ఇంద్రధనుస్సు

“వాన వడుతుంది. మనసన వడ్తలేదు. అట్ల బయటికి వోయస్తనే”.

లోపల చాయి పెడుతున్న వాడి అమ్మతో చెబుతూ చెప్పులేసుకున్నాడు. ఆ వాన నీటి తాకిడికి తట్టుకోలేక లోపలనుండి బీటలువారుతూ తడిసిపోతున్న గోడకి తగిలేసిన గొడుగుని అరక్షణం ముందే వాడి చేతుల్లోకి తీసేసుకున్నాడు. వాడి అమ్మ ఏదో అంటుందని తెలిసే ఈ మాత్రం ప్రిపరేషన్. జేబులో జస్ట్ యాభై రూపాయలున్నాయి.

“కుండపోత వాన వడుతుంటే బయటికి పొయొచ్చుడేందిరా.. మూసుక్కూర్చొని ఆ పుస్తకం అదీ సదువుకోవచ్చు కదా, చాయి వోస్త ఆగు, మల్ల సడిదయితదిరా పోడా” అని చాయిపత్తి వేసుకుంటూ అరిచింది వంటింట్లో నుండే వాడి అమ్మ.

ఇదంతా ఫేడవుట్ అవుతున్నట్టు వినిపించింది వాడికి అప్పటికే తంతెలు దిగి ఆల్మోస్ట్ బయట అడుగు పెడుతున్నాడు గనుక. దిగుతుండగా రెండు చిన్న పిల్లులు కనిపించాయి, ఓటి తెల్లది, ఇంకోటి నల్లది. సరైన ఈడుజోడులాగా పక్క పక్కనే పడుకొని నిద్రపోతున్నాయి ఎవడేమైపోయినా నాకు సంబంధం లేదన్నట్టుగా. ఈ వర్షానికి ప్రపంచం నాశనమైపోయినా మాకు పరవాలేదు అన్నట్టుగా అసలవి కదలవు, మెదలవు.

వీడి అడుగుల అలికిడికి అతి చిన్నగా కళ్ళు తెరిచి “ఎవడీడు” అని చూసేసి “ఓ వీడా” అనుకొని మళ్ళీ నిద్రలోకి జారుకున్నాయి ఆ జతపడిన నాలుగు కళ్ళు.

What a synchronicity!

వాటినలాగే చూస్తూ కిందికి దిగిపోగానే వాడి కాలు బురదలో పడింది.

Shit!

గొడుగు మీద ఒకటే కుండపోత వర్షపు శబ్దం దడ్ దడ్ మంటూ.

ఆ బురదలో నుండి వాడి కాలు కాస్త పైకి లేపి వానకి తడిసేట్టుగా గాల్లోకి పెట్టాడు.

అచ్చం కాళ్ళకి వానతో అభిషేకం చేస్తున్నట్టుగానే ఉంది ఆ దృశ్యం.

బయల్దేరాడు.

ఎక్కడికో వాడిక్కూడా తెలీదు.

మొబైల్ ఇంట్లోనే పెట్టేసాడు డిస్టర్బ్ అసలే అవ్వకుండా. అప్పుడు గుర్తొచ్చింది వీడి జేబులో ఉన్న యాభై రూపాయల ముచ్చట.

ఆహా, అదా సంగతి!

ఇప్పుడర్థమైంది. వీడికి మూడు సిగరెట్లు తాగితే గానీ అప్పుడప్పుడు తిక్క కుదరదు.

అదేం రోగమో మరి!

ఒక్కటి తాగి ఊరుకోవచ్చు కదా..

ఉహు మూడే కావాలి, మూడు తాగి తీరాలి అంతే.

అదీ గరం సిగరెట్టు.

పదిహేనుకొక్కటి.

వీడు, వీడి ఓవరాక్షన్!

కాస్త ముందుకి వెళ్ళగానే ఓ రంగువెలిసిన నీలిరంగు బిల్డింగ్ బాల్కనీలో పెద్ద కప్పొకటి పెదాల దగ్గరకి పోనిస్తూ హెడ్ఫోన్స్ పెట్టుకొని నవ్వుతూ ఫోన్ మాట్లాడుతున్న అమ్మాయి కనిపించింది వీడికి.

ఎంత బాగుంది అసలు!

ఆహా.

‘What a pair of breasts! Oh no, sorry, what a pair of eyes!’ అని మనస్సులో అనుకున్నాడు.

ఆ ఆలోచన్ని తీసి తను మంచోడే అని తన్ను తాను తడుముకోడానికి ఇందాక చూసిన పిల్లుల కళ్ళని గుర్తుచేసుకున్నాడు.

మళ్ళీ బురదలో కాలు.

Shit!

ఈసారి అభిషేకం వద్దనుకొని, ఒకవేళ ఆ పిల్ల చూస్తే ఇజ్జత్ పోతుందేమోనని సిగ్గేసి అట్లే నడుచుకుంటూ పోయాడు అదే బురద నీటితో.

ఆ పిల్ల వీడిని చూడనూలేదు కనీసం, నానో సెకండ్ కూడా.

వీడు వీడి ఓవరాక్షన్!

గల్లీ దాటగానే ఓ ఇరానీ చాయి హోటల్. అక్కడ ఆగలేదు. ఆ హోటల్ లో చిన్న టీవీ లో వినిపిస్తున్న ఇళయరాజా పాటలు, అక్కడే వేడివేడిగా వేస్తున్న మిరపకాయ బజ్జీలు, సాండ్విచ్లు, వడాపావులు ఇవేవీ వీడిని గుప్పుమని తాకనేలేదు. పాన్ డబ్బా ఎక్కడుందా అని వెతికే ఆ గ్రాంటెడ్ చూపుకి, ఆ నిక్కచ్చయిన వెతుకులాటకి అవేం ఆనుతాయి.

నడుస్తున్నాడు, నడుస్తూనే ఉన్నాడు.

నీళ్లలోనే కాళ్ళీడ్చుకుంటూ అర కిలోమీటర్ బురుదనీదాడు ఇప్పటికే. అంతటా మురికి కాళ్ళు, మురికి నీళ్ళే. ఓపెన్ చేసి ఉంచిన డ్రైనేజ్ పిట్స్ అవేవో బోనస్ లాగా. తాగి పడేసిన సిగరెట్ పీకలు, అరిగిపోయిన టైర్లు, జత లేని చెప్పులు, చిరిగిన బట్టలు తప్ప ఎక్కడా ఒక్క తెలిసిన మనిషి మొహం కనిపించడానికి కూడా ఛాన్స్ లేకుండా అంతటా మురికి కంపు తప్ప ఇంకేం లేదు.

ఇటుగా కొట్టుకు వస్తున్న కండోమ్ కవర్ ఒకటి వాడి కాలికి తగిలింది.

కసుక్కున కోపమ్మీద, ఆ బురద నీళ్ళిచ్చే చిరాకులో అదే బురదలో తొక్కాడు. చిమ్మింది బురద, వాడి భుజం మీది దాకా. ఆ చిమ్మిన బురదని గాల్లో స్లో మోషన్ లో చూసినట్టు ఫీల్ అయ్యాడు వీడు.

What a visual to look at!

నాక్కూడా భలే అనిపించింది.

ఒక్కసారిగా ఎడమదిక్కుగా చూస్తే ఒక పెద్ద మురికి కాలువ కనిపించింది వీడికి.

గంధ్గీ నోరు చాపినట్టు.

దాని ముందు ఒక చిన్న గుడిసె.

నాలుగడుగులేస్తే కాలువలోకే ప్రయాణం.

అంతటి వానలో తడుస్తూ ఆ గుడిసె ముందు ఓ నాలుగైదేండ్లున్న అబ్బాయి నిలబడి ఉన్నాడు చిల్లులు పడ్డ తెల్ల బనియన్ మీద గోధుమ రంగు డ్రాయరేసుకొని. వాడి ముందు వాడి మూడేండ్ల చెల్లె ఒకతి మూడించులు వెనకాలకి జరిగితే కాలువలోకి పడిపోయే అంత కొసకి కూర్చొని పసుప్పదార్థం రిలీజ్ చేస్తుంది ఆకుపచ్చ గౌన్ని పైకెత్తి.

వాళ్ళమ్మేమో ఆమె భర్తది ఎలిసిపోయిన ఎర్రంగిని నెత్తినేసుకుని అదే వానలో బోల్లు దబాదిబా తోముతుంది నైటీ యేసుకొని.

ఆకుపచ్చ, తెలుపు, గోధుమ, పసుపు, ఎరుపు అన్నీ కలుపుకొని వసుదైక కుటుంబంలా కళకళలాడినట్టు కనిపించింది వీడికి వాళ్ళ పేదరికం.

ఆ చాయి హోటల్లో కూర్చొని విన్న పాటలు మళ్ళీ మళ్ళీ వింటుంటే ఇట్లాంటి దృశ్యం ఒకటి మిస్ అయి ఉండేది కదా అని వాంది వాడే సముదాయించుకున్నాడు.

ఒక్కసారిగా ఆకాశంలో మెరుపు మెరిసింది, ఉరుముల శబ్దంతో.

ఆ శబ్దం మామూలుగా లేదు.

అదో భీభత్సాన్ని సృష్టించింది అక్కడికక్కడే.

వాడు కూడా హడలిపోయాడు.

భయంతో నడుస్తున్న వీడు ఎందుకో ఒక్కసారిగా వెనకాలకి చూసాడు ఆ మూడేండ్ల పిల్ల వైపు ఐమూలగా.

అక్కడ ఆ పిల్ల లేదు.

అరుపులిప్పుడు మెల్లగా వినిపిస్తున్నాయి వీడికి ఆ ఉరుముల శబ్దం కాస్త తగ్గగానే.

“ఓ పోడా, లంజకొడకా, పోరిని చూస్కోవారా” అంటూ అమ్మ అరుపు.

పరిగెత్తుకెళ్లాడు వీడు అక్కడికి. మెల్లిగా గుడిసెకి అడ్డంగా ఉన్న చిన్న మోరి మీద ఓ చెక్క బోర్డు వేసి ఉన్న దాని మీదుగా నడుచుకెళ్లి చూస్తే అక్కడే కిందొక గుబురు చెట్లని పట్టుకొని వేళ్లాడుతూ ఏడుస్తున్న ఆ మూడేండ్ల పిల్ల.

చేయి అందట్లేదు.

ఆ తల్లేమో పొట్టి, కూర్చుని బోల్లు తోముతుంటే అసలే తెలీలేదు.

నాలుగడుగులు కూడా ఉండదు.

తన్నులు పడ్డ ఆ కొడుకేమో “అవ్వా నువ్వు నెత్తి పాడుచేయకే, ఆడ కింద చెట్లు లెవ్వాయే, ఎన్ని సార్ల పడ్లే నేను, ఒర్రకు ఏం గాదు నువ్వూకో, నేను ఓ తాడు తీసుకొత్త” అంటూ వాళ్ళ గుడిసె లోపలికి పరిగెత్తాడు.

ఉరుము దెబ్బకి ఆ పిల్లోడి గొడుగు కూడా ఆ మురికి కాలువలోనే పడిపోయి కొట్టుకుపోయినట్టుంది.

తత్తరగా నడుస్తూ వాళ్ళ వైపే వస్తున్న వీడిని చూసి ఉన్నపళంగా జర్రున ఆగి  “ప్లీజ్ అన్న జర చేయి అందియ్యే మా చెల్లెకి, మా అవ్వకి అందుతలేదు, మా అయ్య ఉంటే ఈ లొల్లి ఉండకపోదువు” అని అన్నాడు.

మోకాల్ల మీద కూర్చుని, వీడి గొడుగుని ముడిచి, ఆ గొడుగు కొసకున్న ఇనుప దాన్ని ఆకుపచ్చ గౌనేసుకున్న బుడ్డదాని చేయికి అందించాడు.

ఆ పిల్ల మురిక్కాలువ ఒడిలో ఉంటూ ఇప్పుడు కిల కిలా నవ్వుతుంది.

“యెహే పట్టుకోయే ముండ, సతాయించకు” అని వాళ్ళ అమ్మ వీడి వెనకాల నుండి ఆ పిల్లని బెదిరిస్తుంది.

అలాగే పట్టుకొని నవ్వుతున్న ఆ పిల్లని గట్టిగా అదే గొడుగుతో లాగి, ఒక అర అడుగు లేవగానే తన చేయి పట్టుకొని అలవోకగా బయటికి లాగాడు.

ఆ నవ్వు చూస్తుంటే మురికి కాలువ నుండి పుట్టుకొచ్చిన వజ్రాన్ని చూసినట్టుగా ఉంది వీడికి.

ఏడుపొచ్చింది దెబ్బకి అంతటి వర్షంలో కూడా. చివుక్కుమంది గుండె.

“ఇదేంది, నవ్వుతా ఉంది అందులో పడ్డా గాని” అని అడిగాడు వాళ్ళమ్మని.

ఈలోగా అన్నాచెల్లెళ్లు గిల్లికజ్జాలు ఆడుకోవడం మొదలు పెట్టారు.

“ఓ గలీజ్ పోరి, సండాస్ కడుక్కుందువుపాయే ముందుగాల, కిచ్చర కిచ్చర నవ్వుడు తర్వాత” అని తల్లి తన బిడ్డని గెదుముకుంటూ బోల్లు తోమిన స్థలానికి తీసుకెళ్ళి, నీళ్లు పోసి, కడిగేసి, తిరిగి వీడి దగ్గరికి తీసుకొచ్చింది. ఆ పిల్లోడేమో కెక్కెక్కే అని వీడి వెనకాల నిలబడి చెల్లిని వెక్కిరిస్తూ నవ్వుకుంటున్నాడు అట్లా కాలువలో పడిపోయినందుకు.

వీడిని ఆ పిల్ల నవ్వు ఇంకా వెంటాడుతూనే ఉంది.

ఎంత నిండైన నవ్వు!

ఈ మధ్య వీడు చూడనేలేదు అలాంటి నవ్వొకటి.

“ఈ పోరగాళ్ళకి ఇది మామూలేనోయి, మస్తు సాయం జేశినవ్. దొడ్లు లేవు లోపల, బాత్రూం ఏమో ఆడ ఎనకాల చెట్ల కింద చేత్తం తానాలు గిట్ల” అనుకుంటూ సరాసరి మాట్లాడుతూనే ఉంది.

“అర్థమయింది అమ్మ” అని వీడు చపుక్కుమని కరెంట్ కట్ చేసినట్టు కట్ చేసాడు ఆ ముచ్చటని.

ఇదే సమయంలో ఆ పిల్ల అన్న గాడు కూడా వానిలో వాడే నవ్వుకుంటూ “అన్నా! నువు నాకు తెల్సన్నా, మేం ఆడ క్రికెట్ ఆడుకుంటం జూడు పెద్ద గేట్ కాడ, నువ్వక్కడున్న జలీల్ పాన్ డబ్బ దగ్గర సిగరెట్లు తాగుతావ్ కదా, నాకు తెలుసోచ్” అని నవ్వుతూ పలకరించాడు.

అందరూ నవ్వుకున్నారు.

ఆకుపచ్చ బుడ్డది

తెలుపు-గోధుమ రంగు బుడ్డోడు

ఏం రంగో కూడా చెప్పలేకుండా పూర్తిగా వెలిసిపోయిన ఆ నైటీలో ఉన్న వాళ్ళ అమ్మ

ముగ్గురూ వాడిని నవ్వుతూ పలకరించారు.

“మీ ఇళ్లెక్కడ, ఏం చేస్తుంటావ్” అని వగైరా ప్రశ్నలు.

వాడికేమో ఇంకా ఆ కాలువలో ఇరుక్కపోయిన ఆ పిల్ల సంతోషం చిరుజల్లులాగా వాడి మొహమ్మీద కురుస్తూనే ఉంది.

“లోపలికి రావోయి” అంటూ వాడి గొడుగుని చేతుల్లోకి పుసుక్కుమని తీసుకుంటూ వాడిని వెరైటీగా చూసింది.

ఆ చూపులకి అర్థం వీడికి కచ్చితంగా తెలుసు.

అప్పటికే పిలగాల్లిద్దరూ ఆడుకుంటూ గుడిసెనకాలకి వెళ్ళిపోయారు.

“లేదమ్మా, వానెక్కువయ్యేట్టుంది, ఇంటికోవాలె”.

ఈజీగా కట్ కొట్టాడు ఆవిడ వెరైటీ చూపుల్ని దాటుకొని పెవిలియన్ చేరడానికి.

నడవసాడు తిరిగి వెళ్ళిపోడానికి.

మూతిని విరుచుకుంటూ గొడుగుని ఆవిడ వీడి చేతికిచ్చేసింది.

“పిల్లల్ని పిలువమ్మ ఓసారి” అంటూ వెనుదిరిగి మరి అడిగాడు ధైర్యం చేసి.

“రేయ్ అన్న పిలుత్తుండు, రార్రి ఓపారి ఇటు” అని గుడిసెనకాలకి కేకేసింది తల్లి చిరాగ్గా.

ఆ పిల్లలిద్దరూ సైకిల్ టైర్ తో మెలికలు తిరుగుతున్నారు అందులో ఒత్తిపట్టేసుకొని.

రబ్బర్ లాగా గెంతుతూ ఒకర్నొకరు తోసుకుంటూ మరీ వచ్చి నిలబడ్డారు వీడి ముందు.

కళ్లలోకి కళ్ళు పెట్టి చూస్తున్నారు, నవ్వాపుకుంటూ, ఒకరినొకరు మార్చి మార్చి చూసుకుంటూ.

“ఏమైందన్న చెప్పు” అని బుడ్డోడు అడిగాడు వీడ్ని.

“ఏం లేదురా.. ఊరికే చూద్దామని” అంటూ వీడు ఓరచూపుతో వాళ్ళ అమ్మ బోల్ల దగ్గరికి పోయి ఇప్పుడు బట్టలుతకడం గ్రహించి తడుస్తున్న వాళ్ళిద్దరికీ ఎడమ చేత్తో గొడుగుని తలల మీద పట్టుకొని, కాస్త వంగి, వాళ్ళమ్మకి కనిపించకుండా, దొంగచాటుగా వాడి కుడి జేబులో నుండి యాభై రాపాయల నోటుని బయటికి తీసి ఆ పిల్లోడి చేయికిచ్చాడు.

పాప నవ్వింది.

రోజా పూరేకుల మీద వర్షపు చినుకులు గుర్తొచ్చాయి.

ఆ పిల్ల నిష్కల్మష కళ్ళల్లో పుట్టొకొచ్చిన ఆనందం చూసి అది వీడికి చెల్లెలాగా ఎందుకు పుట్టలేదా అనిపించింది ఆ క్షణం.

ఆ వానలో వీడి కంటి నిండా నీళ్ళు.

అది వీడికి మాత్రమే తెలుసు అవి కన్నీళ్లని.

తడిసిన కళ్ళు అవి.

వర్షం కాదు.

నాక్కూడా కనిపించింది.

“అన్నా, ఇది ఏడికాడికి శినిగిపోయిందే” అని గొణిగాడు బుడ్డోడు ముసిముసిగా నవ్వుతూ.

పాప మొహమ్మీద మళ్ళీ నవ్వు.

ఇద్దరూ ఎడతెరిపి లేకుండా మూతి ముందర చేతులు పెట్టుకొని నవ్వుతూనే ఉన్నారు.

“అయ్యో నాదేం దరిద్రం రా, వానకి మొత్తం చినిగినట్టుంది

ఎట్లా ఇప్పుడు మరి? ఇంకో నోటు కూడా లేదు, ఇదొక్కటే ఉంది”.

చిన్నగా విచారం తన్నుకొచ్చింది.

గుడిసె తడికల మీద వానచప్పుడు మాత్రం ఆగట్లేదు.

అది ఎక్కువా కాదు, తక్కువా కాదు.

తడవడానికి ముందడుగేసే పేస్ లో పడుతుంది.

“ఏ ఊకో అన్నా నువ్వు

అన్నం మెతుకులద్దితే చాలు

సెట్ ఐపోద్ది కదనే

థ్యాంక్స్ అన్నా

నువు పో ఇగ

నేను జూసుకుంట దీన్ని”.

ఆ చినిగిన యాభై రూపాయల నోటుతో పిల్లోడు గుడిసెలోకి ఉరికాడు గొడుగు కింది నుండి.

ఆ పాప వీడి ముందు నిలిచిపోయింది అట్లాగే కళ్లల్లో ఏదో తేజస్సుని నింపుకొని.

నవ్వుతూనే ఉంది ఆ కళ్ళతో.

అందంగా.

ఆత్మీయంగా.

ఏదో పలకరింపుగా.

వీడికి పాల పుంత గుర్తొచ్చింది అక్కడికక్కడే.

చేయి చాచాడు వీడు.

ఆకుపచ్చ రంగు కూడా చేయి చాచింది.

రెండు చేతులూ కలిసాయి.

వానలో తడిసిన ఆకుని తాకినట్టే అనిపించింది వాడికి ఆ క్షణం.

ఆకుపచ్చ ఆలింగనం అన్న పేరిట.

వెనక్కి తిరిగి మళ్ళీ మళ్ళీ చూస్తూ నవ్వుకుంటూ ఇంట్లోకి వెళ్ళిపోయింది ఆ మూడేళ్ళ పసిపాప.

ఏదో వీడితో ముప్పయ్యేళ్ళ అనుబంధం ఉన్నదానిలాగా. ఆ చిరునడకని తటాలున నిలిపింది వాళ్ళమ్మ కేక.

“రేఖా..ఇప్పుడిడిశిన నీ డ్రాయర్ తీస్కరాయే పోరి, ఉతుకుత”.

అప్పుడొచ్చింది నవ్వు

పరుగులు తీస్తూ

వీడి మొహమ్మీద.

అసలైన చిరునవ్వు.

వాన ఇంకాస్త పెరిగింది.

పరవాలేదనుకున్నాడు.

గొడుగు తల మీది నుండి తీసేసాడు.

మడిచి చేతిలో పట్టుకున్నాడు.

తడవాలనుంది వాడికి.

అదే వానలో జరిగిందంతా ఒక్కసారిగా తలుచుకుంటూ గుండె నిండా ఆనందంతో ఇంటికి నడుస్తున్నాడు.

వాళ్ళమ్మ వచ్చేటప్పుడు వాడికోసం పెట్టిన చాయి గుర్తొచ్చింది.

వాడు మెట్లు దిగుతుండగా నిద్రలోనుండి ఓరచూపు చూసిన ఆ రెండు పిల్లులు గుర్తొచ్చాయి.

వాడి కాలు బురదలో పడ్డప్పుడు వీడ్ని చూడకుండా ఫోన్ లో మాట్లాడుతున్న ఆ అమ్మాయి గుర్తొచ్చింది.

కాలువ లోపల, కాలువ బయట వీడికి అందించిన ఆ పసిపాప చేయి గుర్తొచ్చింది.

ఆ నైటీలో ఉన్నావిడ ఇచ్చిన ఆహ్వానపు చూపులు గుర్తొచ్చాయి.

వాడింట్లో చదువుతూ దాటేసుకొని వచ్చిన చలం నవల ఒకటి గుర్తొచ్చింది.

ఆ నవల పేరు ‘శశిరేఖ’ అని గుర్తొచ్చింది.

“వర్షంలో ఇంద్రధనుస్సు అంటే ఇదేనేమో” అని మనస్సులో వాడు అనుకున్నాడు.

ఆకాశంలోకి చూస్తే ఇంద్రధనుస్సు అయితే లేదు.

ఇంద్రధనుస్సు రూపం ఇప్పుడు ఆ బుడ్డోడు అన్నం మెతుకులతో అద్ది అతికించే యాభై రూపాయల నోటు అని లోలోపల అనుకుంటూ ఇంటి మెట్లెక్కాడు.

ఆ పిల్లులు ఇంకా అక్కడే నిద్రిస్తున్నాయి.

ఆ నల్ల పిల్లి, తెల్ల పిల్లి కలసి ఈ ప్రపంచమంతా మేమిద్దరం కంటున్న కల, మాకు అసలేం సంబంధం లేదన్నట్లుగా నిద్రలోనే మునిగిపోయాయి.

కనీసం వీడి కాలి అలికిడికి కూడా.

ఈసారి కళ్ళసలే తెరవకుండా.

*