శ్రీకాంత్ కవితలు అయిదు

 1

 no option 

ఎందుకనో, ఒకోసారి గుర్తుకు వస్తావు నువ్వు –

ఏం చేయాలో తెలియదు

అప్పడు, లోపల ఏదో పట్టేసినట్లు pain!

ఎదురుగా గోడలపై నీళ్లు అలికినట్లు నీడలు –

ఒక పొరలాంటి కాంతి –

అది కన్నీరులాగా ఉన్నదీ అంటే నమ్మవు

కదా నువ్వు! అవును, నువ్వే. ఋతువు మారే

కాలంలో వీచే గాలి –

చల్లదనం వేడిమీ కలగలసి, రెండూ మరి

ఒకటేసారి, పూలరేకుల్లో గాజురజనుని జొనిపి

గుండెల్లో కూరి మెలి

తిప్పినట్లు, గాలీ, కాంతీ, చలించే ఆకులూ

ఇంకా నువ్వూ! అంతే: ఇంకేమీ లేదిక్కడ –

***

ఒకోసారి గుర్తుకు వస్తావు నువ్వు; ఎందుకనో –

స్కూలు నుంచి ఏడుస్తో

పోతున్నాడో పిల్లవాడు ఒక్కడే ఎందుకో!

దారే, గుక్కపట్టే ఆ పిల్లవాని ముఖమై!

2

 నీ కళ్ళ కింద 

నీ కళ్ళ కింద రాత్రుళ్ళు: ద్వీపాలు –

“నిద్ర పట్టదు:

పట్టినా రెండు మూడు గంటలు

అంతే” అంటావు నువ్వు. బయట

వాన వెలసి మరి

గాలి వీస్తే, అదేమో నీ మాటల

వాసన వేసింది. ఉగ్గుగిన్నెల్లాంటి

నీ కళ్ళల్లో, ఉగ్గ

పట్టుకున్నది ఏదో తెలిసింది –

***

నీ కనుల కింద రాత్రుళ్ల యుగాలు –

అట్లా నిరాసక్తంగా

మెరిసే ఎన్నెన్నో నక్షత్రాలతో!

3.

 ఆచ్చులి* 

ఏడుస్తో వచ్చావు ఇంటికి సాయంత్రం –

నీ ముఖమేమో మరి

ఎవరో ఉండ చుట్టి విసిరి వేసిన

ఒక తెల్లని కాగితం –

హృదయంలోనేమో గాలికి దొర్లే కాగితం

ఆ చేసే శబ్దాలు; బహుశా

నేలపై పొర్లి, ఆపై గాలిలో తేలిపోయే

అక్షరాలు; అశ్రువులు!

‘పడ్డాను నాన్నా‘ అనైతే చెబుతావు కానీ

చిట్లిన నీ మోకాళ్లపై

చెక్కుకుపోయి నెత్తురోడే రెండు

చందమామలు. కాళ్ళు

విరిగి కూలబడ్డ రెండు జింకపిల్లలు!

****

ఏడుస్తో వచ్చావు ఇంటికి సాయంత్రం;

నిన్ను వదిలి వచ్చాను

కానీ, నిన్నా, ఈ వేళ అంతా, చలి

నిండిన ఈ దినంలో

ఈ ఎండలో, నా లోపల బెంగగా మరి

రెండు పావురాళ్ళు;

చిరిగిన ఒక కాగితం. రెపరెపమంటో

ఉప్పగా వీస్తో – ఇక

నెత్తురెండిన ఒక తెల్లని రుమాలు!

_______________

* పిల్లవాడి నిక్ నేమ్

 4

చారికలు 

ఎండ వెలిగిన గోడపై, నీడల చారికలు

తెల్లని కాగితంపై

పెన్సిళ్ళతో పిల్లలు గీతలు గీసినట్లు,

అవును; ఇది చలికాలమే. రాత్రి అంతా

మంచు తెరలు వీచి

వేకువన సరస్సులు నిశ్చలమయ్యే

లోకమే. కానీ అడగకు! గడ్డ కట్టినది ఏదో

లోపల అసలు ఏదైనా

చలనంతో జీవించి ఉన్నదో లేదో

మంచుపేటికలో విగతమైన ముఖంలోని

తాజాదనం, మరి

బ్రతుకు చిహ్నమో కాదో, నువ్వు లేని

లోకాల, స్మృతుల మృతప్రాయమో!

***

ఎండ వెలిగిన గోడపై, నీడల ముద్రికలు –

ఎవరివో కనులు వెలిగి

ఆరినట్లూ, అశ్రువులు ఎండినట్లూ!

5

  ఎంతో … 

చీకటిలో, మ్రాగన్ను నిద్రలో, ఇక

పొగమంచులో

మరి ఎందుకో, నువ్వు ఒక్కడివే …

ఓ మంచు బిందువే మరి ఓపలేని

ఎంతో బరువై,

తలను వాల్చిన ఓ తెల్లని పూవు

నీ ముఖమై ఈ ఛాతిలోకి క్రుంగితే

లోపలెక్కడో, ఆ

ఒత్తిడికి కమిలిపోయిన వెలుగు –

ఖాళీ కనుల ధ్వనులు. తరంగాలు

“నువ్వు” అనే

వీడని, ఈ నెత్తుటి ముద్రికలు!

***

చీకట్లో, మ్రాగన్ను నిద్రలో, ఎవరో

తాకినట్లయ్యి

ఉలిక్కిపడి లేచి, ఎవరూ లేక

నిస్తేజంగా, అతనొక్కడే, ఎందుకో!

***