సీతాకోకలు రాల్చిన రంగులనేరుకుంటూ..

భాషే ఎరుగని పుస్తకానికి

నేనో, వాగులా పరుచుకున్న ముందుమాటను

ఏ వీధిలోనో అడుగుతప్పి

జడలుకట్టిన పిచ్చిచూపుల్ని

ఊడల్లా దిగేసుకున్న మెలకువకు

నేనో, నొసలు చిట్లించుకోని వ్యాఖ్యానాన్ని

పగిలిన అద్దాల గడపల్లో పరావర్తించే

నెలతక్కువ అక్షరాల్ని మూటలకెత్తుకుని

అంగడంగడిలో చెరగని సిరా కోసం

దేవులాడుకుంటున్న పలుకులగెలను

తోసుకొచ్చే కంచెల్ని దుంకి పారిపోలేక

పుసులు కట్టి ఊరుకూరికే ఉలికిపడే

పదాలకు వాసెనకట్టి

అడుగుల కింద నలిగిన అలల అలకలుతీర్చి

ఊయలలు కట్టడానికి

ఘంటాలనేరుకుంటున్న ఫంక్తులబారును

తెరిపిలేకుండా పురుళ్లు పోసుకుంటున్న శీతలాలు

పొగమంచుదిబ్బల్లో మాగబెట్టిన ఉమ్మనీటిలో

తటాలున కపాలమోక్షం జరిగిపోయిన వ్యాకరణాలకు

ఎలాంటి తుండుగుడ్డా చుట్టుకోకుండానే

జాతర తీరిన వాక్యాలగుంపును

గజిబిజి ఘీంకారాల మహాలంకారాలు

కమ్మేసిన మత్తులో మెలికపడిపడీ

తిమ్మిరెక్కిపోయిన ఆకాశాలకు ఎంత కాళ్లొత్తినా–

యాసిడ్‌ బుడగల్ని చప్పరించుకుంటూ

తెగని తడబాటులైపోతున్న ప్రతిబింబాలకు

పునరుత్థానమెలాగో తెలియని పుటలసంద్రాన్ని.

సీమచింతముల్లు అంచున చిట్లిపోయి

గాలితో ఒకటేపనిగా గొడవపడిపడీ

ఒళ్లంతా గీరుకుపోయిన గాలిపటంలా

గొంతుచించుకుని చించుకుని

నిరసనైపోయిన పేజీలమోపును

*

అసలో పుట్టుకనై

కట్టు విప్పుకోవడమే ఇష్టపడని

నన్నెవరైనా రేపు చదువుతారా,

పోనీ ఏ ఎల్లుండో ఎవరిలోనైనా

ఓ నాలుగు నెమరువేతలై నలుగుతానా?

లేక – ఎంతెంతటి వలలు విసిరినా చిక్కకుండా

ఏరుకాచిన వెన్నెలై మిగిలిపోతానా?

ఏమోలే, అదంతా నాకెందుకు

నేనుమాత్రం – నాలోంచి –

పారిపోతూ పోతూ సీతాకోకచిలుకలు

రెక్కలల్లార్చుకున్నప్పుడు రాలిపడ్డ రంగులపుప్పొడిని

రేణువు రేణువుగా ఏరుకుంటూ…

ఆయువులు తోడుకుపోయే ప్రతి ఎండలోనూ

కాలి మునివేళ్లు ఒత్తిపెట్టి

నిగడదన్నిన నీడనై

మట్టిపొద్దుల గాలిని పులుముకుంటూ…

*

చిత్రం: రాజశేఖర్ చంద్రం