శ్రీధర్ నరుకుర్తిమనిషి పెళ్లిని, ఆస్తిని, వ్యవసాయాన్ని,చక్రాన్ని,నిప్పుని, దేవుణ్ణి కనిపెట్టక ముందు ఎలా ఉండేవాడు? తన తోటి జంతువుల్లాగే ఎటువంటి బంధాలు, ఇరుకులు లేని స్వేచ్ఛకి లోనయ్యాడా! ఆహారం,నిద్ర, మైథునాలపై స్వేచ్ఛ! కాలాల లెక్కలు లేని స్వేచ్ఛ!! మనిషి సహజ స్థితి ఏది? ఆనందమా! దుఃఖమా!! రెండూ కాదేమో! బహుశా ఆనందం కోసం ఆరాటమే ( పర్సూట్ ఆఫ్ హ్యాపీనెస్ ) అతని సహజస్థితి. అదే అతని అన్వేషణలకి మూలం అయ్యుంటుంది.
ఇరవై ఏళ్ళ క్రితం జరిగిన సంఘటన మొదటిసారిగా ఇలాంటి ఆలోచనలని రేపింది. ఏదో పనుండి వెళ్ళలేదు కానీ నేనూ ఆ పార్టీలో ఉండాల్సిన వాడినే! రాత్రి రెండింటికి ఫోన్ మోగితే ఎప్పటిలానే భయపడుతూ ఎత్తాను. అయితే జరిగింది ఎప్పటిలానే కేవలం నిద్రని పోగొట్టేది కాదు. మత్తుని వదిలించేది.
“ అన్నా రాజేశ్ కి యాక్సిడెంట్ అయ్యింది. అపెక్స్ హాస్పిటల్ కి తీసుకొస్తున్నాం.”
ప్లాంట్ నుంచి సిటీకి 25 కిలోమీటర్లు. కనీసం 30 నిమిషాలు పడుతుంది. గబగబా డ్రెస్ వేసుకుని అపెక్స్ హాస్పిటల్ కి బయలుదేరా. వెళ్ళేటప్పటికి తీసుకు వచ్చేసారు. క్లబ్ నుంచి వస్తుంటే మోటార్ సైకిల్ పై నుంచి పడిపోయాడు. హెడ్ ఇంజురీ. స్ట్రెచెర్ పై రాజేశ్ !
“ రాజేశ్…” కుదుపుతూ అరిచాను.
“ఏరా…ఏమయ్యింది…” నిద్రలోంచి లేచినట్లు మాట్లాడుతూ చేయి గట్టిగా పట్టుకుని మళ్లీ నిద్రలోకి జారిపోయాడు. అతను స్పష్టంగా మాట్లాడిన ఆఖరి మాటలు అవే !
ఆల్కహాల్ వాసన గుప్పుమంటోంది. డాక్టర్ వచ్చాడు. సీటీ స్కాన్ కి పరుగు. పెద్ద ఇంజురీ కాదు. మెదడులో టెంపరల్ లోబ్ లో చిన్న క్లాట్. ఎడీమా వల్ల మరింత నష్టం కలగకుండా స్కల్ ఆపరేషన్ చేయాలట. ఆపరేషన్ అయిపోయింది. చూస్తుండగానే ఒక రోజు గడిచిపోయింది. తలపై ఆపరేషన్ చేసిన చోట తప్ప మనిషంతా మామూలుగానే ఉన్నాడు.
‘రాజేశ్…’ నవ్వుతూ దగ్గరికి వెళ్లి చేతిపై చేయి వేసాను.
“హె…” నోటినుంచి ఒక జంతువు అరిచినట్లు శబ్దం. పెటేల్మని ఒక తన్ను తన్నాడు.
“రాజేశ్ … రాజేశ్ …”
గబగబా అందరూ వచ్చి పట్టుకున్నారు. గింజుకుంటున్నాడు. అందర్నీ కొట్టాలనే ఆరాటం.
డాక్టర్ ఏదో ఇంజెక్షన్ చేశాడు.
“కొన్నాళ్లు ఇలాగే ఉంటాడు. మాటలు రావడానికి సమయం పట్టొచ్చు. దెబ్బ కమ్యూనికేషన్ ఏరియా లో తగిలింది.”
“మళ్లీ మామూలుగా అవుతాడా?”
“అవ్వొచ్చు”
వెల్లూరు తీసుకెళ్ళాం. రకరకాల థెరపీలు. నెలలు గడిచాయి. మనిషిని చూస్తే ఏమీ జరగనట్లే ఉన్నాడు. మాటలు, జ్ఞాపకాలు మాత్రం లేవు. కంపెనీ చైర్మన్ దగ్గరికి వెళ్లి బ్రతిమాలాను.డాక్టర్ సర్టిఫికెట్ తెచ్చుకుని ఉద్యోగంలో జాయిన్ అయిపోమన్నాడు. పబ్లిక్ సెక్టార్ కాబట్టి కొంచెం సానుభూతి.
రోజూ ఆటోలో ఆఫీస్ కి రావడం, సాయంత్రం వరకూ బుద్ధిగా కూర్చోవడం. మాటలు లేవు. ఆఫీస్ లో అందరికంటే చురుగ్గా ప్రోగ్రామ్స్ రాసేవాడి బుర్ర ఫార్మాట్ అయిపోయింది. నన్ను గుర్తు పట్టాడా ! అందరూ నన్నొక్కడినే గుర్తుపడుతున్నాడని అంటున్నారు. ఎలా తెలుస్తుంది? రాత్రంతా తాగి, పద్యాలు పాడుకుంటూ విశాఖపట్నం అంతా తిరిగిన రోజులు గుర్తుండి ఉంటాయా! చెప్పడానికి ప్రయంత్నించేవాడిని. మొహంలో ఎటువంటి భావం కనిపించేది కాదు. నాపట్ల ఏమన్నా మిగిలి ఉందా! ఉన్నా చెప్పలేక పోతున్నాడా! అక్షరాలు నేర్పించడానికి ప్రయత్నించాను.విచిత్రంగా రిజిస్టర్ లో సంతకం మాత్రం చేసేవాడు.అది మజిల్ మెమొరీలో ఉండిపోయిందట. టీ తాగడానికి మాతో పాటు క్యాంటీన్ కి తీసుకెళ్లేవాళ్ళం. చిన్న పిల్లాడిలా వచ్చేవాడు.ఒకటో రెండో అక్షరాలు తప్ప మాటల్లేవు.
మెల్లగా నెలలు సంవత్సరాలుగా మారుతున్నాయి. మాటల్లేవు. జ్ఞాపకాల్లేవు. జ్ఞానం లేదు. బంధాలు ఉన్నాయో లేదో తెలీదు. ఆఫీస్ లో అతని రూమ్ కి వెళ్లడం ఎప్పుడు తగ్గించానో నాకే గుర్తులేదు. వెళ్లినా ఏంచేయాలి? రెండు నిమిషాలు కూడా సంభాషించడానికి ఏమీ లేదు.
ఒకసారి… బాగా గుర్తు… ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు ఫోన్ వచ్చింది. అతని భార్య.
“మీతో మాట్లాడుతారట”
“రాజేశ్…రాజేశ్ “
“ఆ…ఆ…”
నన్ను నిజంగా గుర్తుంచుకున్నాడా ! నాకు ఫోన్ చేయమని మొబైల్ లో నా నంబర్ చూపించాడని అంటుంది ఆవిడ. ఆఫీస్ లో కలిసినప్పుడు గుర్తుపడుతున్నాడో లేదో తెలియడం లేదు. అర్థం కాని ద్వంద్వం. రోజులు గడిచే కొద్దీ అతని రూమ్ కి వెళ్లడం తగ్గించేసాను. ‘అవసరం పడటం లేదు’. ఏ టాయిలెట్ కి వెళ్ళేటప్పుడో ఎదురుపడితే మొహం తిప్పేస్తున్నాను. మాట్లాడటానికి ఏమీ లేదు. అసలు మాటలే లేవు. అసలతను ఉన్నట్లా!లేనట్లా!! క్రమేణా ఒక్కడే తిరుగుతున్నాడు. చిన్న పొరబాటుకి, అడుగు తడబడినందుకు అతన్ని నిర్దాక్షిణ్యంగా బైటికి నెట్టేశామా! మరేం చేయాలి ?
‘ఇది నేనూ’ అని చెప్పడానికి ఏమీ లేని వాడు. ఒకప్పటి ప్రియమిత్రుడు. నాకోసం ఏదైనా చేసినవాడు. ఒక్కోసారి నావైపు నిస్సహాయంగా చూస్తున్నాడనిపించేది. నరనరానా గిల్ట్ వ్యాపించేది. దాన్ని అట్టడుగు పొరల్లోకి తొక్కేయడం తప్ప చేయగలిగింది లేదు.మనిషిని మనిషిలా ప్రేమించడం లాంటివి రొమాంటిసైజ్ చేయడానికి మాత్రం పనికొచ్చే భావనలు. మనిషి పర్స్యూట్ ఆఫ్ హ్యాపీనెస్ లో “నేను” ని పోగొట్టుకున్నవాడికి చోటులేదు. లోకానికి అంత ఎంపతి లేదు. పర్స్యూట్ ఆఫ్ హ్యాపీనెస్…బ్లడీ…
చూస్తుండగానే పన్నెండు సంవత్సరాలు అయిపోయాయి. మా కంపెనీ లో ఒక స్కీం ఉంది. మెడికల్లి అన్ఫిట్ అయిన వాళ్ళని ఉద్యోగం లోనుంచి తీసేసి రిటైర్ అయ్యేవరకూ నెల నెలా బేసిక్ శాలరీ ఇస్తారు. కంపెనీ వైపునుంచి వత్తిడి పెరగడంతో అతని భార్య ఆ స్కీం కి ఒప్పుకుంది. ఆఫీస్ కి రావడం మానేసాడు. ఇక రోజూ కలుసుకోనక్కర్లేదు. నో గిల్ట్. నో మోర్ గిల్ట్…
ఆరేళ్ల క్రితం గృహప్రవేశానికి పిలిస్తే తీసుకొచ్చింది అతని భార్య. చిన్నగా పలకరింపుగా నవ్వాడా! రాజేశ్ ..రాజేశ్ …ప్రియమిత్రుడా! నాకళ్ళలో తడి. అతని కళ్లు కూడా చెమర్చాయా! భగవంతుడా !
రెండుమూడేళ్లయిపోయినట్లుంది. క్లబ్ లో టెన్నిస్ ఆడుతున్నప్పుడు ఫోన్ వచ్చింది.
ఇండస్ హాస్పిటల్ లో … వెళ్ళేటప్పటికి స్ట్రెచెర్ పై నుంచి అంబులెన్స్ లోకి ఎక్కిస్తున్నారు. నాకోసం ఆపారు.కళ్లు తెరిచే ఉన్నాయి. విచిత్రంగా రిలాక్స్డ్ గా కనిపించాయి. చనిపోయిన తర్వాత మజిల్స్ అన్నీ రిలాక్స్ అవుతాయట! బతికున్నప్పుడు నిర్జీవంగా ఉండే కళ్లు జీవాన్ని సంతరించుకుని నన్ను కరుణతో చూస్తున్నాయి.
“రాజేశ్ … రాజేశ్ “
‘ఫర్వాలేదురా నాకు అర్థం అయ్యింది…’
“వెనక్కి రా రాజేశ్ . రాత్రంతా తిరగడానికి బోల్డన్ని ప్లేస్ లు.”
‘ఓపిక లేదురా…మళ్లీ మొదలెట్టలేను…’
జిందగీ దేనేవాలే సున్
తేరి దునియా సే దిల్ భర్ గయా
మై యహా జీతే జి మర్ గయా
( జీవితాన్ని ఇచ్చిన వాడా విను
నీ ప్రపంచంపై మొహం మొత్తింది
నేనిక్కడ బతికుండగానే మరణించాను)
పాడుకుంటూ,తేలిపోతూ అంబులెన్స్ ఎక్కేసాడు. గుంటూరులో అంత్యక్రియలట. వెళ్ళలేదు. ఏముందక్కడ! గుండెలవిసేలా ఏడవడానికి ఎక్కడైతేనో!
***
“ఇదంతా ఎందుకు రాసావ్?”
“రాయకుండా ఉండలేకపోయాను.బహుశా మెహర్ కథ చదవకపోతే అంతరాంతరాల్లోనే తొక్కేసి ఉండేవాడిని.”
“ఆ కథలో భార్య వైపునుంచి చెప్పిన కథలా ఉంది “
“కావచ్చు “
“ఇందులో తప్పిపోయినవాడు ఎవడు?రాజేశా ? నువ్వా ”
“తెలీదు. ఎవరైనా కావచ్చు”
“అయినా దీనికీ గోదారికి ఏమీ సంబంధం?”
“మెహర్ గోదారోడే కదా!”
“నీ గోదారి!”
*
పెద్దన్న
అరిపిరాల సత్యప్రసాద్
సుధాకిరణ్
శ్రీరామ్
సంజయ్ ఖాన్
చిట్టత్తూరు మునిగోపాల్
రాంబాబు చెన్నూరి
Add comment