నీ కోసం ఈ ప్రేమ లేఖ!

“I can’t write without a reader. It’s precisely like a kiss – you can’t do it alone.”
– John Cheever

ప్రియమైన నీకు.

తెలుసు కదా! మనిషి ఆలోచనలు అక్షరరూపం దాల్చినప్పుడు మనిద్దరం పుట్టాం. జన్మమాధుర్యంలో సోలిన మన చేతుల్ని చిరునవ్వుతో విడదీసిఈ లోకంలో వదిలారు. అప్పట్నుంచీ మనం ఒకరికొకరం అన్నట్టు ఉంటూ వచ్చాం.

మనిద్దరం ఎక్కడెక్కడ కలిశామని చెప్పడానికి ఒక అంతంటూ ఉందా? చెరువుగట్ల పైనా, వెన్నెల రాత్రుల్లో. బస్సుల్లో, రైళ్లలో, విమానాల్లో కలిసాం. సముద్రపు ఒడ్డున, వేసవి సాయంత్రాలలో.

అంతేనా! మనం తిరగని చోటంటూ ఉందా? ఊర్లు దాటాం. పట్టణాలు తిరిగాం. దేశాలు విడిచాం. కొత్తలోకాల్లో రెక్కలు కట్టుకుని తిరిగాం. గ్రహాలు, నక్షత్రాలు, పాలపుంతలు – మన ప్రయాణంలో మనం చూసిన చోట్లన్నీ లెక్కపెట్టగలమా?

మనుషుల మధ్య మనం కలిసి తిరిగాం. ఏకాంతంలోనూ నేను నీతో ఉన్నాను.

ఎన్ని వేల సంవత్సరాలదో కదా మన పరిచయం. నీకోసం ఎంతమంది కొత్తవాళ్లని తీసుకొచ్చి నీకు పరిచయం చేశానో గుర్తుందా? రాజేశ్వరి గుర్తుందా? అమీర్? మీరా? వీళ్లందరితోనే కదా మన సావాసం ఒకప్పుడు. వాళ్లతో స్నేహమొద్దని పెద్దవాళ్లు ఎంత వారించినా రహస్యంగా ఎలా కలిసేవాళ్లమో గుర్తులేదా? పాపం దయానిధి గుర్తున్నాడా? కోమలి, అమృతం గుర్తున్నారా? వెన్నెల్లో ఆడపిల్ల ఎలావుందో! తనకోసం ఎంత వెతికించుకుందో గుర్తుందా? వీళ్లందరినీ నీకు పరిచయం చేసింది నేనే కదా! వీళ్లేనా? ఊర్వశి-పురూరవుడు, లైలా-మజ్ను, రోమియో-జూలియట్ వీళ్లంతా నీకు పరిచయమే కదా!  నేనింత చేసినప్పటికీ  నేనెప్పుడూ నీతో అనలేదు – నువ్వు నాకు ఋణపడ్డావని. ఎందుకంటే నేనే నీకు ఎక్కువ ఋణపడిఉన్నానేమో అనిపిస్తుంది ఒక్కోసారి. ఎందుకంటే నువ్వులేకుండా నేను లేనుగా!

నేను రాయడం. నువ్వు చదవడం.

నా కోసం చిరిగిన చొక్కాలు తొడుక్కున్నావు. కానీ పుస్తకాలు కొనడం మానలేదు.

అసలు నువ్వూ, నేను లేకుంటే ఈ చరిత్రే ఉండేదా?

కానీ నువ్వు ఈ మధ్య నువ్వు మారిపోయావ్. నేను రాసిందేదీ నీకు నచ్చడం లేదు. నీకు నచ్చేలా నేను రాయడం లేదు. నేనంటే కోపమొచ్చిందో ఏమో పుస్తకాలన్నీ విసిరేసి వెళ్లిపోయావు. మనిద్దరి మధ్యా ఒక అగాధమే ఏర్పడింది.

ఎందుకు నన్నిలా హఠాత్తుగా వదిలేసి వెళ్లావు? నీకేం కావాలో నాకు తెలియడం లేదు. నీకు కావాల్సినట్టు నేను ఉండలేకపోతున్నాను. నాకు కావాల్సినట్టు నిన్ను మలుచుకోవడం కూడా నీకు తెలియదు. ఒక్కసారి కనిపిస్తే మనం మాట్లాడుకుందాం. కలలో ఏదో స్ఫురిస్తుంది. అందమైన స్వప్నాలేవో ప్రతి రాత్రి నన్ను వేధిస్తాయి. నన్ను వెతుకుతూ వచ్చే నీ అడుగుల చప్పుడు నా హృదయంలో ధ్వనిస్తుంది. కళ్లు తెరుస్తాను. వాటన్నింటినీ అక్షరాలను చేయడంలో విఫలమవుతాను. నువ్వు మాయమవుతావు.

ఎంత రాసాను నీ కోసం. ఒకచోట విప్లవం, ఒకచోట భయం, ఒకచోట విధ్వంసం. ఒకచోట శృంగారం మరోచోట విషాదం. బాధలు రాసాను. కష్టాలు రాసాను. కానీ అన్నంటికంటే నేను రాసిన ప్రేమే నాకు చాలా ఇష్టం. చలం అన్నట్టు – “ప్రేమ తేజస్సుతో ప్రపంచం వెలిగిందనీ, ప్రేమ రూపాలతో దిక్కులు మారుమోగుతున్నాయని, రాసుకున్న ప్రేమ సంగతి బైటపడుతుందేమోనని అమిత భయం.” అందుకేనేమో నేను ప్రేమ సాహిత్యానికి దూరమయ్యాను.

నీవుండబట్టి, ఈ సాహితీ ప్రపంచమింత సుందరం, హృదయాకర్షమూనూ నాకు. చదివే నువ్వు లేకపోతే నాకు ఈ రాసే పనేమిటి? ఎవరికోసమో రాయడమేంటి? నీకోసం నువ్వు రాసుకోమని చెప్పే ఎంతోమందిని చూశాను. వారితో నాకు పనేమిటి? వీరెవరో నాకు తెలియదు. నేను వీరికర్థం కాను, నేనిట్లా యెందుకు వెతుకుతున్నానో ఊహించలేరు.

నేను నీ కోసం వెతుకుతున్నాను. నేను చదువుకున్న పుస్తకాల్లో నీ గురించి రాసారేమోనని చూశాను. గొప్ప రచయితలెవరైనా నీ జాడ తెలుపుతారేమోనని అడిగాను. నీవెక్కడైనా కనపడతావేమోనని మొహాలు వెతుకుతూ దేశమంతా తిరిగాను. ఎవరెవరినో అడిగాను నీ గురించి. నువ్వు లేవనే బాధకంటే భయం ఎక్కువైంది నాకు.

“Let us read, and let us dance; these two amusements will never do any harm to the world.”  అని చెప్పిన ఫ్రెంచి రచయిత వోల్టైర్‌ మాటలు మనం చదువుకున్నాం కదా. నువ్వు మళ్లీ తిరిగొస్తే మనం కలిసి చదువుకుందాం.

నువ్వు వస్తే మళ్లీ మనం కాలువ గట్టుపైన చలిమంట వేసుకుందాం ఇద్దరం పలవల్లో, వట్టి గడ్డిమీద పడుకుందాం. సత్యవేణిని కలుద్దాం. మురళికృష్ణతో కలిసి రావులపాలెం వంతెన మీదుగా ప్రయాణం చేసి హైదరాబాద్ వద్దాం. శ్వేతని కలుద్దాం. తనతో కలిసి పబ్ కి వెళ్దాం. స్కూటీపై హైదరాబాద్ మొత్తం తిరుగుదాం. కృష్ణ ఎక్కడ ఉన్నాడో వెతుకుదాం. శ్వేతని కృష్ణకి పరిచయం చేద్దాం. ప్రేమంటే చెస్ గేమ్ కాదని వాళ్లకి చెప్దాం.

వస్తావా మరి?

వస్తే నీకు పాత డైరీలు చదివి వినిపిస్తాను. సీతాకోకచిలుకకు అన్ని రంగులు ఎలావచ్చాయో కథలు కథలుగా చెప్తాను. నల్ల అంటే తమిళంలో మంచి అని కొంత తమిళం నేర్పిస్తాను. అళగి అనే తమిళ్ అమ్మాయిని పరిచయం చేస్తాను. నీకు పామా అంటే ఏంటో చెప్తాను. వయసుమించినా ప్రేమ తగ్గదనే ఒక పెద్దాయన్ని పరిచయం చేస్తాను. మూవాన్ అంటే ఏంటో ఆ వయసు వాళ్లకి తెలియదుగా పాపం. ప్రేమించడం విడిపోవడం చాలా సాధారణం అనుకుని మూవాన్ అయిపోవాలనుకునే ఈ తరం వాళ్లని కూడా నీకు పరిచయం చేస్తాను. మూవాన్ అవడమంటే, తనలోనుంచి తనని పెకిలించుకుని – అడ్డొచ్చే జ్ఞాపకాల్ని చిత్తుగా తొక్కెయ్యలేక సతమతమయ్యే వాళ్లూ ఉన్నారిక్కడ. వాళ్లందరినీ నువ్వు కలవాలి.

మనం ఇంకా చాలామందిని కలవాలి. శరావతి బ్యాక్వాటర్స్ కి వీకెండ్లో ట్రిప్ కి వెళ్దాం. అక్కడ శరత్, ఉష ఇంకా చాలామందిని కలవొచ్చు. తిరిగొచ్చి యూనివర్శిటీలో రేఖ, జూలియా, సందీప్ ని కలిపిస్తాను. వాళ్లతో మాట్లాడితే నీకన్నీ తెలిసిన అనుభూతులే అయినా మళ్లీ కొత్తగా ప్రేమలో పడడం ఎంత బావుంటుందో తెలుస్తుంది కదా!

ప్రేమంటే గుర్తొచ్చింది. నువ్వు రీనాని కలవాలి. మేఘని కలవాలి. నిలాని కలవాలి. వీళ్లందరికీ  ప్రేమని పరిచయం చేసిన జార్జ్ ఎవరో తెలుస్తాడు. కానీ జార్జ్ ఎవరో తెలుసుకోవాలంటే మనం శ్రీలంక వెళ్లాలి. కిలినోచ్చి, మాన్కులం, పులియాన్కులం మీదుగా జాఫ్నా-కాండీ హైవేలో మనం ప్రయాణించాలి. అక్కడి వర్షంలో మనం తడిసిముద్దైపోతాం.

వర్షంలోనే కాదు ప్రేమలోకూడా తడిసిముద్దైపోవచ్చని నీకు తెలియాలంటే మళ్లీ మనం ఇండియా రావాలి. విజయనగరం జిల్లాకి వెళ్లాలి. అక్కడ రామిని కలవాలి. ఆమె మాటలు, వూసులు వినాలి. ఈ భూమి పుట్టిందీ, నీరు పారేదీ ఆమె కోసమూ, బైరి కోసమేనట. వాళ్ల తిరుగుల్లు, పెమానకాలు వినాలి నువ్వు.

ప్రేమంటే ఇంతేనా అని నువ్వాన్నావనుకో, మోహావేశాన్ని మాటల్లో చెప్పలేని ఒకమ్మాయిని పరిచయం చేస్తాను. దేహసౌఖ్యంలో దైవత్వాన్ని అనుభవించలేని వాళ్లని ప్రేమే కాదు, ఏ భావావేశమూ తాకలేదేమో! అని చెప్తే నిజమే కదా అనిపిస్తుంది.

నేను కూడా ఈ సారి నీకోసం కొత్త కొత్త కథలు రాస్తాను. నాకూ రాయడమంటే ఇష్టమే. కానీ పదాలు మనసులో ఉన్నంతవరకే ధైర్యంగా ఉంటాయి. కాగితం మీద రాసేటప్పటికి అవి పిరికిగా జర్రున జారిపోతున్నాయి, అర్థాలు కోల్పోతున్నాయి, నువ్వొస్తే నాకు ధైర్యమొస్తుంది. జారిపోయే నా పదాలకూ ధైర్యం నేర్పిస్తాను.

నన్ను నమ్ము. నిన్ను ప్రేమగా చూసుకుంటాను. ఎంత ప్రేమగా అంటే, కూతుర్నేమైనా అంటే వాడిని చంపేద్దామనుకునే తండ్రంతా ప్రేమగా నిన్ను చూసుకుంటాను.

న్యూ ఇయర్ తో మొదలై, సంక్రాంతి, వేలంటైన్స్ డే, రంజాన్, దీపావళి, వినాయక చవితి, దసరా, క్రిస్మస్ వరకూ – ఇలా సంవత్సరం మొత్తం నిన్ను పండగలా చూసుకుంటాను. ఎన్నో ప్రదేశాలు తిప్పుతాను. ఎండాకాలపు వేడిలో, వర్షాకాలపు తడిలో, సీతాకాలపు చలిలో – అన్ని కాలాల్లో నీ కోసం ఒక కథనై నీ తోడుంటాను.

నువ్వు మళ్లీ నా కోసం వస్తావు కదూ!

పాఠకుని అన్వేషణలో

కథ