అందరూ ఆయన్ని పని రాక్షసుడు అంటారు- నిజమే టేబుల్ ముందు కూర్చుంటే గంటల తరబడి రాస్తూనే ఉండేవారు. ఎటొచ్చీ కాగితాలన్నీ మనం జాగ్రత్తగా ఏరుకుని లైనులో పెట్టుకోవాలి.

ఒకసారి వొక ఇరానీ హోటల్ పక్కనే ఉన్న రేషన్ షాపు దగ్గర కిరోసిన్ కోసం పెద్ద క్యూ form అయ్యి వుండడం చూసా... ఆ క్యూలో అనామకంగా ఖాళీ డబ్బా పట్టుకుని రావు బాలసరస్వతీదేవి నిలబడి వున్నారు.

శంభూకుని తెగిపడ్డ శిరస్సు మొదలు  ఏకలవ్యుని బొటనవేలు, శూర్పణఖ  ముక్కు, బర్బరీక  హత్య దాకా వర్తమానంలో ఎందరో ఏకలవ్యులు..

ఈ దారి పిలిచినప్పుడు తుఫాను నన్ను అడ్డుకోలేకపోయింది. ముంచుకొస్తున్న చీకటి నన్ను భయపెట్టలేకపోయింది.

‘నాది సాహిత్య క్షేత్రం కాదు’ అని ఆయన ఎన్నిసార్లు ప్రస్తావించినప్పటికీ సాహిత్య విమర్శలో  బాలగోపాల్ వేసిన ముద్ర చాలా బలమైంది. 

రెండు భిన్న జాతుల మధ్య ప్రేమ కథ. ఈ నవలతో భారతంలోని గిరిజన పాత్రల వైపు చూపు మళ్ళేలా చేశాడు సూఫీ.

మీరు పాఠకులను గౌరవిస్తే వాళ్లకి కూడా వారివారి జీవిత అనుభవాలు కొన్ని ఉంటాయని, వాటిని వాళ్లు చదువుతున్న కథలోకి తీసుకువస్తారని తెలుసుకుంటారు.

ఫ్లైఓవర్‌ల క్రింద నివసిస్తూన్న కుటుంబాలనూ, మురికివాడలనూ చూసి, "ఇంత పేదరికం ఉందికదా? మరి నువ్వేం చేస్తున్నావు?" అని నన్ను నిలదీసింది.

ఇది కాక అరకో, పాడేరో, సీలేరో రెండేసి రోజులు బల్లేసుకొని ఎల్లిపోయిన వొయిసిన గుంటలు అక్కడ నీళ్ళలోకి దిగి గల్లంతైపోవడం ఆ తల్లితండ్రుల శోకం చూడలేకపోతోంది.

జుమ్మా ఒక్క పూట నమాజ్‌ చదవడాన్ని దాటి మౌలానా పెద్ద క్లాసే ఇచ్చిండు. రోజూ ఐదు పూటలు నమాజ్‌ చదవడం ప్రతి ముస్లింకు తప్పనిసరి అంటూ వివరించి చావగొట్టి చెవులు మూసిండు.

దగ్గర్లో కూచుని ప్రజ్వల నిశ్శబ్దంగా పని చేసుకుంటున్నా వాడెలా పసిగడతాడో మరి, ముఖ కవళికలన్నీ పూర్తిగా మారిపోయి , వికసిత వదనంతో  కనిపిస్తాడు .

పద్మావతి తన కథలకు ముఖ్యమైన ఆవరణాన్ని మధ్యతరగతి జీవితాల్లోంచి ఏర్పాటు చేసుకుంటారు. ఇవి అట్టడుగు వర్గాలకన్నా కాస్త పైస్థాయి లో బ్రతికే మనుషుల కథలు.

ఇంటికి ఆహ్వానాలు తీసుకువచ్చి జనాల శాంతికి భంగం కలిగించటం అవసరమా? అని ఫ్రాంక్ నుంచి ఇమెయిల్. ఇది విని ఎంతో కష్టపడి పంచిన మా కమిటీ మెంబర్లకు నోట మాట రాలేదు. లోపల ఎంత తిట్టుకున్నారో చెప్ప నవసరం లేదనుకోండి.

నా హృదయం లోపల ఎప్పుడూ ముడుచుకుని ఉన్న ఒక నీలి లోకం ఉంది. అది బయట సముద్రం కాదు— శబ్దం లేని, గాలి లేని, కానీ నడిచే ప్రతి ఊపిరికి స్పందించే మరచిపోయిన తరంగాల గర్భం. వేదనలన్నీ కొండచరియలై ఆ లోకంలో కూలి కూర్చుంటాయి...

1 పువ్వు లాంటి ప్రాణం   పువ్వై విరిసిన ప్రాణం – ఒక రోజు… గాలిలో జారిపోతుంది. వెళ్ళిపోతూ – ఒక రాగం మిగిలిస్తే… జీవితం వృథా కాదు. వయసు తీరం దగ్గర – బయట పడతాయి పాత గమకాలు. చివరి క్షణం కూడా ఒక స్వరం అవుతుంది...

కురిసి కురిసి అలసి ఆగిపోయిన జడివాన
ఎటు పోవాలో పాలుపోక రోడ్డు మధ్యలో నిలబడిపోయిన
బిక్కమొహపు బిత్తరచూపుల వర్షపు నీరవుతుంది

1 మరింత సమయం  ఆకాశం వాకిలి నిండా అభూతకల్పనల విభూతి పేరుకుపోయి నడిచే హృదయాలు దుమ్ము కొట్టుకుపోతుంటే నేను చారిత్రక సత్యాల చేదబావి నీళ్లు తోడి దారి పొడుగునా కుమ్మరిస్తూ మూలమూలలా చిమ్మిపోస్తూ కవిత్వపు స్క్వీజరుతో...

దూరాన తూర్పున సంద్రంలోంచి ఉదయం ఉబికొస్తున్నట్టుగా ఉంది. కాళ్ళు అందని పిల్లాడు నిదానంగా కాంచి తొక్కుతున్నట్టు కిరణాల్ని పట్టుకొని నింపాదిగా కాలాన్ని నడిపిస్తున్నాడు సూర్యుడు. సూర్యుడంటే వట్టి రసాయన గోళం కాదు...

ఎప్పుడో ఒకప్పుడు సింధూరమై పలకరిస్తావేమోనని ఎదురు చూసా! పోరాట క్షేత్రంలోనే అడుగులు వెతుక్కుంటావని అనుకున్నా! ఇంత అమానుషంగా నా నమ్మకంపై నెత్తుటి బొట్లు రాలుస్తావని అనుకోలేదు స్వేచ్ఛగా గొంతెత్తి పాడిన క్షణాలన్నీ...

శ్రీకాళహస్తి ఆలయంలోని రాజగోపురం కూలడం, దాని పునర్నిర్మాణం చుట్టూ తిరిగే కథ.  కానీ స్నేహం, కాలం, భక్తి, మానవ సంబంధాలను కేంద్రంగా చేసుకుని నడుస్తుంది ఈ కథ.