కూర్మనాథ్Jab zulm-o-sitam ke koh-e-garan
Rooyi ki tarah ud jayenge,
Hum dekhenge hum dekhenge
Hum mehkumon ke paon tale,
Ye dharti dhar dhar dharkegi,
Aur ahl-e-hakam ke sar oopar,
Jab bijli kar kar karkegi,
–ఫైజ్
***
వాళ్ళన్నారు
ఊరంతటికీ
ఊరంతటికీ
ఒకటే రంగేస్తామని
మేమన్నాం
మాది ఏడురంగుల
శ్వేత వర్ణమని
శ్వేత వర్ణమని
వాళ్ళన్నారు
మిమ్మల్ని విడదీసి
కొందరిని ఏరేస్తామని
మేమన్నాం
సియామీ కవలలం
కదా మేం అని
కదా మేం అని
***
రెండు-మూడు వారాలుగా ఉబుకుతున్న క్రోథం, పేరుకుంటున్న దుఃఖం, సొంపనివ్వని ఆలోచనలు — ఈ శనివారం మధ్యాహ్నానికి అన్ని హద్దుల్నీదాటేశాయి. ఊరు కట్టలుతెంచుకున్న చెరువైంది. మొజాంజాహీ మార్కెట్లో పట్టుకుని నుంచి పంజరాల్లో పెట్టి నల్లమల అడవుల్లోకి వదలబడ్డ పావురాలు — వందలసంవత్సరాల ఇంటి ఆనవాళ్లను పట్టుకుని ఎగురుకుంటూ వచ్చి — ఈ ఊరు మీదే కాదు మాది కూడా అని ప్రకటించినట్టు — వేలమంది మంది ఇళ్లలోంచి, సందుల్లోంచి, మొహల్లాల్లోంచి, రేకుల షెడ్డులనుంచి, నాలాల అవతలనించి, ప్రహారీల ఎత్తులు దాటుకుని, భయాలను బద్దలుకొట్టి, ఆంక్షల్నితుత్తునియలు చేసి, పిల్లల్ని ఎత్తుకుని, నినదించే హృదయాల్ని జెండాలుగా ఎగరేసిన మధ్యాహ్నం….ఒక మహత్తరమైన ఊరు తన గుండె గేయాన్ని ఎలుగెత్తి పాడింది.
***
ఊరంటే హృదయం కదా!
ఇది హృదయంనిండా పూల తోటల్ని నింపుకున్నభాగ్ నగర్ కదా!
ఎవరో వచ్చి ఆగం చేస్తే ‘జీ హుజూర్’ అని పడివుంటుందా?
***
ఊరంటే మనుషులు కదా!
తారామతి ప్రేమగీతాలతో వెలిగిన ప్రేమ్ నగర్ కదా!
ఇప్పుడు వాడెవడో వచ్చి ద్వేషాగీతం పాడమంటే ఎలా పాడుతుంది?
***
ఊరంటే తల్లి కదా!
వేల ఏళ్లుగా ఒడి చేరిన బాటసారుల్ని చేరదీసిన ఊరుకదా!
ఇప్పుడు మనం వేరు, వాళ్ళు వేరు అంటే ఎందుకూరుకుంటుంది?
***
ఇన్నాళ్లూ రెక్కలకింద భయంతో పిల్లల్ని పొదివిపట్టుకున్న ఈ నగరం
— ఇప్పుడు ఇక పిల్లల్ని వేలాదిగా వెంటేసుకుని రోడ్ల మీద
ఈ శనివారం మధ్యాహ్నం ఓ ప్రేమ గీతం పాడింది
అది ఒక పెను ఆగ్రహ ప్రకటనగా ప్రతిధ్వనించింది
***
పెద్దన్న
కృష్ణుడు
శ్రీనివాస్ గౌడ్
కృపాకర్ పోతుల
తిలక్ బొమ్మరాజు
కవనమాలి
స్వాతి కుమారి
Last part is very poetic