37 ఏళ్ళుగా తొలుస్తున్న కథ ఇది!

బాల్యం నుంచే కొన్ని జ్ఞాపకాలు, రుచులు, వాసనలు, రచనలు- మనల్ని జీవితాంతం నీడలా వెంటాడుతుంటాయి. నా కౌమార్యంలో.. అప్పుడే సాహిత్య ప్రపంచంలో తప్పటడుగులు వేస్తున్న కాలంలో చదివిన కథ ఇది. అక్టోబర్‌, 1981 “వనితాజ్యోతి” మాసపత్రికలో ప్రథమ బహుమతి గెలుచుకున్న వేముల ప్రభాసత్యం రాసిన “రికార్డ్‌ డాన్సర్‌”. 37 ఏళ్లుగా నా మస్తిష్కాన్ని తొలుస్తూనే ఉంది. ఈ కథని సారంగలో పరిచయం చేద్దామనే ఉద్దేశంతో మరోసారి చదివాను. వస్తుపరంగా అనుభూతిలో తేడా లేకపోయినా, శిల్పపరంగా మరింత మెరుగులు దిద్దితే బాగుండేది కదా అనిపించింది. బహుశా, నా విస్తృత సాహితీ పఠనం వల్ల కాబోలు! నిజానికి రచయిత తొలి ముద్రిత రచన కాబట్టి, నా అనుమానాల్ని తోసిరాజని ఈ తరం పాఠకులకు పరిచయం చేద్దామని నిర్ణయించుకున్నా. పైగా అప్పట్లో ఈ కథ చదివి ప్రముఖ రచయిత వడ్డెర చండీదాస్‌గారు స్పందించడం గమనార్హం. వస్తువులో బలమైన “ఐరనీ” ఉంది కాబట్టే నన్నింతకాలం వెంటాడిందన్న మాట.

మొదట్నుంచి రంగస్థల నటుల పట్ల సమాజం చూపే వివక్ష నన్ను బాధించేది. నా చిన్నతనంలో “చింతామణి” నాటకం చూసినప్పుడే ఆ విషయం పసిగట్టాను. పొట్టకోసం ఊరూరా తిరిగే రంగస్థల నటులు, ముఖ్యంగా స్త్రీల పట్ల ప్రేక్షకులు చూపే వెకిలితనం అప్పట్లోనే నన్ను హర్ట్‌ చేసేది. ఒకసారి మా ఊరి డిగ్రీ కాలేజీలో చంద్రకళ (వెండితెర నాయిక) భరతనాట్యం ప్రోగ్రాం చూస్తున్నప్పుడు, నా పక్కనున్న కుర్రాళ్లు స్టేజిపైకి రాళ్లు విసరడం ఒక చేదు జ్ఞాపకం. నేను పాత్రికేయ వృత్తిలోకి వచ్చిన తర్వాత చాలామంది రంగస్థల కళాకారుల్ని “ఆంధ్రజ్యోతి” కోసం ఇంటర్వ్యూలు చేశాను. ఆలపాటి లక్ష్మి, కాకినాడ శ్యామల, డబ్బింగ్‌ జానకి, రాధాకుమారి వంటి సినీ ప్రముఖులు చెప్పిన రంగస్థల అనుభవాలు విని చలించిపోయాను.

ఇక అసలు కథ విషయానికి వస్తే-

ఇప్పుడు ఒకటి, అరా సినిమాల్లో చూపిస్తున్నారు తప్ప “రికార్డు డాన్సు”లు దాదాపు కనుమరుగయ్యాయి. అప్పట్లో రికార్డ్‌ డాన్సులంటే యూత్‌కి వెర్రి. ఆ వెర్రి వేయి తలల నాగై విషం చిమ్మిన తీరుని ఎంతో ఆర్తిగా చెబుతాడు రచయిత. ముఖ్యంగా కథ ఉత్తర తెలంగాణ (జగిత్యాల పరిసరాలు) నేపథ్యంలో జరిగింది కనుక.. ఆ మాండలికాన్ని చక్కగా వాడుకున్నారు. కథ గురించి నా మాటల్లో చెప్పేకంటే, వడ్డెర చండీదాస్‌గారి స్పందన చదివి, ఆ తర్వాత కథలోకి వెళ్లండి. కథ చదువుతుంటే, సుకుమార్‌ “రంగస్థలం”లోని రికార్డు డాన్స్‌ అనుకోకుండా మీకు గుర్తుకురావచ్చు. ఆ సినిమా డాన్సర్‌కూ, కథలోని డాన్సర్‌కూ మధ్య ఉన్న తేడా మీకు అర్థమైతే నేను చేసిన ఈ పరిచయానికి ప్రయోజనం నెరవేరినట్టే!

వడ్డెర చండీదాస్‌ స్పందన

“వనితాజ్యోతి” (అక్టోబర్‌ సంచిక) ఇంట్లో కంటపడి; ఏం తోచక అన్నట్లుగా పేజీలు తిరగేస్తూ- ఓ పేజీలో “రికార్డు డాన్సర్‌” పదాలు దొర్లుతుంటే ఎందుకో చదవాలనిపించి చూశాను.

రికార్డు తిరుగుతూనే ఉంది. “రికార్డ్‌ డాన్సర్‌” తిరుగుతూనే ఉంది. దీనికి “అనువర్తించే” రకరకాల, ఆర్థిక అనార్థిక “యిజాలు” తిరుగుతూనే ఉన్నాయి. వీటన్నిటినీ మోస్తూనే కానరాకుండా తిరిగే భూమిలా ఆ రికార్డ్‌ డాన్సర్‌ హృదయమూ తిరుగుతోంది – ఇంకా చచ్చిపోని “ఆత్మ”లో లోతుల్లో. రీ రికార్డు డాన్సర్ల కథలూ తిరుగుతూనే ఉన్నాయి.

ఆ కవ్వించే కన్నుల వెనక, గడ్డకట్టిన కన్నీళ్లను చవిచూడగల హృదయాలు ఒకటి అరా వుండి స్పందిస్తూ తిరుగుతూనే ఉన్నాయి. అయినా ఆ విషాదం ద్విగుణీకృతంగా తిరుగుతూనే ఉంది. మనసు లెదగకుండా మనుషు లెదుగుతున్న కాలం. మనుషులెదగకుండా దేశం ఎదుగుతున్న కాలం; ఈ “రికార్డులు” ఏదో రకంగా తిరుగుతూనే ఉంటాయనుకుంటాను.

అయినా – చటుక్కున జరగని అంకుర అభివృద్ధిలా నేడో రేపో ఇంతో అంతో ఎదుగుల మార్పు వొస్తుందని ఆశిస్తాను. కనీసం, నవ్వుల వెనక నవ్వులూ, కన్నీళ్ల వెనక కన్నీళ్లూ వుండే స్థితికైనా వస్తామని నమ్ముతాను.

(తెలంగాణ మారుమూల గ్రామీణ “ఆవరణ”లో) ఆ రికార్డు డాన్సును, చిత్రించిన ఆ తీరు చాలా చాలా బావుంది. (అదే, చాలా కాలంగా రాస్తున్న వాళ్లయితే ప్రత్యేకంగా ఇలా రాసి అభినందించాల్సిన అవసరం నాకు అనిపించకపోను) కథలోని విషాద వక్రోక్తి (Iragic Irony) చిత్రణ ప్రశంసనీయంగా ఉంది. రచన “నడక” బావుంది.

–  వడ్డెర చండీదాస్‌

రికార్డ్‌ డ్యాన్సర్‌

– వేముల ప్రభాసత్యం

ఆనాడు-

“ఈ ఊళ్లో శ్రీపతివాళ్ల గోడల్ల రికార్డు డాన్సట. డ్యాన్సర్‌ చాలా అందంగా ఉందట. అచ్చం సినిమా యాక్టర్‌ లాగ ఉందట. ఆంధ్రామె నట. పెద్ద పెద్ద ఊళ్లల్ల ఆడిందట..”

ఊళ్లో ఎక్కడ చూసినా “అట” వార్తలు వినబడుతున్నాయి. స్వయంగా చూసినవారు ఈ “అట” తీసేసి గొప్పగొప్పగా చెప్పుకుంటున్నారు.

“రాత్రి 10 గంటలకు ప్రోగ్రాం స్టార్ట్‌ అవుతుందట..”

“అరే రాత్‌ కో మజా ఉడాయింగే..”

“హో క్యా తారీఫ్‌ కరేంగే ఉసుకీ.. .. కో”

“దేఖ్‌ నే కా కాబిల్‌ హై ఔర్‌ ఉహుహుహుహూ ..”

“అచ్చా.. రిజ్వర్వ్‌ టికెట్‌ లేలేంగే”

“తబ్‌.. లలలా లలలా లాలా ..”

– రసగ్రంథం సాగిపోతున్నది.

ప్రేక్షక స్థలాన్ని మూడు తరగతులుగా విభజించారు. ముందున్న నేలను తవ్వి కుర్చీలు అమర్చారు. ఆ తర్వాత చాప. చివరికి నేల.

ఇంకొక మనిషి కూడా దూరే సందులేకుండా అంతా నిండిపోయారు. ఆ ఊళ్లో గాని, చుట్టుపక్కల గాని థియేటర్‌ లేనందువల్ల సినిమాలు చూసే అవకాశము లేదు. ఇలా నాటకాలవారో, డాన్సులవారో వస్తేనే ఊరి జనానికి వినోదోత్సవం.

ఇహ ఇలాంటి రికార్డు డాన్సులంటే చిన్న పిల్లవాడి నుంచి కాటికి కాళ్లు చాపుకున్న ముసలాడి దాకా కుతూహలమే.

“ఏమే రామన్నా! బెజవాడ పిల్లొచ్చిందట. నీ యవ్వ. అవ్వల్దరి ఉందట.. డాంచు .. డాంచు చేత్తదటనే..”

“ఎన్ని పైసలంటరా?”

“ఎన్ని పైసలు ఎక్కడిదే. అఠానట. మనమేమన్న కుర్చీల కొయ్యేటోళ్లమా. బెంచీల కొయ్యేటోళ్లమా? ఇంత గొంగడేసుకొని న్యాలమీద కూర్చుండి .. నీయవ్వ .. ఆ పిల్ల ఆట.. పాట.. ట్ల్‌” లొట్టలేస్తున్నారు వయస్సు మళ్లిన వాళ్లు.

“రమక్కా! మనము పోదామాయె. అచ్చం సినిమాల తరీకనే చేస్తదటనే”

“పోదాం కాని, అమ్మ ఏమంటదోనే?”

“ఎందుకేమంటది? మనూళ్లే ఏమన్న సినిమాలున్నాయా, ఇంకేమన్న ఉన్నాయా? కనీసము గిదన్న చూడద్దా?”

“నిజంగా తప్పక చూడాల్నే. పాట పాటకో చీర మారుస్తదట. సరళ చెప్పిందప్పుడు. మెడల ఏమేమి హారాలేసుకుంటదో. చెవులకు ఏం వెట్టుకుంటదో. కాళ్లకు, చేతులకు ఏమేసుకుంటదో, ఎసుంటి జడేసుకుంటదో చూడాలె.”

– ఎలాగైనా తమ అమ్మను ఒప్పించి ఆ డ్యాన్సర్‌ను చూడ ఉత్సాహపడుతున్నారా కన్నెపిల్లలు.

“ఏమే, రాత్రికి ఆటున్నదట. వెళ్దామాయె.”

“ఆఁ మన బతుకే ఆట పాట తీరుగుంది. ఇంక వేరే ఆట పాట లెందుకు?”

“మన బతుక్కేమయిందే బంగారమోలె. అసలు సంగతి అదికాదు. నేను దాన్ని చూసి దాని మోజుల పడిపోయి నిన్ను మరిచిపోతానని భయం. గంతే..”

“ఉఉఁ.. మీ మొహాలకు గదొక్కటే తక్కువయింది. ఉన్న పెండ్లాం పిల్లలకే సరిగా కూడు పెట్టే ఇది లేదుగాని ఇంక వేరేదానికి పెడతాడట నా సవితికి.”

“ఏదో వట్టిగన్న తియ్యే. నిన్నుమించిన సుందరి ఇంకెవ్వరుంటరె నా ముద్దుల పెండ్లామా? రాత్రికయితే తయారుగుండు. మళ్లొస్త.”

– ఇదీ ఓ సంసార శకట చక్రాల సరస విరస సమన్విత సంభాషణ.

పది గంటలకని ప్రకటించిన డ్యాన్సు పదకొండు గంటలకు ప్రేక్షకుల విసుగు, అల్లరి గరిష్ట స్థాయికి చేరుకున్నాకగాని ప్రారంభం కాలేదు.

ఆలస్యం ప్రతీ కార్యక్రమానికి మామూలే. దానికి కారణం ఎన్నెన్నో. ఈ కార్యక్రమాన్ని నిర్వహించే వారు కేవలం ముగ్గురే.

డాన్సర్‌, ఆమె భర్త. ఓ పదునాల్గు పదిహేనేళ్ల అబ్బాయి.. ఆమె తమ్ముడు.

స్టేజీపై కనిపించేది ఒక్క డాన్సరే. యుగళగీతాలకు మాత్రము “మగ” స్థానాన్ని ఆ అబ్బాయి భర్తీ చేస్తున్నాడు.

ఇహ, మేనేజరూ, పనిమనిషి, మేకప్‌మన్‌, టికెట్‌ సెల్లర్‌.. వగైరా అన్నీ ఆవిడ భర్తేనూ. మంచి పెర్సనాల్టీ ఉంటే అతడూ ఆమెతో కూడి ప్రదన్శనలిచ్చేవాడు. కాని సగటు భారతీయుడిలా బక్కచిక్కి కడుపు, వీపులు కలిసిపోయి, విల్లులా వంగిపోయి, అసలు వయస్సును మించిన ఆకారము కలిగి తెరచాటుకు తప్పుకొని సూత్రధారుడైనాడు. అందమైన భార్య దొరకడము అతడి జీవితానికి జీవిక నేర్పించింది. తెరవెనుక రికార్డును తెరముందు భార్యను ప్లేయింగ్‌ చేయిస్తున్నాడు.

ఆహాఁ.. ఓహోలు.. ఈలలు ఆరంభమైనవి ప్రేక్షక మహాశయుల నుంచి. జావళీలను, శృంగార విరహ గీతాలను చక్కగా అభినయిస్తోంది. సంగీతానుగుణమైన అంగాంగముల ఊపు ప్రేక్షకులను రెచ్చగొట్టే విధంగా ఉంది.

– మేని ఒంపు, విరుపు, పురుషులలో నరాల జ్వాల రగిలిస్తోంది. యుగళగీతాలు మరింత చిచ్చు రేపుతున్నాయి.

ఆ అబ్బాయి అందరి అసూయ కెర అవుతున్నాడు. ఆ స్థానములో తాముండి, ఆ అందాల భరణిని చేతుల్లోకి తీసుకొని ఆ పైన ..

దాదాపు అందరి ఆలోచనలు “ఆపై” మీదనే ఉన్నాయి.

“గా చిన్న పోరని తోటి ఆడితే ఏం పసనే. ఇగొ నన్ను రమ్మనే, తకతైయ్య.. నీ చెయ్యి పట్టుకొని ఎంత మంచిగ డాన్సు చేత్తనో..” తమకము ఆపుకోలేక లోని భావాలను ఎవరికి వారే అస్పష్టంగా వెలిగక్కుతున్నారు.

కామావేశ ప్రకటనలు హెచ్చాయి.

ఈలలు పెచ్చుపెరిగాయి.

సూత్రధారుడిది గమనించాడు. తమ ప్రదర్శనలలో ఇది మామూలే. తనూ పురుషుడే. అందమైన ఆడది ఎదురుగా ఉంటే ఆపుకోలేని ఆవేశ ఫలితమే ఈ అలజడి.

వోల్యూమ్‌ హెచ్చించాడు.

డాన్సులో ఎంత ప్రాక్టీస్‌ ఉన్నను కంటిన్యూగా తనొక్కర్తె కావడంతో అలసట వస్తోంది. రిలీఫ్‌ ఇచ్చే ఇంకో డాన్సర్‌ గాని ఉంటే బావుండేది.

పాట పాటకీ మధ్య అలుపు తీర్చుకోను రెండు, మూడు నిమిషాలు ఆగుతోంది. డ్రెస్సులు మార్చుకోను అప్పుడప్పుడు అయిదారు నిమిషాలు పడుతోంది.

ఆ సందు సాకుగా దొరికింది అరవడానికి-

“గిదేంది నడుమ నడుమ .. గిందుకే పెట్టినామే పైసలు?”

“జల్ది జల్ది పాటెయ్యరాదురా!”

“బిరబిర కట్టుకోరాదె చీర.. ఏమో దీర్గము చెయ్యవడ్తివి?”

“యేడి మీద యేడి పడితేనే బాగుంటది. నడుమ నడుమ మమ్మల్ని గిట్ల చల్లార గొర్తున్నవేమే?”

“ఓ మై లవ్‌లీ డార్లింగ్‌, కమాన్‌ క్విక్‌ లీ” అప్పుడప్పుడే నేర్చుకుంటున్న ఇంగ్లీషు నుపయోగిస్తున్న హైస్కూలు కుర్రాళ్లు.

“ఆరే మేరీ గోరీ .. జల్దీ జల్దీ ఆవోనా..”

వాళ్లందరి దృష్టిలో ఆమె ఒక మనిషి కాదు. కేవలం శృంగార బొమ్మ! పైసలిచ్చి కొనుకున్న కొమ్మ!!

కూటికోసం అవయవాలనలరిస్తున్న ఓ ఆడది. అంతే!!

ఆ అరపులన్నీ అలవాటయిపోయినట్టు, వారి కూతలన్నీ పట్టనట్టు యధావిధిగా స్టేజీ పైకి వస్తూ, కృత్రిమమైన చిరునవ్వులను చిందిస్తూ హావభావాలను ప్రదర్శిస్తూనే ఉంది.

మళ్లీ శృంగారం.

మళ్లీ ఆవేశం.

మళ్లీ తమకం.

ఈలలు.

గోలలు.

సాహిత్య శృంగార స్థాయి కనుగుణంగా ఆవిడ నటనా రసం గరిష్ట స్థాయిన చిప్పిల్లుతున్నప్పుడు తమ ప్రే(కా)మను డబ్బుల రూపాన గుప్పిస్తున్నారు కొందరు దాన(కామ)కర్ణులు.

మరి కొందరికి కొన్ని వికారపుటాలోచనలు వచ్చాయి. తమ జేబులోంని 5, 10 పైసల నాణేలు తీసి ఆవిడపై సూటిగా ..

మెడపై

నడుముపై

వక్షోజాల వైపు

ఇంకేవేవో భాగాలవైపు గురిచూసి విసురుతున్నారు.

ఆ భాగాలను తాకి కిందబడిన తీరు చూసి నవ్వుతున్నారు. నవ్విస్తున్నారు. ఏదో విజయాన్ని పొందినంతగా విలన్ల ఫోజుతో వికృతంగా థ్రిల్లవుతున్నారు.

శరీరంలో రకరకాల చోట్ల వేగంగా వస్తున్న నాణేలు చురుక్కు మనిపిస్తున్నాయి. అయినా ఓర్చుకోవాలి. ఓర్చుకోక తప్పదు. లేకపోతే రసాభాస!

ఎలాగైతేనేం.. పైసలొస్తున్నాయి. అంతే చాలు!

తన కోసం, తన భర్త కోసం, తననే నమ్ముకొని వేరే దిక్కులేనివాడైన తమ్ముడి కోసం, తన చిన్నారి బాబుకోసం –

ఆడాలి, పాడాలి. ఎన్ని ఇబ్బందులనైనా ఓర్చుకోవాలి. కాని ఇంతవరకు తను నీచస్థాయికి మాత్రం దిగజారలేదు. కేవలం తను చిన్నప్పుడు నేర్చుకున్న నృత్య కళనే ప్రదర్శిస్తోంది. దానినే ఒక ఉద్యోగంగా ఉపయోగించుకుంటోంది.

జీవనం కోసం స్త్రీ సహజమైన లజ్జను వదిలి ఇష్టంలేకున్నా అంగాంగాభినయంతో, పంటి బిగువున శృంగారాన్ని చిందిస్తూ ఆడుతోంది. డబ్బులు వెచ్చిస్తూ- ఒక రకమైన మానసిక బలహీనతతో వీక్షించవచ్చే ప్రేక్షకులను సంతృప్తిపరచడం తన కర్తవ్యం కాబట్టి- బాగుంది. బాగుంది అంటూ అదే బలహీనతతో ఇంకా తన ప్రోగ్రాంకి డిమాండ్‌ వస్తూ డబ్బు సంపాదించాలి కాబట్టి- బలవంతంగానైనా, పాటలోని సాహిత్య సంగీతాదుల కనుగుణంగా, తన శరీరాన్నూపక తప్పదు.

తద్వారా వారిని రెచ్చగొట్టకా తప్పదు. వారి కారుకూతలకు గురికాకా తప్పదు. ఇలాంటి చురకలకు ఎరకాకా తప్పదు.

అదంతే!

రికార్డు తిరుగుతోంది-

ఆవిడా తిరుగుతోంది-

పాట కనుగుణంగా పెదవులు కదిలిస్తూ ఆడుతోంది-

రంగు రంగుల లైట్ల వెలుగులో దేదిప్యమానంగా వెలిగిపోతోంది-

చిల్లర నాణాల వర్షం కురుస్తోంది. చిరు చెమటలకు మేను తడుస్తోంది.

ఇంతటి సందడిలో ఓ ధ్వని వినబడింది. అది తనకోసం ప్రత్యేకమైన ధ్వని!

ప్రేక్షకుల నుంచి కాదు. లోపలి నుంచి. హృదయాన్ని కదిలించే ధ్వని!

తన మాతృహృదయాన్ని పొంగించే పసిపాప ధ్వని! కాని.. ఆవిడ భయపడిపోయింది.

“అరే, ఇప్పుడే లేచాడే?” సన్నగా మొదలైన ఏడుపు హెచ్చుతోంది.

మైకు నుంచి వస్తున్న పాట హోరులో ప్రేక్షకులకు ఏడ్పురాగం వినబడ్డం లేదు. వారి రాగంలో మునిగి మైమరచియున్నారు.

ఏడుపు స్థాయి హెచ్చుతోంది.

“నిద్రనుంచి లేచి తల్లి కై ఆవురావుమంటున్న బాబును తన భర్త సముదాయిచలేడిప్పుడు.”

కనీసం పాలసీసా ఉన్నా బాగుండేది. రెండు రోజుల కిందనే అయిపోయింది. విచారాన్ని వెలయించినా సబబుగానే వుండేది.

అయినా, అలవాటు పడ్డ పెదవులు, చేతులు, నడుము, పాదములు యాంత్రికంగా పాట కనుగుణంగానే కదులుతున్నాయి.

లోపల శబ్దం హెచ్చుతున్నది.

పాట ఇంకెంతసేపో నిమిషాలు లెక్క బెట్టుకుంటోంది.

రెండున్నర నిమిషాలు.

రెండు నిమిషాలు.

ఒక్క నిమిషం.

సగం …

క్షణాలు.. పాట ఆగిపోయింది.

గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకుని చటుక్కున లోనికి వెళ్లింది.

ఏడుపు లంకిస్తూ గుక్కపెడుతున్నాడు బాబు.

ఓ చేత్తో కలర్‌ వైటీ స్విచెస్‌ మారుస్తూ, మరో చేత్తో బాబును ఒళ్లో వేసుకొని సముదాయించ యమయాతన పడుతున్నాడు భర్త.

ఒడిమారిన బాబు స్విచ్‌ ఆఫ్‌ చేసినట్టుగా ఠక్కున తన ఏడుపు ఆపుచేశాడు.

తల్లిఒడి అలాంటిది. అనిర్వచనీయ ఆత్మీయతాను రాగానంద జీవితం. బాబును గుండెలకు హత్తుకొని తన పాల నందిస్తున్నది. గంటన్నర పోగ్రాం అయింది. ఇంకో అరగంట మిగిలింది. ఇవాళ తొందరగానే లేచాడు. ఆ కాస్త టైం అయిపోతే బాగుండేది… ప్చ్‌!

ఆకలితో ఉన్న బాబు గుటగుట ఆరగిస్తున్నాడు. తన నుంచి వేరు చేస్తారేమోనన్న అతురతో తన అమృత కలశాన్ని గట్టిగా పట్టుకొని త్రాగుతున్నాడు.

బయట అరుస్తున్నారు-

బాబు అలాగే గట్టిగా పట్టుకొని త్రాగుతున్నాడు.

“ఏమాయె ఇంకెంతసేపు? ఇంకెంత సేపే…?”

అరుపులు, ఈలలు, కూతలు ..

తన రొమ్మును బాబు నోట నుంచి తప్పించ జేసింది.

ఉహుఁ విడవడం లేదు. వచ్చీ రాని పళ్లతో నోటితో మరింత గట్టిగా ఇముడ్చుకున్నాడు.

ఆ స్థలంలో కుక్కలు, నక్కలు, కోతులు, గుడ్లగూబలు ప్రవేశించినట్టుగా ప్రేక్షకుల నుంచి వింత వింత శబ్దాలు మితిమీరుతున్నాయి-

ఇహ చేసేదిలేక బాబు నోటిని బలవంతంగా విడిపించింది.

ఆకలి తీరని బాబు ఎలుగెత్తి అరిచాడు.

ఉక్రోషం హెచ్చి గుక్కబట్టి ఏడ్చాడు. తల్లిమనసు నీరయింది. మాతృహృది తల్లిడిల్లింది. ఆత్మీయానురాగాలు క్షీరధారగా వయోధరాల నుంచి “చేపు”లై ఏడుస్తున్న పసివాడి నోట కురిసినాయి.

తగిలిన చనుబాల తడికి బాబు ఏడుపు మాని, మాతృదేవత తనను కరుణించింది అన్న నమ్మకంతో నోటి నటువైపు తిప్పి చనుమొన నందించుకున్నాడు.

ఆ చిన్నారి చేష్టలకు ఆనంద నర్తకి ఆమె హృదయ రంగస్థలాన భరతనాట్య మాడింది. “నా చిన్నా, నా కన్నా!” అంటూ తన వక్షస్థలానికి హత్తుకుని పులకించి పోయింది.

ఇంక అయిదు నిమిషాలయితే సరే, పది నిమిషాలయినా సరే తన బాబును సంతృప్తిపరచాకనే స్టేజీ పైకి వెళ్లాలనుకుంది.

ఈలలు వేసీ వేసీ-

కూతలు కూసీ కూసీ-

పాపం, ప్రేక్షకులకు విసుగు పుట్టిందో ఏమో- ఇహ తమ సహజ కవిత్వమునకు పదును పెడుతున్నారు.

“ఏమాయెనే లోపల ఏం జేస్తున్నవే?”

“గింతసేపాయె. ఇంకా లోపలనే పంటావే.”

“నీకు గిప్పుడే బుద్ధి పుట్టిందాయె..”

“ఇవతల ఇంతమంది ఉండంగ మమ్మల్ని ఇడిసిపెట్టి గా ఒక్కని..”

” ………………”

” ………………”

శ్రీనాధుని శృంగార నైషదము తలదన్నేస్తున్నారు. ఆ సాహిత్యపు ఘాటుకు తట్టుకోలేక జుగుప్సతో ఒక్కొక్కరుగా ఆడవాళ్లు వెళ్లిపోతున్నారు. చెవులు మూసుకొని కొందరు పూర్తి డాన్సు చూడాలన్న తహతహతో కూర్చున్నారు.

ఇహ చెవులు రిక్కించి వింటూ మరి కొందరు మరీ కూర్చున్నారు మగవాళ్లు. బూతు మాట్లాడడం కొందరి స(దు)రదా అయితే మరికొందరికి అది వింటుండడము సరదా. ఈ రెండూ కూడా లైంగిక బలహీనతా లక్షణాలే!

నిమిషాలు గడుస్తున్న కొద్దీ-

అల్లరెక్కువయింది.

అది వట్టి అల్లరి కాదు.

చెవులు చిల్లులు పడే-

మెదడు మొద్దుబారే-

లజ్జావంతులు ముడుచుకుపోయి, అమాంతం అక్కడినుంచి ఎగిరిపోవాలనుకునే-

“ఆఖ్‌ త్పూ..” అని ఆ నోళ్లల్ల ఖ్రాండ్రించి ఉమ్మియాలనపించే-

మొదలంటా ఆ నాలుకలు తెగ్గోయాలనిపించే-

బూతు పురాణపుటల్లరి అది!

తాగుబోతు వెధవల నోట్లోని పురుగులు అవి!

ఇలాంటి అల్లరికి ఎంత అలవాటయినా- ఎంత పట్టించుకోవద్దనుకున్నా-

మితిమీరిన మాటలు ఈటెలై పొడుస్తుంటే ..

అశ్లీల పదాగ్నికి తను దహించుకు పోతుంటే,

ఇహ నిలువలేకపోయింది. కళ్లు నీళ్లతో నిండినాయి. పాలు గ్రోలుతున్న బాబును తప్పించి, ఒడి నుంచి తీసి క్రింద వేసి ఆ బాబు వంకైనా చూడకుండా స్టేజీ ఎక్కింది.

రికార్డు తిరగుతోంది యాంత్రికంగా.

ఆవిడా తిరుగుతోంది యాంత్రికంగా.

ఇలాంటి వాతావరణానికి అలవాటు అయి అయి- మొండి పోయి- బండబారిన భర్త ఒడి నూపుతూ బాబును పడుకోబెట్ట ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు. బయటకు వచ్చి- ప్రేక్షకులతో ఆలస్య కారణాలు చెప్పేందుక్కూడా మొహం చెల్లకున్నాడు- కనీసం మైకు ద్వారానైనా-

స్టేజీ- టికెట్స్‌- రికార్డు ప్లేయర్‌- స్విచెస్‌..

చేతులు అలా అలా వాటిపని అవి చేసుకుంటూ పోతూనే ఉంటాయి తప్ప. ఏ ఊళ్లో ఎప్పుడు ప్రోగ్రాం వచ్చినా కలెక్షన్‌. తిండికి కావలసిన వస్తువులు- ఆలోచనలు తప్ప-

వేరే ఏమీ తోచని అభాగ్య యాంత్రిక జీవి అతను-

కులాంతర వివాహం చేసుకున్నందుకు అటు బంధువుల అండలేక- ఉన్నత చదువులు లేక, ఉద్యోగాలు లేక కూటికోసం ఆవిడ నాట్యకళను డబ్బుగా మార్చి ఉపయోగించుకుంటున్నందుకు ప్రజల గౌరవాన్ని నోచుకోలేక-చులకనకు గురి అయిన సంఘోపహతులు వారు!

ఆత్మాభిమానం, రోషం క్రమక్రమంగా లుప్తమవుతూ జీవితాల నెట్టుకొస్తున్న వట్టి యంత్రాలు వారు!!

ఆకలి తీరని బాబు ఆవురావురంటూ చూస్తున్నాడు-

బుల్లి బుల్లి చేతులతో పెనుగులాడుతున్నాడు.

కాని.. ఆ ఆకలి తీర్చే ఆడయంత్రం తిరుగుతోంది. బయట రికార్డులా, పెనుగులాడితే లాభం లేదనుకున్న బాబు ఏడుపు లంఘించుకున్నాడు-

ఆ మగ యంత్రం వాల్యుమ్‌ హెచ్చించింది యధా విధిగా-

ఆ రికార్డు హోరు!

డాన్సర్‌ జోరు!

ప్రేక్షకుల హుషారు!!

బాబు తల్లిపాలకోసం ఏడుస్తూనే ఉన్నాడు.

ఆ తల్లి బాబు పాలకోసం నర్తిస్తూనే ఉన్నది.

*