అమ్రీష్ పూరీకి బ్రహ్మానందం డబ్బింగ్ చెప్తే?

రెండు రంగులు

రాబర్ట్ గొప్ప చిత్రకారుడు. కుంచెని రంగులో ముంచి, ఒక కాన్వాస్ మీద ఎంతో లాఘవంగా చేతిని కదిలించాడంటే ఒక అద్భుతం ఆవిష్కృతం అవుతుంది. అతనికి కళ మీద తప్ప సంపాదన మీద ధ్యాస వుండదు. ఒకోసారి రాత్రీ పగలు బొమ్మలు వేస్తూ తిండి కూడా తినని వాడికి సంపాదన మీద ధ్యాస వుండకపోవటంలో వింతేముంది? తినకపోవడానికి కారణం కళారాధనే కారణం కాకపోవచ్చు. డబ్బులు లేకపోవటం కూడా కావచ్చు. ఎంత డబ్బు వుంది ఎంత డబ్బు లేదు అనేది అతని ప్రపంచానికి సంబంధించిన విషయం కాదు. సంపాదన అనే పదం అతను మర్చిపోయి కొన్ని ఏళ్లైంది.

సంపాదన మీద ఏ మాత్రం ధ్యాస లేని వారు ఇంకొకరున్నారు. ఆయన పేరు నివాస్. మాటలు రాని పసివాణ్ణి పిలిచి అడిగినా నేను “నివాస్ అభిమానిని” అని చెప్తాడు. సినిమా స్టార్ అంటారు. కానీ అది ప్రజలకు మాత్రమే. ఆయన మాత్రం చాలా సాదా సీదాగా వుంటారు. పని కోసం భోజనం మానేసిన సందర్భాలు ఆయన జీవితంలో కూడా చాలా వున్నాయి. ఒక సినిమా కోసం కండలు పెంచాలని అన్నం, గోధుమలు మానేసి ప్రోటీన్ కోసం పధ్నాలుగున్నర రోజులు చికెన్ మాత్రమే తిన్నారు. ఆ అర రోజు కూడా వుండేవారే. హీరోయిన్ సమీర ప్రేమగా పెట్టిన ఇటాలియన్ రైస్ డిష్‍ కాదని ఆమెని బాధపెట్టలేక తిన్నారాయన. షూటింగ్‍లో వున్నప్పుడు కూడా తినాల్సి వస్తే అందరితో కలిసే తింటారు. కాకపోతే టైట్ ప్యాంట్ వేసుకుంటారు కాబట్టి మిగిలినవాళ్లు కింద కూర్చుంటే ఆయన మాత్రం కుర్చీలో కూర్చుని, అలా కూర్చోవాల్సి వచ్చిందన్న బాధలో కాస్త ఎక్కువ తింటారు.

గత భాగంలో ఈ కథా భాగాన్ని ఇచ్చి ఈ కథలో మీకు ఏమైనా లోపం కనిపించిందా? ఇలా రాయకుండా ఉండాల్సింది అని ఏక్కడైనా అనిపించిందా? అని అడిగాను. మీకేమనిపించిందో తెలియదు కానీ, నేను చెప్పదల్చుకున్నదేదో చెప్తాను రండి.

రెండు పాత్రల గురించి చెప్పాడు రచయిత. అయితే ఆ రెండు పాత్రల పట్ల రచయిత ఒకే రకమైన అభిప్రాయం కలిగి వున్నాడా? అన్నది ప్రశ్న. మొట్టమొదట వాళ్లిద్దరినీ సంబోధించిన విధానం చూడండి. రాబర్ట్ అనే చిత్రకారుడి గురించి చెప్తూ ఏకవనంలో సంభోధించి నివాస్ అనే సినీస్టార్ గురించి మాట్లాడుతూ గౌరవంగా ‘ఆయన’ అంటున్నాడు. రెండొవది – ఆర్థిక స్థితి వల్ల తినడానికి తిండిలేని కళాకారుణ్ణి, బరువు తగ్గడానికి తిండి మానేసే వ్యక్తిని కలిపి చెప్తూ ఇద్దరూ ఒకటే అన్నట్లు చెప్పుకొస్తున్నాడు. మూడొవది స్టార్ నివాస్ గురించి చెప్తూ అతిశయోక్తిగా మాటలు రాని పిల్లాడు నివాస్ అభిమానిని అని చెప్తాడు అన్నాడు, హీరోయిన్ కోసం తినాల్సి వచ్చిందన్నాడు. కుర్చీలో కూర్చోని తినే హీరోగారి గురించి చెప్తూ టైట్ ప్యాంట్ కారణం అంటున్నాడు. బాధలో ఎక్కువ తింటాడు అన్నాడు.

“పాపం రాబర్ట్” అంటున్నాడు, “పాపం నివాస్ గారు” అని కూడా రచయిత అంటున్నాడు. కానీ నిజంగా రచయిత జాలి ఎవరి మీద ఉంది? నివాస్ గురించి రచయితకి ఉన్న అభిప్రాయం ఏమిటి?  ఈ ప్రశ్నకి సమాధానం మీరు చాలా సులువుగా చెప్పేస్తారు. రచయితకి రాబర్డ్ అంటే జాలి, నివాస్ అంటే చులకన ఉందని పై రెండు పేరగ్రాఫులు చదివితే చాలా స్పష్టంగా తెలుస్తోంది. ఇలా తెలుస్తోంది?

రాబర్ట్ గురించి రాసిన వాక్యాలలో రచయితకి ఉన్న నిబద్ధత, జెన్యూనిటీ నివాస్ గురించి రాసిన వాక్యాలలో లేదు. నివాస్ విషయంలో అతనికి వున్న కోపం, అసహనం, వాక్యాలలో ఉన్న వెటకారంలో, వ్యంగ్యంలో తొంగి చూస్తోంది. ఒకటి మేటర్ ఆఫ్ ఫ్యాక్ట్ అనట్లు రాస్తే, రెండొవది వ్యంగ్యం, వెటకారం కలిపి రాసుకున్నాడు. “అతనికేమి? హాయిగా సైకిల్ తొక్కుకుంటూ వెళ్లిపోతాడు. కారులో ప్రయాణించే వ్యక్తి ట్రాఫిక్ ఇబ్బందుల గురించి అతనికేమి తెలుసు?” అంటే ఎలా వుంటుంది. అది నిజం కాదని మీకు తెలుస్తోంది కదా? రచయిత ధోరణి వ్యంగ్యం అని అర్థమౌతోంది కదా? ఇదే టోన్. రచయిత గొంతు.

‘టోన్’ అంటే ఏమిటి? ఒక కథ ద్వారా పాఠకులలో ఒక భావోద్వేగాన్ని కలిగించాలని అనుకుంటే, టోన్ ఆ భావోద్వేగాన్ని పాఠకులకి రుచి చూపిస్తుంది. వెలిగిస్తుంది. ఎలా? చెప్తాను వినండి. రచయిత కథ చెప్తాడు. కానీ ఆ కథ పాఠకుడికి రచయిత చెప్పినట్లే వినపడుతుందని చెప్పలేం. మీకు ఒక ఉదాహరణ చెప్తాను. సమస్యల వలయంలో ఉన్న ఒక కుటుంబం కథ చెప్పి, ఆశాజనకమైన ముగింపుతో స్ఫూర్తిని ఇచ్చే కథ రాయాలని అనుకున్నాడు రచయిత. కానీ కథ చదివిన పాఠకులు కేవలం ఆ కుటుంబం పడుతున్న కష్టాలను చూసి బాధపడి చాలా డిప్రస్సింగ్ కథ అని తీర్మానం చెయ్యచ్చు. అలా పాఠకులు అనుకోడానికి టోన్ చాలా ముఖ్య పాత్ర పోషిస్తుంది.

కథైనా, నవలైనా, సినిమా అయినా ప్రారంభంలో వాడే టోన్, పాఠకులలో జరగబోయే కథా ఎలా ఉండబోతోంది అన్న అంచనాలను కలిగిస్తుంది. తేలికపాటి, హాస్యభరితమైన టోన్‌తో ప్రారంభమయ్యే కథ, విచారం లేదా భయంతో ప్రారంభమయ్యే కథ కంటే భిన్నమైన అంచనాలను కల్పిస్తుంది. టోన్ విషయంలో జాగ్రత్త లేకుండా కథని మొదలుపెట్టి, ఆ కథని మరో మార్గం పట్టిస్తే పాఠకులు మోసపోయినట్లు భావిస్తారు.

పాఠకులు ఏదైనా రచన చదివేటప్పుడు అప్రయత్నంగా చేసే పని ఒకటి ఉంటుంది – “ఈ కథకుడిని నేను నమ్ముతున్నానా?” అని ప్రశ్నించుకోవడం. చెప్తున్న కథకి సరిపోలని, కృత్రిమమైన టోన్ రాస్తే అది చదివిన పాఠకుడికి రచయిత తనని మానిప్యులేట్ చేయడం కోసం ఇలా రాసాడు అని భావించే ప్రమాదం ఉంది. అలా పాఠకుడికి అనిపించిన మరుక్షణం పాఠకుడికి రచయిత మీద గౌరవం పోతుంది. రచన విలువ కోల్పోతుంది.

మీరు కథ ద్వారా పాఠకుడికి అందించాలని అనుకున్న భావోద్వేగం, పాఠకుల మనసులో సరిగ్గా అనుకున్న విధంగానే కలగించడంలో టోన్ చాలా ముఖ్య పాత్ర పోషిస్తుంది అని ఇది వరకే చెప్పాను కదా.  అలా చెయ్యడం వల్ల ఆ పాఠకులు ఆ కథలోని పాత్రలతో సాహానుభూతిని పొందుతారు. ఒక రైతు కష్టాన్ని కథగా రాసినప్పుడు ఆ కథలో ఉండే నిజాయితీ టోన్ పాఠకులని ఆ రైతుతో సహానుభూతి పొందేలా చెస్తుంది. అదే కథని మీరు హాస్యంగా రాస్తే ఆ ఫలితం ఉండదు.

అన్నింటికన్నా ముఖ్యమైనది – టోన్ రచయిత నిజాయితీని ప్రతిబింబిస్తుంది. ఒక రచయిత రచనలో అతి నాటకీయత ఉన్నా, వ్యంగ్య ధోరణి ఎక్కువగా ఉన్నా, ఇంకేదైనా టోన్ బలవంతంగా కథ పైన రుద్దబడినట్లు అనిపించినా, పాఠకులు రచయిత తన గొప్పతనాన్ని ప్రదర్శిస్తున్నాడని, శైలి వెనుక దాక్కుంటున్నాడని అనుకుంటారు. అంతకంటే దారుణం ఏమిటంటే రచయితలో నిబద్ధతలేదు అని పాఠకులు అనుకునే అవకాశం ఉంది.

కాబట్టి రచయిత కథ ఏ టోన్‌లో కథ రాయాలని అనుకుంటే, ఆ టోన్ మాత్రమే పాఠకుడికి వినపడేలా శ్రద్ధ తీరుకోవాలి. కథ తీవ్రమైన టోన్‌లో ఉండాలా? లేక సరదాగా ఉండాలా? ఆత్మీయంగా అనిపించాలా? లేక అభావంగా ఉంచాలా? ఆశాజనకమైన కథా లేక నిరాశాజనకమైన కథా? వ్యంగ్యమా? నిజాయితీనా? ఇది రచయితకి కథ రాసే ముందు ఉండాల్సిన స్పష్టత. కథాంశం, పాత్రలు ఎంత అద్భుతంగా రూపొందించబడినా, సరైన టోన్ లేకపోతే ఆ రచన పఠనానుభవాన్ని నాశనం చేస్తుంది. అమ్రీష్ పూరీ విలన్‌గా చేసిన సినిమాకి బ్రహ్మానందం తెలుగు డబ్బింగ్ చెప్తే ఎలా ఉంటుంది. టోన్ సరిగ్గా లేని కథల పరిస్థితి కూడా అంతే.

ఉదాహరణకి టోన్ కలగాపులగమైన ఈ కింది కథ చదవండి.

రక్తజ్వలనం

అరవింద్ తన కుర్తాను సినిమాలో నాగయ్యలా సర్దుకుని, గ్రామం నడిబొడ్డులోకి దర్జాగా నడిచాడు. అక్కడ ఉన్న జనం మన ఊరి గాంధీ మళ్ళీ వచ్చాడురా అనుకుంటూ అతని వైపు అబ్బురంగా చూశారు. “నా ప్రియమైన దేశ పౌరులారా!” గత వారం చూసిన దేశభక్తి నాటకంలోలా పిడికిలి బిగించి నాటకీయంగా ప్రకటించాడతను. “బ్రిటిష్ వాళ్ళు నన్ను పట్టుకోవడానికి ప్రయత్నించారు, కానీ నాకు ఉన్న చాకచక్యం గురించి వాళ్లకి ఏ మాత్రం అవగాహన లేదు” అని అతను అక్కడున్న అమ్మాయిల వైపు చూసి కన్ను కొట్టాడు. “నేను ఇంపీరియల్ ఒలింపిక్స్‌ ఫైనల్స్‌లో ఉన్నట్లు చకచకా పరుగెత్తాను.” అని చెప్పాడు.

అతని తల్లి జనాన్ని తోసుకుంటూ ముందుకు వచ్చి అతని ముఖం మీద చెంపదెబ్బ కొట్టింది. “స్వాతంత్ర్య పోరాటమంటే ఒక నాటకం అనుకుంటున్నావా?” అని ఆమె అరిచింది. వెంటనే ఆమె కళ్లలో నీళ్లు జారాయి. “చచ్చిపోతావారా నువ్వు? మీ తాత యుద్ధంలో చనిపోయాడు. మీ నాన్న…” అని ఏదో చెప్పబోయి వల వలా ఏడ్చింది. అక్కడున్న అందరికీ తెలుసు ఆమె ఎందుకు ఏడుస్తోందో. అరవింద్ నవ్వాడు. “అమ్మా. మరేం ఫర్లేదు. నేను అమరవీరుడి అయినా చరిత్ర పుస్తకాలలో ఒక పేజీని అవుతాను. ఆ పేజీలో వెయ్యబోయే బొమ్మలో ఇలాగే కనిపించాలని కదా ఈ కుర్తా కొన్నాను. అన్నట్లు కొత్తగా ఈ సంచి కూడా వేస్తున్నాను గమనించావా?” అన్నాడు.

ఆ రాత్రి వేపచెట్టు కింద, అరవింద్ ఆ ఊరి యువకులని పోగు చేశాడు. వారిలో సగం మంది స్వతంత్ర పోరాటం కంటే బీడీలు దొంగిలించడంలో ఎక్కువ ఆసక్తి చూపారు. “స్వాతంత్ర్య సైనికులారా, మనం తెల్లవారుజామున రైల్వే స్టేషన్‌పై దాడి చేస్తాం. మరీ తెల్లవారుఝామున అంటే ఇబ్బంది అయితే చద్దన్నం తిన్న తర్వాతే వెళదాం. మా అమ్మ లేకపోతే పంపించదేమో.” అందరు నవ్వి అవునన్నట్లు తలలు ఊపారు. విప్లవం అంటే అంత సులభమైన పని కాదు. అది ఆకలితో సాధించడం దాదాపు అసాధ్యం.

ఎలా ఉంది? పెరుగన్నంలో కోకాకోలా కలిపినట్లు ఉందా? ఎందుకు? ఈ కథాభాగంలో టోన్ అజాగ్రత్తగా, నిర్లక్ష్యంగా, వ్యంగ్యంగా ఉంది. కథా సందర్భం? భారతదేశ స్వాతంత్ర్య పోరాటం. అలాంటి అత్యంత కీలకమైన, భావోద్వేగపూరిత వాతావరణాన్ని ఇలాంటి టోన్ పూర్తిగా బలహీనపరుస్తున్న సంగతి గమనించారా. పైగా ఒక పోరాటాన్ని, ఎందరో యోధుల త్యాగాలును అవమానిస్తోంది. ఎందువల్ల? హాస్యం సందర్భానికి తగినట్లుగా లేదు. కథాంశం ప్రకారం ఉండాల్సిన సీరియస్ టోన్ కథ శీర్షికలో తప్ప ఇంకెక్కడా లేదు (అదీ కృతకంగా వుందనిపించిందా? అయితే మీకు టోన్ ఆంటే ఏమిటో అర్థం చేసుకున్నట్లే). ఇవన్నీ పాఠకులు భావోద్వేగంతో కథలో లీనమవడానికి లేదా సంఘటనలను సీరియస్‌గా తీసుకోవడానికి అడ్డుగోడలా పని చేస్తున్నాయి. మరి అలా జరగకుండా ఉండాలంటే ఈ కథ ఎలాంటి టోన్‌లో ఉండాలి? చరిత్ర, కాల్పనిక చరిత్ర, ముఖ్యంగా అణచివేతకి ఎదురు నిలిచిన తిరుగుబాటు, జాతీయోద్యమం లాంటి రచనలలో, టోన్ ఆ కాలాన్ని, సందర్భాన్ని, పాత్రల ప్రయాణాలను గౌరవించేలా ఉండాలి. అంటే వాస్తవికంగా, గౌరవప్రదంగా, భావోద్వేగ స్ఫోరకంగా, అన్నింటికన్నా ముఖ్యంగా నిజాయితీగా ఉండాలి.

కథలో హాస్యముంటే రచయిత దీర్ఘంగా నిట్టూర్చి వార్తలు చదివే టోన్‌లో కథ చెప్తే ఏమౌతుంది? పాఠకుడు రచయిత వైపు విచిత్రంగా చూస్తాడు. అంత్యక్రియల మధ్యలో జోకులేసే బంధువుని చూసినట్లు, పుట్టిన్రోజు పార్టీలో ఏడ్చే మనిషిని చూసినట్లు చూసి, ఆ కథలో ఏదో జరుగుతోంది కానీ అది నాకు చెప్పే వ్యక్తికి ఏదో తేడాగా ఉన్నాడు అని పక్కకి వెళ్తాడు. రచయిత విశ్వసనీయత కోల్పోవడం అంటే ఇదే. ఇలాంటిదే ఇంకో సమస్య ఏమిటంటే కథని ఒక టోన్‌లో మొదలుపెట్టి మరో టోన్‌లోకి తీసుకెళ్లడం. కొన్ని నవలలో, సినిమాలలో ఇది చేస్తారు. జానర్ బెండింగ్ అనే ప్రక్రియ ఒకటుంది. అలాంటి సందర్భాలలో తప్ప టోన్ మార్పు అభిలషణీయం కాదు. టోన్‌లో వచ్చే ఆకస్మిక మార్పు కథ అస్థిరంగా అనిపించేలా చేస్తుంది. రచనలో ఉండే టోన్ గంభీరంగా మొదలై అకస్మాత్తుగా హాస్యంగా మారితే, పాఠకులు గందరగోళానికి గురవుతారు.

కథ అనువైన టోన్‌ను ఎలా సాధించాలి? అందుకు నాలుగు మార్గాలు సూచించగలను. మొదటిది మీరు రాస్తున్న కథ ఎవరి కోసం రాస్తున్నారో తెలుసుకోవడం. టీనేజర్ల కోసం రాస్తున్నారా? డాక్టర్ల కోసం? సాధారణ పాఠకుల కోసం? మీరు ఎవరితో మాట్లాడుతున్నారనే దాని ఆధారంగా టోన్ మారుతుంది. ఇది నవల లాంటి లాంగ్ ఫిక్షన్‌కి పని చేస్తుంది. కథ, గల్పిక లాంటి వాటికి ఇది అంతగా ఉపయోగపడకపోవచ్చు. రెండు – కథలో నడుస్తున్న సన్నివేశంలో ఉండే భావోద్వేగానికి కట్టుబడి ఉండండి. ఒక బిడ్డ ఆసుపత్రిలో చనిపోతున్న కథ/సన్నివేశం చెప్తుంటే టోన్ వ్యంగ్యంగా, మెడికల్ పదాలతో టెక్నికల్‌గా ఉండకూడదు. అది నిశ్శబ్దంగా, మెత్తగా హృదయాన్ని కరిగించేలా ఉంటే ఆ సన్నివేశం పాఠకులలో కోరుకున్న భావోద్వేగాన్ని రగిలిస్తుంది. అలా ఉండేందుకు ఉపయోగపడే మూడో సూచన ఇది – పదాల ఎంపిక పట్ల జాగ్రత్త వహించండి.

వాడు బకెట్ తన్నాడు

అతను చనిపోయాదు

ఆయన తుదిశ్వాస విడిచాడు

వారు పరమపదించారు.

ఒకటే విషయం, రెండే పదాలు. కానీ ఒక్కో వాక్యం ఒక్కోటోన్‌లో ఒక్కో భావస్ఫోరకంగా వినిపిస్తుంది.

టోన్ విషయంలో నాలుగో సూచన – మీ రచనని బిగ్గరగా చదవండి. ఇది టోన్‌కి మాత్రమే కాదు, చాలా ఇతర సమస్యలకి పరిష్కారంగా పని చేస్తుంది. అలా చదివినప్పుడు సహజంగా లేదనీ, కథ స్థిరంగా లేదని అనిపిస్తే అది టోన్ సమస్య అయ్యే అవకాశం ఉంది. సరి చూసుకోండి. నేను నా రచనలను (ముఖ్యంగా అనువాదం చేసినప్పుడు) చివర్లో ప్రూఫ్ రీడింగ్ కోసం చదివినట్లు, Tone consistency కోసమే ఒకసారి పూర్తిగా (వీలైతే ఒకే సిటింగ్‌లో) చదువుతాను.

ఇప్పటిదాకా నేను చెప్పిన టోన్, కథ, కథనం మధ్య ఉండాల్సిన పొందిక (consistency)ని కాదని రాసే విధానం ఒకటి ఉంది. దాని పేరు అన్‍రిలయబుల్ నరేటర్ అనే కథన విధానం. క్రైమ్ కథలలో ఎక్కువగా కనిపిస్తుందిది. కథ చెప్తున్నవాడు చెప్తున్నది అబద్ధమని మనకి తెలుస్తూనే వుంటుంది. ఆ కథ చెప్తున్న పాత్ర (అతని ద్వారా రచయిత) నమ్మదగిన వ్యక్తులు కాదు అనిపిస్తుంది. కథ చివర్లో మనకి అనిపించింది నిజమే అని తెలియడంతో కథ ముగుస్తుంది. ఇదెలా సాధ్యం? రచయిత చెప్పడం ద్వారా జరగదు. రచయిత చెప్పని విషయాల ద్వారా, చెప్పిన విషయాలలో వాడిన అతిశయోక్తుల ద్వారా లేదా వ్యంగ్యం ద్వారా పాఠకుడికి తెలుస్తుంది. ఇలా కావాలనే టోన్ అనుమానాస్పదంగా ఉంచి, పాఠకుడు రచయితని / నరేటర్‌ని నమ్మకుండా ఉండేలా రాయటం ఎంతో నేర్పుతో కూడుకున్న పని.

మన చర్చ ముగించే ముందు ఈ భాగం మొదట్లో ఉన్న రాబర్ట్, నివాస్‌ల కథని మళ్లీ ఒకసారి చదవండి. అందులో రచయిత ఎవరి పక్షాన కథ రాస్తున్నాడో మీకు తెలుస్తోందా? ఈ కథ రచయిత ఏ వైపు నిలబడ్డాడు అనే విషయాన్ని మీకు చెప్తోందా? దీని గురించి వివరంగా చర్చ మళ్లీ కలిసినప్పుడు చేద్దాం. అందాకా ఈ కథా శకలం చదవండి.

ఈ పక్షం ప్రశ్న: రచయిత ఎవరి వైపు నిలబడి ఉన్నాడు?

మరపురాని రాత్రి

రియా క్లబ్ నుంచి బయటకు వచ్చేసరికి రాత్రి పదిన్నర దాటింది. నిశ్శబ్దంగా ఉన్న ఆ వీధిలో ఆమె నవ్వు ప్రతిధ్వనిస్తోంది. పొట్టిగా ఉన్న ఎరుపు రంగు బట్టలు వేసుకుందామె. ఇంతకుముందు ఇలాంటి బట్టలు వేసుకునే ధైర్యం ఎప్పుడూ చెయ్యలేదు. స్నేహితుల బలవంతం మీద వేసుకుంది. ” మోకాళ్ల పైకి డ్రస్ వేసుకున్న ఈ రోజే నువ్వు నిజమైన ముంబై అమ్మాయిగా మారావు అని ప్రకటిస్తునాం!” వెంట ఉన్న స్నేహితులు ఆటపట్టించారు. ఆమె చిన్నగా నవ్వింది.

రాత్రి గాలి చల్లగా ఉంది. క్లబ్ బయటి రోడ్డు దాదాపు ఖాళీగా ఉంది. రియాకి కొద్దిగా మైకంగా అనిపిస్తోంది. మిగిలిన స్నేహితులు వెళ్లిపోయాక, క్యాబ్ బుక్ చేసుకోని ఆమె ఫోన్‌ను స్క్రోల్ చేస్తూ కాస్త ముందుకు నడిచింది. ఆమె హీల్స్ ఫుట్‌పాత్ పైన అసంబద్ధమైన శబ్దం చేస్తున్నాయి. అప్పటికే అతను కొంతసేపటి నుంచి ఆమెను గమనిస్తున్నాడు. ఆమె ఆ వ్యక్తిని గమనించలేదు. అతను ఇలాంటి అవకాశం కోసమే వేచి ఉన్నాడు.

ఆ తరువాత జరిగిన సంఘటన ఆమె జీవితాన్ని శాశ్వతంగా మార్చేసింది. ఆమె అరిచింది, పోరాడింది, ఏడ్చింది — కానీ వినడానికి చుట్టూ ఎవరూ లేరు. రెండు గంటల తరువాత, ఆమె పోలీస్ స్టేషన్‌లో కూర్చుని, పోలీసులు ఇచ్చిన శాలువా శరీరం చుట్టూ చుట్టుకుని కుమిలిపోతూ కూర్చుంది. బహుశా ఆమె కొంచెం ఎక్కువ జాగ్రత్తగా ఉండాల్సిందేమో. అలాంటి నిర్మానుష్యమైన ప్రదేశానికి ఒంటరిగా రాకుండా ఉండాల్సిందేమో. అలాంటి నిర్మానుష్యమైన ప్రదేశానికి ఒంటరిగా వెళ్లకుండా ఉండాల్సిందేమో. రకరకాలుగా వెళ్తున్నాయి ఆమె ఆలోచనలు.

ఇన్‌స్పెక్టర్ వచ్చి రాగానే విషయం తెలుసుకున్నాడు. ఆమె నిలబడితే శాలువా జారడంతో ఆమెని పై నుంచి కిందకి చూసి ముఖం చిట్లించాడు. “అంత రాత్రిపూటా ఒంటరిగా రోడ్డు మీద ఎందుకు తిరుగుతున్నావ్? అదీ ఇలాంటి బట్టల్లో?” అన్నాడు కోపంగా చూస్తూ. ఆమె తలదించుకుని చేతులతో మినీని కిందకి లాక్కుంది.

ఆ రాత్రి జరిగింది ఒక విషాదం. ఈ నగరం దాన్ని మర్చిపోవచ్చు. కానీ ఆ అమ్మాయి మర్చిపోలేదు. చాలామంది ఆధునిక యువత ఒంటరిగా వెళ్లిన ఆమె ధైర్యాన్ని అభినందించవచ్చు కూడా. కానీ సమాజం ఆమె చిన్న బట్టలు వేసుకుంటే క్షమించినంత సులభంగా ఆమె అజాగ్రత్తని క్షమించకపోవచ్చు.

*