కుటుంబ శాస్త్రం! 

చీమ నుండి ఏనుగు వరకూ ప్రతి జీవీ తన కుటుంబాన్ని కలిగి ఉన్నా[?], మానవుడికి ఉన్న కుటుంబ వ్యవస్థ మాత్రం ప్రత్యేకమైనదే.
ఉమ్మడి కుటుంబం మీద విమర్శలు సమర్ధనీయంగానే ఉన్నా మిగతా విషయాలమీద చేసిన సూత్రీకరణలు చాలా తప్పుగా ఉన్నాయి.
ఈ రోజున మధ్య తరగతి కుటుంబాలలోని పిల్లలు అమెరికాలో చదువుకుని, అక్కడే సెటిల్ అవుతున్నారంటే, అక్కడ వచ్చినంత ఆదాయాలు ఇక్కడ రాకపోవడమే. హైదరాబాద్, బెంగళూరు , చెన్నై వంటి నగరాల్లో ఉద్యోగాలు చేస్తున్నారంటే, దానికి కారణం, ఆ పట్టణాలలోనే ఉద్యోగాలు చేయాలనే తల్లిదండ్రుల లక్ష్యం గానీ, ఉద్యోగాలు చేసే వాళ్ళ కోరిక గానీ కాదు. ఆయా పట్టణాలలోనే తప్ప మిగతా పట్టణాలలో ఉద్యోగ అవకాశాలు లేక పోవడమే.
అసలు కుటుంబం అంటే భర్తా, భార్యా, వాళ్ళ తల్లిదండ్రులూ, పిల్లలు. ఇదీ కుటుంబం అంటే. అంతే కానీ భర్తా,భార్యా పిల్లలూ మాత్రమే కాదు.
వృద్ధుల్ని పట్టించుకోక పోవడానికి ఆర్ధిక దారిద్ర్యమే కారణం కాదు. ప్రేమా, బాధ్యతా లేక పోవడం అనేదే అసలైన కారణం. ఆర్ధిక దారిద్ర్యమే కారణం అయితే పిల్లల్ని మాత్రం ఎలా పెంచగలుగుతారు? తల్లిదండ్రులని వృద్ధాశ్రమాలలో పడేసినట్లే, పిల్లలని కూడా అనాధాశ్రమాలలో వదిలెయ్య వచ్చుగా? మరి అలా చెయ్యడం లేదే? తాము కన్న పిల్లలని చూసుకోవడం యెంత బాధ్యతో, తమని కన్ని తల్లిదండ్రులని చూసుకోవడం కూడా అంతే బాధ్యత అనే జ్ఞానం లేకపోవడమే అసలు కారణం.
ప్రభుత్వం తమ జవాబుదారీ తనాన్ని వదిలేసుకున్న విషయం గమనించిన ఈ రచయిత ‘జవాబుదారీ తనాన్ని వదిలేసుకున్న పిల్లలే తల్లిదండ్రులని వృద్ధాశ్రమాలలో వదిలేస్తున్నారు’ అన్న విషయాన్ని గమనించలేదు. వృద్ధుల సమస్యా, సంరక్షణ బాధ్యత కేవలం రాజ్యానికి వదిలేసి, ఆ బాధ్యత పిల్లలది కాదు అని సూత్రీకరించడం మరొక తప్పు.
బళ్ళూ,గుళ్ళూ, పార్కులూ యెంత ముఖ్యమో వృద్ధాశ్రమాలు కూడా అంతే ముఖ్యంగా కనిపించాయి ఈ రచయితకి. ఆ వయసు రేంజ్ లో ఉన్న వారి గురించి ఒక పాలసీ ఉండాలిట.
కేవలం తమ ఆనందం కోసమే సంసారాలు చేసుకుని, పిల్లల్ని కంటారనేది అమానవీయ,దుర్మార్గపు వక్రీకరణ. అనేక విధాలైన కష్టాలు,నష్టాలు పడి, పిల్లల్ని కని, పెంచడం లో ప్రేమా, బాధ్యతా ఉంటాయే తప్ప. కష్ట నష్టాలు పడాలనే ‘ముచ్చట’ కానీ వార్ధక్యంలో పిల్లల చేత సేవలు చేయించుకోవాలనే దురాలోచన కానీ ఉండదు. పిల్లలని పెంచి పెద్ద చేయడం తల్లిదండ్రుల బాధ్యత అయితే, కని పెంచిన తల్లి దండ్రులని చూసుకోవడం పిల్లలకి కూడా అంతే బాధ్యత కాదా? బాధ్యతలు లేని హక్కులంటూ ఎవరికీ ఉండవు.
వృద్ధాశ్రమాలు చూసుకుని, అందులో చేరడం అత్యుత్తమం గా కనిపించిందీ రచయితకి.
ఈ సందర్భంలో, రంగనాయకమ్మ గారు రాసిన, “వృద్ధుల సమస్యకి వృద్ధాశ్రమాలే పరిష్కారమా?” అనే వ్యాసం లో ని కొన్ని వాక్యాలని ఇక్కడ పేర్కొనడం సమంజసంగా ఉంటుంది
“జంతు జాలాల్లో అయితే, వృద్ధులైన తల్లిదండ్రుల్ని బిడ్డలు సంరక్షణ చేసే పరిస్థితి ఉండదు. మనుషుల్లోనే ఇది ప్రత్యేకం. ఆ మనుషుల్లో కూడా ఆ పరిస్తితి లేకుండా పోవడం అంటే, తల్లిదండ్రులకూ బిడ్డలకూ ఉండే సంబంధాలు ‘జంతు సంబంధాలు’గా మారిపోతున్నాయని అర్ధం.”
“…బిడ్డలకు ఉండవలసింది ‘జాలి’ కాదు. ప్రేమ!బాధ్యత! బిడ్డల తరానికి సమాజం నేర్పవలసిందంతా ఈ అంశాన్నే.”
“…ఇంతకన్నా ఎక్కువ శ్రమే తల్లిదండ్రులు బిడ్డల కోసం పడి ఉంటారు.”
“మరి, పెద్ద వాళ్లకి జబ్బు చేస్తే, వాళ్ళని చూసుకోవడం కూడా బిడ్డల బాధ్యత కాదా? ఆ పెద్ద వాళ్ళు ఈ పిల్లల్ని చిన్న తనంలో ఎన్నో అనారోగ్యాల్లో, ఎన్నో చాకేరీలు చేసి పెంచలేదా?
“…మొత్తం ‘సమాజం’ నించి తరిమివేసే మార్గమే వృద్ధాశ్రమాల మార్గం. అది ఇల్లూ కాదు, వాకిలీ కాదు. సత్రవా కాదు, హోటలూ కాదు. అది ఒక వికృత నివాసం.”