పంటికింద రాయి

ఈ మధ్య ఒక వ్యాసం చదువుతుంటే, ‘తెలుగు భాష మరియు సంస్కృతి’ తగిలింది.

‘తగిలింది’ అని ఎందుకంటున్నానంటే – చిన్నప్పుడు బడి నుంచి ఇంటికి రాగానే మా ఆమ్మమ్మ గుప్పెడు కందిపప్పు పెట్టి, ఒక బెల్లం ముక్క ఇచ్చేది. కంది పప్పు నముల్తూ బెల్లం ముక్కని కొరికినప్పుడు స్వర్గానికి బెత్తెడు దూరంలో ఉన్నట్లుండేది. కానీ, అప్పుడప్పుడూ కందిపప్పులో చిన్న రాతిముక్క తగిలేది. అది పంటికింద పడినప్పుడు ఒళ్ళు జలదరించేది. స్వర్గం నుంచి ఎవరో కిందికి నెట్టేసినట్లుండేది. ‘మరియు’ తగిలినప్పుడు నాకలాగే అనిపిస్తుంది.

రాముడు మరియు కృష్ణుడు అని తెలుగు వాళ్ళు రాయరు, రాముడూ కృష్ణుడూ అని రాస్తారు. అలాగే చదువు మరియు సంస్కృతి అనరు, చదువూ సంస్కృతీ అంటారు. ఇరవై ముఫై సంవత్సరాల క్రితం ఈ ‘మరియు’ తగిలేది కాదు. కానీ ఈ మధ్య ఇది తరచూ తగులుతూ ఉంది. ఎక్కడినుంచి వచ్చిందో ఏమో? ప్రపంచీకరణ తెచ్చిందేమో! లేక రాసేవాళ్ళకు తెలుగు సరిగ్గా రాదా? మరో విషయం – మాట్లాడేటప్పుడు ఈ ‘మరియు’ ని ఎవ్వరూ వాడరు. రాసేటప్పుడు మాత్రమే వచ్చే జాడ్యం ఇది.

మరియు ఒక్కటే కాదు, ఈ మధ్య నాకు తరచూ తగులుతున్న మరో పంటికింద రాయి, ‘మరిన్ని వివరాలకు’.  వివరాలకు  ఫలానావారిని సంప్రదించండి అనడం మనకు ఆనవాయితీ. ఈ ‘మరిన్ని వివరాలకు’ ఈ మధ్య వచ్చింది. ఈ కలుపు మొక్క కూడా మరియు ఎక్కడనుంచొచ్చిందో అక్కడిదే అనుకుంటా – చదువు లేకపోవడం నుంచి.

నాకు బాగా నవ్వు తెప్పించే తెలుగు ప్రయోగం  – హైదరాబాదుకు స్వాగతం లేక విజయవాడకు స్వాగతం – ఇలాంటివి. ఇక్కడ నాకు ఎలాంటి అనుమానం లేదు, ఇది Welcome to New York లాంటి బోర్డ్ ఎక్కడో చూసి దాన్ని కాపీ కొట్టిన ఫలితం. స్వాగతం అంటే చాలనీ, హైదరాబాదులో హైదరాబాదుకు స్వాగతం చెప్పడం హాస్యాస్పదమనీ  తెలియని బృహస్పతులెవరో ఈ ప్రయోగానికి కారకులని నా నమ్మకం.

మీకు ఇలాంటి రాతిముక్కలు తగిల్తే, దయచేసి వాటి గురించి చెప్పండి. కందిపప్పు నమిలేవారికి  రాతిముక్కలు తగలకుండా చూడండి.

*