుషుల్నీ తమ బిడ్డలే అనుకుని మన్నించాయిఏనుగు ఏనుగు నల్లన! ఏనుగు మనసు తెల్లనమనిషి మనిషి తెల్లన!మనిషి మనసు నల్లనచంద్రుడు మబ్బుల్లో దాక్కొన్నప్పుడునేను అన్నం తిననంటేఏనుగప్పుడు నాన్నగా మారి నన్ను వీపుపై మోస్తుందిపెద్దయ్యాక నా చేతిలోనే మరణిస్తానని తెలిసినాఅది అలాగే నన్ను మోస్తుంది.*
పెద్దన్న
కృష్ణుడు
శ్రీనివాస్ గౌడ్
కృపాకర్ పోతుల
తిలక్ బొమ్మరాజు
కవనమాలి
స్వాతి కుమారి
మనుషులకీ, జంతువులకీ మధ్య విరిపోటుని చెప్తూ అవెందుకు బెటరొ కవితాత్మకంగా చెప్పుకొచ్చారు. మంచి కవిత్ వేణూ మీ “బహుశా” సంపుటినుంచి.
నీ కవిత్వంలో మెదడు కదులుతుంది …. అప్పుడు హృదయం ఏం చేస్తుండి ఉండి ఉంటుంది ? వేణు బాగుంది. చదివించింది