జీవన కాలం ఇక కరుణించదు

విపరీతంగా చదివే అలవాటు ఉన్న ఆయన నలభయ్ సంవత్సరాల క్రితం అప్రయత్నంగా తన చేతిలోకి వచ్చిన ఒక చిత్తు కాగితం లో ఉన్న ఒక కవితను చదివారు . ఆ కవిత ఆయనకు బాగా నచ్చింది . ఎంత బాగా అంటే , ఆ కాగితాన్ని జాగ్రత్తగా మడతపెట్టి , జేబులో పెట్టుకుని , ఇంటికెళ్లి డైరీ లో రాసుకునేంత బాగా . ఆ తరువాత ముప్ఫయి ఏళ్ళ కు టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా తెలుగు లో   ” సురభి ” పేరుతొ ఒక సంగీత సాహిత్య సమాలంకృతమైన మాస పత్రిక ప్రారంభించాలని అనుకుని ఆ పత్రికకు సంపాదకత్వం వహించమని ఆయనను కోరింది . అందుకు ఆనందంగా అంగీకరించిన ఆయన , మొదటి సంచికలోనే , మూడు దశాబ్దాలుగా తన హృదయం లో కొలువై ఉండి , ఎన్ని సార్లు చదివినా ఎప్పుడూ కొత్తగా అప్పుడే చదివినట్లు మనసును ఆహ్లాద పరచే ఆ కవితను ప్రచురించారు. ఆ కవిత కింద పై విషయం అంతా రాసి

“ఈ కవి తో మాట్లాడాలని ఉన్నది . కవి స్పందిస్తే బావుండును ” అన్నారు

అదృష్ట వశాత్తు   సురభి మొదటి సంచిక చూసిన ఆ కవి పత్రిక కార్యాలయానికి ఫోన్ చేసి సంపాదకుడు ఫోన్ నంబర్ తీసుకుని ఒక రాత్రి పదిగంటలప్పుడు పలకరించాడు . అటు వైపు నుండి “నువ్వేనా ?” అన్నారు ఆయన ఆనందంగా . ఇటు వైపు నుండి ఆ కవి “సర్ ! మీరేనా ?” అన్నాడు ఉద్విగ్నంగా

“నువ్వేనా? ” అని ప్రశ్నించిన ఆ సముద్రం పేరు గొల్లపూడి మారుతీ రావు

ఉద్విగ్న పడిన పిపీలికం పేరు మోడెస్టీ వదులుకుంటే కవి వంశీకృష్ణ

గొల్లపూడి తన హృదయ పల్లకి లో నాలుగు దశాబ్దాల పాటు ఆనందం ఊరేగించిన ఆ కవిత పేరు “ఒక మాజీ ప్రేయసి ”

ఆ తరువాత అర్ధగంట పాటు ఆయన చాలా విషయాలు నాతొ ముచ్చటించారు . విజయవాడ లో ఖాదర్ మొహియిద్దీన్ అధ్యక్షత న జరిగిన మారుతీయం పుస్తక ఆవిష్కరణ లో మొదటి సారి ఆయనను కలిసాను . ఆ తరువాత ఆయన భద్రాచల వెళుతూ నా కోసమే ఖమ్మం లో గంట సేపు ఆగారు. నేను ఎంతో భద్రంగా గుండెల్లో దాచుకున్న ఆ జ్ఞాపకాన్ని నా “25th ఫ్రేమ్ ” అనే సినీ వ్యాసాల సంపుటికి ముందు మాట రాస్తూ బహిరంగం చేసారు ఆయన . మరాఠీ సినిమా సైలెన్స్ గురించి నేను రాసిన రివ్యూ చదివి అప్పటికప్పుడు ఫోన్ చేసి “ఎదురుగా ఉంటే , నిన్ను గాఢ ఆలింగనం చేసుకుని ఆశీర్వదించాలని వున్నది ” అన్నారు ఆయన . అది ఆయన సంస్కారం . నాకు ఆస్కార్ ను మించిన పురస్కారం

ఇవాళ మధ్యాహ్నం ఆయన ఇక లేరు అన్న వార్తను మోసుకొచ్చిన సోషల్ మీడియా మీద మొదటిసారి నాకు చెప్పలేనంత కోపం ముంచుకొచ్చింది . అప్పటి నుండీ నేను దుఃఖార్ణవం లో మునిగిపోయాను

2

పధ్నాలుగేళ్ళకు మొదటి కథ రాసి , ఇరవైమూడేళ్లకు డాక్టర్ చక్రవర్తి అనే సినిమాకు రచయత గా పనిచేసి , నలభయ్ రెండేళ్లకు ఇంట్లో రామయ్య వీథిలో కృష్ణయ్య సినిమా ద్వారా నటుడిగా మారి , నలభయి కి పైగా కథలు , పదకొండు నవలలు , తొంభయిమూడు సినిమాలకు రచన , రెండువందల యాభయి కి పైగా సినిమాలలో నటన , వేల కొద్దీ వ్యాసాలు , కేవలం నాటకం చూడటం కోసమే లండన్ ప్రయాణాలు ఎంత వైవిధ్య భరితమైన ఎనభయ్ ఏళ్ళ జీవితం ఆయనది.

జీవితం లో ఆయన ఏదీ ప్లాన్ చేయలేదు . అలా జరిగిపోయాయి అంతే . ఏదీ ఆశించలేదు కనుక అన్నీ ఆయనను వరించి వచ్చాయి . మొదటి సినిమా దుక్కిపాటి మధుసూధనా రావు గారి రూపం లో వెతుక్కుంటూ వచ్చింది . “సినిమాకు రాయడం నాకు అస్సలు తెలీదు “అని దాశరధి దగ్గర నసుగుతుంటే “రాయడం నీకు తెలీకపోతే ఫరవాలేదు . ఎలా రాయించుకోవాలో ఆయనకు తెలుసు “అని దాశరధి ధైర్యం చెప్పాడు . ఆకాశవాణి లో శబ్దాలతో సహస్రావధానం చేయగల గొల్లపూడి కెమెరా ముందు తొట్రు పడితే కెమెరా ను ఎలా పేస్ చేయాలో చెప్పినవాడు చిరంజీవి . అలవోకగా అన్నీ వచ్చినా దేన్నీ నిర్లక్ష్యం చేయకుండా తనదయిన ముద్ర వేయడానికి ఎంత సొంత జీవితం చేయిజారి పోయిందో లెక్కలు వేసుకుంటే క్షణాలు , గంటలు , రోజులు ఏళ్ళు పూళ్ళూ ను

జీవితాన్ని అంత అర్ధవంతంగా గడపగల శక్తి ఆయనకు ఎక్కడినుండి వచ్చింది ? జీవితాన్ని నియమబద్ధంగా , క్రమ శిక్షణ తో గడపడం . ఆయన ఒక సరి ఒక మాట చెప్పారు . ప్రోగ్రాం తొమ్మిదిన్నర కు అంటే తొమ్మిది ఇరవై తొమ్మిది కాదు . తొమ్మిది ముప్పై ఒకటికి కూడా కాదు . తొమ్మిదిన్నరకే . ఆ సమయపాలన వున్నది కనుకే ఆయన నిరంతరాయంగా జీవన కాలం రాయగలిగారు . ఏ విషయాన్ని ఎంత వరకు చెప్పాలో , ఎక్కడ ముగించాలో ఆయనకు తెలిసినంత గా మరొకరికి తెలియదు . అందుకే అంత అవుట్ స్పోకెన్ గా వున్నా కూడా ఎక్కడా ఏ వివాదం లోనికి ఆయన తల దూర్చలేదు . ఆవేశాన్ని పొదుపుగా వాడటం ఆలోచన విస్తరించిన కొద్దీ అలవాటుపడే అరుదైన దినుసు . ఆ దినుసును తన ఆధీనం లో వుంచుకున్నవాడు గొల్లపూడి

ఈ శక్తి ఆయనకు అలవోకగా రాలేదు .పురిపండా , చాగంటి , దేవులపల్లి , విశ్వనాథ , కె. వెంకటేశ్వర రావు , జి కృష్ణ లాంటి ఉద్దండ పండితుల సాంగత్యం ఆయనకు ఒక్కో అంశాన్నీ నేర్పింది .

జుజుమురా లాంటి కథ ఆయన తప్పితే మరొకరు రాయగలరా ?

ఎర్ర సీత , సాయం కాలం అయింది , ఋణం లాంటి నవలలు ఆయన తప్పితే మరొకరు సృష్టించగలరా ?

లావాలో ఎర్రగులాబీ , రాగ రాగిణి ,కళ్ళు లాంటి నాటకాలు ఆయనకంటే బాగా మరొకరు రక్తి కట్టించగలరా ?

“అయితే ! నా ఇంట్లోంచి వెళ్ళిపోరా కుక్కా !” అని ఎడమచేయి విసురుతూ ఒక కంట దుఃఖాన్ని , మరొక కంట ఇలాంటి కొడుకును కన్నానే అనే పశ్చాత్తాపాన్ని మనిషికో చరిత్ర లో ప్రదర్శించగల మరొక నటుడున్నాడా ?

ఒక దటీజ్ సుబ్బారావు అంటే గొల్లపూడి . ఒక సింగిల్ పూరీ శర్మ అంటే గొల్లపూడి . ఒక ఓబులేసు అంటే గొల్లపూడి . పాత్ర ఏదైనా సరే తన అద్భుతమైన స్క్రీన్ ప్రెజన్స్ తో అజరామరం చేయగల నటుడు గొల్లపూడి

మెదడు ఖాళీ అవడం మహా ప్రమాదం . తన చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచాన్ని ఖాళీ చేసుకుని , తాను ఏమీ చేయక్కరలేదని జీవితాన్ని శూన్యం చేసుకోవడం ముసలితనం . చెట్టు ఆకుల దగ్గర నుండి వాడి పోతుంది . చెంబెడు నీళ్లు పోయగలిగితే వేరుతో ఇంకా పచ్చగా ఉంటుంది

ఇది గొల్లపూడి అమ్మకడుపు చల్లగా లో రాసుకున్న మాట . అందుకేనేమో ఆయన ఎనభయ్ ఏళ్ళ చిన్న వయసులో వెళ్లిపోయారు అనాలి అనిపిస్తోంది నాకు

వ్యక్తిగతమైన ఆనందాన్ని అది ఏదైనా సరే . దాన్ని అనుభవించడం లో ఒక డిగ్నిటీ అవసరం . దాని కోసం యావ చూపించినా , దేబిరించినా , ఆరోగ్యమూ అనర్ధమూ తరువాతి మాట . మన వ్యక్తిత్వం రాజీ పడినట్టే అని తన జీవన కాలం ఎప్పుడో రాసిన గొల్లపూడి ఎక్కడా రాజీ పడకుండా , వక్తిగా , సమష్టి శక్తిగా తన డిగ్నిటీ కి ఎక్కడా లోపం రాకుండా హుందాగా జీవించి హుందాగా వెళ్లిపోయారు . ఇప్పుడిక ఆయన జీవించడం మొదలు పెడతారు తెలుగు నేల నలుచెరగులా.